Αρχές δεκαετίας του ’90 το ΠΑΣΟΚ (με την εκλογή του από το ’81) παρίστανε τον Πατριώτη. Επειδή δίωκε πεισματικά κι ασύστολα το Εθνικό φρόνημα του Στρατεύματος χρειάζονταν κάτι που θα ισορροπούσε αυτή την «αντεθνική/αντιστρατιωτική» του επαίσχυντη τακτική. Ένα «κοινωνικό αντίβαρο».
Ταυτόχρονα χρειάζονταν «λαϊκές ενισχύσεις» έναντι του ενδεχόμενου κάποιου στρατιωτικού κινήματος. Την λύση την «σκαρφίστηκε» στην «Παλλαϊκή Άμυνα». Ο Λαός θα κάλυπτε το κενό του «προδοτικού στρατού που εξ’ αιτίας του (Απριλιανοί) απωλέστηκε η Κύπρος». Αυτή ήταν η τότε «επικοινωνιακή πολιτική» του ΠΑΣΟΚ.
Παρ’ όλα αυτά δίσταζαν. Μεγάλο πράγμα βλέπεις να δώσεις «στρατιωτική ισχύ» στον Λαό. Όποιος ήλεγχε αυτή την «Παλλαϊκή Άμυνα» θα μπορούσε να μετατραπεί σε «κίνδυνο του συστήματος»…Του «Συστήματος» που οι Πασόκοι ανακάλυπταν τότε ως «Κότα με τα χρυσά αυγά». «Η κατάληξη; Η ιστορία έδειξε πως απλά όλα αυτά ήταν παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα… Σιγά μην έφτιαχναν μια militia και να έβγαζαν τα μάτια τους.
Ατέλειωτες συζητήσεις επί χρόνια, οικονομικές δυσπραγίες, καθημερινότητα έδωσαν την «απαραίτητη προκάλυψη» για να καταχωνιάσουν το θέμα…
Τα πράγματα εξακολουθούσαν να ρυθμίζονται από το Ν.Δ. 17/1974 Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης. Μέχρι που ήρθε ο Μάρτης του ’87 και η Ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο.
Εκεί είδαν πως πλέον ήλεγχαν το Στράτευμα. Εξ’ ου και παραχώρησαν προδοτικά στους Τούρκους το δικαίωμα να θέσουν πλέον το «γκρίζο χρώμα του Αιγαίου». (Θυμίζουμε ότι ο Μάρτης ’87 έληξε με την «αμοιβαία συμφωνία να μην κάνουν έρευνες Τούρκοι ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ στο Αιγαίο»!!!Δηλαδή, δέχτηκαν οι καθεστωτικοί να μην κάνουμε έρευνες στην ΔΙΚΗ ΜΑΣ θάλασσα! Κι αυτό το χαρακτήρισαν ως Μεγάλη Εθνική Νίκη!) Τι χρειάζονταν λοιπόν η Παλλαϊκή Άμυνα; Μπορούσε να παραμείνει στο συρτάρι.
Μέχρι που ήρθε το 1996 και τα Ίμια. Η λαϊκή οργή για την τεράστια αυτή εθνική απώλεια εξ’ αιτίας των εγκληματικών χειρισμών της τότε κυβέρνησης ξανάβγαλε στην επιφάνεια την «ανάγκη να εκτονωθεί επικοινωνιακά το λαϊκό δυσμενές αίσθημα περί εθνικής ασφάλειας». Νά’ σου λοιπόν και ξαναβγαίνει από το συρτάρι η «καραμέλλα της Παλλαϊκής Άμυνας».
Τους πήρε άλλα δύο χρόνια για να ψηφιστεί τελικά ο Ν.2641/1998. Όριζε την ανάγκη ύπαρξης μιας «εκτεταμένης ανά την επικράτεια Παλλαϊκής Άμυνας» που θα τηρούσε οργανικά τη δομή και τους κανονισμούς του στρατεύματος και που θα «οργανώνονταν και εκπαιδεύονταν» ανελλιπώς, λεπτομερώς και επιστάμενα κατά την διάρκεια της ειρήνης ώστε να είναι έτοιμη τον καιρό του πολέμου.
Φευ όμως! Είναι γάτες οι καθεστωτικοί πολιτικοί. Σιγά μην επέτρεπαν την ίδρυση ενός τέτοιου «επίφοβου για τις λαμογιές τους» (οιονεί) ένοπλου (παρα)στρατιωτικού σώματος (αυτός είναι ο «προσφιλής όρος της Αριστεράς για την Παλλαϊκή Άμυνα όταν δεν την «ιδρύει και ελέγχει αυτή»).
Ήρθε και το ’99, είδαν με την «υπόθεση Οτσαλάν» από τη μια, του Χρηματιστηρίου από την άλλη, ότι τους «έπαιρνε να κάνουν ότι γουστάρουν» (δηλαδή πως ο «Λαός έχει έφεση στο να κοιμάται στα Εθνικά Θέματα» - και όχι μόνο) και το άφησαν απλά να…«αραχνιάζει» σε κάποιο συρτάρι.
Μέχρι που τρία χρόνια αργότερα με το Ν.3013/2002 ΚΑΤΗΡΓΗΣΑΝ εν ψυχρώ τα τμήματα του Νόμου περί Παλλαϊκής Άμυνας εν καιρώ ειρήνης. Αδιαφορώντας για το ότι ένας τέτοιος γιγάντιος μηχανισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να συσταθεί, να οργανωθεί, να εκπαιδευτεί και να αποδώσει καρπούς έτσι ξαφνικά με το ξέσπασμα ενός πολέμου. Χώρια που οι πόλεμοι έχουν πάψει προ πολλού να κηρύσσονται. Απλά ξεσπάνε στο κεφάλι του ηλιθιωδώς απροετοίμαστου θύματος σαν θύελλα έτσι ξαφνικά και συντριπτικά εν μια νυχτί.
Κι έτσι, φτάνουμε στο σήμερα. Και στο αμείλικτο ερώτημα:
Ζούμε στο ιστορικά πιο πολεμικό σταυροδρόμι της υφηλίου. Το Στράτευμα και τις Δυνάμεις Ασφαλείας τα έχουν απονευρώσει σημαντικά οι εθνοπροδότες πολιτικοί. Η έσχατη γραμμή ανασχέσεως μιας «εκτεταμένης ασύμμετρης επιθετικής κατάστασης» θα ήταν μόνον μια «εξίσου εκτεταμένη», απολύτως οργανωμένη, εκπαιδευμένη, συντεταγμένη, πειθαρχημένη κι εξοπλισμένη Παλλαϊκή Άμυνα (υπό την αιγίδα και διοίκηση του Στρατεύματος βεβαίως). Η οποία όμως – βάση του σχετικού Νόμου – ενεργοποιείται ΜΟΝΟΝ εν καιρώ Πολέμου.
Γιατί δεν «υλοποιήθηκε»;
Επειδή ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ! Λένε οι καθεστωτικοί…επειδή η Ελλάδα άφησε πίσω της τον πόλεμο και ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ πλέον από κανέναν εξωτερικό ή εσωτερικό κίνδυνο πολέμου…
Άραγε όμως ο πόλεμος πρέπει να εννοείται μόνον με την «κλασσική του ιστορική έννοια» της εν θερμώ σύγκρουσης με εξωτερικό εισβολέα;
Οι εκτεταμένες Ασύμμετρες Απειλές (στις οποίες έχει μετατραπεί πλέον η «Ακραία Εγκληματικότητα») δεν αποτελούν προγκρόμ κατά του Ελληνικού πληθυσμού;
Η Ελλάδα και η Εθνική της Ασφάλεια αντιμετωπίζουν καιρό τώρα χείμαρρο ολόκληρο από τέτοιες Ασύμμετρες Απειλές.
Δεν τελούμε εν καιρώ πολέμου λοιπόν;
Κανένας Πατριώτης Νομικός με "κότσια" (αλλά και τίποτα ένστολοι εξίσου με ανάλογα "κότσια") να το "θέσουν" και να το στηρίξουν το θέμα" τόσο σε επίπεδο ΜΜΕ όσο και Δικαιοσύνης δεν υπάρχουν;
Το σίγουρο είναι πως την «ύστατη στιγμή» όλο και κάποια «εσπευσμένη» επιστράτευση Παλλαϊκής Άμυνας θα κάνουν οι καθεστωτικοί. Μόνον που εκείνη η «Δύναμη» δεν θα είναι τίποτε άλλο από «σκορποχώρι». Ανοργάνωτα μπουλούκια της τελευταίας στιγμής που λόγω έλλειψης εντατικής και χρόνιας εκπαίδευσης και οργάνωσης απλά θα πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή. Όσοι βεβαίως απ’ αυτούς αποδεχτούν την επιστράτευσή τους και δεν φύγουν για το εξωτερικό.
Αυτό θέλει τάχα η Ελληνική κοινωνία;
Ελλείψει «Πολιτείας» λοιπόν, ας αναλάβει ο κάθε «Έλληνας Πατριώτης» τις ευθύνες που του αναλογούν.
Προτού είναι απολύτως αργά για οτιδήποτε...
Προτού είναι απολύτως αργά για οτιδήποτε...
Αντί επιλόγου
Εάν το ’74 στην Κύπρο υπήρχε οργανωμένη στα παραπάνω στρατιωτικά πρότυπα εκτεταμένη Παλλαϊκή Άμυνα, δεν θα είχε χαθεί η Βόρεια Κύπρος….ακόμη κι αν η Πολιτειακή Ηγεσία της Ελλάδας δεν έστελνε «τακτικές ενισχύσεις» (όπως και έκανε)…
Αύριο, στη θέση της Κύπρου ίσως βρίσκεται η Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, η Ήπειρος…
Καληνύχτα Κεμάλ….είσαι ο «Μόνος προετοιμασμένος» σ’ αυτόν τον τόπο…
Γιώργος Ανεστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου