Να αποκατασταθεί η δόξα και η ουσία της Μάχης της Βέργας

Η Ευνομία θέτει τρία θέματα που οφείλει να λύσει η παρούσα κυβέρνηση

Εγώ είμ' η Βέργα τ' Αλμυρού

κι ό,τι με εύρη το μπορού...

Ο Σύλλογος Ενιαίας Μάνης "Η Ευνομία" δηλώνει πως δεν θα συμμετάσχει και φέτος στις εορταστικές εκδηλώσεις για την Μάχη της Βέργας που κορυφώνονται σήμερα, με θυμιάματα, λόγους, λογίδρια, "επισήμους" και διάφορους άλλους μεταξύ των οποίων και πολλοί πού μόνο της επίδειξη έχουν στο νου και όχι ΤΗΝ ΤΙΜΗ στους πεσόντες εκείνης της, καθοριστικής για την Ελευθερία της Ελλάδας, Μάχης.  

Η Ευνομία τονίζει ότι αυτή η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ ΜΑΧΗ, και άκρως ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ για το μέλλον της Επανάστασης του 1821, ΔΕΝ τιμάται κατά πως της πρέπει από την Ελληνική Πολιτεία, η οποία επί δεκαετίες άφησε στην αφάνεια το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΕΡΓΟ της Ιστορίας της Νεώτερης Ελλάδας να βρίσκεται στην αφάνεια, να καταρρέει, να το καταπατούν... 

Πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχει συμπόρευση Λόγων και Έργων διότι έτσι

δημιουργείται παράδειγμα στους πολίτες και εκείνοι το μιμούνται ώστε η κοινωνία να ανέλθει επιπέδων, να γίνει σοβαρή και υπεύθυνη. Αντ' αυτών, κάθε χρόνο "οι αρχές" θυμούνται πως κάπου πέφτει και η Βέργα, πηγαίνουν εκεί "κάνουν το καθήκον τους" (ή καλύτερα βγάζουν την υποχρέωση), δίνουν και δυο - τρεις δηλώσεις "στα μέσα", κάθονται και τρωγοπίνουν (μόνο "οι επίσημοι" και παρατρεχάμενοι και όχι ο λαός) τζάμπα (από το δημόσιο ή το δημοτικό ταμείο) και μετά δεν θυμάται κανένας την Βέργα, τους Μανιάτες, τον Γιωργάκη Μαυρομιχάλη, τις γυναίκες του Διρού, το Κακοσκάλι (καλά αυτό "οι επίσημοι" είναι απίθανο να το γνωρίζουν), τον Πολυάραβο...

Η Ευνομία πιστεύει ότι:

-Η Βέργα πρέπει να αποκατασταθεί ως ιστορικό γεγονός και να καταλάβει τη θέση που της αξίζει, πρώτα απ' όλα στα σχολικά βιβλία. 

-Να αποδοθεί ξανά στη Μάνη και να μην ανήκει διοικητικά στην Καλαμάτα όπως θέλησαν επί "σχεδίου Καποδίστρια" οι βουλές του Σταύρου Μπένου και των συν αυτώ. 

-Να ενταχθεί και η ιστορική αυτή περιοχή στο άρθρο 62 του Ν. 998/79, όπως εντάχθηκε σχετικά πρόσφατα ΟΛΗ, η ΕΝΙΑΙΑ Μάνη, μετά από κοπιώδεις προσπάθειες 8 ετών του Συλλόγου Ευνομία. Σημειωτέον ότι η Βέργα εξαιρέθηκε από την τροποποίηση του Νόμου επειδή ανήκει σήμερα στον Δήμο Καλαμάτας! 

Αυτά τα βασικά πρέπει να γίνουν για να μπορούμε να γιορτάζουμε ως Μανιάτες και ως Έλληνες. Προς το παρόν τιμούμε τη Μάχη της Βέργας σε διαφορετικούς χρόνους και με άλλους μανιάτικους τρόπους. 

ΥΓ. Για να κατανοήσει και ο πιο δύσπιστος τη σημασία της Μάχης της Βέργας, αναφέρουμε τούτο: ο Ιμπραήμ είχε σκοπό να αφανίσει όσους κατοίκους της Πελοποννήσου μπορούσε και τους υπόλοιπους να τους πουλήσει σε σκλαβοπάζαρα. Απώτερος στόχος η εγκατάσταση στην Πελοπόννησο Αιγυπτίων. Όμως η Μάνη αντιστάθηκε, ο Ιμπραήμ ηττήθηκε σε αυτήν τέσσερις φορές (Βέργα, Διρός, Πολυάραβος, Κακοσκάλι) κι έτσι η Επανάσταση διατηρήθηκε, οι Έλληνες αναθάρρησαν και τα κατάφεραν...

Τότε, εκείνος προσπάθησε να το κάνει με τη στρατιωτική ισχύ. Σήμερα η αλλαγή της σύνθεσης του ελληνικού πληθυσμού γίνεται δια της λαθρομετανάστευσης...        

Ακολουθεί το κείμενο για την Μάχη της Βέργας που γράφηκε από την Ευνομία για την περυσινή επέτειο:  

Η Μάχη της Βέργας, η Τρόικα και το ΔΝΤ

Ο μόνος διασωθείς από τους δύο αμυντικούς πύργους που είχαν κατασκευάσει οι Μανιάτες στη Βέργα.  

Τότε, 22 Ιουνίου 1826, ήταν ο πανίσχυρος Ιμπραήμ πασάς που είχε ερημώσει όλο τον ελλαδικό απελευθερωμένο χώρο. Οι πολιτικοί της εποχής, Μαυροκορδάτοι, Κωλέτηδες και από πίσω τους οι εφοπλιστές (Κουντουριώτηδες), αυτοί που είχαν προκαλέσει τον Εμφύλιο Πόλεμο και είχαν φάει τα λεφτά των δύο τοκογλυφικών δανείων,  λούφαζαν. Μάλλον δεν είχαν πρόβλημα αν άλλαζε η κατάσταση να ξαναγίνουν φίλοι με την κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, ή να έβρισκαν καταφύγιο σε κάποια πόλη της Ευρώπης. Λούφαζαν και περίμεναν… « Όλαι δε αι ειδήσεις ήσαν φόβος και απελπισία. Όστις τότε επεριπάτει εις Πελοπόννησον, τίποτε άλλο δεν έβλεπεν, ει μη πτώματα άταφα Τούρκων και Ελλήνων, πολλά ζώα ψόφια, ως και άλλα διάφορα πράγματα σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Δυσωδία δε μεγάλη και βρώμα αφόρητος έβγαινεν από τα άταφα και σηπωμένα πτώματα των ανθρώπων και των ζώων...», μας πληροφορεί ο Φωτάκος (απομνημονεύματα, σελ. 560). Η μόνη ελεύθερη γη ήταν η Μάνη*. Εκεί μόνο διατηρούνταν άσβεστη η σπίθα της Επανάστασης. 
Απέμενε λοιπόν η Μάνη για να τελειώσει τη δουλειά ο Ιμπραήμ με τους Γάλλους αξιωματικούς του, τους τουρκ-αραπάδες στρατιώτες, το φοβερό ιππικό του και τη ναυτική δύναμη που τον ακολουθούσε από τη θάλασσα.

Με το θράσος του ισχυρού στρατού του και με ένα κάρο τρόπαια από νίκες στην αρχηγική σκηνή του, ο Ιμπραήμ στρατοπέδευσε στην Καλαμάτα και έστειλε το τελεσίγραφο (α λα Μέρκελ) στους Μανιάτες, αυτούς τους περίεργους -«αταξινόμητους» κατά τους Βαυαρούς- κατοίκους εκείνης της ξερής, γεμάτης καυτές πέτρες, τραχιάς γλώσσας του Ταϋγέτου: Να παραδώσουν αμαχητί την Πατρίδα, άλλως θα την περάσει όλη από το σπαθί του και «δεν θ' αφήσω μήτε ίχνος οσπιτίου...». Το τελεσίγραφο παρέλαβε ο Γιωργάκης Μαυρομιχάλης, αρχηγός των Μανιατών που είχε οχυρωθεί στη Βέργα κατασκευάζοντας ένα ιδιοφυές αμυντικό τείχος τη «Μάντρα της Βέργας». 
Τι παιχνίδια παίζει η Ιστορία… Εκείνος ο Γιωργάκης αποδείχθηκε Τεράστιος Γιώργαρος με την απάντησή του: «...Σε περιμένομε με όσας διαθέτεις δυνάμεις... Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομε και σε περιμένομε...»

Και τον περίμεναν. Τον Ιμπραήμ πασά που είχε λυσσάξει από την αναίδεια των Μανιατών, αυτών των ξυπόλητων και πεινασμένων. Να τον προκαλέσουν έτσι… Aυτόν, τον πανίσχυρο που είχε ισοπεδώσει χωρίς αντίσταση ολόκληρη την Πελοπόννησο! Ποιοι ήταν αυτοί και, τι τέλος πάντων υπερασπίζονταν; Μια άγονη, χέρσα γη που δεν μπορούσε ούτε καν να τους θρέψει; Και αγαπούσαν τόσο πολύ τον ξερότοπό τους; Μα τι ζητούν πια αυτοί οι μουρλοί; Μήπως να τους περάσει όλους από μαχαίρι; Αυτό άραγε προτιμούν; Απάντηση δεν μπορούσε να δώσει. Όλα του φαίνονταν παρανοϊκά, παλαβά.

Επιτέθηκε με όλη του τη δύναμη: 15.000 σε στεριά και θάλασσα. Οι Μανιάτες γύρω στους 2.400 με περιορισμένα αμυντικά μέσα. Οκτώ με δέκα γιουρούσια την ημέρα έκαναν επί τρεις ολόκληρες ημέρες (22,23 και 24 Ιουνίου) και παράλληλα βομβάρδιζε τις θέσεις των αμυνομένων Μανιατών από τη θάλασσα. Τ’ αποτελέσματα ήταν οικτρά για τον Ιμπραήμ και το στρατό του: νεκροί, νεκροί, νεκροί. Πανικός και ηττοπάθεια στο στράτευμα. Ο πασάς στα πρόθυρα της τρέλας. 

Νομίζοντας πως θα βρει ανυπεράσπιστη τη Μάνη, έστειλε την αρμάδα στο Διρό να κάνει απόβαση το στράτευμα μα εκεί βρήκε τις γυναίκες, τα παιδία, τις γραίες και τους γέρους. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με αυτό της Βέργας: η θάλασσα βάφτηκε με αίμα και επί τρεις μήνες ξέβραζε πτώματα τουρκαραπάδων στις ακτές. Και οι γυναίκες... Αυτές οι Μανιάτισσες γυναίκες που είχαν τα σπίτια τους ασοβάτιστα, με μόνα εφόδια κάτι παλιοτσούκαλα μαγέρευαν τα λιγοστά χόρτα που έβγανε η άνυδρη γη τους, μα αναθρέφανε τα παιδιά τους πάνω στην αγκαλιά με νανουρίσματα και ιστορίες δόξας, τα πότιζαν με κείνο το λιγοστό γάλα που έβγαινε από το ρογοβύζι τους. Γάλα μητρικό, γεμάτο αγάπη για την πατρίδα, για τις πατρογονικές εστίες. Και κείνα αντριώνονταν κρατώντας ντουφέκι, σπαθί, μαχαίρι. Τέτοια μάνα ήτανε κι κείνη η Θερασέρη, από τον Φλομοκότρωνα της Χαριάς... Είχανε βγει οι αραπάδες και τους πολέμαγε ο "άμαχος πληθυσμός". Μα όταν πήγε ψωμί και νερό στους αμύντορες βρήκε το παιδί της σκοτωμένο, στο πέτρινο ταμπούρι του. Οι διπλανοί του δεν είχαν καταλάβει τίποτα κι αυτή, δεν είπε μιλιά, σε κανέναν! Έπνιξε τον πόνο στα σωθικά, πήρα μια πέτρα και ητν έβαλε στη θέση της καρδιάς, έσφιξε τα δόντια και άρπαξε το καριοφίλι του παιδιού της κι άρχισε να τουφεκά αδιάκοπα τους εχθρούς. Κάθε τόσο γύριζε, κοίταζε το παιδί της και το νανούριζε: «Κοιμήσου... Ξεκουράσου, παιδάκι μου. Είμαι εγώ στη θέση σου...». 

Να γιατί ΔΕΝ ΠΑΤΗΘΗΚΕ Η ΜΑΝΗ!

Ο όρμος του Διρού όπου δοκίμασε την απόβαση ο Ιμπραήμ. Δεν υπολόγισε όμως τις γυναίκες, τα παιδιά τους γέρους και τις γραίες...  

Ο Μπραΐμης δοκίμασε να μπει στη Μάνη και από τον Πολυάραβο (από το Γύθειο) κι από το Κακοσκάλι στο δάσος της Βασιλικής. Η απάντηση της Μάνης ήταν μία: Νίκη ή θάνατος! 
Κι όποιος αψηφά τον θάνατο πορεύεται μαζί με τη Νίκη!   

Η Νίκη της Μάνης είναι η πιο κρίσιμη και η σημαντικότερη για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Αν πατιόταν η Μάνη, δεν θα υπήρχε σπιθαμή εδάφους όπου να διατηρείται η Επανάσταση και δεν θα ακολουθούσε -μετά από 16 μήνες- η Ναυμαχία του Ναυαρίνου που ανάγκασε την Υψηλή Πύλη να αποδεχθεί την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το βασικό σχέδιο του Ιμπραήμ ήταν: αφού κατέστρεφε την Πελοπόννησο να ξεριζώσει όλους τους Έλληνες κατοίκους της που θα τους οδηγούσε αιχμάλωτους στα σκλαβοπάζαρα για να εγκαταστήσει Αιγυπτίους! Όμως το σχέδιο ανατράπηκε στη Βέργα, στον Διρό, στον Πολυάραβο, στο Κακοσκάλι…

Σήμερα, 184 χρόνια μετά η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια νέα πρόκληση: στη θέση του πανίσχυρου και με πολυεθνικό στρατό Ιμπραήμ, βρίσκεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Τρόικα. 
Που στέλνουν τελεσίγραφα για τα δάνεια που έχουν λάβει κάποιοι άλλοι πολιτικοί και τα έφαγαν με τις κομματικές αυλές τους. Και απαιτούν τα πάντα, δηλαδή και τη χώρα και τον λαό της! Στη θέση του αμύντορα (;) βρίσκεται ένας άλλος «Γιωργάκης», μόνο που ΔΕΝ είναι Μαυρομιχάλης αλλά Παπανδρέου. Η διαφορά είναι εμφανής, όχι μόνο στο όνομα αλλά και στην πρακτική. Ο ένας είπε «σε περιμένουμε με όσας δυνάμεις…», ο άλλος προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι είναι «για το καλό του».  Από την άλλη, ο ελληνικός λαός ψάχνει τόπο και ανθρώπους για να φτιάξει τη νέα Βέργα για να αμυνθεί στη νομισματική λαίλαπα που «τα θέλει όλα». 
Γεμάτη η Ελλάδα από Κωλέτηδες και Μαυροκορδάτους (που τους έχουν και στα σχολεία αφίσες!). Ζαλισμένος  ο λαός δεν ξέρει κατά που να γείρει. Μόνη διέξοδος το ένστικτο. Το αλάνθαστο Ελληνικό Ένστικτο  που πάντα μας καθοδηγεί πώς να αμυνθούμε για τα πατρογονικά. Κι ας τόχουν νοθέψει με πολυπολιτισμό και μια δήθεν ευμάρεια.                                                                                                                               Όσο όμως κρατάμε άσβεστη την άδολη αγάπη μας για την Ελλάδα, δεν φοβόμαστε τίποτα. Ας έρθουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν…

Σύλλογος της Ενιαίας Μάνης «Ευνομία»

ΥΓ. Ο Γιωργάκης Μαυρομιχάλης πλήρωσε ακριβά από την πολιτική συμμορία και τους Άγγλους πράκτορες την υπερήφανη στάση του στη Βέργα: του φόρτωσαν τη δολοφονία του Καποδίστρια! ΔΕΝ την έκανε  αυτός όπως αποδεικνύει και στο σχετικό βιβλίο – ντοκουμέντο του ο Δημήτρης Κοκκινάκης. Μαζί με τους Μαυρομιχαλαίους (που έδωσαν στον Αγώνα πάνω από 60 νεκρούς!) την πλήρωσε και η Μάνη. Την άφησαν στην υπανάπτυξη, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν επανακάμψει οι ψευδοπρίγκιπες Μαυροκορδάτοι και προσπαθούν να αρπάξουν τη γη των Μανιατών μέσω Δασαρχείου και αργότερα Κτηματολογίου. Κι όλα αυτά γιατί στη Μάνη το χαρτί το χρησιμοποιούσαν για τα καριοφίλια και όχι για να φτιάχνουν κοντράτα και συμφωνητικά πωλήσεων. Γιατί στη Μάνη αρκούσε Ο ΛΟΓΟΣ για ν’ αλλάξει χέρια ένα ακίνητο. Αλλά που να τα καταλάβουν αυτά οι φρακοφορεμένοι. Θα καταλάβουν όμως, όταν θάρθει η ώρα της Νέας Βέργας, του Νέου Διρού!

*Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο γεωγραφικός χώρος της Μάνης μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1830, προσδιορίζεται ολόκληρος ο Ταΰγετος, από το Ακροταίναρο μέχρι –όπως αναφέρει και ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του- τα Σαμπάζικα βουνά, δηλαδή μέχρι την περιοχή του Άκοβου – Δυρραχίου που ανήκουν σήμερα στην Αρκαδία, εκτός ενός τμήματος του κεντρικού – ανατολικού Ταϋγέτου, όπου οι Οθωμανοί είχαν δημιουργήσει τα λεγόμενα Μπαρδουνοχώρια ή περιοχή της Μπαρδούνιας. Δηλαδή, είχαν μετατρέψει ορισμένα χωριά σε δικά τους τοποθετώντας στα πλευρά της Μάνη ένα αγκάθι με κατοίκους Τουρκαλβανούς και άλλα μείγματα, τους ονομαζόμενους Μπαρδουνιώτες. Ένα μεγάλο τμήμα του βόρειου Ταϋγέτου από το 1834 και μετρά ονομάστηκε Αλαγονία και πλέον δεν θεωρείται Μάνη.