Η Ελευθερία του Λόγου, η Παπαχρήστου και ο ρατσισμός

Πώς ποινικοποιείται ο Λόγος σε παγκόσμια κλίμακα...

του Πάρη Πέτρα
Ελευθερία του Λόγου ονομάζεται η δυνατότητα έκφρασης του ανθρώπου χωρίς την παρέμβαση λογοκρισίας. Εξυπακούεται πως όταν υπάρχει λογοκρισία και, ακόμη χειρότερα, ποινικοποίηση της Ελευθερίας του Λόγου τότε μιλάμε για κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια χώρα στην οποία ενδημεί το φαινόμενο δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως έχει δημοκρατία. Εννοείται βέβαια πως Ελευθερία του Λόγου δεν περιλαμβάνει μόνο τον προφορικό μα και τον Γραπτό Λόγο και οποιαδήποτε άλλη ελευθερία έκφρασης όπως είναι η Τέχνη.  Σε παγκόσμιο επίπεδο, η Ελευθερία του Λόγου κατοχυρώνεται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (A/RES/217, 10 Δεκεμβρίου 1948). Παρ' όλο που δεν είναι νομικά δεσμευτικό έγγραφο, έγινε η βάση για δύο νομικές συνθήκες: το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα ενώ πολύ συχνά αναφέρεται από ακαδημαϊκούς, νομικούς και τα συνταγματικά δικαστήρια του κόσμου.

Παρά ταύτα, δεν αντιλαμβάνονται όλες οι κοινωνίες την Ελευθερία του Λόγου με τον ίδιο τρόπο• σχεδόν όλα τα Κράτη βάζουν περιορισμούς, βασιζόμενα στα δικά τους ηθικά κριτήρια και την ιστορία τους. Για παράδειγμα, η Αγγλία  και οι ΗΠΑ  απαγορεύουν την «προώθηση της τρομοκρατίας», ύστερα από ψήφισμα που ελήφθη μετά από το γνωστό χτύπημα του 2001 στη Νέα Υόρκη. Η Τουρκία απαγορεύει την «προσβολή της Τουρκικότητας» κ.λπ.

Η Ελευθερία είναι λέξη που μεταχειριζόμαστε καθημερινά και για την οποία έχουν γραφεί στους αιώνες χιλιάδες σελίδες. Είναι ένα ιδανικό που πυρπόλησε τις ψυχές των ανθρώπων, μια ιδέα για την οποία πολλοί έδωσαν την ζωή τους. Έγινε σύνθημα για να επιβληθούν, στη συνέχεια και στ’ όνομά της καθεστώτα δουλείας… Είναι έννοια εύπλαστη που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Κοντολογίς, δεν υπάρχει συμφωνία στην έννοια της "ελευθερίας". Έχουν διατυπωθεί πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ελευθερία του Λόγου που είναι ένα από τα πιο χρήσιμα αγαθά για τον άνθρωπο. Χρήσιμο διότι εξασφαλίζει την αναζήτηση για την ανακάλυψη της αλήθειας. Μιλώντας για την Ελευθερία του Λόγου, συνήθως εννοούμε την ελευθερία στην έκφραση της σκέψης προκειμένου αυτή να μεταδοθεί και να γίνει κτήμα και άλλων ανθρώπων.

Το ιδεολόγημα του ρατσισμού

 Ο ρατσισμός είναι το δόγμα που αναπτύσσεται με σύνδεσμο συγκεκριμένα γνωρίσματα (traits), όπως εθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά κ.λπ., προκειμένου να αναγάγει μια ομάδα αντίστοιχα (κοινωνική, φυλετική, θρησκευτική κ.λπ.) ως υπερτέρα των άλλων. Η λέξη προέρχεται από την ιταλική γλώσσα" razza (ράτσα) = φυλή. Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού και αυτό που έχει δώσει την αρχική ονομασία στην έννοια είναι ο φυλετικός ρατσισμός. Οι φυλετικοί ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών, βάσει των οποίων και προσδιορίζουν αυτές σε ανώτερες και κατώτερες. Έτσι υποστηρίζουν ότι η φυλή με συγκεκριμένα (ανώτερα) εξωτερικά ή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, έχει το δικαίωμα να θεωρεί εαυτόν της ανώτερη από τις άλλες. Παλαιότερα συγγραφείς και κοινωνιολόγοι αντί του σημερινοί όρου «ρατσισμός», ιδιαίτερα στις αγγλόφωνες χώρες, χρησιμοποιούσαν τον όρο «ρασιαλισμός» (racialism), που είναι  όρος του δόγματος της φυλετικής υπεροχής. Σημαντικότερος συγγραφέας που έκανε χρήση του όρου "ρασιαλισμός" ήταν ο L. L. Snyder στο έργο του "Ράτσα: Μια Ιστορία των Σύγχρονων Εθνικών θεωριών, ("Race: A History of Modern Ethnic Theories" - Νέα Υόρκη: Alliance 1939).

 Ο σημερινός όρος «ρατσισμός» επικράτησε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο περισσότερο για λόγους προπαγάνδας. Η Ρουθ Μπένεντικτ (Ruth Benedict) ορίζει τον ρατσισμό ως: "...το δόγμα όπου μία εθνική ομάδα (ethnic group) έχει καταδικαστεί από τη Φύση σε κληρονομική κατωτερότητα (hereditary interiority) ενώ μια άλλη σε κληρονομική ανωτερότητα (hereditary superiority)".

Θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι «η μάνα» της έννοιας του ρατσισμού είναι η βιομηχανική – αποικιοκρατική Δύση. Στις αρχαίες κοινωνίες δεν υπήρχαν αυτοί οι διαχωρισμοί, ούτε βέβαια η σκέψη και η έννοια.  

Γενικά πάντως ο ρατσισμός θεωρείται κάτι περισσότερο από τη φυλετική προκατάληψη (race prejudice). Η τυπική θεωρία του έχει τις ρίζες της στο έργο του Ζοζέφ Αρτύρ ντε Γκομπινώ (Joseph Arthur De Gobineau): "Essai sur l' inégalité des races humaines" (Δοκίμιο επί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών), που δημοσιεύτηκε το 1853 και κυριολεκτικά αποτέλεσε την θεωρητική κάλυψη και "ευλογία" των αποικιοκρατών. Ο πλέον εξέχων σύγχρονος υποστηρικτής του δόγματος αυτού, κατά τον 20ό αιώνα, θεωρείται ο Βρετανός δημοσιολόγος, που πολιτιγραφήθηκε Γερμανός το 1916, Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (Houston Stewart Chamberlain). Ως κορυφαία περίπτωση ρατσισμού θεωρείται το καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ που πίστευε στην ξανθή Άρεια φυλή ενώ ο ίδιος ήταν… μελαχροινός.

Το παράξενο είναι πως η έννοια και η καταδίκη του ρατσισμού δεν ξεκίνησε από τους μαύρους απέναντι στους οποίους οι Αγγλοσάξωνες αποικιοκράτες είχε επιδείξει κτηνώδη συμπεριφορά αλλά από τους Εβραίους και πολύ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί ανακατεύτηκε το «Ολοκαύτωμα» με τη συμπεριφορά των Γερμανο- Αυστριακών (για να μην ξεχνιόμαστε). Όλο αυτό το ενοχοποιητικό σκηνικό που συμπεριέλαβε αναγκαστικά τους μαύρους και άλλες μειονότητες, έγινε ποινικό εργαλείο που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν τα τελευταία 20 -30 χρόνια. Κύριος προπαγανδιστής του το Χόλλυγουντ και τα μέσα ενημέρωσης και πίσω μια ολόκληρη βιομηχανία και, φυσικά, πολιτικές σκοπιμότητες!  

Βεβαίως θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι, όπως σημειώνει και ο J. Comas, "...ο ρατσισμός διαφέρει σημαντικά της απλής παραδοχής ή επιστημονικής και αντικειμενικής μελέτης του γεγονότος της ύπαρξης των φυλών καθώς και ανθρωπίνων ομάδων με ίσως βιολογικές ανισότητες. Το επικίνδυνο σημείο του ρατσισμού είναι ότι την όποια ίσως ανισότητα την θεωρεί απόλυτη και αμετάβλητη και ότι μια φυλή (ράτσα) είναι εγγενώς από την ίδια τη φύση της ανώτερη ή κατώτερη από μία άλλη, ανεξάρτητα των φυσικών συνθηκών περιβάλλοντος ή άλλων κοινωνικών συντελεστών ενός τέτοιου φαινομενικού αποτελέσματος".

Ο Βάλντχάιμ, οι Ναζί και ο ΟΗΕ

Σήμερα, ο όρος "ρατσισμός", όπως και η έννοια «τρομοκρατία»  είναι έννοιες - ακορντεόν στα χέρια των παγκοσμιοποιητών που τις χρησιμοποιούν ανάλογα και όπου τους βολεύει. Είναι  κατασκευασμένοι «αόρατοι εχθροί» κατά των οποίων μπορούν να εξαπολύσουν όσες δυνάμεις και μέσα θέλουν, να εξουδετερώσουν όποιον ή όποιους αυτοί νομίζουν.

Ο Κουρτ Βαλντχάιμ με  στολή αξιωματικού της Βέρμαχτ. 

Οι άνθρωποι που, κάνοντας τους ανήξερους, διατήρησαν τον Αυστριακό Κουρτ Γιόζεφ Βαλντχάιμ (Kurt Josef Waldheim), γενικό γραμματέας του ΟΗΕ από το 1972 μέχρι το 1981 και πρόεδρο της Αυστρίας από το 1986 μέχρι το 1992, προσάπτουν… ρατσισμό ακόμη και σε εκφράσεις ανθρώπων και τους καταδικάζουν! Υπενθυμίζουμε ότι στα μέσα της δεκαετίας του '80 είδαν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για το κρυφό ναζιστικό παρελθόν του, την περίοδο 1938-1945, τις οποίες ο ίδιος βεβαίως αρνήθηκε. Μεταξύ άλλων, κατηγορήθηκε ότι διέταξε απελάσεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο Άουσβιτς. Ο Βαλντχάιμ υπηρέτησε στον στρατό του Χίτλερ (Βέρμαχτ) και  στο ανατολικό μέτωπο, όπου τον Δεκέμβριο του ’41  τραυματίσθηκε. Μετά την αποθεραπεία του (1942) στάλθηκε στο βαλκανικό θέατρο επιχειρήσεων της Βέρμαχτ και υπηρέτησε ως αξιωματικός - σύνδεσμος στην Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα για την ομάδα στρατιών Ε΄, την περίοδο 1942-45. Με την κατάρρευση της Γερμανίας, το 1945, παραδόθηκε στους Βρετανούς στην περιοχή της Κορινθίας όπου είχε καταφύγει ο επικεφαλής του, στρατηγός Αλεξάντερ Λερ (Alexander Löhr), επιδιώκοντας χωριστή ανακωχή με τους Βρετανούς.

Το 1986 κι ενώ θητεύσει ως γ.γ. του ΟΗΕ και έχει εκλεγεί πρόεδρος της Αυστρίας, ο δημοσιογράφος Άλφρεντ Βορμ (Alfred Worm) του αυστριακού περιοδικού "Profil" αποκαλύπτει ότι ο Βαλντχάιμ είχε υπηρετήσει στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1942-43 και γνώριζε τις πράξεις αντιποίνων στις οποίες προέβαινε η Βέρμαχτ για να καταπνίξει τη δράση των Ελλήνων ανταρτών. Το Διεθνές Ιουδαϊκό Συνέδριο τον θεωρεί εγκληματία πολέμου, πράγμα που τον αναγκάζει να χαρακτηρίσει όλο το θόρυβο που είχε ξεσπάσει ως "κακόβουλη και ανυπόστατη πράξη". Τον καλύπτει και ο πρώην καγκελάριος της Αυστρίας Μπρούνο Κράισκι δηλώνοντας "Δεν θα μας υποδείξει κανείς ποιον θα εκλέξουμε πρόεδρο στη χώρα μας". Ο γνωστός διώκτης των Ναζί Σιμόν Βίζενταλ συγκροτεί «Διεθνή Επιτροπή Ιστορικών» η οποία, ύστερα από έρευνες, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι "ο Βαλντχάιμ δεν ήταν αναμεμιγμένος σε εγκλήματα πολέμου και, αν ορισμένα από αυτά υπέπεσαν στην αντίληψή του στα πλαίσια των καθηκόντων του, δεν ήταν σε θέση να αντιδράσει κατ' αυτών". Έτσι, έκλεισε και με «επίσημη σφραγίδα» η ρετσινιά για την χώρα - «αναγκαστικό σύμμαχο» (αλλά πολλές φορές πολύ πρόθυμο) της Γερμανίας του Χίτλερ.

Η περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου

Στη χώρα όπου ευδοκιμεί η «φαιδρά πορτοκαλέα», όπου οι κανόνες και οι δομές καθημερινά γίνονται κουρελόχαρτα ακόμη κι από τους λειτουργούς του κράτους, όπου ο πολιτικός παραλογισμός έχει κυριαρχήσει, ενώ τα κόμματα ομολογούν πλέον ανοιχτά ότι κυβέρνησαν με λογική κατά του συμφέροντος της Πατρίδας, βρέθηκε, επιτέλους!, η Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος που θα σηκώσει κουρνιαχτό για να κρυφτούν οι πολιτικές ανομίες όλων εκείνων που δημιούργησαν τις συνθήκες κατοχής στη χώρα του Απόλλωνα και του Διονύσου.

Η σύγχρονη Ιφιγένεια ονομάζεται Βούλα Παπαχρήστου και είναι αθλήτρια και μέχρι χθες μέλος της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας.

Αποβλήθηκε από αυτήν «διότι δεν σεβάστηκε την κορυφαία ολυμπιακή αξία που είναι ο σεβασμός της διαφορετικότητας», όπως δήλωσε ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο, Ισίδωρος Κούβελος.  

Το «έγκλημα» της Βούλας Παπαχρήστου ήταν ένα χιουμοριστικό σχόλιο που πήρε από το facebook και ανέβασε στο twiter, το οποίο δεν ήταν επιπέδου και δεν μπορούσε να γελάσει κανείς με αυτό. Όντως και σε μένα προσωπικά δεν άρεσε! Τι «ανέβασε» η Παπαχρήστου; Ότι έχουμε στην Ελλάδα τον «ιό του Αφρικανικού Νείλου» και άρα όταν τσιμπάνε Αφρικανούς τρώνε «σπιτικό φαγητό».

Πού βρίσκεται ο ρατσισμός αφού ο Νείλος είναι στην Αφρική και οι Αφρικανοί κατάγονται από αυτήν; Αυτή είναι και η έννοια του «σπιτικού φαγητού», η εντοπιότητα του Αφρικανού που συμπίπτει με την προέλευση της ασθένειας. Φθηνό χιούμορ ναι, αλλά όχι και ρατσιστικό σχόλιο!

Διότι, από την -έστω άστοχη, ακόμη και άκομψη- απόπειρα χιούμορ, μέχρι την καρατόμηση της αθλήτριας, υπάρχει ΧΑΟΣ!
Ειδικά όταν αποκλείει το επίσημο Ελληνικό Κράτος, ως ρατσιστή και ανάλγητο κοινωνικά και πολιτισμικά μια αθλήτρια που έχει σηκώσει ψηλά τη Σημαία της Πατρίδας!
Το Ελληνικό Κράτος που είναι ΤΟ ΜΟΝΟ υπεύθυνο για τα όποια συναισθήματα απέχθειας προς τους ξένους λαθρομετανάστες έχουν δημιουργηθεί στις τάξεις των πολιτών του. Διότι, με την ανύπαρκτη πολιτική μετανάστευσης που εφάρμοζε, με τις υπογραφές του Δουβλίνο 2 που έβαζαν οι εκπρόσωποί του και επειδή το ίδιο είχε καταντήσει ξέφραγο αμπέλι τη χώρα, συσσωρεύτηκαν στην Ελλάδα εκατομμύρια λαθρομετανάστες που δεν μπορούν να ζήσουν και παρανομούν καθημερινά εις βάρος των πολιτών.

Αυτή η Πατρίδα είναι των πολλών γιατί η πατρίδα του κ. Κουβέλου και των λοιπών της «ελίτ» του τόπου είναι ασφαλής στα πολυτελή προάστια με της αστυνομία και όλον τον κρατικό μηχανισμό να τους φυλάει. Είναι η πατρίδα που συμπεριφέρεται διαφορετικά σε αυτούς απ’ ότι στους πολλούς. Τον λαθρομετανάστη από την Αφρική και την Ασία αυτοί τον βλέπουν πίσω από τα τζάμια των θωρακισμένων αυτοκινήτων και από τις οθόνες των τηλεοράσεων εφ’ όσον κάνουν κάποιο δακρύβρεχτο ρεπορτάζ οι υπάλληλοί τους…

Η Βούλα Παπαχρήστου, τιμωρήθηκε χωρίς καν να κληθεί σε απολογία  από κανέναν αρμόδιο Αθλητικό Δικαστή! Δείγμα της πρωτοφανούς φαυλότητας και υποκρισίας του Κρατικού Μηχανισμού που λειτουργεί ως κρεατομηχανή ονείρων!

Ο αρχηγός της ολυμπιακής αποστολής Ισ. Κούβελος έγινε αυτόκλητος δικαστής για την Παπαχρήστου. 

Αν το κράτος τους ήταν ευνομούμενη πολιτεία, με σώφρονες πολιτικούς, ίσως να μην συνέβαινε ποτέ το περιστατικό. Κατηγορήθηκε η Παπαχρήστου για ρατσισμό την ίδια ώρα (και από τις ίδιες πηγές εξουσίας) που ο κρατικός ρατσισμός έναντι ημών των Ελλήνων, επιτρέπει στον κ. Κούβελο, σύζυγο της πολιτικού Ντόρας Μπακογιάννη που είχε κυβερνήσει όπως και ο πατέρας της την χώρα, να έχει «άνοιγμα» ενός εκατομμυρίου ευρώ που έβγαλε στο εξωτερικό…  Από το κράτος που έδωσε το δικαίωμα στην κυρία Ρεπούση του «συνωστισμού της Σμύρνης του 1922», να γίνει υπεύθυνη της χάραξης της πολιτικής του αρμόδιου υπουργείου για την Παιδεία (και συνεπώς και του Αθλητισμού)!

Αυτό το κράτος απαγορεύει στους αθλητές του να κάνουν, άστοχα έστω σχόλια στο twiter τους εφαρμόζοντας Λογοκρισία στην Ελευθερία του Λόγου και δίνοντας το μήνυμα στους υπόλοιπους Έλληνες ότι από τούδε και στο εξής θα πρέπει να Αυτολογοκρινόμαστε!
Αυτό το άθλιο πολιτικό σύστημα που οδήγησε την Ελλάδα στο χείλος της αβύσσου, που κάθεται «κότα» στην μέγιστη τουρκική πρόκληση της φρεγάτα που έκοβε από το πρωί χθες βόλτες στις Κυκλάδες, προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια του πίσω από την καρατόμηση της Ελληνίδας αθλήτριας και δίνει εντολές στους «συστημικούς δημοσιογράφους» να «ανεβάσουν» το θέμα, να σηκώσουν κουρνιαχτό!

Όποιος πει τα πράγματα με το όνομά τους, κατηγορείται ως ακροδεξιός ή φασίστας και του κραδαίνουν ως απειλή την Χρυσή Αυγή. Πού; Στην Ελλάδα που ανήγαγε τον Λόγο στο μέγιστο ανθρώπινο αγαθό! Στη χώρα των φιλοσόφων κινδυνεύει να απαγορευθεί η εκφορά προσωπικών απόψεων, οι οποίες δεν μπορεί κάθε φορά να είναι σωστές και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κινούνται στην «εγκύκλια λογική».  Αυτοί που θέλουν να εκφράζονται έτσι οι άνθρωποι μόνο θιασώτες του σκοταδισμού μπορούν να θεωρούνται.

Εξ άλλου, το Ελληνικό Πνεύμα που τόσο θαυμάζει η Δύση και καυχάται πως από αυτό μεγαλούργησε, είναι ακριβώς η Ελευθερία της Έκφρασης σε όλες της τις μορφές!

ΥΓ. Η Παπαχρήστου έχει σηκώσει και την ελληνική σημαία νικώντας σε αθλητικούς αγώνες. Αυτοί όλοι ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΕΡΔΙΣΑΝ  «για την Ελλάδα ρε γαμώτο!» και όχι για την πάρτη τους;