Ο άνθρωπος που υποστήριξε ότι "το Ολοκαύτωμα" είναι ένας μύθος...
Ίσως οι πέννες που αρέσκονται πάντα στην κωδικοποίηση των ανθρώπων και στην τοποθέτηση πινακίδων σε αυτούς, να μην βρουν πρόσφορο έδαφος για να τον σκιαγραφήσουν καλά. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό, από "κάπου θα μπάζει" η προσωπικότητα του ανθρώπου που έφυγε προχθές σε ηλικία 99 ετών. Καθολικός, άθεος, αντι-σιωνιστής, κομμουνιστής, ισλαμιστής... Ποιος αλήθεια ήταν ο Ροζέ Γκαροντί που αποφάσισε λίγο πριν κλείσει αιώνα να φύγει από τον κόσμο μας;
Καρπός ενός άθεου και μιας καθολικής, καθολικός ο ίδιος, προέβη σε αλλαγή δόγματος και ασπάστηκε τον Προτεσταντισμό στα δεκατέσσερά του χρόνια. Αντιστασιακός κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, συνελήφθη και παρέμεινε επί 33 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία γνώριζε από "πρώτο χέρι". Εγκαταλείπει τον Προτεσταντισμό και ασπάζεται εκ νέου τον Καθολικισμό, για να «μεταστραφεί» γύρω στα 1982 προς τον Ισλαμισμό. Καθόλου αντισημίτης, αλλά βαθιά αντι-σιωνιστής, έγραψε βιβλία για την Ισραηλινή πολιτική και τα θεμέλια της, ενώ χαρακτήρισε το "Ολοκαύτωμα" ως μύθο επινοημένο από τους Τσώρτσιλ, Αϊζενχάουερ και Ντε Γκωλ, προκειμένου να δικαιολογήσουν την κατάληψη της Γερμανίας.
Για το έργο του αυτό στο οποίο υποστηρίζει ότι "το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη όπως μας λένε", μηνύθηκε από τους Εβραίους, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση με αναστολή "για την άρνηση του Ολοκαυτώματος".
Απεβίωσε στις 13 Ιουνίου του 2012, σε ηλικία 99 ετών, αφήνοντας πίσω του μία πνευματική κληρονομιά αμφιλεγόμενη, προβοκατόρικη, αντιφατική, ιδιαίτερα πρόσφορη για κάθε λογής εικασίες και ακραίες εκδηλώσεις αποδοχής ή αποκήρυξης.
Ο Ροζέ Γκαροντί αποτελεί παράδειγμα, αν και όχι το πλέον αντιπροσωπευτικό και σίγουρα όχι το πλέον ενδιαφέρον, ενός διανοητικού κλίματος, εκείνου των δεκαετιών του 1960, 1970 και 1980, όπου οι πολιτικοί ή άλλοι στοχαστές με πραγματική εμπειρία του ταραχώδους πρώτου μισού του εικοστού αιώνα και έχοντας βιώσει όλες τις ζυμώσεις της ψυχροπολεμικής εποχής, έπαιζαν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης ως καλεσμένοι των τότε Γαλλικών και άλλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, κάτι που φαντάζει σήμερα σαν απλή ονειροφαντασία, αν αναλογιστούμε τη μετριότητα των σύγχρονων διαμορφωτών γνώμης που, άχρωμοι, άοσμοι, δίχως σαγήνη και στερούμενοι δράσης, λυμαίνονται τη δημόσια σφαίρα, παράγοντας κενό λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου