«Εμείς…» και «οι άλλοι…»

Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6^ης Μαΐου έως σήμερα, στην ελληνική πολιτική σκηνή, παίζεται μια κωμωδία  που φτάνει στα όρια της γελοιότητας. Ο τίτλος της κωμωδίας είναι: «Οι ιδιοτελείς πολιτικοί, παίζουν την κωμωδία της ανιδιοτέλειας»!!

Η πρώτη πράξη ήδη παίχτηκε: Οι νέοι πολιτικοί μας ήρωες, «επανεπικύρωσαν» το παρελθόν μας, προχωρώντας άμεσα στη σαφή διάκριση ανάμεσα σε «εμάς» και σε «εκείνους».

Πρέπει, πάντοτε να υπάρχουν «άλλοι» τους οποίους μισούμε η περιγελάμε, προκειμένου να σφυρηλατήσουμε το «εγώ μας».

Έτσι φτιάχνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι στους οποίους φορτώνουμε όλες τις απογοητεύσεις που υφίστανται «οι δικοί μας».

Η διαίρεση όμως του κόσμου στους «άλλους» και στους «δικούς μας», αποτελεί και την αναγκαία βάση να οργανωθεί η ανελέητη λεηλασία «των άλλων» (στο έργο που παίζεται απεύχομαι να έχουν τοποθετήσει στο περιεχόμενό του και σκηνές τρόμου…!!).

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους πολιτικούς ότι, το κράτος χτίζεται με υποχρεώσεις και τα σπουδαία πράγματα έγιναν όταν η Ελλάδα βρέθηκε στην κόψη του ξυραφιού. Έτσι και τώρα όφειλαν οι ηγέτες, αμέσως μετά τις εκλογές να πήγαιναν σε μια σιωπηρή συμφωνία. Χωρίς πολλά λόγια. Να ανακοίνωνε ένας, την απόφασή τους! Με πέντε μόνο κουβέντες!

Με αυτό τον τρόπο θα ενώνονταν όλες οι φυσικές, οι πνευματικές και οι πατριωτικές δυνάμεις του τόπου, πάνω στον ίδιο στόχο: τη σωτηρία της Πατρίδας μας!

Αυτή η συνεργασία θα είχε εκπαιδευτικό και κανονιστικό χαρακτήρα. Θα λειτουργούσε ως το νέο παράδειγμα, προσφέροντας  λύση στα προβλήματα. Θα ήταν ένας ισχυρός αρμός στην κοινωνικοπολιτιστική ζωή του τόπου. Αυτό θα σήμαινε κοινωνική και εθνική συνείδηση. Αυτή η πράξη θα αποτύπωνε την απόλυτη ηθική. Γιατί η ηθική αρχίζει από την ανιδιοτέλεια και την αφοσίωση.

Αντί αυτών παρατηρούμε ότι, μια μερίδα πολιτικών κανακεύουν τη δυστυχία και χρησιμοποιούν την κρίση για να επιβεβαιώσουν την ιδεολογία τους!!!

Είναι δυστυχία τούτες τις ώρες, να θριαμβεύει η ρητορική πάνω σ’αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα!

Είναι η ώρα να κατακτήσουμε την τέχνη των συλλογικών λύσεων.

 Να αποδεχτούμε την ιδέα του δημοσίου συμφέροντος ως κάτι αντίθετο από το ιδιωτικό.

Το μέλλον είναι το παρόν.

Κι όταν συνέλθουμε, τότε, θα έχουμε όλο το χρόνο δικό μας για να τσακωνόμαστε…

  

                                                      Γιώργος  Λιακόπουλος