Αφού εξήτασα λεπτομερώς όλα τα πρόσωπα με τη μεγαλύτερη φήμη, ανακάλυψα πως αποδίδονται τα λαμπρότερα κατορθώματα σε δειλούς, οι συνετότερες συμβουλές σε ηλιθίους, η ειλικρίνεια σε αυλοκόλακες, η αρετή σε προδότες, η ευσέβεια σε ασεβείς, η αγνότητα σε σοδομίτες, η φιλαλήθεια σε καταδότες. Έβλεπα να αναρριχώνται στα υψηλότερα αξιώματα της πολιτείας κακούργοι, αποκτώντας τίτλους και περιουσίες… τα συμβούλια και τα κοινοβούλια διεκδικούσαν οι πουτάνες, οι νταβατζήδες, οι τσaτσάδες, οι τζουτζέδες και τα παράσιτα της κοινωνίας… ανακάλυψα πώς μια πόρνη μπορεί να κυβερνάει, στα παρασκήνια, ένα συμβούλιο και το συμβούλιο να κυβερνάει ένα κοινοβούλιο. «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ » του Ιωνάθαν Σουίφτ.
Στην πρωτεύουσα της Λαπούτας Λαγάδο οι αναδομητές, οι νεαροί σύμβουλοι του ηγεμόνα, θέλουν να αναδομήσουν, να γκρεμίσουν τα πάντα και να τα ξαναφτιάξουν, με βάση τα δικά τους επιστημονικά προγράμματα. Μόνο που τα σχέδια τους συνεχώς μεταβάλλονται, αναβάλλονται και ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Και στο μεταξύ όλη η χώρα παραπαίει από ακυβερνησία. Και αυτοί θεωρούν υπευθύνους και τα βάζουν με όλους τους άλλους. Αυτά, 400 χρόνια πριν, στα φανταστικά ταξίδια του Γκιούλιβερ.
Ζούμε τις οδυνηρές συνέπειες, μιας απύθμενης και απέραντης κρίσης, που την ονομάζουν κρίση οικονομική, κρίση του αδηφάγου καπιταλισμού. Και είναι.
Και οι κυβερνήτες του κόσμου, κύριοι υπεύθυνοι της κρίσης, τα βάζουν με όλους τους άλλους, εκτός από τους εαυτούς των και τους σφουγγοκωλάριούς των, που είναι οι δημιουργοί της κρίσης.
Η οικονομική κρίση, που έχει ξεσπάσει πάνω στους μη προνομιούχους της ζωής, είναι δημιούργημα του αδηφάγου και βουλιμικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των χρυσοκωλόπαιδων (golden boys) του. Μαζί τους και εν αγαστή συμπνοία οι διαπλεκόμενοι με αυτούς, πολικοί και κυβερνήτες των λαών.
Κάτω, όμως, από την οικονομική κρίση κρύβεται η ουσιαστική και πιο τρομακτική κρίση. Η απελπιστική κρίση αξιών και αρχών, που έχει οδηγήσει στην οικονομική ανισότητα και την εξαθλίωση των ευνουχισμένων, από τους πονηρούς κρατούντες, μαζών. Η κρίση που έχει δημιουργήσει ο βιασμός της φύσης, από την άκρατη κερδοφρένια των ολίγων εκμεταλλευτών του αέρα, της γης και της θάλασσας των ανθρώπων. Η κρίση που οφείλεται στην άκριτη εφαρμογή και την ασύδοτη εκμετάλλευση της τεχνολογικής θαυματοποιίας.
Κρύβεται η κρίση που έχει οδηγήσει στον εκφυλισμό της Δημοκρατίας και στον ευτελισμό της, με τη διαπλοκή της πολιτικής με τα άνομα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης). Τα οποία, αναπαράγοντας τη φωνή του κυρίου των (his master’s voice), που δεν είναι άλλη από τη φωνή των διαπλεκομένων «εκπροσώπων» του λαού με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, παραπλανούν τις μάζες, δίνοντας στα μαζάτομα να ξερογλείφουν, σαν ανοϊκά, αποβλακωμένα, σκυλάκια του καναπέ, το κόκκαλο της δήθεν «πληροφόρησης». Οι διάσημοι, κενόκρανοι, κοσμημένοι με ιδιωτεία και μοντέρνα τσαλίμια και συναφή μοντέρνα προτερήματα.
Κάτω από τη οικονομική κρίση, κρύβεται η κρίση της παιδείας, η οποία έχει, σκοπίμως και δολίως, μετατραπεί σε εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, με κύριο σκοπό την παροχή τεχνικών δεξιοτήτων, τις οποίες προσδιορίζει η ανταγωνιστική αγορά. Έτσι, οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι άνθρωποι, εκπαιδεύονται να καλλιεργούν τον ανταγωνισμό και τον καιροσκοπισμό, διότι έτσι λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη αγορά των παγκοσμιοποιημένων ανερμάτιστων, βουλιμικών για κέρδος, ανεγκεφάλων. Και έτσι οι «τεχνικοί», μορφωμένοι του μέλλοντος, στερημένοι ανθρωπιστικής παιδείας και κριτικής σκέψης, γίνονται χειραγωγήσιμοι και διακυβερνήσιμοι από πονηρούς κυβερνήτες και τους παμπόνηρους εκμεταλλευτές. Τους νταβατζήδες των λαών.
