Καλοκαίρι και... Πολιτισμός

Από το θερινό του Αττίκ και τις παλιές αρπαχτές των θιάσων της μεταπολεμικής Ελλάδας, μερικοί εκ των οποίων πληρώνονταν σε τρόφιμα, περάσαμε στις εκδηλώσεις εθνικού χαρακτήρος που οργάνωνε το δικτατορικό καθεστώς. 
Ακολούθησε η Μεταπολίτευση που ο "αριστερός πολιτισμός", τον οποίον θα περίμενε κάποιος ρομαντικός ανιδιοτελή, τα σάρωσε όλα. Ακόμη και τις όποιες "δεξιές" αποκλίσεις. Αναγκάστηκαν άπαντες να ενταχθούν στην αριστερόστροφη πολιτιστική οπτική για να ακουστούν και να επιβιώσουν. Αυτή η λογική πέραν του ιδεολογικού σάρωνε και τις τσέπες ημών των
αφελών που την είχαμε ψωνίσει με τον ρομαντισμό της Αριστεράς... Πολλοί "αριστερίζοντες" τα οικονόμησαν χοντρά παίζοντας το χαρτί του "επαναστάτη", του "ακραιφνούς ιδεολόγου", του κοινωνικού εισαγγελέα επί παντός, του συμπαραστάτη ομάδων, ατόμων και άλλων διεκδικητών του δίκιου... 
Ήταν η εποχή που τα επέβαλε αυτά και είμαστε όλοι έτοιμοι να τα δεχθούμε και να πληρώσουμε το τίμημα. Μα ο τελικός λογαριασμός μεταφέρθηκε σε τούτη την πατρίδα που τώρα αγωνίζεται να βγει από τα αδιέξοδα που δημιουργήσαμε όλοι εμείς "της Μεταπολίτευσης η χαμένη γενιά". 
       
Και ύστερα, ήλθαν οι μέλισσες... Μάλλον σφήκες με παραλλαγή μέλισσας. Που είχαν στόχο το ταμείο. Για να το πετύχουν μεταχειρίστηκαν πολλά, πάρα πολλά κόλπα με κυριότερο εκείνο της μεταμφίεσης: σε... προοδευτικό άνθρωπο, σε δημοκράτη (έτσι αποκαλείτο όποιος ψήφιζε από ΠαΣοΚ και αριστερότερα), σε διεθνιστή (της μόδας η βοήθεια προς την Αγκόλα, την Κούβα και άλλες... δημοκρατικές χώρες) , σε αγωνιστή (γενικώς και ειδικώς), σε... οραματιστή... Πάντως όχι σε... Έλληνα. Αν το έλεγες αυτό κι αν σου ξέφευγε η λέξη "έθνος" (εκτός από την εφημερίδα του κ. Μπόμπολα που χαρακτηρίζεται "δημοκρατική"), "πατρίδα" κ.λπ., αυτομάτως έμπαινες στην υποψία του "προοδευτικού χώρου" για φασίζουσα συμπεριφορά! 
Στις συγκεντρώσεις των νέων στα στέκια πολιτικοποίησης της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων, μπορούσαν να καταναλωθούν πολλές ώρες κουβέντας και φαιάς ουσίας για θέματα όμως για παράδειγμα αν ήταν οπορτουνιστής ο τάδε ή αν ήταν ρεβιζιονιστής ο δείνα... Όροι και ασχολίες που δεν έφερναν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα για τη χώρα και το λαό της αλλά, απασχολούσαν! 
Με αυτά τα μυαλά γέμιζαν στάδια και κέντρα, θέατρα και αμφιθέατρα με πολιτιστικές εκδηλώσεις, κυρίως αριστερίζουσας υφής. Η αριστερά ιδιοποιήθηκε όλα τα κινήματα που εμπεριείχαν κοινωνικές διεκδικήσεις κι έτσι οι όποιες πολιτιστικές εκφράσεις ή σιώπησαν και προσχώρησαν σε αυτή τη λογική, ή το έπραξαν γνωρίζοντας πως ωφελούνται. 
Μετά περάσαμε στις παραλίες και στα ποτάμια με συναυλίες και πάρτι πάντα "προοδευτικά". 
Οι πολιτικοί βλέποντας το παιχνίδι αποφάσισαν πως πρέπει να το παίξουν για πάρα πολλούς λόγους. 
Πρωτίστως οι καλλιτέχνες είναι οι μεγαλύτερη διαφημιστές (ή δυσφημιστές) μιας κοινωνίας. Αν μπουν λοιπόν στο παιχνίδι μέσω του πολιτικού, δηλαδή αν τους δώσει μεροκάματο μοιραίως θα έχουν έναν καλό λόγο να πουν γι' αυτόν. Και επειδή ο καλλιτέχνης έχει περάσματα σε όλα "τα μέσα", τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά, εφημερίδες, διαθέτει τεράστια δύναμη προπαγάνδας. 
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η πρώτη που προχώρησε σε αυτή την ενέργεια ήταν η Μελίνα Μερκούρη με την δημιουργία των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων που χρηματοδοτούνταν από τον κρατικό κορβανά και τους δήμους. Και μπορεί η Μελίνα να έδωσε δουλειά στους συναδέλφους με το επιχείρημα ότι προωθεί "την πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας", η δουλειά προχώρησε, επαγγελματικά πλέον και σε πολλούς άλλους πολιτιστικούς τομείς.          
Θα περίμενε κάποιος με τον πακτωλό χρημάτων που δαπανήθηκε για την... πολιτιστική αναβάθμισή μας να μην υπάρχει σκουπίδι στους δρόμους και στις πλατείες, να έχουμε κόσμια συμπεριφορά στους δρόμους, τα νεκροταφεία μας να είναι κοσμήματα γιατί, ξέρετε, λένε πως "αν θέλεις να δεις το επίπεδο πολιτισμού κάποιας κοινωνίας θα πρέπει να περάσεις από τα νεκροταφεία της"...  
Και μετά άρχισαν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις των δήμων της χώρας, ιδιαίτερα μετά τον "Καποδίστρια" και συνεχίζονται. Ε, ρε χρήμα που πέφτει. Και να σκεφτείς πως οι περισσότερες είναι πανηγύρια πλαστικής καρέκλας και κακοφωνίας, εξυπηρέτησης πολιτικού γραμματίου και άλλα πολλά...
Ζήτω το θέρος των επαρχιακών πολιτιστικών εκδηλώσεων!
Ζήτωσαν οι πολιτιστικές δυνάμεις που πλέον απεκδύονται τον χαρακτηρισμό "προοδευτικός" (η δύναμη της Παγκοσμιοποίησης). 
Ζήτω τα θεάματα διότι ο άρτος γίνεται όλο και πιο δυσεύρετος!
Πάρις Πέτρας


ΥΓ. "Ο Πολιτισμός δεν μπορεί να είναι ανταποδοτικός" ήταν ο αντίλογος του ΠαΣοΚ των προηγούμενων ετών που αποδέχθηκε και η Ν.Δ. και οι λοιπές δυνάμεις που έτσι κι αλλιώς, όποιος βγάζει χρήματα από οποιαδήποτε ενέργεια (πλην ημών) κινδυνεύει να χαρακτηριστεί "καπιταλιστής". Τώρα που ο κρατικός κουμπαράς άδειασε διότι πολλοί έβαλαν "φουρκέτα" και τον άνοιξαν, εξακολουθούν να προωθούν και πάλι κρατικοδίαιτες "πολιτιστικές ενέργειες" και μάλιστα με άλλων το αίμα. 
Εμείς θα επιμένουμε, ο πολιτισμός είναι πλέον βιομηχανία. Αν θέλουν κάποιοι με δημόσιο χρήμα να κάνουν εκδηλώσεις, θα πρέπει να κινούνται με γνώμονα ότι τουλάχιστον δεν μπορεί να μπαίνει μέσα. Αν θέλουν ρομαντισμούς και τζάμπα προβολή τους να πληρώσουν από την τσέπη τους. 
Η μαλακία (με την αρχαία έννοια, της ανοησίας) τέλος!