Σας μεταφέρω πιο κάτω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Χρίστου Ιακώβου ‘’38 χρόνια στρατηγικού καταναγκασμού’’ που περιγράφει με πολύ εύστοχο τρόπο την γεωπολιτική στρατηγική των τούρκων μετά την εισβολή του 1974 και την σταθερότητα των επιδιώξεων τους έναντι της Κύπρου και της Ελλάδας. Σε αντίθεση με τους τούρκους, οι πολιτικοί της Κύπρου και της Ελλάδας μετά την προδοσία του 1974 μέχρι σήμερα αναλίσκονται σε βλακώδεις πολιτικούς αυτοσχεδιασμούς, αμυντικά δόγματα φιάσκο και στρατιωτικούς εξοπλισμούς που τους απέφεραν μίζες δισεκατομμυρίων.
Με αφορμή την κατάθεση του
εξάδελφου του πρώην Υπουργού Άμυνας της Ελλάδας Άκη Τσοχατζόπουλου και την
αναφορά του ότι συγκεκριμένοι πολιτικοί στην Κύπρο εισέπραξαν μίζες 25
εκατομμυρίων σε εξοπλιστικά προγράμματα της Κύπρου, θα πρέπει να αναφέρω ότι με
βάση πρόσφατα δημοσιεύματα, το ποσό αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στα πραγματικά
ποσά που οι άθλιοι μαφιόζοι πολιτικοί της Κύπρου έχουν πραγματικά εισπράξει.
Μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα της Κύπρου από το 1988
μέχρι σήμερα ανέρχονται περίπου στα 14 δισεκατομμύρια. Με βάσει λοιπόν την
πρακτική που ίσχυσε στην μητέρα Ελλάδα σε σχέση με την Siemens και τα εξοπλιστικά προγράμματα της, η μίζα των πολιτικών
καθωρίζετο στο minimum ποσοστό του 10% και συνεπώς οι
μίζες των δικών μας κλεφταράδων πολιτικών ανέρχονται περίπου στο €1.4
δισεκατομμύριο. ( Χίλια τετρακόσια εκατομμύρια )
Είναι πραγματικά εξοργιστικό, την
περίοδο που οι τούρκοι, με συνέπεια και θράσος έκτιζαν μια άκρως πετυχημένη για
αυτούς γεωπολιτική στρατηγική οι δικοί μας πολιτικοί αναλίσκοντο σε άχρηστα
εξοπλιστικά προγράμματα που τους απέφεραν μίζες δισεκατομμυρίων. Για όλα αυτά
τα εγκλήματα και τις απάτες κανείς πολιτικός δεν έχει πάει φυλακή και ούτε έχει
επιστρέψει σέντ από τα κλεμμένα, και τούτο γιατί ή χειραγωγημένη δικαιοσύνη
κάνει τα στραβά μάτια με το αζημίωτο βέβαια.
Πρόσφατα σε διπλανό τραπέζι
που καθόμουνα σε καφετηρία στην Λεμεσό, πολίτης που έχει χάσει συγγενικό του
πρόσωπο κατά την έκρηξη στο Μαρί, και έχει χάσει επίσης τις οικονομίες του στην
απάτη του ΧΑΚ και στη πρόσφατη απάτη των χρεογράφων των τραπεζών, τον άκουσα να
λέγει τα εξής: ‘’Εάν μετά από τόσα
εγκλήματα που οδήγησαν Κύπρο και Ελλάδα στην πτώχευση με συνεπακόλουθα την
γεωστρατηγική τους ομηρία από την Τουρκία δεν πέσει κεφάλι πολιτικού από χέρια
πολίτη, τότε σίγουρα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα’’ Δεν ξέρω αν πρέπει να
συμφωνήσω η όχι με το τι άκουσα. Έχω όμως να παρατηρήσω ότι ‘’’Όταν ένα έγκλημα
πολιτικού δεν τιμωρείται παραδειγματικά τότε δεν αποτρέπει ούτε τον ίδιο ούτε
συνάδελφο του να διαπράξει άλλα εγκλήματα στο μέλλον και συνεπώς το επόμενο
έγκλημα είναι θέμα χρόνου πότε θα συμβεί’’
Το κομματικό κατεστημένο και
οι απατεώνες πολιτικοί που το συνθέτουν ενδεχομένως να προσπαθήσουν να με
παρουσιάσουν ως άτομο με ακραίες απόψεις και μη δημοκρατικό επειδή μετάφερα
αυτά που άκουσα πιο πάνω. Ουδέν αναληθέστερον. Σαν άνθρωπος που έχασε πατέρα
και θείο για την ελευθερία της Κύπρου μας, τρέφω μεγάλο σεβασμό και στους
θεσμούς και στην δημοκρατία. Πραγματική δημοκρατία όμως υπάρχει όταν
εφαρμόζονται οι νόμοι και αποδίδεται δικαιοσύνη και συνεπώς όταν κάποιος
ενσυνείδητα καταστρέφει την πατρίδα και το λαό της θα πρέπει να πληρώσει για να
αποτραπούν στο μέλλον ανάλογα εγκλήματα.
Όμηρος Αλεξάνδρου
38 χρόνια στρατηγικού καταναγκασμού
Του Χρήστου Ιακώβου, Διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)
Αναλύοντας την στρατηγική της Τουρκίας στο Κυπριακό,
μετά το 1974, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι βασίζεται στην εκμετάλλευση τόσο
των γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων που απεκόμισε η Άγκυρα μετά την εισβολή όσο
και στην υπεροπλία της χώρας, με σκοπό την επίτευξη των γεωπολιτικών της
επιδιώξεων που εκτείνονται στον άμεσο στρατηγικό της χώρο που βρίσκεται η
Κύπρος, δηλαδή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Συγκεκριμένα η Τουρκία ακολουθεί συστηματικά την εξής
στρατηγική μετά το 1974: α) Ισχυροποιεί τη θέση της δημιουργώντας νομικά
ερείσματα, (πχ. προσπάθεια νομιμοποίησης της παρουσίας της στην Κύπρο είτε με
την αναγνώριση του ψευδοκράτους είτε με τη δημιουργία τουρκοκυπριακού κρατιδίου
στο βορρά το οποίο θέλει να ελέγχει και μετά τη λύση μέσω του ελέγχου της
Τουρκοκυπριακής πολιτικής ελίτ) β) Αποδυναμώνει την Κυπριακή Δημοκρατία
υποσκάπτοντας τα νομικά της ερείσματα (πχ. η διαρκής αμφισβήτηση που θέτει η
Άγκυρα τόσο κατά την νομιμότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και κατά των
επιλογών της να ασκήσει κατά καιρούς το νόμιμο δικαίωμα της για την άμυνα της χώρας),
γ) Εξαναγκάζει την Κύπρο σε υποχωρήσεις υπό την απειλή πολέμου (πχ. η κρίση στο
θέμα των S300, όπου κατάφερε να επιβάλει την βούληση της στην τελική απόφαση
της Κυπριακής Δημοκρατίας με την απειλή χρήσης βίας), και δ) μέσω του
ψυχολογικού πολέμου έχει καταφέρει να επιβάλει την αντίληψη στην ελληνική
πλευρά ότι το κόστος από ένα πόλεμο θα είναι μικρό για την Τουρκία επειδή
συντρέχουν δύο λόγοι: πρώτος, ο αμυνόμενος δεν είναι σε θέση να προβάλει
ουσιαστική αντίσταση (πχ. Ελλάδα και Κύπρος που απέτυχαν μετά το 1974 να
δημιουργήσουν ένα ισχυρό δόγμα αποτρεπτικής στρατηγικής έναντι της τουρκικής
επιθετικότητας) και δεύτερος, οι συγκυρίες δημιουργούν ένα πλαίσιο σύγκλισης
των τουρκικών συμφερόντων με αυτά των δυτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των
ΗΠΑ, όπως ακριβώς το ψυχροπολεμικό και μεταψυχροπολεμικό πλαίσιο των
τουρκοαμερικανικών σχέσεων.
Η συστηματική απειλή χρήσης βίας από την Τουρκία έχει ως στόχο
να δημιουργήσει μία δυναμική που να επιφέρει τα μέγιστα πολιτικά αποτελέσματα.
Παράλληλα, η Τουρκία επεδίωξε και πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό να καλλιεργήσει
την εικόνα ενός αποφασιστικού αντιπάλου που μπορεί ανά πάσα στιγμή να
χρησιμοποιήσει το πλεονέκτημα που απεκόμισε από το στρατιωτικό συσχετισμό
δυνάμεων προκειμένου να επιβάλει τη θέλησή της. Το γεγονός αυτό ενισχύει
την προσπάθεια της να καταστεί περιφερειακή ηγεμονική δύναμη στις ευαίσθητες
στρατηγικά περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Η λογική αυτή, του στρατηγικού καταναγκασμού που ακολουθεί η
Τουρκία από το 1974 και εντεύθεν αποτελεί έκτοτε το πιο ουσιαστικό κεφάλαιο
στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ανεξαρτήτως των εσωτερικών προβλημάτων που
αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος και της υπερεξάπλωσης που χαρακτηρίζει την
Τουρκική εξωτερική πολιτική, η Τουρκία φαίνεται να κερδίζει διαρκώς έδαφος,
εξαναγκάζοντας ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κυπριακής πλευράς να εθίζεται και
τελικά να συμβιβάζεται με τα δεδομένα της κατοχής.
Από την άλλη, η αναποτελεσματική Ελληνική εξωτερική πολιτική
στο Κυπριακό από το 1955 μέχρι σήμερα, λόγω της εξάρτησης από τον ξένο
παράγοντα και λόγω απουσίας συγκροτημένης στρατηγικής, είχε ως συνέπεια τόσο
την αποξένωση της Ελλάδας από τα ουσιαστικά πολιτικά αιτήματα των Ελλήνων της
Κύπρου και κατ' επέκταση τη συρρίκνωση των στρατηγικών στόχων όσο και την αποκοπή
της από τις σημαντικές εξελίξεις που διαδραματίζονται έκτοτε στο χώρο της
Ανατολικής Μεσογείου.
Με την παγίωση των γεωστρατηγικών δεδομένων της
τουρκικής εισβολής στο νησί, η Τουρκία επιδιώκει σήμερα μία πολιτική ρύθμιση
στο πρόβλημα όπου θα της εξασφαλίζει τέσσερα δομικά πλεονεκτήματα έναντι της
ελληνικής πλευράς: α) εξασφάλιση της στρατηγικής ομηρίας του νησιού, β)
δορυφοροποίηση του τμήματος της Κύπρου που θα ελέγχεται από τους έλληνες, γ)
αποκοπή της γεωπολιτικής προέκτασης της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο και δ)
μονοπώλιο ελέγχου του γεωστρατηγικού χώρου της Κύπρου που θα της επιτρέπει
σύγκλιση συμφερόντων σε γεωστρατηγικό επίπεδο με μεγάλες δυνάμεις, κάτι που
αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την ενίσχυση του περιφερειακού της ρόλου.
 |
| Στιγμιότυπο από την τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Στο βάθος διακρίνονται τούρκοι αλεξιπτωτιστές κατά την προσγείωσή τους στο κυπριακό έδαφος. |
Τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα που επέφερε η εισβολή του 1974
στην Τουρκία προστατεύθησαν από την Άγκυρα μέσω του στρατηγικού καταναγκασμού
που εφάρμοσε συστηματικά έναντι της Κύπρου τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια. Με
δεδομένη αυτή την πραγματικότητα, η Τουρκία καθιστά σαφές προς τους διεθνείς
διαμεσολαβητές ότι υπάρχουν κάποια όρια μέσα στα οποία μπορεί να κάνει κάποιες
«υποχωρήσεις», αφού διαπραγματεύεται από θέση ισχύος. Αυτό γίνεται πιο έντονο
όταν οι διεθνείς διαμεσολαβητές γνωρίζουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει
την δυνατότητα να αναιρέσει τα σε βάρος της στρατηγικά δεδομένα. Αυτό για τους
διεθνείς μεσολαβητές είναι μία πραγματικότητα που υπαγορεύει υποβολή ευνοϊκών
σχεδίων προς την Τουρκία και περισσότερη άσκηση πιέσεων προς την ελληνική
πλευρά να αποδεχθεί μία λύση που να νομιμοποιεί τόσο τον διοικητικό όσο και τον
γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων στη βάση των πραγματικοτήτων που
δημιούργησε ο τουρκικός στρατός και δίδει τον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου στην
Τουρκία. Η στρατηγική επιλογή των κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου, από το 1974
και εντεύθεν, να αναζητήσουν λύση στη βάση του διοικητικού και γεωγραφικού
διαχωρισμού (βλ. διζωνική ομοσπονδία), έχοντας ήδη αποδεχθεί ότι δεν μπορούν να
ανατρέψουν τα αρνητικά επακόλουθα της ήττας και με εμφανή την μακρά τουρκική
απροθυμία να διαπραγματευτεί επί της ουσίας, είχε ως συνέπεια η Ελληνική πλευρά
να διολισθαίνει σταδιακά και μοιραία προς στις τουρκικές θέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου