Ο αφοπλισμός της ΕΛ.ΑΣ

Με αφορμή το αιματηρό γεγονός στο Πέραμα με τον θάνατο του 20χρονου Ρομά, από αστυνομικά πυρά, ξαναβγήκε στην επιφάνεια το πάγιο αίτημα του αριστερού ακτιβιστικού παραλογισμού για «αφοπλισμό της Αστυνομίας». 

Επί της ουσίας θέλουν άοπλους τους αστυνομικούς, δηλαδή την απόσυρση της κρατικής προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Την ίδια ώρα που, στην πατρίδα μας,  το σκληρό έγκλημα, δυστυχώς, οργιάζει...

Στην πραγματικότητα το αίτημα αυτό πριμοδοτεί την θεσμοθέτηση της αυτοδικίας και της επικράτησης συνθηκών Φαρ Ουέστ. Υποκινεί έναν άτυπο εμφύλιο όπου οι ταμπουρωμένοι θα βάλλουν κατά των, κατ’ ουσίαν ή κατά φαντασία, εισβολέων στον χώρο τους, στα συμφέροντά τους. Για να σταλεί έτσι μιας ώρα αρχύτερα στον τάφο άκλαυτη η Δημοκρατία μας με κυβερνήτες αρχιμαφιόζους.

Αυτή τη Δημοκρατία έχουμε (και κατηγορούμε καθημερινά), ευτυχώς όμως που  διαθέτει (ακόμα) κανόνες. Αυτούς που εφαρμόζονται και στην υπόθεση του Περάματος, όπου η Δικαιοσύνη, η μόνη αρμόδια, εξετάζει όλα τα στοιχεία.

Όλοι εμείς που βγάζουμε πορίσματα είμαστε αναρμόδιοι, όπως και για κάθε άλλο ζήτημα δικαιοσύνης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ασκούμε κριτική επί των αποφάσεων.

Σίγουρα έχει ελλείψεις προβλήματα το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Το ίδιο  ισχύει και για τη Δικαιοσύνη. Είναι προβλήματα που μας αφορούν όλους γι’ αυτό και οφείλουμε να τα επισημαίνουμε και να πιέζουμε ώστε να διορθωθούν. Οι τρόποι είναι πολλοί. Όχι όμως μέσω της αυτοδικίας από τον καθένα μας ή από ομάδες που θεωρούν ότι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους.

Η εφαρμογή των νόμων έχει ανατεθεί από τη Δημοκρατία στην Αστυνομία, η οποία έχει πολιτικό προϊστάμενο. Στην επαφή μεταξύ των δύο μερών εντοπίζεται και το πρόβλημα. Οι πολιτικοί που κυβερνούν είναι αυτοί που οφείλουν να έχουν άριστα εκπαιδευμένη Αστυνομία, με σαφείς κανόνες, αίσθημα ασφάλειας, με σύγχρονα μέσα και με δημοκρατικό φρόνιμα, χωρίς να την δηλητηριάζουν με κομματικά ή άλλα συμφέροντα.  Και χωρίς ψηφοθηρικές πιρουέτες. 

Αν αυτά γινόταν πράξη κανένας αφορολόγητος λούμπεν ακτιβιστής δεν θα τολμούσε να κλείσει την εθνική Αθηνών – Κορίνθου, ταλαιπωρώντας εκατοντάδες πολίτες που πηγαίνουν στη δουλειά τους για να πληρώσουν στο τέλος του μήνα φόρους στο κράτος. Φόρους που πληρώνουν την Αστυνομία, τους πολιτικούς και τα επιδόματα των αφορολόγητων. Ούτε κανείς θα τολμούσε να διαπράττει φθορές σε περιουσίες ανθρώπων που έχουν φτύσει αίμα για να τις αποκτήσουν.

Όμως, για να συμβούν θεαματικές αλλαγές στο υπάρχον σκηνικό, απαιτείται σοβαρότητα στον πολιτικό διάλογο, σχεδιασμός και τολμηρά βήματα. Τα στοιχεία αυτά ποτέ δεν εμφανίστηκαν στην ελληνική πολιτική σκηνή σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ακόμη και όταν προτείνεται το πιο σωστό μέτρο, σύσσωμη (συνήθως) η αντιπολίτευση το στηλιτεύει, το κατηγορεί και προσπαθεί να το απενεργοποιήσει ρίχνοντάς το στον Καιάδα της συλλογικής συνείδησης. Φωνασκίες, κατηγορίες, καλέσματα σε αντίσταση και άλλα γραφικά θυμίζουν κοινωνία πρωτόγονη που δεν θέλει να ζήσει με κανόνες αλλά μέσα στο χάος. Έτσι όμως καμία χώρα δεν πάει μπροστά, δεν έχει μέλλον…     

Χρίστος Κοτσωνής