Με ομόφωνη
απόφασή του το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Καλαμάτας αθώωσε πανηγυρικά τέσσερα
μέλη της Επιτροπής Αγώνα Μάνης και έναν παντελώς άσχετο με την υπόθεση Μανιάτη
ο οποίος σύρθηκε στα δικαστήρια χωρίς να συμμετέχει στην κινητοποίηση και χωρίς
να έχει ιδέα για τα όποια γεγονότα!!!
Οι αθωωθέντες
Μανιάτες είναι οι Γιώργος Περουτσέας,
Αλέξης Ρουτζούνης, Χριστίνα Σκαρπαλέζου, Διακουμής
Κυβέλος, ενώ ο παντελώς άσχετος με την υπόθεση και αδίκως βρέθηκε
κατηγορούμενος (δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του στο Δασαρχείο!!!) είναι ο Γιώργος Κομπότης.
Η άσκηση
ποινικής δίωξης έγινε κατόπιν αναφοράς που συνέταξε η ηγεσία της Διεύθυνσης
Δασών Μεσσηνίας για την διαδήλωση διαμαρτυρίας που οργάνωσε η Επιτροπή Αγώνα
Μάνης κατά των Δασικών Χαρτών και πραγματοποιήθηκε στις 12 Απριλίου 2017 έξω
από το κτίριο που στεγάζονται οι δασικές υπηρεσίες Καλαμάτας, στην οδό Ύδρας 5.
Στη χθεσινή
δίκη κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας οι δασικοί υπάλληλοι κ. Σωτηρόπουλος και
Αγγελόπουλος, ενώ από τους πολλούς Μανιάτες μάρτυρες υπεράσπισης επιλέχθηκε να
καταθέσει το μέλος της Ε.Α Αγώνα, Χρίστος Κοτσωνής. Και οι δύο μάρτυρες κατηγορίας
φάνηκε να «ανακρούουν πρύμναν», δηλαδή να μην είναι τόσο κατηγορηματικοί σε
σχέση με τις αρχικές ένορκες και γραπτές καταθέσεις τους που υπήρχαν στη
δικογραφία.
Πόσες πόρτες έχει το Δασαρχείο;
Συγκεκριμένα,
στην ένορκη κατάθεση που έδωσε στις 9.5.2017, ο διευθυντής Δασών Μεσσηνίας,
Γιώργος Σωτηρόπουλος, αναφέρθηκε και στην πρώτη διαδήλωση της 10ης
Φεβρουαρίου 2017 κατά της διάρκεια της οποίας παραδέχεται ότι δεν έγινε καμία
έκνομη πράξη, ωστόσο αναφέρει συγκεκριμένα ονόματα που ανέβηκαν στο γραφείο του
και συζήτησαν μαζί του «σε έντονο ύφος,
χωρίς όμως παρεκτροπές».
Στη συνέχεια
αναφέρθηκε στην επίμαχη διαδήλωση του Απριλίου, ισχυριζόμενος ότι είδε τρεις εκ
των κατηγορουμένων (Περουτσέα, Κυβέλο και Ρουτζούνη) μαζί με άλλους που δεν
γνωρίζει, να χτίζουν με «πέτρες και λάσπη»
την είσοδο του κτιρίου ύψους 1,5 μέτρου. Κι ενώ δηλώνει ότι «επιπλέον επίπτωση
ήταν η αδυναμία εξόδου του προσωπικού από την κύρια είσοδο της υπηρεσίας, μετά
το χτίσιμο αυτής», σε άλλο σημείο παραδέχεται ότι υπήρχε και άλλη είσοδος –
έξοδος: « …και ενώ η συγκέντρωση όδευε προς
διάλυση, χρησιμοποιώντας την πόρτα στον ακάλυπτο χώρο του κτιρίου, εξήλθα από
το κτίριο»!
Βεβαίως θα
ήταν παράλογο να ζητήσουμε από τον κ. Σωτηρόπουλο να αναφέρει στην κατάθεσή του
το κίνητρο που οδήγησε τους αγανακτισμένους Μανιάτες- πολλοί εκ των οποίων ήταν
ηλικιωμένοι- για να διαδηλώσουν με τόσο πάθος μπροστά από τις Δασικές Υπηρεσίες
στις οποίες προΐσταται. Ούτε βέβαια για τις βλάβες που αυτοί έχουν υποστεί επί
δεκαετίες από την εφαρμογή του «δικαίου της αφάνας». Ο ίδιος πάντως εκτίμησε υπηρεσιακές
«βλάβες»: «Η βλάβη που υπέστη το δημόσιο
έχει περισσότερο ποιοτικό χαρακτήρα, μιας και δεν υπάρχουν σαφείς παράμετροι
για την ποσοτική εκτίμηση της ζημιάς, όπως για παράδειγμα ο φόβος των υπαλλήλων
μας, να μεταβούν και να εκτελέσουν καθήκοντα στην περιοχή της Δυτικής Μάνης,
που αποτελεί έμμεση επίπτωση στη λειτουργία της Υπηρεσίας».
Πιο φειδωλός ο
στην ένορκη κατάθεσή του υπήρξε ο προϊστάμενος του Τμήματος Χαρτογραφήσεων της Διεύθυνσης
Δασών Μεσσηνίας, Παναγιώτης Αγγελόπουλος, ο οποίος αναφέρθηκε στο χτίσιμο της κεντρικής
εισόδου, δεν λέει πόσο ύψος είχε το «τείχος» αλλά, κατονομάζει δύο μέλη της Ε.Α.
ότι συμμετείχαν σε αυτό.
Το παράξενο είναι ότι τον ισχυρισμό του κ. Σωτηρόπουλου για την «αδυναμία εξόδου του προσωπικού» από το κτίριο που υποτίθεται ότι επέφερε το χτίσιμο της κεντρικής εισόδου (μιλάμε για ένα σαθρό τοιχάκι ύψους μισού μέτρου!), αποδομεί εντελώς ο κ. Αγγελόπουλος βρίσκοντας και ετέρα πόρτα εξόδου, εκτός από αυτή μέσω ακαλύπτου που αναφέρει ο διευθυντής Δασών! Συγκεκριμένα ο κ. Αγγελόπουλος καταθέτει: «βγήκα από την ανεξάρτητη πόρτα του σημείου εξυπηρέτησης πολιτών που βρισκόμουν, πέρασα μπροστά από την κεντρική είσοδο την οποία εκείνη την ώρα έχτιζαν και κατευθύνθηκα προς το έτερο παρακείμενο σημείο εξυπηρέτηση πολιτών». Δηλαδή, οι υπάλληλοι μεσούσης της διαμαρτυρίας μπορούσαν να βγουν από το κτίριο, να περάσουν μέσα από τη διαδήλωση χωρίς να κινδυνεύσουν και να πάνε σε έτερο σημείο εξυπηρέτησης του κοινού! Άρα, η υπηρεσία και οι υπάλληλοί της δεν είχαν αποκλειστεί!
Όσον αφορά στην
κατηγορία που ο κ. Αγγελόπουλος προσπάθησε να προσάψει στην Χριστίνα
Σκαρπαλέζου, ότι τον έσπρωξε «στο
εσωτερικό του γραφείου» και δήθεν τον απείλησε «είσαι υπάλληλος κλείσου μέσα στο καβούκι σου», δεν έπιασε τόπο.
Άλλωστε, η ίδια κατέθεσε στο δικαστήριο ότι ο καταγγέλλων της είπε με ύφος «άντε πήγαινε πλύνε κανένα πιάτο», φράση
ενδεικτική όπως είπε η ίδια του πώς αντιμετωπίζει ο εν λόγω τις γυναίκες.
Την πρόταση της
εισαγγελέως της έδρας που ζήτησε να γίνουν δεκτές όλες (!!!) οι κατηγορίες,
αποδόμησε μια προς μία ο δικηγόρος υπεράσπισης Δημήτρης Δρακόπουλος. Τις νομικές
θέσεις του δέχθηκαν οι τρεις δικαστές της
έδρας που αθώωσαν πανηγυρικά τους κατηγορούμενους.
Στα πολύ
θετικά της χθεσινής δίκης είναι ότι, η πρόεδρος του δικαστηρίου έδειξε να
γνωρίζει καλά για τις αδικίες που έχουν συντελεστεί σε όλη την Ελλάδα μέσω των
Δασικών Χαρτών. Ας ευχηθούμε τις αληθείς αυτές διαπιστώσεις να εντοπίσει και τα
ανώτατα κλιμάκια της Δικαιοσύνης. 
Ειδική μνεία
θα πρέπει να γίνει για τον κατηγορούμενο Γεώργιο Κομπότη που κατηγορήθηκε χωρίς
να έχει την παραμικρή συμμετοχή. Η κλήση αυτή δείχνει και την ποιότητα της έρευνας
που διεξάγουν (για πολλά θέματα και ζητήματα) οι αρμόδιες υπηρεσίες χωρίς,
συνήθως, ποτέ και κανένας να τις εγκαλεί, ούτε βέβαια και να πληρώνουν το λάθος
τους. Ένας άνθρωπος ταλαιπωρήθηκε άδικα ευρισκόμενος κατηγορούμενος. Και δεν
ασχολήθηκε κανείς!
Φανταστείτε τι
γίνεται εκεί που «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει»…
Το πρόβλημα των δασικών
Για να μην αδικούμε κανέναν οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι
όλο το πρόβλημα των λογγωμένων αγρών, που είναι και το βασικότερο που
αντιμετωπίζει η Μάνη (και όχι μόνο) οφείλεται στο άρθρο 24 του Συντάγματος και
κυρίως στην ερμηνευτική του.
Δυστυχώς, οι πολιτικές δυνάμεις που μπορούσαν να λύσουν το
πρόβλημα δεν προχώρησαν στην αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου ούτε το 1986 (το
πανίσχυρο τότε ΠαΣοΚ), ούτε το 2001, ούτε το 2008, ούτε και το 2019 που
αρνήθηκε την αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι ενώ γνωρίζουν τα τεράστια προβλήματα που δημιουργούν στους
απλούς ανθρώπους – ιδιοκτήτες οι περιβόητες «δασικές εκτάσεις» που στην
πραγματικότητα είναι αγροί στους οποίους φύτρωσε άγρια βλάστηση την οποία δεν
απαγορεύει κάποιος νόμος! Την ίδια στιγμή με τον νόμο 4280/14, το άρθρο 24
γίνεται ανίσχυρο αφού όλα επιτρέπονται επί των δασικών εκτάσεων αρκεί να…
Στη χώρα αυτή ποιος κοροϊδεύει ποιόν; Η πολυνομία και η
γραφειοκρατία που ισχύουν επί των δασικών θεμάτων, μόνο τη συντριπτική
πλειοψηφία των πολιτών δεν εξυπηρετούν. Αντίθετα, οι πολίτες αδικούνται
κατάφορα από την ισχύ του χάους της δασικής πολυνομίας που επιτρέπει στον κάθε
γραφειοκράτη, στον κάθε πονηρό, να παίζει με την περιουσία του κόσμου.
Επιτρέπει στους πολιτικούς να πουλούν εκδουλεύσεις, στο σύστημα «δικηγόροι –
δικαιοσύνη» να έχει μπόλικη πελατεία (εσχάτως και οι «ειδικοί επί των Δασικών
Χαρτών), την (όποια) ανάπτυξη να βρίσκεται μονίμως σε αίθουσα αναμονής και την
άγρια βλάστηση να απειλεί κάθε θέρος οικισμούς, επιχειρήσεις και κατοικίες να
μετατραπούν σε παρανάλωμα πυρκαγιάς αφού ουδείς μπορεί να την αγγίξει κι εκείνη
θεριεύει και επεκτείνεται διαρκώς!
Όλα αυτά με την επίκληση της δήθεν «προστασίας του
περιβάλλοντος και της φύσης», που μερικοί την έχουν κάνει παντιέρα της επιβίωσής
τους. Οι κυβερνήσεις όμως δεν βλέπουν όμως ότι έτσι διώχνουν και τους τελευταίους
νέους από τα χωριά, κυρίως τα ορεινά - ημιορεινά που πλέον έχουν ερημώσει κατά
το μεγαλύτερο ποσοστό;
Ευαγγελίζονται την ανάπτυξη που δεν φαίνεται παρά μόνο στην
παροχή τουριστικών υπηρεσιών αλλά όχι και στην πραγματική παραγωγή και πρόοδο.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της χαώδους πολυνομίας, η κυβέρνηση
Μητσοτάκη υπόσχεται ότι θα λύσει το πρόβλημα. Με την ίδια παλιά συνταγή, τα
ίδια μέσα, τους ίδιους μηχανισμούς, τους ίδιους ανθρώπους. Πράγμα αδύνατον!
Διότι, το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ αν δεν αλλάξει ο νόμος που τροφοδοτεί μια
συγκεκριμένη λογική - νοοτροπία, και αυτοί που το δημιούργησαν.
Είναι πολύ δύσκολο να ξεβολευτεί ο βολεμένος γραφειοκράτης
και όποιος έχει αναπτύξει συμφέροντα εργασιακά, εισοδήματος και επαγγελματικής υπόστασης
μέσω τη λογικής των «δασικών εκτάσεων». Τα
αποτελέσματα ήδη είναι ορατά σε όλη την κοινωνία. Δεν τα βλέπει όποιος δεν έχει
συμφέρον να τα δει, εκτός κι αν αδυνατεί…
Χρίστος Κοτσωνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου