Όταν η Πατρίδα το χρειάζεται, όποιος πιστεύει σε αυτήν και νοιώθει εκείνη την μοναδική δύναμη να ξεπηδά από μέσα του, χωρίς ιδιοτελή σκέψη τύπου μελλοντικής επένδυσης, βγαίνει στο μετερίζι και προσφέρει. Έτσι απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς να υπολογίζει τίποτα πέραν της προσφοράς. Αυτή είναι η έντιμη στάση οποιουδήποτε Έλληνα που πιστεύει πως τούτη η Πατρίδα, τούτη η Γλώσσα, αυτός ο γαλανός ουρανός δεν μπορούν να υπάρχουν κάτω από σύννεφα μολυβιού.
Κάπως έτσι συνέβη και στην Δικτατορία. Μερικοί πολέμησαν το καθεστώς αλλά ήταν ελάχιστοι. Οφείλουμε εδώ να διαχωρίσουμε αυτό που πίστευε ο καθένας και το έκρυβε βαθειά στην ψυχή του από αυτό που εκδηλωνόταν με την μορφή της αντίστασης. Σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας, λίγοι ήταν οι αντιστασιακοί. Και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ακουσίως αντιστασιακοί διότι αν η χούντα, βλακωδώς, δεν τους είχε συλλάβει, τίποτα απολύτως δεν θα συνέβαινε. Βεβαίως, μετά την πτώση της χούντας γέμισε ο κόσμος "αντιστασιακούς". Αρχικά πλημμύρισε η πολιτική ζωή από τέτοιους. Οι λίγοι, πραγματικοί αντιστασιακοί δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο προσκήνιο και, ίσως δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα. Πολλοί όμως χρησιμοποίησαν το διαβατήριο "αντιστασιακός" για να ανέλθουν τις πολιτικές βαθμίδες με στόχο την πρόσβαση στην εξουσία και στο δημόσιο ταμείο.
Αυτού ακριβώς του τύπου οι πολιτικοί, ένθεν κακείθεν της εξουσίας, όταν αντιλήφθηκαν πως το θέμα "αντιστασιακός" έχει και τεράστια δεξαμενή ψήφων, άρχισαν τις παροχές. Ξεκίνησαν από την Κατοχή και έφθασαν μέχρι την χούντα. Διπλώματα, παράσημα, συντάξεις, μόρια για τα παιδιά των αντιστασιακών προκειμένου να εισέλθουν εύκολα στον δημόσιο τομέα, στα ΑΕΙ...
Η λεηλασία της Ελλάδας είχε ξεκινήσει με ψευδεπίγραφα, συναισθηματικού τύπου ιδεολογήματα που δεν είχαν σχέση με την διεθνή πραγματικότητα. Την ίδια ώρα ο κόσμος προχωρούσε στους παραγωγικούς τομείς, στην οργάνωση των κρατών, στην σοβαρότητα και στη συνέπεια.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι φαύλες πολιτικές δυνάμεις -πάντα "δημοκρατικές" και "προοδευτικές", έθεταν ψευδεπίγραφα διλήμματα στον λαό και τον έθεταν εκτός ρεαλιστικής τροχιάς.
Η Παιδεία
Προκειμένου να διαιωνίσουν την εξουσία τους για να απολαμβάνουν την ματαιότητα του μικρόκοσμού τους (Κολωνάκι, Αράχωβα, Μύκονο κ.λπ.) δεν δίστασαν να ξεθεμελιώσουν ακόμα και την Παιδεία που αποτελεί το μέλλον του κάθε λαού. Ευτελίστηκε η γλώσσα και παραδόθηκαν τα παιδιά στην βαθμοθηρία και το φροντιστήριο.Το όνειρο της εισαγωγής και κάποιο ΑΕΙ έστω και με το όριο του πέντε (!!!) έγινε πραγματικότητα. Για το αύριο βλέπουμε. Αρκεί να υπάρχει κόσμος στα ΑΕΙ - ΤΕΙ για να αιμοδοτεί τις νεολαίες των κομμάτων, να συντηρεί την ματαιοδοξία των μικρών αγορών των επαρχιακών πόλεων και να συμβάλλει στην άνοδο κάποιων δεικτών "ανάπτυξης" ώστε ο κύριος υπουργός (σαν τον αξέχαστο Γιάννο - "κολγκέιτ") να καμαρώνει στην Βουλή και στα κανάλια για τα... επιτεύγματά του...
Κάπως έτσι ο αγώνας εξαργυρώθηκε. Πολλοί, πάρα πολλοί, έχοντας μοναδικό εφόδιο "το διαβατήριο του αντιστασιακού" έκαναν περιουσία με κρατικό χρήμα. Φτάσαμε στο σημείο να αναγράφεται σε ψηφοδέλτια, λες και είναι επάγγελμα το "αντιστασιακός".
Ο αγώνας εξαργυρώθηκε, τις περισσότερες φορές πολύ ακριβά. Αλλά ποιος αγώνας; Ο πραγματικός ή ο φανταστικός; Αρκεί να κάνουμε μια ιστορική έρευνα στην περίοδο της χούντας για να δούμε πόσες αντιστασιακές ενέργειες έγιναν. Διότι, αντίσταση μέσα από το σπίτι μας, χωρίς να ακούγεται έξω το παραμικρό, ή από το Παρίσι και άλλες πρωτεύουσες της Δύσης, δεν γίνεται.
Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες πολιτικές επιταγές "αντίστασης" ήταν τέτοιου είδους.
Και τώρα ήλθε η ώρα της πληρωμής διότι επενδύσαμε στο συναίσθημα και όχι στον ρεαλισμό που μπορεί να φαντάζει σκληρός, είναι όμως απαραίτητος αν θέλουμε να έχουμε μέλλον...
"αντιστασιακοί" !!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή