ΠΕΡΙ «ΑΛΩΣΕΩΣ» ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Από τον φίλο και συνεργάτη του περιοδικού Δ.Χ. λάβαμε εργασία που αναφέρεται στα περί της Αλώσεως με την ακόλουθη επιστολή:
Αγαπητό ΟΡΙΟΝ
Το παρακάτω άρθρο μου για την... Άλωση της Πόλης δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2012 στην ιστοσελίδα του "Άθρησκου" η οποία έκλεισε εδώ και καιρό. Λόγω της επερχόμενης επετείου, νομίζω ότι αξίζει μιά επαναδημοσίευση από το φιλόξενο αυτό ιστολόγιο, γιατί έχει σχέση με την σημερινή τραγική κατάσταση. 

Δεν αποζητώ πιστοποιητικά αυθεντικότητος, αλλά πρέπει να τονίσω ότι το άρθρο βασίζεται μόνο στην κοπιαστική έρευνα, την οποία πιστεύω ότι αγαπούν οι αναγνώστες σου. Επειδή λοιπόν πρέπει να ενημερωθούν και, αν θέλουν, να συμμετάσχουν στον επετειακό αυτό διάλογο, ας ρίξουν μιά ματιά στο πρωτότυπο περιεχόμενό του, και ας αναλογισθούν όχι μόνο την καλά κρυμμένη αλήθεια, αλλά και το ότι η ιστορία εμφανίζεται είτε ως κωμωδία είτε ως τραγωδία. 
Επίσης ότι την ιστορία την διδάσκουν πάντα οι νικητές, αλλά την γράφουν όλοι. Καθήκον μας, ημών των ελαχίστων, να ανακαλύψουμε, και να δημοσιεύσουμε, τα επιμελώς κρυμμένα μυστικά της,  όχι για να φρονηματίσουμε τους συγχρόνους οι οποίοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου ή του προβάτου επί σφαγήν, αλλά για να ικανοποιήσουμε την τάση του σημερινού Ελληνικού Διαφωτισμού για την ιστορική έρευνα και αλήθεια. 
Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία...

Πολλές φορές, τον τελευταίο καιρό, έχει τεθεί, από την κοινή γνώμη της Ελλάδος,  σοβαρός προβληματισμός σχετικά με την διέξοδο από την κρίση. Οι διάφοροι προβληματισμοί που εκφράζονται  στις πλατείες , στις γειτονιές στα καφενεία και στα σπίτια έχουν σχέση τόσο με πρόσωπα «σωτήρες» όσο και με πολιτικές δυνάμεις υπάρχουσες ή υποβόσκουσες ή με διαχρονικούς θεσμούς όπως ο στρατός και η εκκλησία. Η πρόσφατη ιστορία μπορεί να μας δώσει παραδείγματα συμπεριφοράς του καθενός σε κρίσιμες περιόδους του έθνους μας, αυτά δε είναι καταγεγραμμένα κατά το μάλλον ή ήττον και υπάρχουν ακόμη και ζωντανοί μάρτυρες, οι δε διαφωνίες που έχουν προκύψει είναι συχνά αντικείμενο αναφορών, βιβλίων, διαλέξεων, τηλεοπτικών εκπομπών αλλά και δημοσιευμάτων στο διαδίκτυο.

          Ολη αυτή η τουλάχιστον ενημερωτική δραστηριότητα έχει μία βασική ωφέλεια. Κρατάει νωπή την μνήμη βασικών γεγονότων και δραστηριοτήτων έτσι ώστε τουλάχιστον οι νουνεχείς να μπορούν να σταθμίσουν τα λάθη των προηγούμενων περιόδων ώστε αυτά να μην επαναληφθούν. Οσο όμως προχωράμε προς τα πίσω διαπιστώνουμε την θολούρα που υπάρχει σχετικά με πολλά γεγονότα ή θεσμούς οι οποίοι υφίστανται ακόμη. Η θολούρα αυτή όταν έχει σχέση με ξένη εξάρτηση, πολιτική ή οικονομική, ή επικράτηση ιδεολογιών και θρησκειών, έχει τις περισσότερες φορές κατευθυνόμενο χαρακτήρα, εννοείται για σπουδαίους σύγχρονους λόγους. Επειδή όμως η ιστορία, γενικά, διδάσκεται από τους νικητές, αλλά γράφεται από όλους, πάντα υπάρχουν στοιχεία ελάχιστα ή επιμελώς «κρυμμένα». Κυρίως όμως η θολούρα  αφορά κοινωνικούς, πολεμικούς  ή άλλους αγώνες και ό,τι  διημείφθη κατά την διάρκειά τους. Διότι ως γνωστόν, για την μία ή την άλλη ενέργεια ανθρώπων, κοινωνικών ομάδων, ή στρατευμάτων πραγματοποιούνται συσκέψεις, σκέψεις και δράσεις χιλιάδων ωρών και άπειρες παράλληλες μικροδραστηριότητες οι οποίες μπορεί να έχουν τεράστια σημασία. Η αποτύπωση  αυτής της πλούσιας εμπειρίας ποτέ δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί και, το κυριώτερο, να μεταβιβασθεί ολοκληρωμένα. Οι άνθρωποι μετά από μία πολεμική εμπλοκή, πολύ δε περισσότερο μετά από καταστροφή, στρέφονται κυριολεκτικά στην επιβίωση και την αναδημιουργία, μέσα από την νέα άμεση πραγματικότητα, «αδιαφορώντας» να καταγράψουν με ασφαλή τρόπο, και έτσι να διασώσουν  στους επομένους, τις  συνταρακτικές λεπτομέρειες από γεγονότα που οι ίδιοι δημιούργησαν ή τους έγιναν άμεσα αντιληπτά. Στερούν έτσι από τις επόμενες γενιές σπουδαίες παρακαταθήκες. Έτσι πολύτιμα στοιχεία που θα ήταν ικανά να συμβάλουν σε συναγωγή σπουδαίων συμπερασμάτων, για αποφυγή μελλοντικών λαθών, χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Κυρίως όμως «χάθηκαν» από τους εξουσιαστές και ιδίως από τους διαχρονικούς εξουσιαστές, οι οποίοι χρησιμοποίησαν και την μέθοδο της διαστρέβλωσης ή της μισής αλήθειας, εμποδίζοντας τους ανθρώπους από την μετάδοση και επανοικειοποίηση, ολοκληρωμένα,  των εμπειριών αυτών.

          Ως γνωστόν ένας από τους κυριώτερους αυτούς διαχρονικούς εξουσιαστές είναι η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία η οποία στην διαδρομή της Ελληνικής Ιστορίας προσπάθησε, και είχε την ευχέρεια, να λειτουργήσει με οργανωμένο τρόπο, να εξαπατήσει, να σκυλεύσει χιλιάδες νεκρούς και να συκοφαντήσει σαν παράφρονες, αντικοινωνικούς, αντεθνικούς  και  «αιρετικούς» όλους όσοι αντιστάθηκαν και επέμεναν στην πανανθρώπινη ουσία, στην ισότητα, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση. Επίσης, και εδώ αναφέρεται το σημερινό μας θέμα, να θολώσει και να παρουσιάσει  με ορισμένο τρόπο σημαντικά γεγονότα στα οποία η στάση της ήταν όχι μόνον αδιάφορη αλλά καταφανώς προδοτική. Η αποκάλυψη αυτής της τής στάσης θα έθετε την υπόστασή της, σαν χειραγωγού της συνείδησης του ποιμνίου των σημερινών  Ελλήνων, σε κίνδυνο. Αυτή η αποκάλυψη βέβαια είναι καθήκον των ελευθεροφρόνων πολιτών και αντικείμενο του παρόντος άρθρου.

          Τα γεγονότα της «άλωσης» της Κων/πολης είναι γνωστά στους περισσότερους και ιδίως στους ασχολούμενους με την ιστοριογραφία. Τα διάφορα χρονικά που είναι γνωστά, περιγράφουν τις διάφορες ενέργειες των αντιπάλων και μερικές φορές αποκαλύπτουν την υποκειμενική στάση των συγγραφέων τους. Υπάρχουν όμως και  διάφορα, ελάχιστα γνωστά, ντοκουμέντα που καταδεικνύουν μία κρυφή διάσταση της «άλωσης» στην οποία οφείλονται και τα εισαγωγικά της λέξης στον τίτλο του άρθρου.  Πρόκειται για την ανοικτή, για τότε, και «κρυφή» για τώρα, συνεργασία του Πατριαρχείου και παραγόντων της Κων/πολης με τον Μωάμεθ τον Πορθητή (διαρκούσης της πολιορκίας) για συνθηκολόγηση, με αντάλλαγμα την σωτηρία αυτών των ιδίων και την διασφάλιση της μετέπειτα πορείας τους ως βασικών συνεργατών του Οθωμανικού κράτους, φυσικά με το αζημίωτο.

          Νομίζουμε ότι τα κατοπινά γεγονότα, μέχρι την Επανάσταση του 1821, και η πορεία του Πατριαρχείου, σαν ο έτερος πόλος της σκλαβιάς και ο εσωτερικός «Εφιάλτης» της προσπάθειας για διαχρονική υποταγή των κατακτημένων, είναι η καλύτερη απόδειξη για την αλήθεια των λεγομένων ή φημολογουμένων.  Επίσης σοβαρότατη ένδειξη είναι η σιωπή, μέχρι τώρα,  του Πατριαρχείου και της μετά την Επανάσταση του 1821 Ελλαδικής εκκλησιαστικής τάξης πραγμάτων, για τα ντοκουμέντα που έχουν παρατεθεί κατά καιρούς. Βέβαια σπουδαίος παράγων που «βοήθησε», άθελά του, την μερική αποκάλυψη όλου του πλέγματος της συνεργασίας με τον κατακτητή είναι, η μέχρι πρότινος, απόλυτη κυριαρχία του ορθόδοξου ιερατείου στον ιδεολογικό τομέα και η αίσθησή του ότι θα κυριαρχεί για πάντα με την ίδια δεσπόζουσα θέση. Με τις απροκάλυπτες ομολογίες της δουλοφροσύνης τους, που υπάρχει σε όλα σχεδόν τα επίσημα κείμενα του Πατριαρχείου, μας θυμίζουν τους γερμανούς των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που η μανία τους για τήρηση αρχείων τους έκαμε ακόμα και να φωτογραφίζουν, για αρχειακούς λόγους, τους μελλοθανάτους στα διάφορα στρατόπεδα. Με την άνοδο όμως του μορφωτικού επιπέδου των Ελλήνων, την αποστασιοποίηση πολλών πανεπιστημίων και κρατικών λειτουργιών από την σκοταδιστική επίδραση του ιερατείου, την οργάνωση  βιβλιοθηκών και αρχείων, με την πιο εύκολη πρόσβαση σε αυτές, αλλά και με την ανάπτυξη του διαδικτύου, κατέστη πλέον δυνατόν να μπορέσουμε να «σκάψουμε» πιο βαθιά στα ψιλά γράμματα της ιστορίας για την ανακάλυψη στοιχείων και αληθειών που έμειναν εκατονταετίες θαμμένα.

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά σε υπάρχοντα, αλλά σπάνια ντοκουμέντα αυτής της πτυχής της «Άλωσης»,  όπως  και σε σπουδαίες εργασίες που είναι λίγο πολύ άγνωστες στο πλατύ κοινό και οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε συμπεράσματα:

