Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Κάτι περίεργο συμβαίνει στις Δημοκρατίες της Δύσης. Στο όνομα της ανοχής των ιδιαιτεροτήτων διαφόρων μειονοτήτων παραβιάζονται οι αρχές της ελευθερίας και οι δυνατότητες απρόσκοπτης εφαρμογής πολλών ατομικών δικαιωμάτων. Στο καθαρά πολιτικό επίπεδο ολόκληρες
γειτονιές μετατρέπονται σε άβατα για τους περισσότερους πολίτες ώστε βίαιες πολιτικές μειοψηφίες, βλ. λχ συμμορίες, να ασκούν τρομοκρατία και ουσιαστικά τοπική εξουσία. Σε ορισμένους φτωχογειτονιές (banlieues) στο Παρίσι οργανωμένες ομάδες, συχνά οπλισμένων, νεαρών καθιστούν την πρόσβαση παρακινδυνευμένη και συχνότατα επικίνδυνη. Το ίδιο συμβαίνει σε γειτονιές στη Στοκχόλμη, στο Μάλμε, στη Χάγη και στην Αμβέρσα. Τα Εξάρχεια αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα για την Αθήνα. Καταστάσεις de facto φασιστικής κατοχής δημιουργούνται, όπου οι νόμοι της χώρας δεν εφαρμόζονται, και στο όνομα της δημοκρατικής ανοχής γίνονται αποδεκτές. Στο όνομα της ‘προοδευτικότητας’ και του ευρωπαϊκού ουμανισμού η δημοκρατία καταλύεται, το κράτος δικαίου παύει να υπάρχει κι επελαύνει ο φασισμός των μαχητικών μειοψηφιών.
Χειρότερα είναι τα πράγματα με την κατάληψη πολλών γειτονιών μεγαλουπόλεων της Ευρώπης από εισρέουσες εθνικές και φυλετικο-θρησκευτικές μειοψηφίες. Κάτω από το έμβλημα της πολυπολιτισμικότητας, που σημαίνει αποδοχή κι ενθάρρυνση χωριστής πολιτιστικής πορείας των επιμέρους εθνικών μειονοτήτων, ολόκληρες γειτονιές μεταμορφώνονται σε ανεξάρτητα εθνικά/πολιτιστικά διαμερίσματα. Στα κομμάτια αυτά του υποτιθέμενα ενιαίου αστικού ιστού εφαρμόζονται άλλοι νόμοι (λχ η ισλαμική σαρία), κυριαρχούν άλλες αξίες και γίνονται αποδεκτές συμπεριφορές που σε άλλες περιοχές της ίδιας χώρας είναι παράνομες και τιμωρούνται. Σε γειτονιές των Βρυξελλών λχ, του Μπέρμπιγχαμ η του Βούπερταλ εφαρμόζεται η πολυγαμία, είναι ανεκτές οι διακρίσεις κατά γυναικών καθώς και η βία και η κακομεταχείριση νέων κοριτσιών. Η αστυνομία, παρά τις εκκλήσεις και τις καταγγελίες, δεν επεμβαίνει θεωρώντας πως τέτοιες πρακτικές στις γειτονιές αυτές δεν την αφορούν. Και το ‘κράτος εν κράτει’ ισχύει κι επεκτείνεται.
Για κάποιους, τέτοιες παρατηρήσεις συνιστούν ‘ρατσισμό’ η ‘ισλαμοφοβία’. Δύσκολα όμως θα μπορούσε να αποκληθεί ρατσισμός η επισήμανση της περιφρόνησης της εθνικής έννομης τάξης κι’ η καταπάτηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, πάνω στην λογική εθνικών ιδιαιτεροτήτων και χωριστών πολιτισμικών λειτουργιών. Πως είναι δυνατόν να γίνονται ανεκτές τέτοιες διακρίσεις και βίαια να καταπατάται η εθνική νομοθεσία καθώς και αρχές και αξίες που έχουν κατοχυρωθεί στην Ευρώπη κατόπιν σκληρών ιστορικών κι αιματηρών συγκρούσεων. Είναι εξοργιστικό αλλά σε πολλές αστικές περιοχές στην Ευρώπη, με μουσουλμανικές τοπικές πλειοψηφίες, οι κυβερνήσεις δείχνουν συνειδητά να απέχουν από την επιβολή της εθνικής τους νομοθεσίας. Σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις για χρόνια λειτουργούν ανεμπόδιστα ‘δικαστήρια Σαρίας’ ενώ σε καταστήματα τροφίμων και σε σουπερμάρκετς απαγορεύεται η πώληση οινοπνευματωδών και χοιρινού. Επίσης το εθνικό μουσουλμανικό φαγητό halal ‘απαγορεύεται’ να πωλείται από μη μουσουλμάνους, ενώ έθιμα καθαρά χριστιανικά (εορτές αγίων, δημόσιοι στολισμοί Χριστουγέννων και παρελάσεις με φωτισμούς του Αγ. Μαρτίνου) καταργούνται. Στο Ρόδερχαμ της Βρετανίας μεταξύ 1997-2013 υπήρξε κύκλωμα μουσουλμάνων ανδρών που εκμεταλλεύονταν νεαρά κορίτσια (μη μουσουλμάνες) μέχρι και 11 ετών που, παρά τις καταγγελίες των γονιών τους, η αστυνομία άφηνε ανενόχλητο. Επίσης στο Μπίρμπιγχαμ της Βρετανίας μεταξύ 2007-2014 η κυβέρνηση παρακολουθούσε με απάθεια προσπάθειες τοπικών μουσουλμανικών οργανώσεων (ονομάσθηκε επιχείρηση ‘Δούρειος Ιππος’) να ελέγξουν ένα κύκλο σχολείων της μέσης εκπαίδευσης ώστε να τα μετατρέψουν σε καθαρά ισλαμικά σχολεία – κατά παράβαση της σχετικής εθνικής νομοθεσίας.
Πέρα από όλα αυτά, το ζήτημα είναι αν είναι δυνατή η αποφασιστική αντίδραση σε όλες αυτές τις εξελίξεις. Η άποψή μου είναι πως αν δεν ανακοπεί η ακατάσχετη και οργανωμένη, κατά τη γνώμη μου, ροή μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη, η μετατροπή της Γηραιάς Ηπείρου σταδιακά σε ισλαμικό προτεκτοράτο είναι αναπόφευκτη. Σε σχετική ανάλυσή τoυ ο εξαίρετος και φίλος αρθρογράφος Gideon Rahman των Financial Times ("Mass Migration to Europe is Unstoppable”, 12/1/2016) εξηγεί γιατί η ροή αυτή θα συνεχισθεί, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα η Ευρώπη να πλημμυρίσει από μουσουλμάνους. Με παράδειγμα τις ροές κατά το παρελθόν Ευρωπαίων προς τον υπόλοιπο κόσμο έτσι και τώρα, επισημαίνει ο Rahman, η Ευρώπη των 500 εκ. θα αναγκασθεί να δεχθεί τον πλεονάζοντα πληθυσμό της Αφρικής (2,5 δις μέχρι το 2050) και της Ασίας ( 4,5 δις τώρα). Με την σημερινή μάλιστα τακτική της ΕΕ, που αποδέχεται όλους τους ‘πολιτικούς πρόσφυγες’ αλλά αδυνατεί να επιστρέψει πίσω όλους τους άλλους, η σχετική πλημμυρίδα είναι αναπόφευκτη.
Είναι επίσης δεδομένο πως όταν οι κοινωνίες μας, με επι κεφαλής τις μεγάλες μας πόλεις, γεμίσουν από μουσουλμάνους δεν θα αργήσει η ώρα που αυτοί θα μετατραπούν σε ισλαμιστές και θα επιβάλουν τις δικές του αξίες και τρόπο ζωής. Μια ματιά στις εξελίξεις σε άλλες χώρες με μεγάλους αριθμούς μουσουλμάνων κατοίκων αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Το Πακιστάν (βλ σχετικές διακηρύξεις του ιδρυτή του Μωχάμεντ Αλί Τζίνα, FT. "Islamic Extremists pose a threat to Asian statehood” 13/1/2016) ιδρύθηκε σαν χώρα ανοχής διαφορετικών αντιλήψεων και θρησκειών. Σύντομα όμως η πλειοψηφία των μουσουλμάνων το μετέτρεψε σε ισλαμική δημοκρατία με αποτέλεσμα την εκκαθάριση όλων των άλλων θρησκευτικών ομάδων αλλά και των μη Σουνιτικών μουσουλμανικών μειονοτήτων. Παράλληλες εξελίξεις σημειώθηκαν σε περιοχές όπως το Μπανγκλαντές, η Σουμάτρα, οι Μαλδίβες, το Μπαλί, οι Φιλιππίνες, η Μαλαισία αλλά και το Αφγανιστάν σε σχέση με τους Σία Χαζάρας που κατοικούν στις κεντρικές περιοχές εκεί. Η Πακιστανή συγγραφέας Farahnaz Ispahani, στο βιβλίο της Purifying the Land of the Rure, περιγράφει πως στο Πακιστάν οι μη μουσουλμάνοι περιορίσθηκαν από 23% του πληθυσμού σε μόλις 3% στα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στην ανεξαρτησία και σήμερα. Και την επιβολή βέβαια πολιτικών Σουνιτικής ισλαμικής ορθοδοξίας.
Αν δεν ανακοπεί λοιπόν άμεσα η μουσουλμανική ροή, δεν θα υπάρξει αύριο δρόμος επιστροφής. Κάθε άλλη συζήτηση περί εναλλακτικών ιδεολογικών πολιτικών αποτελεί σήμερα ασυγχώρητη και άκαιρη πολυτέλεια.
πηγή:capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου