Τίμησαν την Μάχη των Πλαταιών - άφαντο το Κράτος…

 του Χρίστου Κοτσωνή

Το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2025, παρευρεθήκαμε στην τελετή Μνήμης και Τιμής για την επέτειο της Μάχης των Πλαταιών. 

Η μάχη αυτή των αρχών του 5^ου αι. π.Χ. (479 π.Χ.), μεταξύ των Ελλήνων και των Περσών, δεν ήταν μια απλή στρατιωτική επιτυχία. Ήταν καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της Ευρώπης. Αν ηττούνταν τα ελληνικά στρατεύματα, η περσική αυτοκρατορία θα καταλάμβανε σταδιακά την Ευρώπη και θα έφερνε πολύ νωρίς σε αυτήν το ανατολίτικο δεσποτισμό και την απολυταρχία. Με λίγα λόγια, η Ευρώπη δεν θα εξελισσόταν σε αυτό που είναι σήμερα. Ήταν κρίσιμη μια μάχη μεταξύ απολυταρχισμού και δημοκρατίας.

Αν οι Έλληνες είχαν ηττηθεί στις Πλαταιές, η Ελλάδα θα γινόταν υπόδουλη επαρχία της Περσικής αυτοκρατορίας, η Δημοκρατία, που θεμελιώθηκε με τον Κλεισθένη το 508 π.Χ.,   θα είχε ενταφιαστεί, ο Σωκράτης δεν θα είχε κυκλοφορήσει ποτέ στην Αγορά, ο Πλάτων δεν θα είχε συγγράψει ποτέ τους Διαλόγους και ο Αριστοτέλης δεν θα είχε διδάξει. Το Θέατρο, η Φιλοσοφία, η Τέχνη, τα θεμέλια της Επιστήμης θα είχαν μείνει αόρατα ζητούμενα για την ανθρωπότητα. Οι ένδοξες νίκες των Ελλήνων, με τελευταία αυτήν των Πλαταιών, έστειλαν τον ασιατικό σκοταδισμό στην γενέτειρά του και χάρισαν στην Ανθρωπότητα τον πολιτισμό της Ελευθερίας και της προόδου.      

Στις Θερμοπύλες (480 π.Χ.) ο Λεωνίδας κι οι συμπολεμιστές του έδειξαν στην ανθρωπότητα τι σημαίνει Θυσία για την Πατρίδα. Πολλοί Έλληνες έκτοτε ενδόξως τον μιμήθηκαν…

Δέκα χρόνια πριν (490 πΧ.), στον Μαραθώνα, Αθηναίοι και Πλαταιείς απέδειξαν ότι ο «ανίκητος» ασιατικός στρατός μπορούσε να ηττηθεί, ενώ στη Σαλαμίνα (12 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.), ο Θεμιστοκλής διέλυσε τον περσικό στόλο χαρίζοντας ελπίδα τους ελεύθερους Έλληνες, γεμίζοντας τύψεις και ενοχές τους μηδίσαντες.   

Έναν χρόνο μετά την Σαλαμίνα, στις Πλαταιές, οι ενωμένες ελληνικές δυνάμεις σφράγισαν την Ελευθερία της Ελλάδας, στέλνοντας πίσω στην Ασία τον δεσποτισμό και την βαρβαρότητα μαζί με τα υπολείμματα του στρατού των Περσών.  

Απόν το Κράτος…

Την τελετή του Σαββάτου οργάνωσαν μερικοί αμετανόητοι Μνήμονες, με την απουσία του Κράτους, της Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης να είναι κάτι παραπάνω από εκκωφαντική. Προφανώς το κράτος δεν πηγαίνει όπου υπάρχει απουσία παπάδων…

Στην εκδήλωση τιμής και μνήμης, παρευρέθηκαν περίπου εκατό άτομα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ήταν μια καθαρά ελληνική γιορτή, μακριά από τις τυποποιημένες που έχουμε συνηθίσει με τα ακατάσχετα λογίδρια «παραγόντων», που παρέπεμπε στην αρχαιόριζη λιτότητα του χρήσιμου.    

Μετά ταύτα, θα ανέμενε κάποιος κατά τις επετείους της Μάχης των Πλαταιών, του Μαραθώνα και της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, να τελούνται κορυφαίες εκδηλώσεις ώστε να υπογραμμίζουν στους Έλληνες αλλά και Ευρωπαίους πολίτες ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως οι αγώνες για Ελευθερία κερδίζονται με αίμα και ιδρώτα. Ειδικά για εμάς, τους Έλληνες, που έχουμε ως εθνικό ύμνο τον  Ύμνο στην Ελευθερία…

Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που ο γεωστρατηγικός επεκτατισμός δεσποτικών καθεστώτων βρίσκεται σε ημερήσια διάταξη, η Μνήμη των Αγώνων των Ελλήνων είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Όμως, το ελλαδικό κράτος πλέει στους ταραγμένους ωκεανούς της Ιστορίας, χωρίς ιστορικό μπούσουλα. Άγεται και φέρεται από το ιδιότυπο σφιχταγκάλιασμα του ιερατείου που του υπαγορεύει την ατζέντα και των εορτών

. Προτάσσει και παρίσταται, με δόξες και τιμές, σε εορτές που δεν έχουν διαδραματίσει τον παραμικρό ρόλο στην εθνική πορεία του ελληνισμού.  Άλλωστε, ποια χριστιανική γιορτή μπορεί να συγκριθεί με τις εθνικές νίκες του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας, των Πλαταιών; Ενδεικτικό της αντίληψης του ελλαδικού κράτους είναι η συμπεριφορά του προς τις αρχαιότητες των Πλαταιών και της Σαλαμίνας. Η εγκατάλειψη των γκρεμισμένων τειχών των Πλαταιών, σε αντιπαραβολή με την σπουδή αναστήλωσης μοναστηριών, ακόμη και μουσουλμανικών τζαμιών, φωνάζει από μακριά…