Στο καλό Νίκο Βράχε

Νίκο μου,

Βράχε μου,

Αδελφέ μου, κυριολεκτικά.

Έπεσες ανήμπορος και δεν θα σηκωθείς πια.

Δεν έπεσες μόνος, μα σ’ έριξαν τα τέρατα που όσοι τόλμησαν να τα πολεμήσουν υπέκυψαν όχι στην ανωτερότητά τους μα στη γλίτσα, στην μπόχα, στην αρρώστια που μετέδιδαν στους υγιείς.

Σου έφαγε το συκώτι το τέρας της στρογγυλής σφραγίδας που δεν θέλει με τίποτα να υπάρχουν άνθρωποι με αναφορές στην γη και στην υπερήφανη καταγωγή τους. Να εξολοθρευτούν οι γηγενείς!

Ένα τέρας που έχει πολλά κεφάλια και με ονοματεπώνυμο. Με αυτό τα έβαλες μπροστάρης, αγέρωχος, αδιάφθορος˙ και εμείς ακολουθούσαμε πολεμώντας.  

Οδηγός σου το αυτονόητο, το δίκαιο, τα αίμα των προγόνων για την Μανιάτικη Γη.

Αυτά δεν σκέφτηκες στιγμή να τα προδώσεις και το πλήρωσες ακριβά.

Μπροστάρης και στη δημιουργία του Συλλόγου ΟΛΗΣ της Μάνης «Η Ευνομία», με νονά το βαφτιστήρι σου που τόσο αγαπούσες και στήριζες με όλες σου τις δυνάμεις.

Και θυμάσαι τι τραβήξαμε για να νομιμοποιηθεί από την Δικαιοσύνη… Τότε καταλάβαμε το μέγεθος του τέρατος!

Είσαι εσύ που κατάφερες να αποκατασταθεί η ιστορική αδικία εις βάρος της Μάνης αλλάζοντας τον νόμο και φέρνοντας το τεκμήριο κυριότητος υπέρ των Μανιατών και όχι υπέρ του ελληνικού δημοσίου που ίσχυε μέχρι το 2012.

Έμπαινες στην Βουλή και τους έκανες να κατουριούνται επάνω τους όταν τους παρουσίαζες το αυτονόητο…

Σε έσυραν στα δικαστήρια αμέτρητες φορές. Προσπαθούσαν να σε σπιλώσουν διασπείροντας ψεύτικους χαρακτηρισμούς. Ακόμη και τις ελιές σου ψέκασαν με φυτοφάρμακο για να ξεραθούν ώστε «να μην υπάρχουν φυσικοί μάρτυρες»!

Τόση αθλιότητα, τόση μικρότητα, τόσο μένος εναντίον σου.

Διότι γνώριζαν καλά το δίκιο σου· αν το κατακτούσες υπήρχε κίνδυνος να χάσουν την βιομηχανία, το παραχρήμα. Αφθωρεί!

Ξέχασαν κάτι όμως Νίκο μου.

Ότι αφήνεις πίσω σου ντουφέκια που ξέρουν και θα συνεχίσουν. Ο Αγώνας της «Ευνομίας» συνεχίζεται και θα συνεχίζεται μέχρι τελικής δικαίωσης.

Νίκο μου,

Βράχε μου,

Σου έφαγαν τα σωθικά οι άθλιοι που αν τους ψάξεις μέσα τους αυτοί δεν έχουν.

Δεν μπορούν να έχουν τη δική σου καρδιά, τη δική σου ψυχή, την καλοσύνη σου, την διάθεσή σου να προσφέρεις…

Μόνο όσοι σε ζήσαμε μπορούμε να γνωρίζουμε καλά τη μεγαλοψυχία σου, τη διάθεση να συγχωρείς τους πάντες. Ακόμη και όσους σου έκαναν κακό.

Θυμάμαι πριν από λίγες ημέρες που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και σου είπα κάτι σχετικό απάντησες: «Άστους, πού ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή να καταλάβουν...». Τόση μεγαλοθυμία!  

Νίκο μου, ψηλό βουνό, ξεκουράστηκες. Η πίκρα που αφήνεις όμως είναι τεράστια όση και το μέγεθος της προσωπικότητάς σου. 

Τι να πω τώρα στην Μαίρη που λάτρευες, στον Κώστα σου που εμπιστευόσουν απόλυτα, στον Μπάμπο σου λάτρευες και το έδειχνες κάθε στιγμή λέγοντάς του "καθικάκι"; Στον Νίκο τον μεγάλο και στο μικρούλι, την "μαφία" σου; Στην Ειρήνη, στην Βάσω, στη Δανάη;   

Ένα "γαμώτο" μόνο μου άφησες Νίκο μου: όπως έλεγες κι εσύ που δεν γνωριστήκαμε πιο νωρίς. Θα είχαμε κάνει περισσότερα για τον τόπο μας και ίσως τότε κάποιες γλίτσες να μην είχαν κάνει την ρυπαρή πορεία τους.

Νίκο, το μόνο που μπορώ να σου πως είναι

Καλό Ταξίδι και

ένα Μεγάλο Ευχαριστώ που σε γνώρισα, με τίμησες με την αδελφοσύνη σου,

που μ’ έκανες καλύτερο άνθρωπο!