Η κρίση είναι πολιτισμική!

Είναι βέβαιον ότι βιώνουμε κρίσιμες ημέρες. Οι πληροφορίες ένθεν - κακείθεν πολλές και δύσκολα ξεχωρίζει κάποιος τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Ο ακροατής, ο αναγνώστης ειδήσεων δεν έχει στην διάθεσή του όλα τα στοιχεία για να τα επεξεργαστεί και προβεί στην
εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.  
Θα λέγαμε πως, σημαντικότερο ρόλο παίζει στην πλειοψηφία των υπηκόων αυτού του κράτους, (που κατ' επίφαση ονομάζεται "δημοκρατία" αφού πλέον έχουν παραβιαστεί, εδώ και χρόνια, θεμελιώδη άρθρα του ισχύοντος συντάγματος) η πολιτική τοποθέτηση, η ιδεολογική ονείρωξη, το μέσον και ο δημοσιογράφος που του αρέσει, και λιγότερο ο ψυχρός ρεαλισμός. 
Όμως, για να φτάσουμε στο σήμερα πρέπει να μελετήσουμε ψύχραιμα και χωρίς ιδεοληψίες την πολύ πρόσφατη ιστορία της Μεταπολίτευσης.

Διαλύθηκε η παραγωγή!

Οφείλουμε να μην βλέπουμε αποσπασματικά το "τι έγινε" διότι έτσι δεν θα ξέρουμε και πώς να διορθώσουμε την κατάσταση. Αυτό που έγινε είναι γνωστό σε όσους βλέπουν με ψυχραιμία τα πράγματα και δεν συμμετείχαν (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) στη διάλυση της χώρας. Το πρώτο πράγμα που έγινε, και το ξεκίνησε ο γέρο Καραμανλής (ο οποίος είναι στο ιστορικό απυρόβλητο αφού έγινε και "ινστιτούτο"), ήταν οι περιβόητες κρατικοποιήσεις εν μέσω επταετούς λιτότητας. Ποτέ δεν έγινε λογαριασμός γι' αυτές. Βολεύτηκαν όμως αρκετοί κομματικοί στις κρατικές πλέον επιχειρήσεις.
Ύστερα, ήλθε το ΠαΣοΚ και "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", κυρίως σε αυτούς που δήλωναν πιστοί στην "μεγάλη δημοκρατική παράταξη". 
Τότε, οι κρατικοποιήσεις (ή εθνικοποιήσεις) έγιναν ψωμοτύρι. Παράλληλα άρχισε να διογκώνεται το κράτος, να βολεύονται "οι δικοί μας", να ικανοποιούνται τα αιτήματα των συνδικαλιστών, να ερημώνει η ύπαιθρος και να διαλύεται η παραγωγή. Παρά τα κονδύλια και τις επιδοτήσεις φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε λεμόνια και κρεμμύδια από την Τουρκία! Τα περίφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) που αποτελούσαν την μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας για να εκσυγχρονίσει τον πρωτογενή τομέα, έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για το παιχνίδι "πώς τρώγονται τα λεφτά". 
Στο δημόσιο λίγοι δούλευαν ενώ η ατιμωρησία, με την βοήθεια της πολιτικής κάλυψης και χιλιάδων παραθύρων των νόμων που ψηφίζονταν σε άσχετα νομοσχέδια και νύχτα, έπιασε κορυφή! Το κράτος, υπερδιογκωμένο πλέον, έγινε και εξαιρετικά αναποτελεσματικό. Την ίδια ώρα και για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις "του λαού" που εξαγιώθηκε, το κράτος δανειζόταν όλο και περισσότερο. Με διαλυμένη - επαναλαμβάνουμε -την παραγωγή! Οι ρεμούλες ήταν κάτι σύνηθες και είναι περίεργο ότι όλο αυτόν το χρονικό διάστημα δεν πλήρωσε κανένας! 
Στην οκταετία Σημίτη, ο "εκσυγχρονισμός" έδωσε ρεσιτάλ. Μαζί εκσυγχρονίστηκε και η... διαφθορά. Οι ξένοι συνέχισαν να δανείζουν. Ήξεραν πως θα έλθει η ώρα τους. Και όταν ήλθε το πολιτικό σύστημα, το ένοχο πολιτικό σύστημα μαζί με τους κλακαδόρους του (που είναι πολλοί και σήμερα κάνουν τους επαναστάτες!) φόρτωσε τις χρεοκοπημένες τράπεζες στις πλάτες του ελληνικού λαού δικαιολογώντας έτσι εμπράκτως την άποψη του Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε". Όμως ένα "τ" κάνει τη διαφορά.
Όπως σήμερα κάνει τη διαφορά μια λέξη: παραγωγή με στόχο την αυτάρκεια. Όσα χρήματα κι αν πάρουμε, αν το ελληνικό τραπέζι δεν περιλαμβάνει κατά 80% ελληνικά προϊόντα (από ο ίδιο το τραπέζι, τα ποτήρια, τα μαχαιροπήρουνα, το τραπεζομάντηλο, τις οδοντογλυφίδες μέχρι αυτά που τρώμε) δεν πρόκειται να δούμε προκοπή. Παράλληλα, είναι κάτι παραπάνω από υπερεπείγον να μειωθεί το δημόσιο, να γίνει ευέλικτο, αποτελεσματικό, πιο απρόσωπο για να μην είναι διεφθαρμένο. Με διοίκηση που θα έχει επιλεγεί με αξιοκρατικά κριτήρια, θα πληρώνεται καλά και θα παραμένει στο πόστο της όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν.
Η λογική, ανοίγω (ως πολιτικό ρουσφέτι, εννοείται) ένα δημόσιο μαγαζάκι στην τάδε περιοχή (από στρατόπεδο, πανεπιστήμιο μέχρι σταθμό της ΕΡΤ) πρέπει να εκλείψει. Να δούμε εξ αρχής ποιες είναι οι ανάγκες και οι δυνατότητες της χώρας και να προχωρήσουμε σε τομές διορθώσεις των χιλιάδων στρεβλώσεων. Να αρθεί το καθεστώς προστατευτισμού και χαρατσώματος των υπηκόων της ρωμιομπανανίας ώστε να υπάρξει πραγματικός ανταγωνισμός και να ξυπνήσει το παραγωγικό και εμπορικό δαιμόνιο της φυλής. Παράλληλα να αρθεί και ο προστατευτισμός μεγάλων εταιρειών. Παράδειγμα: Τι ανέκδοτο είναι αυτό με το "φρέσκο" (και ακριβοπληρωμένο) γάλα"; Για γυρίστε το κουτί ανάποδα για να δείτε πόσες φορές το... φρέσκο έχει παστεριωθεί...
Αν πηγαίνουμε να διαπραγματευτούμε (οι πρώην και οι νυν) με αυτά τα δεδομένα στις Βρυξέλλες, ουδείς θα μας πάρει στα σοβαρά. Η "καραμέλα" διαφόρων βολεμένων (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) ότι, το ελληνικό δημόσιο διαθέτει λιγότερους υπαλλήλους από τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών κρατών, μόνον τον γέλωτα προκαλεί. Αν εκλείψει η γραφειοκρατία, εισέλθει για τα καλά η σύγχρονη τεχνολογία στην δημόσια διοίκηση και ψηφιοποιηθούν όλα τα αρχεία της, θα περισσεύουν παραπάνω από τους μισούς που σήμερα βεβαιώνουν τα συνδικαλιστικά τους όργανα πως "καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες".
Το κράτος πρέπει να πάψει να είναι κτήμα (ή λάφυρο) του πολιτικού συστήματος! Πρέπει να λειτουργεί απρόσκοπτα είτε υπάρχει κυβέρνηση είτε όχι!
Το πολιτικό σύστημα οφείλει να μεταβληθεί επίσης σε αποτελεσματικό ώστε να προσφέρει, μέσω των πολιτικών του, τα μέγιστα στον ελληνικό λαό. Κι ας πληρώσει (επιτέλους) και πολιτικό κόστος. Διότι μέχρι τώρα δεν έχει πληρώσει απολύτως τίποτα για την καταστροφή που επέφερε.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να γίνουν πολλά που δεν μπορούν υπό τις παρούσες συνθήκες. 
Διότι η Ελλάδα δεν έχει οικονομική κρίση. 
Πολιτισμική είναι η κρίση και δεν ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια. Έχει ξεκινήσει από την δεκαετία του '70...

Πάρις Πέτρας

ΥΓ. Η λογική της πολιτικής ρεμούλας αποδείχθηκε μέσω των ΚΕΠ. Που διαφημίσθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις ότι εξυπηρετούν τον κόσμο. Βεβαίως και τον εξυπηρετούν. Υπό τις παρούσες συνθήκες γραφειοκρατίας και ξεχαρβαλώματος των δημοσίων υπηρεσιών. Αν όμως είχαν πραγματικά εκσυγχρονιστεί, εισήγαγαν την ψηφιακή τεχνολογία, μειωνόταν η γραφειοκρατία και διασυνδέονταν οι υπηρεσίες μεταξύ τους, δεν θα χρειαζόταν η δημιουργία των ΚΕΠ, δηλαδή ενός παράλληλου δημοσιοϋπαλληλικού συστήματος (που βεβαίως και κοστίζει στον φορολογούμενο). Θα αρκούσε ο υπάλληλος της υπηρεσίας που θα κατέφευγε ο πολίτης για να εξυπηρετηθεί και όλα τα έγγραφα θα βρισκόταν από αυτόν! Αυτή η λογική όμως δεν εξυπηρετεί το πολιτικό - κομματικό σύστημα και γι' αυτό προτίμησε αντί να απλοποιήσει και να εκσυγχρονίσει τις διαδικασίες συναλλαγής του πολίτη με το κράτος, να φτιάξει μια παράλληλη υπηρεσία. Και, φυσικά να διορίσει και να δείξει στο πόπολο ότι έκανε έργο!!!