Δημοκρατία και πολιτικό σύστημα

                                                                                                                                                                            πηγή: ethnos.gr

Του Πάρη Πέτρα

"Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω" θα μπορούσαν να ισχυριστούν οι κομματικοί σχηματισμοί, αυτοί που αποτέλεσαν τις δυνάμεις διακυβέρνησης - αντιπολίτευσης της χώρας από το 1974 και εντεύθεν. Ακόμη και οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών και της πέμπτης που διανύουμε από την εποχή της Μεταπολίτευσης, "πάτησαν" στον ίδιο καμβά, αντιγράφοντας συγκεκριμένα σχέδια από το αρχικό που είχε τις ρίζες του στις εποχές της κουμπούρας και του "δαγκωτό".

Η πρόοδος, δηλαδή ο δυτικού τύπου εκδημοκρατισμός των κοινωνιών, άρρηκτα συνδεδεμένος με τα θέλω του καπιταλιστικού συστήματος, επέβαλλε στους ελληνικούς πολιτικούς σχηματισμούς την αναγκαστική προσαρμογή σε φιλελεύθερες αντιλήψεις και πρακτικές. Στο επίκεντρο όμως των κρίσιμων αποφάσεων πάντα βρισκόταν ένα "ιερατείο" που ελάμβανε αποφάσεις για τη χώρα. Δεν έχει σημασία η πολιτική - ιδεολογική πινακίδα. Όταν επρόκειτο για θέματα που ξεπερνούσαν το εσωτερικό της χώρας, όλως παραδόξως οι αποφάσεις συνέπιπταν. Βεβαίως υπήρχε πάντα η διαφορετική ρητορική των κομμάτων. Αυτό ήταν έργο ενός άλλου "ιερατείου" που αναλάμβανε το περιτύλιγμα των αποφάσεων ώστε να πεισθεί ο λαός, να υιοθετήσει την εν λόγω πολιτική απόφαση και να αγωνισθεί υπέρ αυτής μέσα στην κοινωνία. Τα οικονομικά οφέλη των ομάδων που αναλάμβαναν να "περάσουν" την όποια πολιτική στην κοινωνία ήταν δεδομένα. Όπως και ο καταγγελτικός λόγος της αντιπολίτευσης, η οποία όμως όταν τύχαινε να γίνει κυβέρνηση "ξεχνούσε". Όλο αυτό το σύστημα που μετέτρεπε το κρέας σε χόρτα, ήταν και είναι κρατικοδίαιτο. Μόνο που εδώ στην πατρίδα της Δημοκρατίας, όσοι είχαν προσβάσεις στο Δημόσιο Ταμείο, το ξέσχιζαν! Από τον τελευταίο πολίτη που αν δεν έχει πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα λεηλατεί καθημερινά την δημόσια περιουσία (κοιτάξτε πόσες πινακίδες είναι κακοποιημένες) κλέβοντας φόρους μέχρι υψηλότατους αξιωματούχους που βάζουν χέρι απευθείας στο ταμείο. Τα δημόσια έργα, οι εξοπλισμοί, οι προμήθειες υλικών κ.λπ., είναι τα μέσα ιδιοποίησης δημοσίου χρήματος που στην απλή γλώσσα ονομάζεται "μαύρο πολιτικό χρήμα". Ένα πλέγμα από νόμους προστατεύει σε υπέρτατο βαθμό την κλεπτοκρατία η οποία κατά καιρούς θυσιάζει ένα τέκνο της προκειμένου να αποσπάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Το μαχαίρι μπαίνει συνεχώς μέχρι το κόκκαλο, αλλά δεν φτάνει ούτε στους "νταβατζήδες" του Καραμανλή διότι, προφανώς έχουν συσσωρεύσει μεγάλες ποσότητες από λίπος και η λάμα δεν φτάνει. 

Νόμοι και δημοκρατία

Το "δημοκρατικό πολιτικό σύστημα" έχει αναγάγει τις εκλογές στην μοναδική και αδιαμφισβήτητη κολυμβήθρα εξαγνισμού μέσω των εκλογών εφαρμόζοντας διάφορα συστήματα ανάδειξης πλειοψηφίας που δεν ανταποκρίνονται ποτέ στην απλή λογική βάση της δικαιοσύνης: λαμβάνω όσα μου αναλογούν. Το παράξενο είναι ότι το σύστημα αυτό το υποστηρίζουν δημοσίως και πολλοί "έγκριτοι" νομικοί που αν τους ψάξει κάποιος θα διαπιστώσει ότι έχουν σχέση με το κρατικό ταμείο... Το ίδιο σύστημα έχει κυριαρχήσει και στην "ανεξάρτητη Δικαιοσύνη", τον ένα πυλώνα της Δημοκρατίας. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ήταν αυτή που νομιμοποίησε την Χούντα του 1967 (δια του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κων. Κόλλια), δίκαζε καθ'  όλη τη διάρκεια της Επταετίας, και αυτή που νομιμοποίησε την παράδοση της διακυβέρνησης του κράτους; το 1974 από τους πραξικοπηματίες στον Καραμανλή. Για τις υπηρεσίες της αυτές η Δικαιοσύνη ποτέ δεν ελέγχθηκε από την Μεταπολίτευση. Αντίθετα, κάθε κυβέρνηση επιθυμούσε, στην καλύτερη περίπτωση να έχει την εύνοια και, στην χειρότερη, να βάλει στο χέρι την Δικαιοσύνη. Φυσικά και δεν εννοούμε κάποιες φωτεινότατες εξαιρέσεις δικαστών και εισαγγελέων που τίμησαν με το παραπάνω το λειτούργημά τους. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να ψηφίζονται δρακόντειοι νόμοι προστασίας του πολιτικού συστήματος κλεπτοκρατίας στην Βουλή και να μην θίγεται η αντισυνταγματικότητά τους στα αρμόδια δικαστήρια. Νόμοι που πολλές φορές έδεναν τα χέρια εισαγγελέων και δικαστών, πολλοί από τους οποίους βλέποντας πως έχουν να κάνουν με λερναία ύδρα άκουγαν τις συμβουλές ανωτέρων τους  σιωπούσαν ή και προσχωρούσαν στο "σύστημα" για να έχουν μια ήσυχη και εξελίξιμη καριέρα. Στρατηγείο της επιχείρησης ελέγχου της Δικαιοσύνης ήταν πάντα το αρμόδιο υπουργείο.    

Λαός και ελίτ

Το "εκλογικό σώμα" δηλαδή ο λαός, όπως κάθε λαός πολύ εύκολα χειραγωγήθηκε και οδηγήθηκε στα πεδία της παρακμής. Με ανύπαρκτη Παιδεία, με τα μέσα μαζικής προπαγάνδας να τον βομβαρδίζουν καθημερινά, με ένα διοικητικό σύστημα αναποτελεσματικό που απαιτούσε διαρκώς "μπάρμπα στην Κορώνη", οδηγήθηκε στα διάφορα "πολιτικά μαντριά" διότι έξω τον έτρωγε ο λύκος που δεν ήταν άλλος από το ίδιο το κράτος που είχαν λάβει ως λάφυρο τα κόμματα εξουσίας, με ποσοστά επιρροής αυτών της αντιπολίτευσης. Όσοι προσπάθησαν να θέσουν εαυτούς εκτός δεν είχαν καμία τύχη και μάλιστα πολλές φορές χρησιμοποιούνταν ως αποτρεπτικό παράδειγμα για τους άλλους. Ξεκινώντας από την απλή ανεύρεση εργασίας (συνταγματικώς... κατοχυρωμένη!), το Δημόσιο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως ο μεγάλος εργοδότης με επιλογή από τα κομματικά γραφεία. Μέχρι που (αναγκαστικά) δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ αλλά και αυτό, όπως αποδείχθηκε σε πάρα πολλές περιπτώσεις, δεν το σεβάστηκε το κράτος - λάφυρο!   Παράλληλα υπήρχαν πυλώνες, όπως ΔΕΚΟ, Βουλή κ.λπ. που το ΑΣΕΠ δεν έφτανε... Κάπως έτσι οι ικανοί και έντιμοι Έλληνες οδηγήθηκαν "εκτός νυμφώνος" αλλά εντός της πληρωμής του... μαρμάρου. Βασικό εργαλείο του κλεπτοκρατικού συστήματος που εγκαταστάθηκε από την εποχή του "Σχεδίου Μάρσαλ" ωστόσο είχε τις ρίζες του σε προπολεμικές περιόδους και σε "συνεργάσιμες οικογένειες και πρόσωπα", ήταν οι ενδιάμεσοι. Αυτοί που στις ημέρες μας ονομάζονται "εθνικοί εργολάβοι", "νταβατζήδες" κ.λπ. Σε αυτούς δίδονται τα φιλέτα του κράτους προκειμένου να στηρίζουν το αναποτελεσματικό αυτό σύστημα. Δεν θα αγγίξουμε τον ξένο παράγοντας και τις σχέσεις του με αυτή την "ελίτ" στης διαφθοράς. Αρκεί να επισημάνουμε τις σχέσεις προσώπων με διάφορα σκάνδαλα και τα πεπραγμένα του παρελθόντος τους. Για παράδειγμα ο Χριστοφοράκος δεν προέκυψε ξαφνικά στέλεχος της Ζήμενς που διέφθειρε πολιτικούς. Υπήρχε οικογενειακή παράδοση και σχέσεις με τους Γερμανούς...     

Μνημόνια με στόχο

Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν με την εφαρμογή των Μνημονίων και την έλευση της Τρόικας. Η τεχνηέντως πτωχευμένη Ελλάς έγινε για μια ακόμη φορά "πεδίο βολής φθηνό" που ασκούνται τοκογλύφοι και πολιτικές παγκοσμιοποίησης, δηλαδή πλήρους ελέγχου των ανθρώπων. Έτσι κι αλλιώς αυτά πρέπει να ξεκινήσουν από την "πολιτισμένη - γηραιά Ευρώπη" (απέναντι στην οποία οι Αμερικανοί, παρά τη τεράστια βιομηχανία θεάματος που διαθέτουν, νοιώθουν πολιτιστικό κόμπλεξ) για να επικρατήσουν στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο. Πέραν από την απροκάλυπτη και αναίσχυντη ανακατανομή πλούτου υπέρ  ολίγων που συντελείται καθημερινά, ο βασικός στόχος είναι ένας και μοναδικός: με πρόσχημα την φοροδιαφυγή (αλήθεια γιατί δεν φορολογούνται τα προϊόντα και οι συναλλαγές στη βάση τους ώστε να μην έχει καμία συμμετοχή ο φορολογούμενος;) εφαρμόζεται ο πλήρης έλεγχος των πολιτών. Τελικός στόχος η καθιέρωση ηλεκτρονικών καρτών και, στο εγγύς μέλλον του ηλεκτρονικού χρήματος. Ο πολίτης πλέον δεν θα έχει προσωπικότητα. Θα είναι ένας αριθμός για τα πάντα. Ένας αριθμός που θα τον κυνηγά παντού αφού φορολογείται ακόμη και ο αέρας που αναπνέει. Η Παγκόσμια Ηλεκτρονική Δικτατορία προ των πυλών και δεν είναι καθόλου συνωμοσιολογικό σενάριο όπως ενδεχομένως θα βιαστούν μερικοί να πουν. Όσοι έχουν αμφιβολίες δεν έχουν παρά να κοιτάξουν πίσω: παρά την θεαματική τεχνολογική εξέλιξη η οποία, υπό κανονικές συνθήκες θα επέτρεπε στον άνθρωπο να εργάζεται λιγότερες ώρες, εν τούτοις οι διάφορες οικονομικές κρίσεις επιβάλλουν το αντίθετο. Ουσιαστικά, οι κρίσεις που δημιουργούνται δεν είναι "αδυναμία του συστήματος" όπως παρουσιάζονται αλλά ευκαιρία για περισσότερη συσσώρευση χρήματος (το χρήμα έχει μετατραπεί στην μοναδική δύναμη) και ποδηγέτησης της ανθρωπότητας. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως το χρήμα αυτό που συσσωρεύεται είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό του πλασματικό. Δηλαδή, τα τετράκις εκατομμύρια δολάρια χρέους που έχουν καταγραφεί εις βάρος κρατών και ανθρώπων είναι απλώς νούμερα διότι τα χαρτονομίσματα (και το πραγματικό τους αντίκρυσμα που αντιστοιχεί σε δύο και πλέον πλανήτες Γη) δεν υπάρχουν!          

Στο παιχνίδια αυτό παίζει, ηθελημένα ή αθέλητα, και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Το χειρότερο είναι πως στην πατρίδα μας δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα. Α μείνουμε μόνο στο οικονομικό πεδίου για να καταλάβουμε: υποτίθεται πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για την πρόοδο της χώρας. Όμως, σε κανέναν από τους μεγάλους τομείς δεν έχει πετύχει. Μια ματιά στην ιστορία αρκεί. Ακόμη και σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, όταν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα μπορούσε να διεκδικήσει το καλύτερο δεν στάθηκε στο ανάστημά του και οδήγησε την πατρίδα σε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, του οποίου οι συνέπειες είναι ορατές μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα στην πολιτική ρητορική και στα συρματοπλέγματα "δεξιοί - αριστεροί". Πρόκειται περί δήθεν ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών - εργαλείων για την χειραγώγηση των Ελλήνων πολιτών. 

Υπερχρεωμένα κόμματα

Το πολιτικό αυτό σύστημα, που σήμερα κατ' εντολήν των διεθνών τραπεζιτών - τοκογλύφων - επικυρίαρχων φορολογεί άγρια και τον τελευταίο φουκαρά αυτού του τόπου, στην οικονομική διαχείριση του οίκου του είναι χειρότερο από τον λαό που κατηγορεί. Υπερχρεωμένο από τα θαλασσοδάνεια που είχε συνάψει καθ' όλη την πορεία του είναι υποθηκευμένο στις τράπεζες. Εννοούμε τα κόμματα και ίσως έτσι εξηγούνται οι διάφορες πολιτικές υπέρ των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που εμφανίζονται κατά καιρούς. Το χειρότερο απ' όλα, όπως συμβαίνει σήμερα, είναι ότι ενώ στα κέρδη απέχει ο ελληνικός λαός, όταν υπάρχει χασούρα πληρώνει το φέσι! "Ανακεφαλαιοποίηση" το ονομάζουν αποδεικνύοντας ότι στο μόνο που αποδεικνύονται "μανούλες" είναι η πλαστογράφηση ενεργειών μέσω "χρυσωμένου χάπακος".  

Τα δυο ελληνικά "κόμματα εξουσίας λοιπόν, δηλαδή το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία,  χρωστούν τουλάχιστον 230 εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες. Την ώρα, που έχουν προχωρήσει σε οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων που έχουν φορολογήσει άγρια και έχουν καταδικάσει τους Έλληνες σε μόνιμη φτώχεια και ανθρωπιστική κρίση παρόμοια με αυτήν της Κατοχής, τα κόμματα χρωστούν τα «μαλλιοκέφαλά» τους στις τράπεζες εγείροντας βάσιμα ερωτηματικά για το "πόσο ακηδεμόνευτη είναι η πολιτική τους;". Ταυτόχρονα όμως λαμβάνουν την κρατική επιχορήγηση, την οποία μάλιστα έχουν προπληρωθεί μέχρι και το 2016!!!

Ειδικότερα: το ΠΑΣΟΚ χρωστά συνολικά 111.800.000 ευρώ. Τα χρέη του στις τράπεζες επιμερίζονται ως εξής:-Αγροτική Τράπεζα (που έσπευσe να την πουλήσει ο νυν πρόεδρός του Ευ. Βενιζέλος!): 96.800.000 (λήξη δανείου 2013).
-Μαρφίν: 10.000.000 (λήξη δανείου 2015).
-Πειραιώς: 5.000.000 (λήξη δανείου).

Εξίσου χρεωμένη στις τράπεζες είναι και η ΝΔ, που οφείλει 120.000.000 ευρώ.Τα χρέη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν ως εξής:
-Αγροτική Τράπεζα: 105.000.000 ευρώ (λήξη δανείου 2013)
-Τράπεζα Πειραιώς: 15.000.000 ευρώ (λήξη δανείου 2015)

Χρέη έχουν και τα υπόλοιπα κόμματα, δηλαδή αυτά της αριστεράς. Βεβαίως κατά πολύ λιγότερα αλλά έχουν:

-Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λάβει δάνειο 6.000.000 ευρώ από την Εθνική Τράπεζα (εκπνοή σύμβασης το 2014), ενώ το συνολικό του χρέος είναι κάτι παραπάνω από 7 εκ. ευρώ. 
-Το ΚΚΕ χρωστά στην Εθνική Τράπεζα 4.402.054 ευρώ.
-Οι Οικολόγοι-Πράσινοι ύψους 800.000 ευρώ.Μέχρι στιγμής χρέος σε τράπεζες δεν έχει ο ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή.

Από τα στοιχεία, που είναι επίσημα, προκύπτει το τεράστιο ερώτημα για το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Πως είναι δυνατό τα κόμματα να ασκούν πολιτική προς όφελος του ελληνικού λαού,όταν χρωστούν δεκάδες εκατομμύρια σε τράπεζες, που ανήκουν σε επιχειρηματίες; Πώς είναι δυνατόν τα κόμματα να λειτουργούν υγιώς όταν λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση, δηλαδή είναι κρατικοδίαιτα και ταυτόχρονα να βρίσκονται χρεωμένα στις τράπεζες; Δεν αποτελούν τα χρέη αυτά μια ακόμη μορφή διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας; Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να οδηγήσουν την χώρα εκτός κρίσης όταν δεν μπορούν να τακτοποιήσουν "τα του οίκου τους"; Πώς είναι δυνατόν να ζητούν από το τελευταίο ψιλικατζίδικο να κρατά ακριβή φορολογικά στοιχεία όταν είναι γνωστό ότι τα κόμματα λαμβάνουν με αδιαφανείς τρόπους (κουπόνια) αφορολόγητη ενίσχυση ή άλλες από επιχειρηματίες (γνωστή η ομολογία Τσουκάτου) ή πολυεθνικές; Είναι πολιτικά ορθό οι Έλληνες να έχουν φορτωθεί τα μνημόνια στις πλάτες τους και ένα τεράστιο χρέος που θα συνοδεύει τις επόμενες δυο γενιές, ενώ τα κόμματα να λειτουργούν με αδιαφανείς διαδικασίες και να μην έχουν ελεγχθεί ποτέ (!!!) από τους αρμόδιους κρατικούς μηχανισμούς; Πώς είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα να έχει καθιερώσει το τηλέφωνο για τον χαφιεδισμό των πάντων στο ΣΔΟΕ και να μην ισχύει το ίδιο και για τα κόμματα; Αν, για παράδειγμα, ένας πολίτης τηλεφωνήσει στο ΣΔΟΕ και πει ότι στο τάδε κόμμα έχουν γίνει οικονομικές ατασθαλίες ποιός υπάλληλος θα τολμήσει να ζητήσει και να κάνει έλεγχο; Και πώς άραγε μπορεί να γίνει αυτό όταν η Διοίκηση παραδίδεται κάθε φορά ως λάφυρο στους κομματικούς αφεντάδες και στο "σύστημα" αυτό που διαλύει κάθε έντιμη στάση και φωνή; Η μεγαλύτερη απόδειξη σε όλα αυτά είναι το σήμερα και η κατάντια της χώρας και του λαού που περιφέρεται, "εθνικά υπερήφανη", στις αυλές Ευρώπης και Αμερικής ζητώντας "την δόση" ωσάν οικονομικός τοξικομανής.

Και πώς μπορεί να διαπραγματευτεί στοιχειωδώς κάποιος που εκλιπαρεί "για την δόση" ή κάποιος που τρεφόταν από τις διάφορες αυλές μέχρι να "πιάσει θέση"; Διότι έτσι δημιουργούνται τα "μεγάλα πολιτικά κεφάλαια". Πρέπει να "παίξουν" σε κάποιο "σύστημα". Άλλως, τους έφαγε η μαρμάγκα. Είναι κάτι σαν επένδυση. Οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι συνηθίζουν να επενδύουν σε "πολιτικά κεφάλαια". Ασφαλώς πολλοί είναι αυτοί που θυμούνται την περίπτωση Αλαφούζου που, όπως ο ίδιος είχε πει, ενίσχυσε μέσω υπερακτίου (offshore)εταιρείας τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη. Σκεφτείτε οι ξένοι που είναι και πιο... άνετοι οικονομικά.    

Όλα αυτά και άλλα περισσότερα που δεν αναφέρθηκαν οδηγούν σε έναν και μοναδικό δρόμο: στην υποχρέωσή μας να δημιουργήσουμε σοβαρότερες και πάντως πιο διαφανείς πολιτικές δομές στην Ελλάδα. Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον. Διότι έτσι όπως πάμε είναι σίγουρο πως θα οδηγηθούμε στην καταστροφή ή και στην εξαφάνισή μας.   Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τους εαυτούς μας και τον κοινωνικό μας περίγυρο επιδεικνύοντας άκαμπτη στάση απέναντι στο δοτό, στο άσχημο, στο ανήθικο. Έτσι δημιουργείται Παιδεία και μεταδίδεται στις επόμενες γενιές. Άλλως...