α) Με μία προσεκτική ματιά στην επίσημη αλληλογραφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Δελικάνης, 1904) θα παρατηρήσουμε ότι σε κάθε ευκαιρία, και ιδίως σε σπουδαία έγγραφα αφορώντα υποθέσεις εξωτερικών παραγόντων, γίνεται υπόμνηση της θέσης και σπουδαίας θεϊκής αποστολής του Σουλτάνου και γενικά της τουρκικής εξουσίας. Αυτή η αναφορά  αποτελεί υποχρέωση   που νομίζουμε ότι εξελίχθηκε σε ευχάριστη συνήθεια των δοσιλόγων του Πατριαρχείου που φυσικά θεωρούσαν, για πάρα πολλά χρόνια, ταυτισμένη την μοίρα τους με αυτήν του τουρκικού κράτους. Δεν αποτελεί, επομένως, έκπληξη η ευθεία αναφορά για την καλά κρυμμένη αλήθεια της Άλωσης   στο 1^ο τεύχος/1-10-1880, του εβδομαδιαίου περιοδικού «Αλήθεια» που εξέδιδε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αφού με παράθεση σχετικής πατριαρχικής εγκυκλίου υποχρεώνει όλους τους Αρχιερείς, τους κληρικούς και τις ιερές μονές να γίνουν συνδρομητές, αναφέρει ως σκοπόν του περιοδικού «…ομολογούμενον έστιν ότι, πλην του κλήρου, και αι του λαού διάφοροι τάξεις χρείαν έχουσι πληρεστέρας γνώσεως ου μόνον των της ημετέρας Εκκλησίας, αλλά και των πραγμάτων των λοιπών ομοδόξων και ετεροδόξων Εκκλησιών περί πάντων των αφορώντων εις την καθ’ ημάς αγίαν του χριστού Εκκλησίαν…». Αμέσως μετά παρατίθεται ένα δωρητήριο ακινήτου, του οικουμενικού πατριάρχου Ιερεμίου του Α’, του έτους 1539 προς την μονήν Παναγίας Παμμακαρίστου. Στον αμέσως παρακάτω σχολιασμό της δωρεάς παρατίθενται τα εξής αποκαλυπτικά:

«δέον να δεχθώμεν ότι πρό του 1523 η του πρώτου Ιερεμίου (σ.σ. δηλαδή του δωρητού) επί τον οικουμενικόν θρόνον ανάρρησις εγένετο. Πατριαρχεύοντος του αειμνήστου αυτού ανδρός, κλύδων δεινός εξηγέρθη κατά της Εκκλησίας του Χριστού, απειληθείσης να απορφανισθεί των απομεινάντων ευκτηρίων της. έτει δωδεκάτω της βασιλείας Σουλτάν Σουλειμάνου Α’, του Κιανουνή, του και Μεγαλοπρεπούς επωνυμουμένου, φανατιώντες τινες, εξεγείραντες τον τουρκικόν όχλον ηπείλουν να ανασκάψωσιν εκ θεμελίων πάσας τας εν Κωνσταντινουπόλει Εκκλησίας των Χριστιανών. Κατ’ ευτυχή συγκυρίαν υπάτευε τότε ο Ιμβραχήμ Πασάς ο παρά τοις Οθωμανοίς γνωστός Φρέγκ Ιβραχίμ, υιός ναύτου τινός εκ Πάργας, επ’ αδελφή γαμβρός του Σουλτάνου και μεγάλως υπ’ αυτού ευνοούμενος, προς όν κατέφυγε ο Ιερεμίας και διά δώρων προσηταιρίσατο, και ούτω τη συμβολή αυτού, προσφυγών εις τα δικαστήρια και προστησάμενος δύο Μωαμεθανούς μάρτυρας, ηλικίας ετών 102, καταθέσαντας ενόρκως ότι άπασα η Κωνσταντινούπολις δεν εγένετο δορυάλωτος, καίτοι πολιορκηθείσα, αλλά το ήμισυ αυτής εκουσίως παρεδόθη εις τον πορθητήν μετά συμφωνιών, έλαβε δικαστικήν απόφασιν εφ’ ής ο Σουλτάν Σουλειμάνης εξέδωκε διάταγμα διακελεύον να τηρηθώσιν ανέπαφοι αι των Χριστιανών Εκκλησίαι.»

     Το έγγραφο είναι ξεκάθαρο. Στο κεντρικό του θέμα μάλιστα, έχει ίδια φρασεολογία με αυτήν που χρησιμοποίησε στις μέρες μας ο Εφραίμ, ηγούμενος της μονής Βατοπεδίου, κατά την σύνταξη των αμαρτωλών συμβολαίων των ιδιοκτησιών των βασισμένων σε «χρυσόβουλα»  με την κα Πελέκη-Βουλγαράκη  ότι δηλαδή οι μονές του Αγίου Όρους δεν υπήρξαν «δοριάλωτες» αλλά συνθηκολόγησαν οικειοθελώς. Τυχαίο; Παραθέτω το σχετικό  ντοκουμέντο

 

      

β) Το επόμενο ντοκουμέντο είναι από τον  Αθανάσιο Κομνηνό Υψηλάντη στο έργο του «Τα μετά την άλωσιν» του 1870 «εκ χειρογράφου ανεκδότου της ιεράς μονής του Σινά», όπως χαρακτηριστικά τιτλοφορείται. Από την, από του 1870, αναστατικήν έκδοσιν Νότη Καραβία και από την σελ. 49 διαβάζουμε για την περιβόητη συμφωνία (δεν την παραθέτω γιατί κυκλοφορεί και μπορείτε να την δείτε)

 

γ) Το επόμενο ντοκουμέντο είναι από τον Ι. Χάμμερ, από τους πλέον επιφανείς ιστορικούς-Τουρκολόγους,  στο μνημειώδες και αρχειακό έργο του «Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», 3^ος τόμος,   που εξεδόθη το 1872 στα ελληνικά. Σημειωτέον ότι είναι γνωστή η ερευνητική μανία του Χάμμερ που έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία μελετώντας την ιστορία της.

Παραθέτω το σχετικό ντοκουμέντο:

Σελ.322

«….Ο Πατριάρχης έχων μεθ’ εαυτού πάντα τον κλήρον, παρέστη τω διβανίω της Αδριανουπόλεως και επεκαλέσατο την επίσημον συνθήκην Μωάμεθ του Β’, εν ή μετά την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως δημοσία υπέσχετο, ότι ου μεταποιήσει εις τεμένη τας εκκλησίας, ουδέ κωλύσει την εξάσκησιν της λατρείας αυτών, επιτρέψει δε την δημοσίαν τελετήν του Πάσχα. Περί δε της βίας επιστροφής  εις τον ισλαμισμόν επεκαλέσατο το Κοράνιον, όπερ επιτρέπει τοις μη Οθωμανοίς τα της λατρείας αυτών επί κεφαλικώ φόρω.

Η έγγραφος συνθήκη απώλετο εν πυρκαιά τινι, αλλά τρείς γέροντες γενίτσαροι, οίτινες παρήσαν προ εξήντα ετών τη αλώσει της Κωνσταντινουπόλεως, εμαρτύρουν, ότι ο σουλτάνος παρέσχε τας τρείς ταύτας προνομίας τοις πρεσβευταίς της πόλεως, τοις κομίσασιν αυτώ επί χρυσής λεκάνης τας κλείδας αυτής. Ο Σελίμ ετίμα την ρήτραν του Κορανίου και τον λόγον του πορθητού εφ’ όσον απέβλεπε εις την ελευθερίαν της θρησκείας….»

       (Οι υπογραμμίσεις δικές μου)

          Εντύπωση προκαλεί το «…πάντα τον κλήρον..» που υποδηλώνει ότι τουλάχιστον στην τότε εκκλησιαστική κοινότητα της Κων/πολης ήταν πασίγνωστο το γεγονός. Επίσης η επισημότητα με την οποίαν έγινε η παράδοση και η διαπραγμάτευση (χρυσές λεκάνες κλπ.). Κατά δε την γνώμην μου είναι απίθανο για μια τόσο σημαντική συμφωνία να υπήρξε μόνο ένα αντίγραφο.

          γ) Το επόμενο ντοκουμέντο είναι αποσπάσματα από την κορυφαία ιστορική μελέτη του Μ. Σεργή που εκδόθηκε το 1996 από τις εκδόσεις «Δημιουργία» με τίτλο «Γεώργιος Σχολάριος-Γεννάδιος Β’» που κατά την γνώμη μας είναι και η καλύτερη που κυκλοφόρησε για το ειδικό αυτό θέμα (σήμερα το βιβλίο είναι δυσεύρετο και όπου το βρείτε πάρτε το).

          δ) Το επόμενο ντοκουμέντο είναι μια σπουδαία παρουσίαση-ανάλυση από το ιστολόγιο «lykawn.blogspot.com», την 23/5/2009 με θέμα «Το ξεπούλημα της Πόλης στους Τούρκους (1453)». Στην ανάλυση γίνονται πάμπολλες αναφορές και συγκρίσεις πάρα πολύ χρήσιμες για την ολόπλευρη εξέταση του θέματος.

          ε) Το επόμενο ντοκουμέντο είναι το λεγόμενο «Χρονικό της Θεοδώρας Φραντζή: η πτώσις της Κων/λεως» που το εξέδωσε ως ιστορικό μυθιστόρημα ο Εκδοτικός οίκος Γεωργιάδη το 2004. Σε αυτό το χρονικό που απηχεί προφορικές παραδόσεις υπάρχει πλήρης περιγραφή των αντιθέσεων μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών, της προσπάθειας του Κων/νου Παλαιολόγου να κατευνάσει τα πάθη ενώπιον του τρομερού κινδύνου και γλαφυρή εξιστόρηση της προδοτικής συναλλαγής με τον Μωάμεθ.  Αν και υπάρχουν σοβαρώτατες ενστάσεις για την ιστορικότητα του Χρονικού, πιθανόν να ήταν συρραφή διαφόρων προφορικών ιστοριών που κάποτε παρουσιάστηκαν με αυτήν την μορφή. Αν και δεν αποτελεί λοιπόν σοβαρό ιστορικό ντοκουμέντο, έχει την σημασία του και  ως τέτοιο το αναφέρουμε (για κάθε ενδιαφερόμενο υπάρχει στα βιβλιοπωλεία).

Το γενικό συμπέρασμα που πρέπει να εξάγουμε από την προσεκτική μελέτη των παραπάνω ντοκουμέντων, αλλά και των λοιπών που αναφέρονται σε αυτά, δηλαδή όλες τις εξιστορήσεις περί της άλωσης, πρέπει να λάβει υπ’ όψιν τις εξής παραμέτρους-ερωτήματα:

1) Είναι τυχαία η προδοτική στάση γειτονικού μοναστηριού (μονή Βλατάδων) στην παράδοση της Θεσσαλονίκης  (πριν το 1453) στους Τούρκους με αντάλλαγμα την ενίσχυση και την ατιμωρησία του;

2) Είναι τυχαία η παράδοση και η διατήρηση του αλώβητου για τα μοναστήρια του Άθωνα  ήδη από το 1280, ο τρόπος της οποίας μας υπενθυμίστηκε από την κα Πελέκη-Βουλγαράκη;

3) Είναι τυχαία η κάθε φορά αστραπιαία επέμβαση του επίσημου, τουλάχιστον, ιερατείου απέναντι σε κάθε κίνηση που αντετίθετο στην Οθωμανική κυριαρχία; Σε αντίθετη άποψη πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Τούρκοι βύζαιναν το δάχτυλό τους και κράτησαν τετρακόσια χρόνια μόνο με το σπαθί.

4) Είναι τυχαίο ότι και οι δύο πλευρές απέδωσαν την πολιτική τους συνεύρεση σε θρησκευτικούς, άρα θεόσταλτους λόγους; Οι μεν χριστιανοί στην ευαγγελική ρήσι περί υποταγής στην κάθε εξουσία, οι δε οθωμανοί στην εντολή του Κορανίου περί ατιμωρησίας αυτών που παραδίδονται οικειοθελώς (και επί πλέον ανήκουν σε «συγγενές» θρήσκευμα).

5) Είναι τυχαίες οι συμπτώσεις ιστορικών διαφορετικών εποχών και αφετηριών που διηγούνται τα ίδια ή παραπλήσια γεγονότα;

6) Είναι τυχαία η παντελής αποσιώπηση αυτής της ιστορικής πτυχής από την επίσημη ιστοριογραφία αλλά και από τις παρουσιάσεις της άλωσης σε ομιλίες, πανεπιστήμια κ.λπ.;

7) Είναι τυχαία η διαρκής και ταυτόσημη λογική που ακολουθήθηκε από το Πατριαρχείο όλα τα χρόνια και μέχρι σήμερα απέναντι στο Τουρκικό κράτος ανεξάρτητα ποιος αναδεικνυόταν Πατριάρχης; Αυτό φαίνεται περίτρανα από μία απλή ανάγνωση της επίσημης αλληλογραφίας του Πατριαρχείου. Επίσης, από το καλύτερο βιβλίο που έχει εκδοθεί ποτέ στην Ελλάδα για την περίοδο αυτή  «Η πολιτική των επισκόπων στην Τουρκοκρατία» του  Δημήτρη Κ. Παπαιωάννου (προσφέρεται ψηφιακά και δωρεάν από το ιστολόγιο «Ελεύθερη Έρευνα).

Είναι λοιπόν  τυχαία όλα αυτά που  μαζευτήκανε;

ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι για άλλη μία φορά οι χριστιανοί ταγοί απέδειξαν την εθελοδουλεία τους σε κάθε ισχυρό, ακολουθώντας πιστά τις ρήσεις των γραφών και τις ανάγκες του σαρκίου τους. Αποδεικνύεται επίσης ότι η ημερομηνία λήξης του Έλληνα ως ιδεολογικού και πολιτισμικού προσώπου ταυτίζεται με την ημερομηνία γέννησης του χειρότερου θεοκρατικού  μορφώματος της ιστορίας, δηλαδή του Βυζαντινού κράτους. Γιατί ο Έλληνας πάντα είχε μέσα του την φλόγα της εξέγερσης ενάντια σε κάθε καταπίεση. Την φλόγα αυτή, προνόμιο των απανταχού ελεύθερων ανθρώπων,  προσπαθεί να σβήσει η απάνθρωπη και αφύσικη ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία, όπου έχει επικρατήσει. Στο χριστιανικό αγιολόγιο δεν υπάρχει, και ούτε πρόκειται να υπάρξει, άγιος Λεωνίδας αλλά ούτε και άγιος Αθανάσιος Διάκος. Σαν χαρακτηριστικές ιστορικές στιγμές θρησκευτικής αποχαύνωσης  αναφέρουμε την συνάθροιση του πλήθους στην Αγία Σοφία όπου περίμεναν τον άγγελο Γαβριήλ που θα χτυπούσε με την ρομφαία του τους Τούρκους, και την παθητική στάση των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών. Αυτό πρέπει να το θυμίζουμε στους σύγχρονους Έλληνες και ιδίως στους μαθητές και σπουδαστές. Ο κάθε υγιής (και πολλάκις επιβεβλημένος) εθνικισμός (φυσικό χαρακτηριστικό του κάθε έμφρονος κοινωνικού ανθρώπου) δεν πρέπει να συνδέεται με τους απόπατους της ιστορίας.

Σχετικά όμως με το θέμα μας, αυτό που μένει σε όλους τους σκεπτόμενους είναι ότι σε κάθε ευκαιρία της επετείου της άλωσης να αποκαθιστούμε την ιστορική αλήθεια, υποβάλλοντας στους διάφορους «δασκάλους», «καθηγητές», κατηχητές, ιεροκήρυκες και λοιπούς γλείφτες του ιερατείου τα παραπάνω αδιάσειστα ντοκουμέντα και κρίσιμα ερωτήματα.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι λαοί που δεν έχουν μνήμη, έχουν μνημόνιο

                                                                                           Μάιος 2012