Η σημερινή κρίση είναι κρίση της μεταμοντέρνας νεοφιλελεύθερης εποχής της έκλειψης του Λόγου και των ανθρωπίνων αξιών, που αυτός ορίζει. Ο λόγος αποπνευματοποιημένος έχει εκφυλισθεί σε λογικότητα και (υπο)λογιστική χρησιμοθηρία ενώ το πνεύμα, εκλογικευμένο, έχει καταντήσει ρηχή εξυπνάδα και κουτοπονηριά. Η έκπτωση του λόγου και του πνεύματος έχει δημιουργήσει τα άκριτα, μαζάτομα διαποτισμένα μέχρι μυελού οστέων με φιλοτομαρισμό και σταρχιδισμό (του Ρουμελιώτη, ο όρος).
Συνακόλουθο: μια μαζική κοινωνία κουρελού, όπου τα πάντα συνδυάζονται και ταιριάζουν με τα πάντα και στην οποία το καταναλώνω άρα υπάρχω (consume cogito ergo sum) αποτελεί τον λόγο ύπαρξής και κανόνα ζωής. Το σκέπτομαι άρα υπάρχω (cogito ergo sum), εξοβελισμένο στο περιθώριο μιας μικρής μειοψηφίας ανθρώπων.
Ζούμε στην εποχή της μαζοκοινωνίας, όπου οι λεγεώνες των βλακών, τόσο χρήσιμες για τους αποβλακωτές και αποβλακωμένους κρατούντες, έχουν κατακυριεύσει τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο. Θωρείτε ευφυή και Λόγον έχοντα όντα, προικισμένα με σωφροσύνη, τους Κυβερνήτες της Ευρώπης; Δεν απαριθμώ ποια άλλα προσόντα που τους λείπουν διότι θα ήτο ωσάν να έψαχνα να βρω τι άλλο λείπει από έναν χωλό για να γίνει χορευτής (Ροΐδης σε ελεύθερη απόδοση)
Αυτοί οι «ηγέτες», ενεργούμενα της ασύδοτης αγοράς και τα με αυτούς διαπλεκόμενα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), φερέφωνα της αγοράς, έχουν μετατρέψει τους ανθρώπους σε μαζάτομα, γουρούνια στο χοιροστάσι της μαζικής κοινωνίας και της μαζοδημοκρατίας, όπου τα χοιροβόσκουν ως χοιροβοσκοί.
Εθελόδουλες μάζες κατήντησαν τους «πολίτες», που δέχονται να τους μεταχειρίζονται, οι άρχοντές τους, ως βλάκες ψηφοφόρους, οι οποίοι ψηφίζουν αυτούς, που τους αποβλακώνουν. «Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» (Κ. Καρυωτάκης.)
Και ο Ηράκλειτος διαπιστώνει «Τι νου και τι φρόνηση έχουν; Πείθονται σε αυτούς που κολακεύουν τον λαό και έχουν ως δάσκαλό τους τον όχλο: Τις γαρ αυτών νόος ή φρην; Δήμων αοιδοίσι πείθονται και διδασκάλω χρείωνται ομίλω» μη γνωρίζοντας «ουκ ειδότες ότι «οι πολλοί κακοί ολίγοι δε οι αγαθοί».
Οι βασικές πανανθρώπινες αξίες της αγάπης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού έχουν αντικατασταθεί με τις μεταμοντέρνες αξίες του χρήματος, του φιλοτομαρισμού, του ανταγωνισμού, του «φά’ τους πριν σε φάνε», του σταρχιδισμού. Κι από κοντά η πνευματική τεμπελιά, ο εξυπνακισμός της ημιμάθειας, που προσφέρει η εκτεχνικευμένη νεοφιλελεύθερη παιδεία.
Παπαγάλοι και καραγκιόζηδες παριστάνουν τους διανοούμενους και όμοιοί τους, κενόκρανοι «δημοσιογράφοι», σαρώνουν το «γυαλί», καθημερινά, με κομματόφρονες και λαόζοντες (όζουν λαό) πολιτικατζήδες, ένιοι, των οποίων βρωμάνε εθνικοφροσύνη και πατριδοκαπηλία, ανάμικτη με ορθοδοξία.
Μαζική κοινωνία, μαζική δημοκρατία, μαζική παραγωγή, μαζική κατανάλωση είναι το ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης του χρήματος και της απουσίας του Λόγου και του Πνεύματος. Της παγκοσμιοποίησης του τίποτα. Ένα συνονθύλευμα εγωπαθών και αμαθών και ανηθίκων ατόμων, που άρχουν και απαθών και εξ ίσου αμαθών και ομοίως ανηθίκων ατόμων, που άρχονται. «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» φωνάζει από τα βάθη των αιώνων ο Ισοκράτης.
Η παγκοσμιοποίηση καθορίζει και ορίζει, με νέες λέξεις και έννοιες, τον πολιτισμό, τη γλωσσική ταυτότητα και την ταυτότητα των εθνών και των ανθρώπων, στρεβλώνοντας, αλλοιώνοντας, αλλοτριώνοντας τις έννοιες: Πολιτική-Πολίτης-Πολιτισμός- Πολιτεία. Με μια λέξη απανθρωποποιώντας τον Άνθρωπο. Η γλώσσα, ταυτότητα των ανθρώπων και πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τον κόσμο, αλλοιώνεται και μαζί της παραμορφώνεται η οπτική του κόσμου.
Ο homo economicus, αντικαθιστά ολοένα και μαζικότερα τον homo sapiens, καθώς η παιδεία, αποστεωμένη από την ανθρωπιστική της διάσταση, έγινε επαγγελματική δεξιότητα. Στη μεταμοντέρνα εποχή ένα νέο «πακέτο» τεχνικών δεξιοτήτων, πήρε τη θέση των παλαιών ηθών και αξιών. Ένας άκρατος ωφελιμισμός-πραγματισμός δυναστεύει τη ζωή των ανθρώπων.
Η έννοια της αρετής και του πολίτη παραμορφώθηκε, στρεβλώθηκε, μεταλλάχτηκε, στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κοινωνία, σε καλπουζανιά του πολιτκώς ορθού, στο παγκόσμιο χωριό των μεταμοντέρνων ηλιθίων. Η ζωή των ανθρώπων δεν είναι πλέον «αίρεσις βίου», επιλογή ζωής, αλλά κατευθυνόμενη λαθροβίωση, στο χάος του «παγκόσμιου χωριού»
Και όλο αυτό το συνονθύλευμα κέρδους, απανθρωποποίησης, προπαγάνδας και εξαπάτησης, στρέβλωσης και αλλοτρίωσης της ανθρώπινης ουσίας, το ονομάζουν πρόοδο. Μια λέξη, που φοριέται στην εποχή μας, πολύ. Μα μοιάζει με ξένο ρούχο κακοφορεμένο, σε κακόμορφα σώματα. Μια ψευδώνυμη πρόοδος της παρακμής του Λόγου και του Πνεύματος, μέσα στα λόγια και τις εξυπνακίστικές σαχλαμάρες.
Θεωρούν πρόοδο και πολιτισμό ό,τι παράγει η τεχνολογία και η βιομηχανία. Η πρόοδος έγινε πολιτικό σύνθημα στα χείλη ανερμάτιστων πολιτικών-πολιτικατζήδων, που καταδημαγωγούν τον λαό και τον αποβλακώνουν, με κούφιες κενές περιεχομένου λέξεις, με παραπλανητικό περιτύλιγμα του λόγου.
Ως πρόοδος της ανθρωπότητας έχει βαφτιστεί η ακόρεστη κατευθυνόμενη κατανάλωση, που, μαζί με τους ανθρώπους, καταναλώνει και τον πλανήτη και τη φύση, στο όνομα της προόδου, στον πλανήτη των ηλιθίων. Αρχόντων και αρχομένων.
Οι φυσικές πηγές πλούτου εξαντλούνται, θυσία στην «πρόοδο», χωρίς οι επιμηθείς να αναλογίζονται τις συνέπειες του βιασμού της φύσης, για τις επόμενες γενιές.
Η χωρίς όριο γιγάντωση της βιομηχανίας και της τεχνολογίας και η απερίσκεπτη κατάχρησή τους, εν ονόματι του κέρδους και της ευμάρειας των επιτηδείων, μολύνει αέρα γη και θάλασσα, επειδή οι βουλιμικοί κερδοσκόποι δεν λαμβάνουν καμιά πρόνοια να περιορίσουν, αντιθέτως αδιαφορούν προκλητικά, τα δυσώδη καταστροφικά απόβλητά τους.
Υπερπληθυσμός και ανεργία προβάλουν απειλητικά, για τις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, που, ίσως, εναποθέτουν τη λύση του προβλήματος, στον θάνατο από λοιμό και λιμό και καταποντισμό του τρίτου κόσμου και των παριών του «πολιτισμένου» κόσμου, που ζει στο περιθώριο και ξεχασμένος από τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.
«Όταν και η πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη έχει κατακτηθεί από την τεχνολογία και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την οικονομία. Όταν οποιοδήποτε συμβάν, ανεξάρτητα από του πού και πότε έχει συμβεί, μπορεί να κοινοποιηθεί στον υπόλοιπο κόσμο με οποιαδήποτε επιθυμητή ταχύτητα. … Όταν ο χρόνος δεν είναι άλλο από ταχύτητα, στιγμιαίο, ταυτόχρονο και ο χρόνος σαν ιστορία έχει εξαφανισθεί από την ζωή των ανθρώπων. Όταν και η όταν ένας μποξέρ θεωρείται ο μεγάλος άνδρας του έθνους. Τότε, ναι, τότε, μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση ένα ερώτημα βασανίζει εμάς ως θεατές: Προς τι; Πού. Και μετά τι;» (Χάιντεγκερ)
Η λεγομένη πρόοδος, με ταχύτητα ολοένα αυξανόμενη και με σπασμένα τα φρένα και εξαρθρωμένες τις φρένες, οδηγεί τα θύματά της, ολοταχώς, προς τον γκρεμό της απανθρωποποίησης.
Όμως, η ύπαρξη του ανθρώπου επί της γης δικαιώνεται με την επίτευξη της ευδαιμονίας του ατόμου, η οποία είναι κατορθωτή μόνον με την πολιτική αρετή, μέσα στη δίκαιη και, ως εκ τούτου, ευδαιμονούσα πόλη. «Εν δικαιοσύνη συλλήβδην πασ’ αρετή» (δεν μεταφράζω. Τις ίδιες λέξεις ακριβώς χρησιμοποιούμε οι Έλληνες και σήμερα). Ιδού, η πυξίδα, προς επίτευξη αυτού του σκοπού, που μας δίνει ο Θεόγνις.
Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, το μοναδικό από τα ζώντα όντα, που είναι προικισμένο με λόγο. «Φύσει πολιτικόν ζώον… λόγον δε μόνον άνθρωπος έχει των ζώων» γράφει ο Αριστοτέλης, στα πολιτικά του. Ο Λόγος είναι η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα ζώα. Προικισμένος ο άνθρωπος με τον Λόγο, είναι το μόνο ζων ον, ζώον, που έχει αίσθηση του καλού και του κακού, του δικαίου και του αδίκου «τούτο γαρ προς τα άλλα ζώα τοις ανθρώποις ίδιον, το μόνον αγαθού και κακού και δικαίου και αδίκου αίσθησιν έχειν.» (Αριστοτέλης)
Ιδού, λοιπόν, η πολιτική φιλοσοφία του Αριστοτέλη: Οι ενάρετοι και δίκαιοι πολίτες, με λόγο προικισμένοι, δημιουργούν την πόλη, όπου κυριαρχεί η δικαιοσύνη και η αρετή η οποία διδασκόμενη από την παιδική ηλικία, οδηγεί στην ευδαιμονία της πόλης και των πολιτών.
Απέναντι στον Έλληνα Λόγο στέκεται η φασιστική αντίληψη και ιδεολογία της μονότροπης, καλουπωμένης ζωής. Της μιας και μοναδικής θρησκείας. Του ενός και μοναδικού πολιτισμού. Ο φασισμός της ομοιόμορφης φαιάς στολής. Τα κατεστημένα εκπαιδευτικά προγράμματα, που διατυμπανίζουν και στηρίζουν την εκτεχνικευμένη (όρος του Παναγιώτη Κονδύλη. Ποιος εν’ αυτός; Ε, εντάξει, μεταμοντέρνε κενόκρανε, δεν είναι και ο Ρουβάς, για να τον γνωρίζεις!) παιδεία, την καταναλωτική υστερία, την μαζοκοινωνία και μαζοδημοκρατία, νεοφιλελεύθερης κατασκευής και προελεύσεως.
Όλοι αυτοί αντιμάχονται τον Έλληνα ΛΟΓΟ που παροτρύνει: Να βλέπεις συνάμα μπρος και πίσω. «Βλέπειν άμα πρόσω και οπίσω» όπως φωνάζει ο Πλάτωνας στον Κρατύλο. Γιατί ο μεταμοντέρνος, παγκοσμιοποιημένος ηλίθιος, διόλου δεν ξέρει να στοχαστεί συνάμα μπρος και πίσω. «Ουδέ τι οίδε νοήσαι άμμα πρόσω και οπίσω», όπως κατηγορεί τον αλαζόνα Αγαμέμνονα, οργισμένος, ο Αχιλλέας . Ούτε και γνωρίζει πως, για όλα, υπάρχει και αντίστροφος δρόμος. «Πάντων δε παλίντροπος έστι κέλευθος» του Παρμενίδη.
Ο νους, κοσμημένος με τον λόγο, διακοσμεί όλα τα πράγματα του κόσμου, που πριν ήταν ανάκατα. «Πάντα χρήματα ην ομού είτα νους ελθών αυτά διεκόσμησεν» διαπιστώνει ο Αναξαγόρας. Ανάκατα όπως και η πολυπολιτισμική κουρελού, όπου τα πάντα ταιριάζουν με τα πάντα, στην ομοιομορφία του αδιαφοροποίητου, που μας πλασάρουν οι κενόκρανοι της μετανεωτερικότητας της παγκοσμιοποίησης. Χωρίς ατομική ταυτότητα, όλα τα ίδια, όλα αντικαταστά.
Γι’ αυτό κυρίαρχο κάνε τον νου σου. «Νουν ηγεμόνα ποιού» παροτρύνει ο Πλούταρχος. «Ελάβομεν νουν καθηγεμόνα και του ανοηταίνειν ου παυόμεθα», διαπιστώνει ο Γρηγόριος Παλαμάς και σιγοντάρει ο «αγράμματος» έλληνας Μακρυγιάννης «Ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα κι όχι τα φώτα τον άνθρωπο.»
