Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, είτε κυβέρνησε, είτε ανέχτηκε, είτε δεν κατάλαβε, είναι αυτό που έχει τις κύριες ευθύνες για την κατάντια της χώρας. Αυτό είναι παραδεκτό από όλους.
Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, οι οποίες είχαν περισσότερα το ενός μηνύματα και όχι μόνο το "αντιμνημονιακό" όπως λένε κάποιοι, διαμορφώθηκαν συγκεκριμένες συνθήκες. Το πιο μεγάλο μήνυμα και η πραγματικότητα -που δεν επιδέχεται παρερμηνειών- είναι ότι ο ελληνικός λαός ΔΕΝ εμπιστεύεται ΚΑΝΕΝΑ κόμμα για να τον βγάλει από την την κρίση. Αντιθέτως, το σαφές
μήνυμα που στέλνει είναι αυτό της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, κάτι άγνωστο για τα ελληνικά δεδομένα.
Κι όμως, τα κόμματα δείχνουν να μην (ή κάνουν πως δεν) καταλαβαίνουν!
Κι όμως, είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Ναι, η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο!
Ένα πόλεμο χωρίς βόμβες και σφαίρες αλλά με θύματα και με ορατό τον κίνδυνο να καταληφθεί οικονομικά.Ήδη βρίσκεται σε μερική κατοχή λόγω της ανικανότητας των κομμάτων (αναλογικές οι ευθύνες αλλά υπάρχουν σε όλους!) να διαχειριστούν την κρισιμότατη κατάσταση.
Κι ενώ δόθηκε το μήνυμα φαίνεται ότι ο καθένας κοιτάζει το μαγαζί του! Και εδώ φαίνεται η έλλειψη πραγματικού ηγέτη. Του ανθρώπου που θα ξεπεράσει τα κομματικά συρματοπλέγματα και θα καλέσει τους πάντες σε ένα τραπέζι προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίσιμη κατάσταση. Για να ΣΩΘΕΙ η Πατρίδα!
Σε ένα διάλογο χωρίς αποκλεισμούς. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί να υπάρχουν αποκλεισμοί και κωλύματα του τύπου "εγώ είμαι περισσότερο... δημοκράτης από εσένα". Από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός έστειλε στη Βουλή με δημοκρατικές διαδικασίες το τάδε κόμμα, με ποιο δικαίωμα νομιμοποιείται ο κάθε ένας που έχει κολλήματα στο κεφάλι του και δεν θέλει να συζητά μαζί του;
Βεβαίως και οφείλουν άπαντες να δηλώσουν ότι σέβονται τους θεσμούς και τους κανόνες που έχει θεσπίσει η Ελληνική Δημοκρατία. Είναι άλλο αυτό και άλλο το τι πιστεύει ο καθένας. Δεν μπορούμε να θέσουμε όρια και απαγορεύσεις στο "πιστεύω" του κάθε κόμματος, της κάθε ομάδας. Μπορούμε όμως να απαιτούμε να ΣΕΒΟΝΤΑΙ τους θεσμούς και τους νόμους! Αυτό είναι Δημοκρατία και όχι όπως ο καθένας την έχει στο κεφάλι του σύμφωνα με τα ιδεολογικά του τραύματα, τα ψυχολογικά κωλύματα και τις κομματικές του σκοπιμότητες.
Άρα λοιπόν πρέπει να κληθούν άπαντες. Προαπαιτούμενο είναι να αφήσουν τα πιστόλια στο τραπέζι. Δηλαδή, να αφήσουν τις κομματικές επιδιώξεις και αγκυλώσεις. Εδώ καίγεται η Πατρίδα. Οφείλουν λοιπόν να αφήσουν τις δικαιολογίες και να αναζητήσουν λύσει με κοινό μέτωπο.
Η Εθνική Ομάδα Πολιτικής της χώρας πρέπει να συγκροτηθεί και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτός πρέπει να είναι ο κοινός στόχος. Με βάση λοιπόν αυτό θα πρέπει να φωνάξουν τον πιο ειδικό που διαθέτει η χώρα, να τον πλαισιώσουν με σοβαρό επιτελείο για να επαναδιαπραγματευτεί με τους δανειστές. Παράλληλα θα πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες εντοπισμού και αποστολής στη Δικαιοσύνη- με ειδικό νόμο και Ειδικό Δικαστήριο που θα πρέπει να δημιουργηθεί για την περίσταση- όλων εκείνων που έκλεψαν δημόσιο χρήμα. Και φυσικά επιστροφής του στο Δημόσιο Ταμείο. Διότι υπάρχει κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης που το επιβάλλει. Μόνο τότε θα πειστεί ο λαός και θα σταματήσουν οι ομάδες και ομαδούλες τις αντιδράσεις.
Όποιος δεν θέλει συμμετοχή σε αυτή την προσπάθεια θα πρέπει να καταγγελθεί ως Άπατρις και να αποχωρήσει. Να μείνουν οι υπόλοιποι για να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα.
Η μέχρι τώρα πρακτική των κομμάτων δεν έδειξε πως υπάρχει διάθεση για τέτοιες κινήσει. Το αντίθετο θα λέγαμε. Άπαντες, κατώτεροι των περιστάσεων.
Οι καταγγελίες πριν από οποιαδήποτε κίνηση και οι πατριωτικές κορώνες δεν οδηγούν πουθενά και σε κανένα επωφελές για τη χώρα αποτέλεσμα. Το αντίθετο.
Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε ότι για μια ακόμη φορά και μάλιστα σε πολύ κρίσιμες ώρες το πολιτικό προσωπικό αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Τα αίτια είναι προφανή: πολιτιστική παρακμή! Διότι είναι ζήτημα Παιδείας - Πολιτισμού να μπορείς να συνδιαλέγεσαι, να βρίσκεις κοινές συνισταμένες και να προχωράς στην εξεύρεση του καλύτερου δυνατού. Πολύ δε περισσότερο φαίνεται αυτή η έλλειψη στην διαχείριση της ήττας.
Στην Ελλάδα αντί ακόμη και μέσα από μια ήττα να προσπαθούμε να βγάλουμε κάτι θετικό, πιάνουμε καραούλι και είμαστε έτοιμοι για κλεφτοπόλεμο. Και δεν πάει να καεί η πατρίδα...
Όπως τότε που ο Ιμπραήμ έκαιγε την Πελοπόννησο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου