Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

Του Πάρη Πέτρα

Τόχουν συνήθειο στις ευρωπαϊκές, αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατίες κάθε που πιάνει προεκλογική περίοδος να υπόσχονται πολλά και να ανακαλύπτουν πολλά περισσότερα που δεν έκαναν «οι παλαιοί πολιτικοί και κόμματα» κατά τη θητεία τους. Και να υπόσχονται λύσεις, καινοτομίες, περισσότερη δημοκρατία και άλλα πολλά…

Στην Ελλάδα αυτό γίνεται σε υπέρτατο βαθμό. Θες γιατί είμαστε μεσογειακοί και παρορμητικοί, θες γιατί θέλουμε να χαϊδεύουμε τα ώτα του ακροατηρίου, θες γιατί είμαστε συνειδητοί απατεώνες. Πάντως έτσι γίνεται και έχει περιγραφεί άριστα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

Όμως η πραγματικότητα, που καταφθάνει οσονούπω την επομένη των εκλογών, δεν μοιάζει αι έχει σχέση με την λεκτική ευωχία της προεκλογικής περιόδου. Την  ελπίδα που καλλιεργούσαν με τους λόγους τους οι πολιτικοί διαδέχεται το ψαλίδισμά της διότι «άλλα περιμέναμε και άλλα βρήκαμε» δικαιολογούνται. Στη θέση της εγκαθίσταται ο φόβος: για τη δουλειά, για τη σύνταξη, για το ύψος του μισθού, για το Μέλλον της Ελλάδας και των Παιδιών της…

Ο κόσμος κυβερνιέται με δύο βασικά στοιχεία: την Ελπίδα και τον Φόβο. Αυτή είναι η συνταγή και την ακολούθησε πιστά η κυβέρνηση Παπανδρέου («λεφτά υπάρχουν» και μετά…). Η διάδοχός της, κυβέρνηση  Παπαδήμου περιορίστηκε μόνο στην καλλιέργεια του φόβου: «αν δεν, χρεωκοπούμε!».  Τουτέστιν, μαστίγιο και καρότο. Σε προεκλογικές περιόδους, όπως τώρα  οι πολιτικοί στους προεκλογικούς λόγους τους καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι οι ίδιοι και ο πολιτικός τους φορέας αποτελούν την ελπίδα, όχι όμως και οι αντίπαλοι που είναι φορείς… φόβου. Τα πραγματικό εκτροφείο φόβου όμως είναι στην πλειοψηφία τους τα τηλεοπτικά κανάλια και μεγάλη μερίδα του Τύπου. Ως αντίβαρο ανακαλύπτουν διάφορα «ελπιδοφόρα μηνύματα» όπως εσχάτως αυτό του Ολάν που έρχεται από τη Γαλλία… Με τον ίδιο τρόπο κάποτε είχαν ανακαλύψει άλλες «ελπίδες» όπως αυτή του Ομπάμα, άλλοι του Πούτιν κ.λπ., γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες και λόγω θρησκείας, βασίζουν πολλά σ’ έναν «μεσσία». ..

Οι πολιτικοί μας, ωσάν εξερευνητές σε παρθένους τόπους,  «ανακαλύπτουν» αυτονόητα πράγματα όπως, για παράδειγμα, ότι πρέπει να μειωθεί το κράτος και να συμμαζευτεί η απίστευτη σπατάλη. Λες και δεν είχαν ζήσει εδώ, δεν είχαν κυβερνήσει. Τρίβεις τα μάτια σους βλέποντας υπουργούς που κυβέρνησαν επί δεκαετίες σήμερα να παρουσιάζονται   καινοτόμοι και εκσυγχρονιστές, όταν τις παθογένειες του ελληνικού κράτους δεκαετίες τώρα τις έχουν βρει οι θαμώνες καφενείου του πιο απομακρυσμένου χωριού της χώρας  μας!

Το γεγονός ότι οι πολιτικοί δεν είχαν αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβαινε αλλά, ξαφνικά το βρήκαν μέσω… Μνημονίου, μάλλον σε δύο συμπεράσματα μπορεί να οδηγήσει: ή ότι πρόκειται για ανθρώπους μειωμένης αντιληπτικής και δημιουργικής ικανότητας και άρα ακατάλληλους για τις θέσεις που διεκδικούν, ή πως πρόκειται για συνειδητούς λαοπλάνους – δημαγωγούς (ιδιότητα που έβρισκε σκληρή τιμωρία στην πρώτη Δημοκρατία του κόσμου, την Αθηναϊκή!)  και άρα…

Ακούγοντας χθες το βράδυ την κυρία Μπακογιάννη στην ΝΕΤ να υποστηρίζει μετά παρρησίας την μείωση του κράτους και τον εξορθολογισμό του, απόρησα. Μα, η κυρία δεν διετέλεσε υπουργός; Δεν οφείλει λοιπόν να πει ότι κατά τη διάρκεια της θητείας της έλαβα συγκεκριμένα μέτρα  που απέδωσαν αυτά κι έτσι δεν χρειάζεται μεγάλες διορθώσεις  το υπουργείο που διοίκησε; Το ίδιο βέβαια ισχύει και για δεκάδες άλλους που διαλαλούν την πραμάτεια τους ως σωτήρες του κόσμου.  Με μερικούς απορείς∙  πώς γίνεται να υπάρχει κόσμος που τους ψηφίζει;  Εδώ είναι και οι τεράστιες ευθύνες του (αγιοποιημένου από τους πολιτικούς) «λαού», ο οποίος άριστα γνωρίζει ότι, αυτοί, μαζί με τα κόμματά τους είναι οι δημιουργοί αυτού του κακέκτυπου που ονομάζεται «ελληνικό κράτος».

Δεν έχουν καταλάβει ότι για να δημιουργηθεί σοβαρή Πολιτεία πρέπει να έχει σαφή προσανατολισμό: σοβαρούς και αδιατάρακτους θεσμούς, ζηλευτή Παιδεία made in Hellas και όχι αντίγραφο – γενόσημο ξένων συστημάτων, Δικαιοσύνη αδέκαστη – ελεύθερη -αξιοκρατική και ελεγχόμενη μόνο για τις τυχόν υπόγειες διαδρομές των λειτουργών της, σταθερό φορολογικό σύστημα μη κλεπτοκρατικό και, πάνω απ’ όλα, ΕΜΠΝΕΥΣΗ του ΛΑΟΥ!

Θα καταλάβουμε ότι κάτι άλλαξε σε αυτήν την χώρα όταν στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο δούμε να κάθεται δίπλα από τον πρωθυπουργό, πρώτος τη τάξη, ο υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού. Διότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα Παιδείας – Πολιτισμού, χωρίς αυτά να μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους.  Δηλαδή, δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι διαθέτει Παιδεία και να είναι απολίτιστος. Και για να το εξηγήσω σε απλά ελληνικά, δεν μπορεί να διαθέτει ο κύριος ή η κυρία τάδε πέντε πτυχία και δέκα διδακτορικά και να μην έχει την Παιδεία της προστασίας ως κόρης οφθαλμού του Δημοσίου Χρήματος, του Δημοσίου Συμφέροντος. Αυτό είναι η πραγματική Παιδεία. Τα υπόλοιπα είναι επιδερμικότητες καλυτέρευσης του ατομικού image κάθε ματαιόδοξου που νομίζει ότι κλέβοντας το Δημόσιο (δηλαδή, το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, ακόμη και την μάνα του) και μάλιστα απενοχοποιημένα, θα ζήσει καλύτερα, απολαμβάνοντας τους καρπούς της αναγνώρισης από τον κοινωνικό του περίγυρο…

Κλεπτοκρατία

Μπορεί το κλεπτοκρατικό σύστημα που κυριαρχούσε μέχρι σήμερα να βοηθούσε αυτού του τύπου τους τύπους και να αποθάρρυνε τους έντιμους με την κυρίαρχη άποψη «εγώ θα βγάλω το φίδια από την τρύπα;». Όμως τα πράγματα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλουμε εμείς αλλά οι ξένοι. Δυστυχώς! Οι ξένοι που αντιλήφθηκαν ότι τα χρήματα που δάνεισαν εν ονόματι της χώρας το κλεπτοκρατικό σύστημα που κυριαρχούσε δεν θα τα πάρουν ποτέ γιατί τα έτρωγαν στον δρόμο τα μέλη της κλεπτοκρατίας και μάλιστα διαβαθμισμένα. Έτσι, με το μαχαίρι στο λαιμό δημιούργησαν τα Μνημόνια. Μέσω αυτών βρήκαν την ευκαιρία να τοκογλυφήσουν στυγνά «οι αγορές» (οι οποίες όμως έχουν… ονόματα και διευθύνσεις) και να δημιουργήσουν κανάλια μέσω των οποίων τα λεφτά που παίρνουν από το ξεζούμισμα του ελληνικού λαού θα καταλήγουν σε αυτούς και όχι στο κλεπτοκρατικό σύστημα.

Αυτό το τελευταίο εδώ και τρία χρόνια αγωνίζεται όχι για τη σωτηρία της πατρίδας (άλλωστε αποδείχθηκε από τις… διαπραγματεύσεις και τ’ αποτελέσματά τους) αλλά για να διατηρήσει κάτι από τα κεκτημένα του. Αν όμως αφαιρέσουμε τα τοκογλυφικά – υποδουλωτικά της χώρας και του λαού που περιλαμβάνουν τα Μνημόνια, στα υπόλοιπα έχουν δίκιο. Έτσι πρέπει να γίνει για να συμμαζευτεί αυτό το μπάχαλο που οι πολιτικοί ονομάζουν «κράτος». Είναι τα αυτονόητα που έπρεπε να έχουν γίνει πριν μας τα επιβάλλουν. Κι όμως δεν τα υλοποίησε κανείς από αυτούς που σήμερα παρουσιάζονται ως σωτήρες της Πατρίδας. Σε αυτούς πρέπει να συμπεριληφθούν και τα αντιπολιτευτικά κόμματα, κυρίως της Αριστεράς που όλα αυτά τα χρόνια «ήθελαν τα πάντα», ακολουθούσαν καταστρεπτική αντιπολιτευτική πολιτική αλλά έπαιρναν τα καθρεφτάκια που τους έδιναν αυτού τους οποίους υποτίθεται πολεμούσαν (μερίδιο κρατικού χρήματος, ποσοστό επί διορισμών κ.λπ.).             

Και τώρα, σε τούτη την προεκλογική περίοδο, με τη χώρα στριμωγμένη στο χείλος του γκρεμού και τον λαό να μην έχει ούτε στάλα ελπίδας, κοκκορομαχούν  στις τηλεοράσεις όπως τις άλλες φορές. Ο κ. Βενιζέλος (και το Mega «του») γιατί δεν γίνεται «ντιμπέιντ» μεταξύ των δύο μονομάχων τους οποίους όμως τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων δεν φέρνουν και ως πρώτους, ο κ. Σαμαράς γιατί βλέπει απώλειες από τον Καμμένο, ο Τσίπρας με φωτοβολίδες του τύπου «γιατί όχι στήριξη και από τον Καμμένο» λες και ήταν βαλτός μεταθέτει τη συζήτηση από την ουσία στη σεναριολογία. Αυτό είναι και το αγαπημένο θέμα τω τηλεοπτικών αστέρων που βρίσκουν την ευκαιρία να προτάξουν τον φόβο της ακυβερνησίας, λες και όταν έχουμε κυβέρνηση η χώρα έχει σαφή προσανατολισμό και δεν πηγαίνει σε ξέρες…  

Απ[ο την άλλη, υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί και κόμματα που παρουσιάζονται με προοδευτικό μανδύα (προοδευτικός = αυτός που προωθεί τα συμφέροντα της πατρίδας και του λαού της και όχι ο αφηρημένα «διεθνιστής, ουμανιστής, ουτοπιστής και ονειροπαρμένος») αλλά δεν εξηγούν τις θέσεις τους στα Εθνικά Θέματα (Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη, Σκοπιανό κ.λπ.).  

Η προεκλογική συμπεριφορά των μέχρι σήμερα κυρίαρχων του πολιτικού παιχνιδιού προσώπων και κομμάτων, δεν πείθει τους Έλληνες που δεν αποτελούν το καλοταϊσμένο στενό κομματικό ακροατήριο. Χόρτασαν από μεγάλα λόγια αλλά βλέπουν την αλήθεια στα μάτια των παιδιών που τους στέρησαν την ελπίδα για παραμονή και δημιουργία στην Πατρίδα.