Δεν διδάχθηκαν τίποτα!

Τελικά τίποτα δεν διδαχθήκαμε από το οικονομικό - κοινωνικό Γκουντάναμο στο οποίο μας οδήγησαν "οι δανειστές"*. Και, κυρίως, δεν διδάχθηκαν οι πρωταγωνιστές "των χρόνων ακολασίας" που οδήγησαν την πατρίδα δεμένη χειροπόδαρα στο μεσιανό κατάρτι της γαλέρας των τοκογλύφων και των κρατών - προστατών τους.
Δηλαδή, δεν διδάχθηκαν τίποτα τα κόμματα και τα δεκανίκια τους -συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, κρατικοδίαιτοι και μεγάλο μέρος του λαού (για να μην τον αθωώνουμε όπως κάνουν οι πλάνητές του). Η κυρίαρχη λογική εξακολουθεί να παραμένει ακριβώς ίδια λες και δεν συνέβη τίποτα στην Ελλάδα εδώ και πέντε χρόνια! 
Για μια ακόμη χρονιά η Παιδεία γίνεται το επίκεντρο "των αγώνων". Μα και τα προηγούμενα χρόνια, όταν δεν ίσχυαν τα μνημόνια, όταν οι τράπεζες παρακαλούσαν για δάνεια, όταν οι συνδικαλισταράδες έτρωγαν με χρυσά παρακούταλα της εξουσία, όταν..., τα ίδια δεν γίνονταν; Μήπως είδε κανείς να βελτιώνεται "κάτι" στην Παιδεία εξ αιτίας αυτών των "αγώνων"; Το αντίθετο θαλέγαμε: πανεπιστήμια που βρωμούν (κυριολεκτικά), πρυτάνεις που προπηλακίζονται, σχολεία με ελλείψεις κι ενώ το φροντιστήριο εξακολουθεί -παρά την οικονομική δυσχέρεια της πλειοψηφίας των γονέων- να κυριαρχεί στην ζωή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ούτε αυτό δεν μειώθηκε κι αναρωτιέται κανείς "γιατί" και "τις πταίει;". 
Είναι δεκάδες τα παραδείγματα που δείχνουν πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι δομικό και πρόβλημα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ! 
Αυτός παράγει τα πάντα: σοβαρή κοινωνία με παραγωγή, πολιτική, οικονομία κ.λπ. 
Δυστυχώς, έχοντας στρεβλή γνώση της Ιστορίας την οποία διδασκόμαστε στα σχολειά με στρεβλό τρόπο (με πολλά στοιχεία-ανάλογα με την πολιτική περίσταση-  ηρωικού, θρησκευτικού, εθνικιστικού, "προοδευτικού", μηδενιστικού περιεχομένου) και μη γνωρίζοντας "ποιοι αλήθεια είμαστε και πού πάμε" (αυτό λέγεται αυτογνωσία), δημιουργήσαμε ένα κρατικό μόρφωμα που ανάλογό του δεν υπάρχει στον πλανήτη. Στα μύχια της πλειοψηφίας της συλλογικής ψυχής σίγουρα κατοικοεδρεύει η απαίτηση πως μας χρωστούν άπαντες και γι' αυτό καλά θα κάνουν να μας βολεύουν με δανεικά για να συνεχίσουμε το βιολί μας. Και το βιολί μας έχει συγκεκριμένους σκοπούς: μικροί - καθημερινοί εμφύλιοι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας με κεντρική ιδέα "να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα"! 
Και λίγο μας νοιάζει που δεν έχουμε ούτε εμείς "γάιδαρο"αφού έχουμε εξασφαλίσει (με τις πλάτες του κόμματος, του κουμπάρου, του φίλου, του συγγενή) πρόσβαση στο κρατικό ταμείο. "Το θέμα είναι να χωθείς", έλεγε μια παλιά ελληνική ταινία.    
Αντιλαμβανόμαστε την όποια δημόσια περιουσία, από την πινακίδα του δρόμου μέχρι το δημόσιο χρήμα ως πεδία άσκησης των δικών μας αυθαίρετων πράξεων νομιμοποιούμενοι από την ακλόνητη πίστη μας ότι το δίκιο είναι δικό μας για τους τάδε και τους δείνα λόγους ενώ το άδικο συμβαδίζει μόνο με τους ισχυρούς της πολιτικής και της οικονομίας. 
Κανονικά ένα αρχικό κόμμα(αν και αποτελεί αντίφαση) θα έπρεπε να λαμβάνει μεγάλη πλειοψηφία στις εκλογές. Διότι η ελληνική κοινωνία λειτουργεί καθημερινά με εντελώς αναρχικό - αντισυμβατικό (για τα δυτικά δεδομένα) τρόπο.
Επί της ουσίας πρόκειται περί ενός γύφτικου παζαριού όπου μέσα από την οχλαγωγία και την αυθαιρεσία εξάγεται ένα αποτέλεσμα που ικανοποιεί τους συμμετέχοντες και θέτει τις βάσεις να επαναληφθεί την επόμενη φορά το αυτό!                
Η λέξεις "συνεργασία", "συλλογική προσπάθεια" είναι απόμακρες και χρησιμεύουν μόνον ως συνθήματα σε κάποια σεμινάρια που υλοποιεί με υποκριτικό τρόπο κάποια εταιρεία. Στην πρακτική της κοινωνίας μας είναι εντελώς άγνωστες και όσες φορές γίνονται πράξη απλώς επιβεβαιώνουν ότι αν γίνονταν καθημερινή πρακτική θα κάναμε θαύματα. 
Θα πει κάποιος, "καλές οι επισημάνσεις,έχουμε χορτάσει από τέτοιες, αλλά πού είναι οι προτάσεις;". 
Είμαστε από αυτούς που πιστεύουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε μια χώρα αν εκτός των όποιων διορθωτικών - διοικητικών - νομοθετικών μέτρων δεν υπάρξει και η δύναμη του παραδείγματος. Από την κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας. Αν δεν εγκαταλειφθεί η στείρα συνθηματολογία και δεν προχωρήσει η πολιτική τάξη (και οι ακόλουθοί τους) σε έμπρακτα παραδείγματα ώστε μην μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει ως κλέφτες, υποστηρικτές ξένων και δικών τους συμφερόντων κ.λπ. Να μην λαμβάνουν αδιαμαρτύρητα ένα κάρο χρήματα από τον κρατικό κορβανά την ίδια ώρα που μεγάλο μέρος του λαού πεινά και αυτοκτονεί. Με πρώτον στο παράδειγμα τον πρώτο πολίτη της χώρας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος είναι από τους πλέον καλά πληρωμένους στον πλανήτη! 
Ισχνές οι ελπίδες πως θα συμβεί κάτι τέτοιο αν παρατηρήσει κανείς πως την ώρα που κορυφώνεται η τουρκική προκλητικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο, δεν γίνεται σύγκλιση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών με γελοίες δικαιολογίες και ιταμά προκαθορισμένα. Αυτό δεν έχει συμβεί ούτε και για την Οικονομία. Αν είναι δυνατόν!           
Με αυτά λοιπόν ως δεδομένα και με τις πολιτικές προτάσεις που μας τίθενται υπ' όψιν, τι άραγε μπορούμε να ελπίζουμε 
Πάντως αισιόδοξοι δεν μπορούμε να βαδίσουμε στο αύριο. Το αντίθετο θα λέγαμε! 

*Συνηθίζουμε να αποκαλούμε έτσι αυτούς στους οποίους "χρωστά η Ελλάδα". Στην ουσία όμως το μεγάλο μέρος του χρέους ήταν διατραπεζικό και, με τα μνημόνια και ορισμένες συμβάσεις, μετακυλίστηκε στο ελληνικό δημόσιο!