Του Τίτου Χριστοδούλου
Τους βγάλαμε γλυκό, τους βγάλαμε και μέντα,
Μα για το φονικό, δεν είπαμε κουβέντα.
Με επιμέλεια που θα ζήλευαν κι οι ντετέκτιβ ιατροδικαστές του CSI, εξαφανίστηκε κάθε ίχνος του φονικού. Κάθε κηλίδα αίματος. Και μαζί της κι η ενοχή των φονέων – κι όσων απεφάσισαν να μην ενοχλούμε πια τους φονιάδες. Αιματο-ξεβαμμένη πια η μνήμη. Το αίμα νερό… Ξενέρωτες έτσι κι οι διαμαρτυρίες που βαρετά πια οργανώνει.Έφυγε πια το αίμα από την εικόνα της κατεχόμενης Κύπρου. Αλλαξε το «Δεν Ξεχνώ» που από το 1974 ώριζε το πρόταγμα του αγώνα μας. Για θυμείστε με, τί δεν ξεχνούμε; Είπατε «αποενοχοποίηση»; Έγινε πια το αίμα μας νερό. Κι η καθιερωμένη πορεία διαμαρτυρίας των Κυπρίων στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου προέβαλε πια μια διαμαρτυρία χωρίς μνήμη του φονικού. Απονευρωμένα τα αιτήματα, στο μέτρο της συμφωνημένης βρετανικής γραμμής. Έξω οι μνήμες μέσα τα μνημόνια.
Και ραγιάδικα υποκλινόμαστε στο αίτημα των Τούρκων του «Εμπάργκο» να μην χρησιμοποιούμε το σύμβολο τούτο του διχασμού, το αίμα της πληγής μας. Κι ήταν, δεν ήταν, κι εκλεκτός του Εμπάργκο, ο Ελληνοκύριος υποψήφιος βουλευτής των Τόρηδων, προαλλόμενος στα φυλλάδια του Εμπάργκο σαν φίλος της υπόθεσης της άρσης της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων και της Επανένωσης.
Μα για το φονικό, δεν είπαμε κουβέντα.
Με επιμέλεια που θα ζήλευαν κι οι ντετέκτιβ ιατροδικαστές του CSI, εξαφανίστηκε κάθε ίχνος του φονικού. Κάθε κηλίδα αίματος. Και μαζί της κι η ενοχή των φονέων – κι όσων απεφάσισαν να μην ενοχλούμε πια τους φονιάδες. Αιματο-ξεβαμμένη πια η μνήμη. Το αίμα νερό… Ξενέρωτες έτσι κι οι διαμαρτυρίες που βαρετά πια οργανώνει.Έφυγε πια το αίμα από την εικόνα της κατεχόμενης Κύπρου. Αλλαξε το «Δεν Ξεχνώ» που από το 1974 ώριζε το πρόταγμα του αγώνα μας. Για θυμείστε με, τί δεν ξεχνούμε; Είπατε «αποενοχοποίηση»; Έγινε πια το αίμα μας νερό. Κι η καθιερωμένη πορεία διαμαρτυρίας των Κυπρίων στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου προέβαλε πια μια διαμαρτυρία χωρίς μνήμη του φονικού. Απονευρωμένα τα αιτήματα, στο μέτρο της συμφωνημένης βρετανικής γραμμής. Έξω οι μνήμες μέσα τα μνημόνια.
Και ραγιάδικα υποκλινόμαστε στο αίτημα των Τούρκων του «Εμπάργκο» να μην χρησιμοποιούμε το σύμβολο τούτο του διχασμού, το αίμα της πληγής μας. Κι ήταν, δεν ήταν, κι εκλεκτός του Εμπάργκο, ο Ελληνοκύριος υποψήφιος βουλευτής των Τόρηδων, προαλλόμενος στα φυλλάδια του Εμπάργκο σαν φίλος της υπόθεσης της άρσης της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων και της Επανένωσης.
Διχοτόμηση ναι, διχασμός ποτέ!
Τόλμησε, μόνο αυτό, το «ξεροκέφαλο» Lobby for Cyprus να βάλει το δάκτυλο στο αίμα της αιωνίας πληγής. Και να κατέβει με πλακάτ που έφεραν το σήμα της διαμαρτυρίας όπως για 36 χρόνια, από τον καιρό εκείνο «της λόγχης και φωτιάς, της κραυγής που ακλούθαγε τον βρόντο». Το αίμα της σφαγής να σκεπάζει την αιματοβαμμένη κατεχόμενη γη. Κι ο Πρόεδρος της ΕΚΟ, από το εκκοκκιστήριο του ΑΚΕΛ έχοντας κερδίσει την ΕΚΟ, για λογαριασμό των πατρώνων του «θώκου» του (είχαμε εξηγήσει τότε σις εφημερίδες για το «ρεσάλτο» ΑΚΕΛ στην ΕΚΟ. Τώρα, προωθώντας την γραμμή «επέπληξε» ο κύριος Πήτερ Δρουσιώτης, τον εκτελεστικό γραμματέα του Λόμπυ Νίκο Γιάννουλο για το παρωχημένο αυτό σύμβουλο του μίσους που επέμενε, «κολλημένο» στα εθνικιστικά μας μίση, να χρησιμοποιεί στην διαμαρτυρία του το «εθνικιστικό» Λόμπυ. Το αίμα των νεκρών μας!
Είχε προηγηθεί από πρόπερσι το σβήσιμο της ελληνικής σημαίας, με τον ηλεκτρονικό σφόγγο άλλων σφογγοκωλαρίων της παροικιακής εφημερίδας. Το σταλινικό brushing out. To είχαμε και τότε προγκήξει, «ύβριν χρη σβεννύναι ή σημαίαν» ώ δημοσιο-αγράφοι της Παροικιακής Χαραυγής. Τώρα σφογγίσαμε και το αίμα. Τα δάκρυα, ε, αυτά έχουν στερέψει καιρόν πολύν τώρα. Μαζί με τις μνήμες.
Στα… «οικολογικά» πράσινα και ξενερωμένα γαλανά το σήμα της… διαμαρτυρίας μας στην ηλιόλουστη κεντρική πλατεία του Λονδίνου. Παστέλ γλυκερά χρώματα ζαχαροπλαστείου, και με λουλούδια το «Δεν Ξεχνώ», γάμος πο πολύ παρά κηδεία. Προσεκτικά κτενισμένες κι οι ομιλίες, έμοιαζε η όλη εκδήλωση μια χίππικη γιορτή των λουλουδιών, Μάταλα πιο πολύ παρά Γκουέρνικα. Τί λέγω.. Γούνστοκ η σύναξη….
Κι ώ, το χρώμα… Χάθηκε λίγα ακόμα ίδια φωτερά χρώματα, θα έμοιαζε πια η διαμαρτυρία μας με… Rainbow Alliance. Gay Pride. Έγιναν που έγιναν έτσι τραβεστί τα ξεδοντιασμένα αιτήματά μας..
(Είχε δημοσιευθεί, από τον γράφοντα, στην εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ, όταν ο ρεσάλτας του ΑΚΕΛ πρόεδρος της Εθνικής Κυπριακής ομοσπονδίας δέχθηκε να «φύγει» το εθνικιστικό μίσος του κόκκινου αίματος από το σήμα του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, και να μπει στην θέση του ένα «ειρηνικό», συμφιλιωτικό, επαναπροσεγγιστικό πράσινο και μαύρο, ώστε να μην στενοχωριούνται οι Τούρκοι του Λονδίνου)
Τόλμησε, μόνο αυτό, το «ξεροκέφαλο» Lobby for Cyprus να βάλει το δάκτυλο στο αίμα της αιωνίας πληγής. Και να κατέβει με πλακάτ που έφεραν το σήμα της διαμαρτυρίας όπως για 36 χρόνια, από τον καιρό εκείνο «της λόγχης και φωτιάς, της κραυγής που ακλούθαγε τον βρόντο». Το αίμα της σφαγής να σκεπάζει την αιματοβαμμένη κατεχόμενη γη. Κι ο Πρόεδρος της ΕΚΟ, από το εκκοκκιστήριο του ΑΚΕΛ έχοντας κερδίσει την ΕΚΟ, για λογαριασμό των πατρώνων του «θώκου» του (είχαμε εξηγήσει τότε σις εφημερίδες για το «ρεσάλτο» ΑΚΕΛ στην ΕΚΟ. Τώρα, προωθώντας την γραμμή «επέπληξε» ο κύριος Πήτερ Δρουσιώτης, τον εκτελεστικό γραμματέα του Λόμπυ Νίκο Γιάννουλο για το παρωχημένο αυτό σύμβουλο του μίσους που επέμενε, «κολλημένο» στα εθνικιστικά μας μίση, να χρησιμοποιεί στην διαμαρτυρία του το «εθνικιστικό» Λόμπυ. Το αίμα των νεκρών μας!
Είχε προηγηθεί από πρόπερσι το σβήσιμο της ελληνικής σημαίας, με τον ηλεκτρονικό σφόγγο άλλων σφογγοκωλαρίων της παροικιακής εφημερίδας. Το σταλινικό brushing out. To είχαμε και τότε προγκήξει, «ύβριν χρη σβεννύναι ή σημαίαν» ώ δημοσιο-αγράφοι της Παροικιακής Χαραυγής. Τώρα σφογγίσαμε και το αίμα. Τα δάκρυα, ε, αυτά έχουν στερέψει καιρόν πολύν τώρα. Μαζί με τις μνήμες.
Στα… «οικολογικά» πράσινα και ξενερωμένα γαλανά το σήμα της… διαμαρτυρίας μας στην ηλιόλουστη κεντρική πλατεία του Λονδίνου. Παστέλ γλυκερά χρώματα ζαχαροπλαστείου, και με λουλούδια το «Δεν Ξεχνώ», γάμος πο πολύ παρά κηδεία. Προσεκτικά κτενισμένες κι οι ομιλίες, έμοιαζε η όλη εκδήλωση μια χίππικη γιορτή των λουλουδιών, Μάταλα πιο πολύ παρά Γκουέρνικα. Τί λέγω.. Γούνστοκ η σύναξη….
Κι ώ, το χρώμα… Χάθηκε λίγα ακόμα ίδια φωτερά χρώματα, θα έμοιαζε πια η διαμαρτυρία μας με… Rainbow Alliance. Gay Pride. Έγιναν που έγιναν έτσι τραβεστί τα ξεδοντιασμένα αιτήματά μας..
(Είχε δημοσιευθεί, από τον γράφοντα, στην εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ, όταν ο ρεσάλτας του ΑΚΕΛ πρόεδρος της Εθνικής Κυπριακής ομοσπονδίας δέχθηκε να «φύγει» το εθνικιστικό μίσος του κόκκινου αίματος από το σήμα του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, και να μπει στην θέση του ένα «ειρηνικό», συμφιλιωτικό, επαναπροσεγγιστικό πράσινο και μαύρο, ώστε να μην στενοχωριούνται οι Τούρκοι του Λονδίνου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου