Θυσία και Σέβας…

Του Πάρι Πέτρα

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος εξακολουθεί να μας κυνηγά, εκτός των άλλων, την κοινή γνώμη απασχόλησε και ο τσακωμός του κυβερνητικού βουλευτή Πέτρου Κωνσταντινέα με κάποιον πολίτη.

Δεν θα ασχολούμαστε καν με το
θέμα, δεδομένου ότι αρκετοί πολίτες τσακώνονται με τους εκάστοτε κυβερνητικούς βουλευτές για διάφορα θέματα. Όπως είναι σύνηθες γεγονός τα χτυπήματα στον ώμο, οι χειραψίες και οι γλυψειματικές κουβέντες της πλειοψηφίας αυτών που πλαισιώνουν διάφορες εκδηλώσεις όπου παρίστανται «επίσημοι», και τις οποίες το ρεπορτάζ αποδίδει με τον όρο «το κοινό» ή «πλήθος κόσμου», έτσι, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, παρατηρούνται και αποδοκιμασίες.

Αυτή τη φορά όμως το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία διότι έλαβε χώρα σε έναν τόπο ιερό, τόπο θυσίας:  στο Μανιάκι όπου στις 20 Μαΐου 1825 ο Παπαφλέσσας με 1200 άνδρες (κατ’ άλλους με 1500) αντιμετώπισε τα στίφη του εισβολέα Ιμπραήμ πασά. Για την ιστορία, τις απελευθερωμένες περιοχές κυβερνούσε το Εκτελεστικό υπό τον Γεώργιο Κουντουριώτη που είχε βάλει φυλακή αρκετούς οπλαρχηγούς, ανάμεσά τους τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τους οποίους, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, αμνήστευσε στις 17 Μαΐου.  

Η θυσία του Παπαφλέσσα παραπέμπει συμβολικά στις Θερμοπύλες και στον Λεωνίδα και γι’ αυτό θεωρείται ιστορικά μοναδική στιγμή του Αγώνα των Ελλήνων.

Οβελίσκος που κυριαρχεί στα Ταμπούρια του Μανιακίου.

Όταν λοιπόν κατά τον εορτασμό της Θυσίας γίνονται επεισόδια οφείλουν σχολιασμού και αναλύσεως.  Κατά την ταπεινή μας άποψη, «επίσημοι» και πολίτες ελάχιστα δικαιούνται μερτικό, έστω και δια της απλής παρουσίας τους, από την μεγάλη αυτή στιγμή της ελληνικής ιστορίας. Και τούτο διότι ουδείς μέχρι στιγμής έχει θέσει σε δημόσια συζήτηση την καθιέρωση υποχρεωτικής επίσκεψης των σχολείων στον τόπο εκείνο μπας και μάθουν να παιδιά πως τίποτα δεν κερδίζεται απλόχερα αλλά χρειάζονται θυσίες. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για την ελευθερία των λαών, των εθνών…

Ένα μέρος του πρόχειρου τείχους στην κορυφή του υψώματος του Μανιακίου
όπου αμύνθηκαν ο Παπαφλέσσας με τους αγωνιστές.

Πέραν αυτών όμως, υπάρχει και κάτι ακόμη που δείχνει την ασέβεια όλων ημών των νεοελλήνων απέναντι σε αυτούς που θυσιάστηκαν για να γιορτάζουμε εμείς σήμερα «υπερήφανες στιγμές των Ελλήνων»:  τα ιερά οστά των πεσόντων!

Η αποθήκευση των ιερών οστών αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή!

Συνήθως, οι εορτασμοί γίνονται κάτω στο χωριό και σπανίως επάνω στον πραγματικό τόπο της Θυσίας, στα Ταμπούρια. Εκεί υπάρχει η προτομή του Παπαφλέσσα, ένας οβελίσκος*, μια στήλη με ονόματα πεσόντων, ένα εκκλησάκι και δίπλα του, μέσα σε ένα χτιστό κουβούκλιο πεταμένα τα οστά των πεσόντων. Και για να τα βλέπουν οι επισκέπτες υπάρχει ένα καγκελόφραχτο άνοιγμα από το οποίο μπαίνουν βροχή, αέρας ενώ η υγρασία τα έχει πρασινίσει και τα κονιορτοποιεί! Κανένας σεβασμός, καμιά πρόνοια για τους πεσόντες… Έτσι τιμά το κράτος και οι πολίτες του την θυσία των Ελλήνων για την απελευθέρωση…  Την ίδια στιγμή δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ, πχ σε ΜΚΟ, για να σωθούν οι τάδε στην  δείνα γωνιά του πλανήτη!

*Αλήθεια, πόση ειρωνεία μπορεί να κρύβει ο οβελίσκος που έχει στηθεί στο Μανιάκι δεδομένου ότι είναι αρχιτεκτονικό μνημειώδες έργο αρχαίας αιγυπτιακής γλυπτικής τέχνης. Αποτελείται από υψηλή μονολιθική τετράγωνη στήλη, με πυραμιδοειδή κορυφή, ενίοτε με σύμβολο επάνω του. Οβελίσκους έστησαν και οι Ρωμαίοι, μεμονωμένα και οι Βυζαντινοί, ενώ τους συναντούμε και στη σύγχρονη εποχή, σε πρωτεύουσες της Ευρώπης. Η ονομασία του προέρχεται από την ελληνική λέξη οβελός.