Δάσκαλος αντιρρησίας συνείδησης διαδικτύου!

Η λέξη από μόνη της είναι ιερή και σηματοδοτεί πάρα πολλά στον κάθε άνθρωπο που είχε την τύχη να συναντήσει έναν πραγματικό Δάσκαλο στο ξεκίνημα της ζωής του. Από την άλλη, όσοι δεν  είχαν τη τύχη, όταν αναφέρονται στα παιδικά τους χρόνια μιλούν με περιφρόνηση για το σχολείο και για τους δασκάλους τους με συγγενικές λέξεις, καθόλου τιμητικές.

Είναι αλήθεια ότι πάρα πολλοί, πραγματικοί δάσκαλοι και δασκάλες, κράτησαν σε δύσκολα χρόνια και έδωσαν στους μαθητές τους εφόδια να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη ζωή. Τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα η ζωή έγινε πιο εύκολη, μπήκε χρήμα, άνεση, κατανάλωση, καναπές… Άλλαξαν τα πάντα, ακόμη και το κόκκινο στυλό των λαθών απαγορεύτηκε, το «έμεινε στην ίδια τάξη» κ.ά. Παρά ταύτα, η εκπαιδευτική διαδικασία  παρέμεινε η ίδια: βιβλία, πίνακας, μολύβι, εργασίες στο τετράδιο, εξέταση. Βεβαίως, επειδή «γίναμε και Ευρώπη» η χώρα εισήλθε στους νεωτεριστικούς χρόνους και κάποια πράγματα έπρεπε ν’ αλλάξουν. Και άλλαζαν συνέχεια με υπουργούς να πειραματίζονται στις κεφαλές μαθητών, γονέων, εκπαιδευτικών… Από τις πολλές αλλαγές όμως το σχολείο έχασε τον μπούσουλα, η βαθμοθηρία κατέλαβε την πρώτη θέση των θρανίων ενώ ο  δικαιωματισμός των πάντων διαφεντεύει ολόκληρο το σύστημα της παιδείας. Μαζί  εδραιώθηκε και ο άκρατος συνδικαλισμός, δηλαδή ο κομματισμός. Κανένα παιδί πια δεν μένει στην ίδια τάξη, τα δεκάρια και τα εννιάρια πάνε σύννεφο (στη δευτεροβάθμια οι αριστούχοι είναι περισσότεροι από τους κακούς) αλλά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό παιδιών περνά στο γυμνάσιο χωρίς να έχει εμπεδώσει τα βασικά του δημοτικού. Οι έρευνες που έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς είναι αποκαρδιωτικές:

«…από την 25η θέση που κατείχε η χώρα το 2009 (σ. Όριον: ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ), πλέον βρίσκεται στην 42η θέση, στην έρευνα η οποία επικεντρώνεται σε τρεις τομείς: Μαθηματικά, Ανάγνωση- Κατανόηση και Επιστήμες» (πηγή: iefimerida.gr 26/5/2020).  Δηλαδή, μέσα σε μια δεκαετία η χώρα έχασε 17 θέσεις!!!

Παρά ταύτα, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Ουδείς υπουργός, υφυπουργός συνδικαλιστής βγήκε ποτέ δημοσίως να πει «κάναμε λάθος»! Αντ’ αυτού συνεχίζεται το ίδιο βιολί: διατεινόμαστε ότι «έχουμε δημόσια, δωρεάν παιδεία» αλλά όλοι γνωρίζουν πόσο την πληρώνουμε για να παράγει μεγάλο ποσοστό «αριστούχων αγραμμάτων»! Και το σχολείο διοικείται με νομοθετικό πλαίσιο της δεκαετίας του 1980, ενώ οι πρακτικές των πάντων εξακολουθούν να είναι ίδιες κι απαράλλαχτες! Μόνο κάποιοι δύστυχοι εκπαιδευτικοί πηγαίνουν κάθε ημέρα στο σπίτι τους κουβαλώντας το άγχος του αύριο των παιδιών του (διότι παιδιά τους τα νοιώθουν!)     

Αντιρρησίας συνείδησης διαδικτύου!

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών που κοπιάζει, δίνει το καλύτερο εαυτό της για να μάθει τα παιδιά μας γράμματα. Και μάλιστα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες αφού, είπαμε, ζούμε στην εποχή του άκρατου δικαιωματισμού που, πολλές φορές θέτει εμπόδια ή και ανατρέπει τις προσπάθειες των πραγματικών δασκάλων. Στην άσκηση της αποστολής τους έρχονται αντιμέτωπη με «το σύστημα», τους γονείς, τις διευθύνσεις, τους ίδιους τους μαθητές σε πολλούς από τους οποίους οι λέξεις «σεβασμός», «ντροπή» κ.λπ. είναι άγνωστες...   

Υπάρχει όμως και μια μερίδα εκπαιδευτικών που έχει παρεξηγήσει την αποστολή της και παρουσιάζεται φυγόπονη και, ουσιαστικά, ακατάλληλη για την ιερή θέση του δασκάλου. Το λογικά θα ήταν πως το «συνδικαλιστικό κίνημα» (ή βόλεμα ορισμένων…), αυτό που έχει και

κομματικές καλύψεις, θα διαθέτει μηχανισμούς αποβολής των μελών αυτής της μερίδας που δυσφημεί το λειτούργημα και θέτει εμπόδια στο έργο του. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα, παρέχεται κάλυψη στους πάντες αφού δέχεται a priori ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργαζόμενου». Έτσι, η μερίδα αυτή εξακολουθεί να δρα ανενόχλητη, να βολεύεται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου αυτού που, τελικά, πληρώνει ολόκληρο το μάρμαρο!

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ότι ένα μέλος της ομάδας αυτής αρνήθηκε να παρέχει διαδικτυακά μαθήματα για… ιδεολογικούς λόγους!!! Αυτό βεβαίως δεν θα συνέβαινε αν ο «δάσκαλος» αυτός υπηρετούσε σε ιδιωτικό σχολείο. Από αυτό θα είχε φύγει… χθες ως ακατάλληλος. Στο δημόσιο όμως φαίνεται ότι μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει και να μην κινείται φύλλο!

Σε ερώτηση «ποιοι είναι οι ιδεολογικοί λόγοι;» απάντησε ότι δεν θέλει να δημοσιοποιήσει μέσω του διαδικτύου τα προσωπικά του δεδομένα (εν τω μεταξύ διαθέτει σελίδα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης!) και ότι μπορεί να τον χακάρουν την ώρα που κάνει μάθημα!!! Μάλιστα πρόταξε και το ψευδές «επιχείρημα» ότι συνάδελφός του την ώρα που έκανε μάθημα στα παιδάκια δέχθηκε επίθεση χάκερ που παρουσιάστηκε γυμνός στην οθόνη. Τον διαψεύσαμε, λέγοντάς του πως «αν είχε συμβεί τέτοιο πράγμα θα είχε πάρει φωτιά Ελλάδα». Δεν το συνέχισε παραδεχόμενος το φαιδρό ψέμα του.  Είπαμε, ο άκρατος δικαιωματισμός προχώρησε σε μια ακόμη νέα εφεύρεση: αντιρρησίας συνείδησης διαδικτύου!!!

Αυτές οι απίστευτες δικαιολογίες λέγονται από άνθρωπο που διδάσκει τα παιδιά μας! Το χειρότερο όμως είναι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν όργανα (συνδικαλιστικά και κομματικά) που καλύπτουν τις εφευρέσεις τεμπελιάς του! Διότι τέτοια φθηνά εργαλεία είναι αυτές οι δικαιολογίες. Ο άνθρωπος, ουσιαστικά λέει ξεκάθαρα στον εργοδότη του που είναι το ελληνικό δημόσιο, ότι δεν θέλει να δουλέψει, δεν  θέλει να προσφέρει στα παιδιά στη δύσκολη στιγμή! Από τις πληροφορίες που καταφέραμε να συγκεντρώσουμε δεν είναι ο μόνος. Υπήρξαν και άλλοι, μερικοί μάλιστα παρουσιάζονται και ως… αντιστασιακοί (αλήθεια σε τι;).

Το δυστύχημα για την ελληνική κοινωνία είναι ότι ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, τις συγκαλύπτει και τις πληρώνει! Την ίδια στιγμή ο δύστυχος ιδιωτικός τομέας, ο μόνο που παράγει χρήμα για να πληρώνεται ο δημόσιος τομέας, αντιμετωπίζει την δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία με άλλα μέτρα και σταθμά. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν περιθώρια διότι γνωρίζει καλά ότι λεφτόδεντρο, που τάζουν κόμματα και συνδικαλιστές, δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει ποτέ! Ανασκουμπώνεται και προσπαθεί. Στο δημόσιο όμως κάποιοι έχουν βρει τρόπους για να μην εργάζονται. Από την άλλη οι κυβερνήσεις, γνωρίζοντας καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες του κράτους υποχωρούν ακόμη και στα πιο φαιδρά επιχειρήματα. Ξέρουν πως αν θελήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να διαλύσουν τη χώρα και οι ίδιες να χάσουν την καρέκλα που τους έχει δώσει ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό και δεν βρίσκει ποτέ κανείς άκρη με το ελληνικό δημόσιο. Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει! Την αυστηρότητά τους οι κυβερνήσεις αρκούνται να την δείχνουν μόνο στον ιδιωτικό τομέα τον οποίον διαχρονικά αρμέγουν κανονικά, συντηρώντας μέσω αυτού ανέγγιχτο τον κομματισμό, τον συνδικαλισμό και το κακό πρόσωπο του δημοσίου με πάρα πολλούς τρόπους.