Ακούτε πολυπολιτισμικοί της παγκοσμιοποιημένης αποκολοκύνθωσης, που θέλετε να γυρίσετε τον κόσμο στην προ-λογική εποχή, για να ταιριάζει με τον άλογο αρυτίδωτο εγκέφαλό σας;
Ο Έλληνας Λόγος, αρθρωμένος για πρώτη φορά στις αμμουδιές του Ομήρου, ρέει, μέσα από το Λάτιο, στη Δύση, στο Βυζάντιο, στο στόμα του αγράμματου Ελληνα Μακρυγιάννη, βροντοφωνάζοντας τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, εις πάντας τους αιώνας.
Ο Έλληνας Λόγος, που ορίζει τον Άνθρωπο ως αυτόν που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει: «αναθρών ά όπωπε.» αν(α)θρω(ν ά ό)π(ωπ)ε!
«Το πάλαι τε και νυν και αιεί ζητούμενον αιεί απορούμενον» του Αριστοτέλη, που τον ψάχνει με το φανάρι του ο κυνικός Διογένης και όλοι εμείς, οι λοξίες του Λόγου.
Ζούμε τις οδυνηρές συνέπειες, μιας απύθμενης και απέραντης κρίσης, που την ονομάζουν κρίση οικονομική, κρίση του αδηφάγου καπιταλισμού. Και είναι.
Και οι κυβερνήτες του κόσμου, κύριοι υπεύθυνοι της κρίσης, τα βάζουν με όλους τους άλλους, εκτός από τους εαυτούς των και τους σφουγγοκωλάριούς των, που είναι οι δημιουργοί της κρίσης.
Η οικονομική κρίση, που έχει ξεσπάσει πάνω στους μη προνομιούχους της ζωής, είναι δημιούργημα του αδηφάγου και βουλιμικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των χρυσοκωλόπαιδων (golden boys) του. Μαζί τους και εν αγαστή συμπνοία οι διαπλεκόμενοι με αυτούς, πολικοί και κυβερνήτες των λαών.
Κάτω, όμως, από την οικονομική κρίση κρύβεται η ουσιαστική και πιο τρομακτική κρίση. Η απελπιστική κρίση αξιών και αρχών, που έχει οδηγήσει στην οικονομική ανισότητα και την εξαθλίωση των ευνουχισμένων, από τους πονηρούς κρατούντες, μαζών. Η κρίση που έχει δημιουργήσει ο βιασμός της φύσης, από την άκρατη κερδοφρένια των ολίγων εκμεταλλευτών του αέρα, της γης και της θάλασσας των ανθρώπων. Η κρίση που οφείλεται στην άκριτη εφαρμογή και την ασύδοτη εκμετάλλευση της τεχνολογικής θαυματοποιίας.
Κρύβεται η κρίση που έχει οδηγήσει στον εκφυλισμό της Δημοκρατίας και στον ευτελισμό της, με τη διαπλοκή της πολιτικής με τα άνομα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης). Τα οποία, αναπαράγοντας τη φωνή του κυρίου των (his master’s voice), που δεν είναι άλλη από τη φωνή των διαπλεκομένων «εκπροσώπων» του λαού με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, παραπλανούν τις μάζες, δίνοντας στα μαζάτομα να ξερογλείφουν, σαν ανοϊκά, αποβλακωμένα, σκυλάκια του καναπέ, το κόκκαλο της δήθεν «πληροφόρησης». Οι διάσημοι, κενόκρανοι, κοσμημένοι με ιδιωτεία και μοντέρνα τσαλίμια και συναφή μοντέρνα προτερήματα.
Κάτω από τη οικονομική κρίση, κρύβεται η κρίση της παιδείας, η οποία έχει, σκοπίμως και δολίως, μετατραπεί σε εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, με κύριο σκοπό την παροχή τεχνικών δεξιοτήτων, τις οποίες προσδιορίζει η ανταγωνιστική αγορά. Έτσι, οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι άνθρωποι, εκπαιδεύονται να καλλιεργούν τον ανταγωνισμό και τον καιροσκοπισμό, διότι έτσι λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη αγορά των παγκοσμιοποιημένων ανερμάτιστων, βουλιμικών για κέρδος, ανεγκεφάλων. Και έτσι οι «τεχνικοί», μορφωμένοι του μέλλοντος, στερημένοι ανθρωπιστικής παιδείας και κριτικής σκέψης, γίνονται χειραγωγήσιμοι και διακυβερνήσιμοι από πονηρούς κυβερνήτες και τους παμπόνηρους εκμεταλλευτές. Τους νταβατζήδες των λαών.
Η σημερινή κρίση είναι κρίση της μεταμοντέρνας νεοφιλελεύθερης εποχής της έκλειψης του Λόγου και των ανθρωπίνων αξιών, που αυτός ορίζει. Ο λόγος αποπνευματοποιημένος έχει εκφυλισθεί σε λογικότητα και (υπο)λογιστική χρησιμοθηρία ενώ το πνεύμα, εκλογικευμένο, έχει καταντήσει ρηχή εξυπνάδα και κουτοπονηριά. Η έκπτωση του λόγου και του πνεύματος έχει δημιουργήσει τα άκριτα, μαζάτομα διαποτισμένα μέχρι μυελού οστέων με φιλοτομαρισμό και σταρχιδισμό (του Ρουμελιώτη, ο όρος).
Συνακόλουθο: μια μαζική κοινωνία κουρελού, όπου τα πάντα συνδυάζονται και ταιριάζουν με τα πάντα και στην οποία το καταναλώνω άρα υπάρχω (consume cogito ergo sum) αποτελεί τον λόγο ύπαρξής και κανόνα ζωής. Το σκέπτομαι άρα υπάρχω (cogito ergo sum), εξοβελισμένο στο περιθώριο μιας μικρής μειοψηφίας ανθρώπων.
Ζούμε στην εποχή της μαζοκοινωνίας, όπου οι λεγεώνες των βλακών, τόσο χρήσιμες για τους αποβλακωτές και αποβλακωμένους κρατούντες, έχουν κατακυριεύσει τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο. Θωρείτε ευφυή και Λόγον έχοντα όντα, προικισμένα με σωφροσύνη, τους Κυβερνήτες της Ευρώπης; Δεν απαριθμώ ποια άλλα προσόντα που τους λείπουν διότι θα ήτο ωσάν να έψαχνα να βρω τι άλλο λείπει από έναν χωλό για να γίνει χορευτής (Ροΐδης σε ελεύθερη απόδοση)
Αυτοί οι «ηγέτες», ενεργούμενα της ασύδοτης αγοράς και τα με αυτούς διαπλεκόμενα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), φερέφωνα της αγοράς, έχουν μετατρέψει τους ανθρώπους σε μαζάτομα, γουρούνια στο χοιροστάσι της μαζικής κοινωνίας και της μαζοδημοκρατίας, όπου τα χοιροβόσκουν ως χοιροβοσκοί.
Εθελόδουλες μάζες κατήντησαν τους «πολίτες», που δέχονται να τους μεταχειρίζονται, οι άρχοντές τους, ως βλάκες ψηφοφόρους, οι οποίοι ψηφίζουν αυτούς, που τους αποβλακώνουν. «Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» (Κ. Καρυωτάκης.)
Και ο Ηράκλειτος διαπιστώνει «Τι νου και τι φρόνηση έχουν; Πείθονται σε αυτούς που κολακεύουν τον λαό και έχουν ως δάσκαλό τους τον όχλο: Τις γαρ αυτών νόος ή φρην; Δήμων αοιδοίσι πείθονται και διδασκάλω χρείωνται ομίλω» μη γνωρίζοντας «ουκ ειδότες ότι «οι πολλοί κακοί ολίγοι δε οι αγαθοί».
Οι βασικές πανανθρώπινες αξίες της αγάπης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού έχουν αντικατασταθεί με τις μεταμοντέρνες αξίες του χρήματος, του φιλοτομαρισμού, του ανταγωνισμού, του «φά’ τους πριν σε φάνε», του σταρχιδισμού. Κι από κοντά η πνευματική τεμπελιά, ο εξυπνακισμός της ημιμάθειας, που προσφέρει η εκτεχνικευμένη νεοφιλελεύθερη παιδεία.
Παπαγάλοι και καραγκιόζηδες παριστάνουν τους διανοούμενους και όμοιοί τους, κενόκρανοι «δημοσιογράφοι», σαρώνουν το «γυαλί», καθημερινά, με κομματόφρονες και λαόζοντες (όζουν λαό) πολιτικατζήδες, ένιοι, των οποίων βρωμάνε εθνικοφροσύνη και πατριδοκαπηλία, ανάμικτη με ορθοδοξία.
Μαζική κοινωνία, μαζική δημοκρατία, μαζική παραγωγή, μαζική κατανάλωση είναι το ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης του χρήματος και της απουσίας του Λόγου και του Πνεύματος. Της παγκοσμιοποίησης του τίποτα. Ένα συνονθύλευμα εγωπαθών και αμαθών και ανηθίκων ατόμων, που άρχουν και απαθών και εξ ίσου αμαθών και ομοίως ανηθίκων ατόμων, που άρχονται. «Το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» φωνάζει από τα βάθη των αιώνων ο Ισοκράτης.
Η παγκοσμιοποίηση καθορίζει και ορίζει, με νέες λέξεις και έννοιες, τον πολιτισμό, τη γλωσσική ταυτότητα και την ταυτότητα των εθνών και των ανθρώπων, στρεβλώνοντας, αλλοιώνοντας, αλλοτριώνοντας τις έννοιες: Πολιτική-Πολίτης-Πολιτισμός- Πολιτεία. Με μια λέξη απανθρωποποιώντας τον Άνθρωπο. Η γλώσσα, ταυτότητα των ανθρώπων και πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τον κόσμο, αλλοιώνεται και μαζί της παραμορφώνεται η οπτική του κόσμου.
Ο homo economicus, αντικαθιστά ολοένα και μαζικότερα τον homo sapiens, καθώς η παιδεία, αποστεωμένη από την ανθρωπιστική της διάσταση, έγινε επαγγελματική δεξιότητα. Στη μεταμοντέρνα εποχή ένα νέο «πακέτο» τεχνικών δεξιοτήτων, πήρε τη θέση των παλαιών ηθών και αξιών. Ένας άκρατος ωφελιμισμός-πραγματισμός δυναστεύει τη ζωή των ανθρώπων.
Η έννοια της αρετής και του πολίτη παραμορφώθηκε, στρεβλώθηκε, μεταλλάχτηκε, στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κοινωνία, σε καλπουζανιά του πολιτκώς ορθού, στο παγκόσμιο χωριό των μεταμοντέρνων ηλιθίων. Η ζωή των ανθρώπων δεν είναι πλέον «αίρεσις βίου», επιλογή ζωής, αλλά κατευθυνόμενη λαθροβίωση, στο χάος του «παγκόσμιου χωριού»
Και όλο αυτό το συνονθύλευμα κέρδους, απανθρωποποίησης, προπαγάνδας και εξαπάτησης, στρέβλωσης και αλλοτρίωσης της ανθρώπινης ουσίας, το ονομάζουν πρόοδο. Μια λέξη, που φοριέται στην εποχή μας, πολύ. Μα μοιάζει με ξένο ρούχο κακοφορεμένο, σε κακόμορφα σώματα. Μια ψευδώνυμη πρόοδος της παρακμής του Λόγου και του Πνεύματος, μέσα στα λόγια και τις εξυπνακίστικές σαχλαμάρες.
Θεωρούν πρόοδο και πολιτισμό ό,τι παράγει η τεχνολογία και η βιομηχανία. Η πρόοδος έγινε πολιτικό σύνθημα στα χείλη ανερμάτιστων πολιτικών-πολιτικατζήδων, που καταδημαγωγούν τον λαό και τον αποβλακώνουν, με κούφιες κενές περιεχομένου λέξεις, με παραπλανητικό περιτύλιγμα του λόγου.
Ως πρόοδος της ανθρωπότητας έχει βαφτιστεί η ακόρεστη κατευθυνόμενη κατανάλωση, που, μαζί με τους ανθρώπους, καταναλώνει και τον πλανήτη και τη φύση, στο όνομα της προόδου, στον πλανήτη των ηλιθίων. Αρχόντων και αρχομένων.
Οι φυσικές πηγές πλούτου εξαντλούνται, θυσία στην «πρόοδο», χωρίς οι επιμηθείς να αναλογίζονται τις συνέπειες του βιασμού της φύσης, για τις επόμενες γενιές.
Η χωρίς όριο γιγάντωση της βιομηχανίας και της τεχνολογίας και η απερίσκεπτη κατάχρησή τους, εν ονόματι του κέρδους και της ευμάρειας των επιτηδείων, μολύνει αέρα γη και θάλασσα, επειδή οι βουλιμικοί κερδοσκόποι δεν λαμβάνουν καμιά πρόνοια να περιορίσουν, αντιθέτως αδιαφορούν προκλητικά, τα δυσώδη καταστροφικά απόβλητά τους.
Υπερπληθυσμός και ανεργία προβάλουν απειλητικά, για τις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, που, ίσως, εναποθέτουν τη λύση του προβλήματος, στον θάνατο από λοιμό και λιμό και καταποντισμό του τρίτου κόσμου και των παριών του «πολιτισμένου» κόσμου, που ζει στο περιθώριο και ξεχασμένος από τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.
«Όταν και η πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη έχει κατακτηθεί από την τεχνολογία και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την οικονομία. Όταν οποιοδήποτε συμβάν, ανεξάρτητα από του πού και πότε έχει συμβεί, μπορεί να κοινοποιηθεί στον υπόλοιπο κόσμο με οποιαδήποτε επιθυμητή ταχύτητα. … Όταν ο χρόνος δεν είναι άλλο από ταχύτητα, στιγμιαίο, ταυτόχρονο και ο χρόνος σαν ιστορία έχει εξαφανισθεί από την ζωή των ανθρώπων. Όταν και η όταν ένας μποξέρ θεωρείται ο μεγάλος άνδρας του έθνους. Τότε, ναι, τότε, μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση ένα ερώτημα βασανίζει εμάς ως θεατές: Προς τι; Πού. Και μετά τι;» (Χάιντεγκερ)
Η λεγομένη πρόοδος, με ταχύτητα ολοένα αυξανόμενη και με σπασμένα τα φρένα και εξαρθρωμένες τις φρένες, οδηγεί τα θύματά της, ολοταχώς, προς τον γκρεμό της απανθρωποποίησης.
Όμως, η ύπαρξη του ανθρώπου επί της γης δικαιώνεται με την επίτευξη της ευδαιμονίας του ατόμου, η οποία είναι κατορθωτή μόνον με την πολιτική αρετή, μέσα στη δίκαιη και, ως εκ τούτου, ευδαιμονούσα πόλη. «Εν δικαιοσύνη συλλήβδην πασ’ αρετή» (δεν μεταφράζω. Τις ίδιες λέξεις ακριβώς χρησιμοποιούμε οι Έλληνες και σήμερα). Ιδού, η πυξίδα, προς επίτευξη αυτού του σκοπού, που μας δίνει ο Θεόγνις.
Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, το μοναδικό από τα ζώντα όντα, που είναι προικισμένο με λόγο. «Φύσει πολιτικόν ζώον… λόγον δε μόνον άνθρωπος έχει των ζώων» γράφει ο Αριστοτέλης, στα πολιτικά του. Ο Λόγος είναι η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα ζώα. Προικισμένος ο άνθρωπος με τον Λόγο, είναι το μόνο ζων ον, ζώον, που έχει αίσθηση του καλού και του κακού, του δικαίου και του αδίκου «τούτο γαρ προς τα άλλα ζώα τοις ανθρώποις ίδιον, το μόνον αγαθού και κακού και δικαίου και αδίκου αίσθησιν έχειν.» (Αριστοτέλης)
Ιδού, λοιπόν, η πολιτική φιλοσοφία του Αριστοτέλη: Οι ενάρετοι και δίκαιοι πολίτες, με λόγο προικισμένοι, δημιουργούν την πόλη, όπου κυριαρχεί η δικαιοσύνη και η αρετή η οποία διδασκόμενη από την παιδική ηλικία, οδηγεί στην ευδαιμονία της πόλης και των πολιτών.
Απέναντι στον Έλληνα Λόγο στέκεται η φασιστική αντίληψη και ιδεολογία της μονότροπης, καλουπωμένης ζωής. Της μιας και μοναδικής θρησκείας. Του ενός και μοναδικού πολιτισμού. Ο φασισμός της ομοιόμορφης φαιάς στολής. Τα κατεστημένα εκπαιδευτικά προγράμματα, που διατυμπανίζουν και στηρίζουν την εκτεχνικευμένη (όρος του Παναγιώτη Κονδύλη. Ποιος εν’ αυτός; Ε, εντάξει, μεταμοντέρνε κενόκρανε, δεν είναι και ο Ρουβάς, για να τον γνωρίζεις!) παιδεία, την καταναλωτική υστερία, την μαζοκοινωνία και μαζοδημοκρατία, νεοφιλελεύθερης κατασκευής και προελεύσεως.
Όλοι αυτοί αντιμάχονται τον Έλληνα ΛΟΓΟ που παροτρύνει: Να βλέπεις συνάμα μπρος και πίσω. «Βλέπειν άμα πρόσω και οπίσω» όπως φωνάζει ο Πλάτωνας στον Κρατύλο. Γιατί ο μεταμοντέρνος, παγκοσμιοποιημένος ηλίθιος, διόλου δεν ξέρει να στοχαστεί συνάμα μπρος και πίσω. «Ουδέ τι οίδε νοήσαι άμμα πρόσω και οπίσω», όπως κατηγορεί τον αλαζόνα Αγαμέμνονα, οργισμένος, ο Αχιλλέας . Ούτε και γνωρίζει πως, για όλα, υπάρχει και αντίστροφος δρόμος. «Πάντων δε παλίντροπος έστι κέλευθος» του Παρμενίδη.
Ο νους, κοσμημένος με τον λόγο, διακοσμεί όλα τα πράγματα του κόσμου, που πριν ήταν ανάκατα. «Πάντα χρήματα ην ομού είτα νους ελθών αυτά διεκόσμησεν» διαπιστώνει ο Αναξαγόρας. Ανάκατα όπως και η πολυπολιτισμική κουρελού, όπου τα πάντα ταιριάζουν με τα πάντα, στην ομοιομορφία του αδιαφοροποίητου, που μας πλασάρουν οι κενόκρανοι της μετανεωτερικότητας της παγκοσμιοποίησης. Χωρίς ατομική ταυτότητα, όλα τα ίδια, όλα αντικαταστά.
Γι’ αυτό κυρίαρχο κάνε τον νου σου. «Νουν ηγεμόνα ποιού» παροτρύνει ο Πλούταρχος. «Ελάβομεν νουν καθηγεμόνα και του ανοηταίνειν ου παυόμεθα», διαπιστώνει ο Γρηγόριος Παλαμάς και σιγοντάρει ο «αγράμματος» έλληνας Μακρυγιάννης «Ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα κι όχι τα φώτα τον άνθρωπο.»
Ακούτε πολυπολιτισμικοί της παγκοσμιοποιημένης αποκολοκύνθωσης, που θέλετε να γυρίσετε τον κόσμο στην προ-λογική εποχή, για να ταιριάζει με τον άλογο αρυτίδωτο εγκέφαλό σας;
Ο Έλληνας Λόγος, αρθρωμένος για πρώτη φορά στις αμμουδιές του Ομήρου, ρέει, μέσα από το Λάτιο, στη Δύση, στο Βυζάντιο, στο στόμα του αγράμματου Ελληνα Μακρυγιάννη, βροντοφωνάζοντας τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, εις πάντας τους αιώνας.
Ο Έλληνας Λόγος, που ορίζει τον Άνθρωπο ως αυτόν που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει: «αναθρών ά όπωπε.» αν(α)θρω(ν ά ό)π(ωπ)ε!
«Το πάλαι τε και νυν και αιεί ζητούμενον αιεί απορούμενον» του Αριστοτέλη, που τον ψάχνει με το φανάρι του ο κυνικός Διογένης και όλοι εμείς, οι λοξίες του Λόγου.
πηγή: Zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου