Η είδηση έρχεται από τη Γερμανία. Και είναι μια πολύ σημαντική αλλά στην Ελλάδα δεν έπαιξε (για ευνόητους λόγους).
Όταν λοιπόν λόγω του πολέμου της Ουκρανίας επιβλήθηκαν τα γνωστά μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας, αυτή απάντησε κλείνοντας τις στρόφιγγες της ενέργειας: αέριο και πετρέλαιο.
Η Γερμανία είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από των ενέργεια της Ρωσίας οπότε άρχισε να ψάχνει λύσεις.
Μία από αυτές είναι η μείωση κατανάλωσης υγρών καυσίμων, δηλαδή πετρελαίου και βενζίνης από τους πολίτες. Όποια χώρα καταφέρει να μειώσει τη χρήση του ΙΧ σε ποσοστό, ας πούμε 30% η οικονομία που επιτυγχάνεται είναι τεράστια.
Για να γίνει αυτό η χώρα που θα το επιχειρήσει πρέπει να
είναι πολύ σοβαρά οργανωμένη.
Το κυριότερο όμως είναι ότι σε περίοδο κρίσης όλοι οι Γερμανοί σπεύδουν να βάλουν πλάτη διότι αντιμετωπίζουν ως κοινότητα τη χώρα τους και όχι ως ευκαιρία αρπαγής του δημόσιου πλούτου «μέσα στην αναμπουμπούλα». Η συμμετοχή στην αντιμετώπιση του προβλήματος γίνεται αναλογικά και απ’ όλες τις τάξεις και όχι μόνο από τους αδύναμους, δηλαδή τους απλούς πολίτες όπως συνέβη με την οικονομική κρίση στην πατρίδα μας.
Εδώ λοιπόν μιλάμε για τη Γερμανία και τους Γερμανούς, η κυβέρνηση των οποίων έκανε το εξής:
Θέσπισε από τώρα (αρχές Ιουλίου) ενιαίο εισιτήριο ύψους 9 ευρώ με το οποίο ο κάθε Γερμανός ή επισκέπτης μπορεί να ταξιδέψει παντού στη Γερμανία αλλάζοντας τρένα αλλά και μέσω της συγκοινωνίας με λεωφορεία.
Ποιος Έλληνας μπορεί να φανταστεί ότι με 9 ευρώ το μήνα θα ξεκινήσει από την Καλαμάτα, θα φτάσει Αλεξανδρούπολη, θα γυρίσει όλη τη Θράκη και τη Μακεδονία, μετά την Ήπειρο και τη Στερεά, θα μπαρκάρει για τα νησιά και όλα αυτά με 9 ευρώ;
Σημειώνουμε ότι το μηνιαίο εισιτήρια υπήρχε ήδη στη Γερμανία αλλά, μέχρι πριν την κρίση κόστιζε 60 ευρώ!
Τι πέτυχαν λοιπόν οι Γερμανοί με το μέτρο αυτό; Πρωτίστως καλύτερες συνθήκες για το περιβάλλον και το περιβαλλοντικό αποτύπωμα.
Παράλληλα, γέμισαν τα τρένα και οι πάντες ταξιδεύουν στο εσωτερικό της Γερμανίας, και πέρα από την τεράστια οικονομία στα καύσιμα και στις εκροές κεφαλαίων για την αγορά τους, τονώνουν τον εσωτερικό τουρισμό τους!
Στην Ελλάδα αντίστοιχα εκτός του γεγονότος ότι οι συγκοινωνίες, ιδιαίτερα οι αστικές, είναι για γέλια από άποψη ποιότητας, συνέπειας χρόνου κ.λπ., έχει ενισχυθεί το «εγώ» του καθενός μέσω του οχήματος. Είναι μια λογική που καλλιεργήθηκε επί πολλές δεκαετίες (επαγγελματική επιτυχία – κοινωνική καταξίωση = ακριβό όχημα) απαξιώνοντας τις δημόσιες συγκοινωνίας. Το παράδειγμα του τρένου στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό. Εκτός από τις κοινωνικές επιπτώσεις, η αντίληψη και πολιτική αυτή είχε άμεσες επιπτώσεις στην οικονομία αφού εξακολουθούν να υπάρχουν τεράστιες εκροές κεφαλαίων για την εισαγωγή οχημάτων και ανταλλακτικών σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα από αυτά! Οι μόνοι ωφελημένοι από την κατάσταση είναι το κράτος (φόροι) και, φυσικά οι μεγαλοεισαγωγείς. Κάπως έτσι, ακόμη και εν μέσω κρίσης, φτάσαμε στο σημείο να παίρνει ο κάθε ένας το αυτοκίνητο για να πάει στο περίπτερο για να αγοράσει τσιγάρα, κάπως έτσι εξηγείται η οδική συμπεριφορά μεγάλου αριθμού Ελλήνων που βγαίνουν με το τεράστιος «εγώ» τους στους δρόμους θεωρώντας ότι ανήκουν μόνον σε αυτούς!
Το πρόσφατο γερμανικό παράδειγμα είχε Βεβαίως και κάποιες παρενέργειες αλλά θεωρούνται ασήμαντες μπροστά στα οφέλη: γέμισαν τα τρένα με ποδήλατα αφού ο κάθε Γερμανός ταξιδιώτης μεταφέρει και το ποδήλατό του για να μπορεί να κινηθεί άνετα στην πόλη που επισκέπτεται.
Και μόνη της η πολιτική απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης δείχνει ότι οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά μια κρίση και όχι όπως εμείς, για παράδειγμα, που ακολουθούμε τη μέθοδο της εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας.
Μπορεί να εκσυγχρονίσαμε τη φιλανθρωπία, να την κάναμε ψηφιακή και να την βαφτίσαμε «βάουτσερ», ωστόσο στον πυρήνα της εμπεριέχει πράξη που θυμίζει... ελεημοσύνη μεταξύ δεσπότη και δεσποζόμενου.
Φαντάζεται κανείς τι θα συνέβαινε αν αποφάσιζε κάτι τέτοιο οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση;
Πρωτίστως, δύσκολο να το αποφάσιζε διότι είναι τεράστια τα κρατικά έσοδα από τους φόρους επί των καυσίμων. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι τα καύσιμα αποτελούν μια εκ των χρυσοφόρων ορνίθων του ελληνικού κράτους που δεν έχει παραγωγή για να εισπράττει φόρους. Έτσι, περιμένει από την κατανάλωση εισαγομένων αγαθών, τα οποία μεταποιούν στην Ελλάδα λίγοι εκλεκτοί που «κουνούν κυβερνήσεις».
Πέραν του γεγονότος ότι το ελληνικό κράτος -παρά τα ευρωπαϊκά «πακέτα» από το 1981 και εντεύθεν- είναι απίστευτα ανοργάνωτο, δεν διαθέτει σοβαρή παραγωγή που να μπορεί να στηρίξει τα έσοδά του. Αν λοιπόν αντί για την αστεία επιδότηση στα καύσιμα, εφάρμοζε ένα μέτρο ανάλογο των Γερμανών, το πιο πιθανόν είναι να χτυπούσαν τα τηλέφωνα στα υπουργεία. Πετρελαιάδες, μεγαλοεισαγωγείς, εταιρείες εθνικών οδών και λοιποί θα έστελναν μηνύματα… Τη συνέχεια μπορούμε να τη φανταστούμε.
Χρίστος Κοτσωνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου