Τις επόμενες γενιές τις ρωτήσαμε;

Πολιτικοί και πολίτες οδηγούμε την Ελλάδα στον γκρεμό

Του Πάρη Πέτρα

Εδώ και χρόνια οι Τούρκοι ετοιμάζονται για να αρπάξουν ό,τι μπορούν από τους γείτονές τους, κυρίως από την Ελλάδα. Μεθοδικά και αγνοώντας κάθε διεθνή σύμβαση και κανόνα, ζητούν με θράσος αυτά που δεν τους ανήκουν. Οι ανατολικοί γείτονες (με τους οποίους η ελληνική αριστερά θέλει να παίζει στο έργο "ειρήνη" χωρίς όμως να λέει το "πώς" όταν ο εις εκ των δύο συμπεριφέρεται σαν κοινός ληστής!) γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τη διεθνή νομιμότητα, προτάσσουν την αδηφαγία τους εις βάρος των γειτόνων τους. Όρεξη που άνοιξε μετά την παράνομη εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου.

Έχοντας σχεδιάσει σοβαρά και σε βάθος χρόνου τις απαιτήσεις τους, οι Τούρκοι δημιούργησαν τα Ίμια και τις λεγόμενες "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο (στη θολούρα ο λύκος χαίρεται), κάτι που δέχθηκε σιωπηρά η… προοδευτική κυβέρνηση Σημίτη (της "ισχυρής Ελλάδας», τρομάρα μας) με υπουργό Εξωτερικών τον λαλίστατο ξερόλα κ. Πάγκαλο. Έκτοτε οι γείτονες αποθρασύνθηκαν. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο να κάνουν κρουαζιέρες με τα πολεμικά τους πλοία στο ακρωτήριο Καφηρέας, δηλαδή μια ανάσα από την Αττική και την πρωτεύουσα της Ελλάδας!    Κι εμείς, ένα κράτος - γύφτικο παζάρι, χωρίς καμιά σοβαρότητα ασχολούμενοι με ιδεολογήματα που δεν οδηγούν πουθενά, το μόνο που προτάσσουμε είναι "ειρήνη" και "καλή γειτονία"! Γιατί; Διότι είμαστε αδύναμοι σε βαθμό που ο υπάλληλος Τόμσεν να έχει την ακτινογραφία μας και να γνωρίζει πόσες μέρες μπορούμε να αντέξουμε χωρίς το οξυγόνο των δανειστών -αφεντικών του. Και να μας κάνει πλάκα!

Δεν υπάρχει τίποτα!

Αλήθεια, σε ένα κόσμο εκβιαστών, αρπακτικών, για την Ελλάδα ποια εθνική κυριαρχία υπάρχει; "Καμιά" (δυστυχώς) είναι η απάντηση. Η εθνική κυριαρχία υπάρχει μόνο σαν αιτούμενο. Διότι, εάν δεν υπάρχει σοβαρή οικονομία -η μόνη που μπορεί να θωρακίσει μια χώρα- όλα τα άλλα είναι αιτούμενα. Και την οικονομία την δίνει η παραγωγή, το εμπόριο και η παροχή υπηρεσιών. Όλα αυτά όμως για να υπάρχουν χρειάζονται δομές, σοβαρότητα, προγραμματισμός, συνέπεια, έννομη τάξη… Στην πατρίδα μας τίποτα απ’ αυτά δεν υφίσταται σε ικανοποιητικό βαθμό.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε εθνική τραγωδία, εμείς εξακολουθούμε το ίδιο βιολί. Ίσως και χειρότερα.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι κυβερνήσεις έχουν κάνει τις χειρότερες επιλογές εκβιαζόμενες και ότι εκπροσωπούν ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που είναι έρμαιο στα χέρια των ξένων. Αυτών που επί χρόνια γνώριζαν ποιοι, πώς και πότε διεφθάρησαν από ντόπια και ξένα συμφέροντα. Η Siemens δεν ήλθε χθες στην Ελλάδα. Υπήρχε προπολεμικά όπως και άλλες μεγάλες εταιρίες π.χ. οπλικών συστημάτων…

Μήπως όμως το ίδιο δεν ισχύει, σε συζητήσιμο βαθμό, και για μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης; Μήπως γι' αυτό βλέπουμε να εφαρμόζει πολιτική διάλυσης και όχι συμμαζέματος; Αν η εκάστοτε συμπολίτευση είναι ψηφοθηρική, η αντιπολίτευση είναι κάτι διαφορετικό; Όχι, δεν υποστηρίζουμε την λογική του «μαζί τα φάγαμε» αλλά θεωρούμε πως αν έχεις κάτι καλύτερο να επιδείξεις τότε πρέπει να έχεις και διαφορετική τακτική και λόγο από τον αντίπαλο. Άλλως, είσαι «μία από τα ίδια»!

Κι ενώ λοιπόν οι Τούρκοι, με όπλο την αποδοχή από την Δύση (κυρίως) των νέο-οθωμανικών απαιτήσεών τους, επισκέπτονται την Αθήνα για να απαιτήσουν αυτά που δεν τους ανήκουν, γνωρίζοντας την αδυναμία της Ελλάδας, την ίδια ώρα ξεκινά το πανελλαδικό ανακάτεμα από έναν νεαρό καταδικασμένο για ληστεία την οποία έντυσε... ιδεολογικά. Ίσως και να το πίστευε το παιδί αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Το γεγονός ότι προέρχεται από αστική «διαβασμένη» οικογένεια του το επιτρέπει κάτι που δεν ισχύει για τον λούμπεν ληστή του κοινού ποινικού δικαίου. Κι αυτός επανάσταση «καζαντζιδικού τύπου» κατά της «άδικης κοινωνίας» κάνει…

Σκορποχώρι!

Όμως, αυτό που έχει σημασία είναι πως, ενώ η Ελλάδα έπρεπε, έστω με μια μαζική διαδήλωση, να παρουσιαστεί μπροστά στον ευγενώς αναιδή κ. Νταβούντογλου σαν μια γροθιά, μεθοδεύτηκαν αντιδράσεις για τον νεαρό αναρχικό που θέλει να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων (μόνο στην Ελλάδα της παράνοιας θα μπορούσε να υπάρχει τόσο οξύμωρη απαίτηση). Κι έτσι όλη η ενέργεια της κοινωνίας διοχετεύτηκε προς τα εκεί. Ουδείς από τους (για ψύλλου πήδημα) «μαζικούς αγωνιστές» ψέλλισε κάτι κατά της αδηφάγου πολιτικής που εφαρμόζει, κόντρα στο διεθνές δίκαιο, η Τουρκία και εκφράζεται δια του κ. Νταβούτογλου με την επίσκεψή του στην Αθήνα.

Προφανώς οι… προοδευτικοί διαμαρτυρόμενοι αδυνατούν  να συλλάβουν πως αν πέσουμε στις ορέξεις της Τουρκίας και των δορυφόρων της θα διαλυθούμε. Και τότε ούτε οι ίδιοι θα μπορούν να φωνάζουν για «ανθρώπινα» και «δημοκρατικά» δικαιώματα. Η ισλαμική ισχύς και κατοχή είναι πολύ σκληρή. Και όποιος έχει αντίρρηση ή απορία ας πάει να ρωτήσει σχετικά στην κατεχόμενη Κύπρο!       

Επειδή όμως έχουμε πάψει να θεωρούμε ό,τι συμβαίνει τυχαίο γεγονός και (ενδεχομένως μερικά εξ αυτών) προϊόν βλακείας, πιστεύουμε πως «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ». Όπως συνέβη και με την περίπτωση του αδικοσκοτωμένου ανήλικου Αλέξη που, στη συνέχεια κάποιοι «άγνωστοι» έκαψαν την Αθήνα. Όσο δίκιο κι αν υπήρξε, εκ του αποτελέσματος συνάγεται πως εξυπηρετήθηκαν αλλότριοι σκοποί που σίγουρα δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα της πατρίδας μας.

Ξέρετε, όπως και στον λεγόμενο «πολιτισμό», έτσι και στα «δικαιώματα του ανθρώπου» υπάρχει ευρύτατο πεδίο δράσης από κάθε καρυδιάς καρύδι. Είναι δύο τομείς που χρησιμοποιούνται ευρύτατα από αόρατα συμφέροντα για διάφορους λόγους. Πληροφορούμαστε, για παράδειγμα, ότι στο πολιτιστικό πεδίο η Τουρκία στα διεθνή φόρα μετρά αρκετές νίκες εις βάρος της Ελλάδας για την Θράκη. Στρώνει χρόνια το… χαλί για τα επόμενα βήματα.  Ασχολείται κανείς; Όχι, πλην μερικών που οι «προοδευτικοί αγωνιστές» ενδεχομένως και να τους χαρακτηρίζουν «γραφικούς».

Εμφύλιοι και αποκαΐδια

Το ίδιο και με τα «δικαιώματα». Τι παράξενο, κάθε παράξενος να χαλάει τον κόσμο με τα δικαιώματά του. Δικαίωμά του αλλά, να μην τον θεωρούμε το κέντρο του κόσμου. Καθημερινά και παντού στην Ελλάδα (ας μην αναφερθούμε σε άλλες χώρες) καταπατώνται τα δικαιώματα πάρα πολλών ανθρώπων. Κανείς όμως δεν ξεσηκώνεται γι’ αυτά. Το θέμα είναι πώς με σοβαρότητα θα οικοδομήσουμε μια χώρα που θα είναι ασφαλής και θα σέβεται τα δικαιώματα όλο και μεγαλύτερου ποσοστού του λαού. Μια χώρα που από κράτος θα εξελιχθεί σε Πολιτεία. Η Παιδεία είναι το πρώτο συστατικό. Και δεν εννοούμε την Εκπαίδευση, διότι και οι σκύλοι εκπαιδεύονται αλλά μορφωμένοι δεν γίνονται. Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ «μοιράζουν» πτυχία. Όχι μυαλά και χαρακτήρες τέτοιους που να χαρακτηρίζονται μορφωμένοι. Αντίθετα έχει επικρατήσει παντού –ιδιαίτερα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα-  η βία. Αυτή όμως ποτέ δεν γέννησε πολιτισμό και ισχυρή κοινωνία. Εμφυλίους και αποκαΐδια ναι.

Πληροφορηθήκαμε πως ένας βουλευτής ξεκίνησε λέει απεργία πείνας μαζί με τους Σύριους για πολλούς λόγους. Προφανώς μεθοδεύεται να γίνει της μόδας αυτού του τύπου η αντίδραση. Θα είμαστε μαζί του αν δεν είχε ορκιστεί στο Σύνταγμα και τους Νόμους αυτού του κράτους και αν δεν ήταν βουλευτής. Θα μπορούσε, ως εκ της θέσεώς του, να αντιδράσει θεσμικά και μέσα στο Κοινοβούλιο που, υποτίθεται, είναι «ο ναός της Δημοκρατίας». Σε αυτήν πιστεύει και γι’ αυτό έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη. Πώς λοιπόν την καταργεί με μια «αγοραία» πράξη;

Όλα αυτά που συμβαίνουν δεν στοιχειοθετούν σοβαρή κοινωνία. Μοιάζουν με «γύφτικο παζάρι» όπου οι εικόνες, χωρίς καμία σταθερά, εναλλάσσονται ως γραφικές. Το αποτέλεσμα είναι οχλαγωγία που, όταν τελειώνει, αφήνει πίσω της μόνο σκουπιδαριό και ανθρώπινα κουρέλια.  

Αν θέλουμε να γίνουμε σοβαρό και άρα ισχυρό κράτος που να μην πέφτει στις ορέξεις των νέο-οθωμανικών αρπακτικών, κυρίων Ερντογάν και  Νταβούτογλου, οφείλουμε να συζητήσουμε τις παθογένειές μας, να τις επισημάνουμε και να απαλλαγούμε από αυτές. Τα κόμματα (και οι δορυφόροι τους) θεωρούν πως έχουν το αλάθητο. Εμείς οφείλουμε να τους αλλάξουμε αυτή την λογική (και πρακτική) απαιτώντας αλλαγές στην ανέλιξη στελεχών. Να αφήσουμε πίσω μας το ανατολίτικο ρουσφέτι και την πίσω πόρτα. Να απαιτήσουμε αξιολόγηση παντού. Και στους εαυτούς μας. Διότι, έτσι όπως είναι σήμερα δομημένα τα πράγματα στην Ελλάδα, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν οδηγούμαστε  πουθενά εκτός από τον γκρεμό. Η εμπειρία των χρόνων από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα το έχει αποδείξει. Έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού και αντί να ασχολούμαστε με αυτόν και πώς θα αποτρέψουμε την πτώση μας, ασχολούμαστε μέρα νύχτα με μια παρωνυχίδα στο μικρό δαχτυλάκι μας.

Μπορεί να θέλουμε να αυτοκτονήσουμε. Δικαίωμά μας! Τις επόμενες γενιές όμως τις ρωτήσαμε;