Αμφισβητείται η ιστορική ύπαρξη του Μωάμεθ!

Βιβλίο - βόμβα θέτει επιστημονικά ερωτήματα 

Εκατομμύρια μουσουλμάνοι αλλά και πιστοί άλλων δογμάτων θεωρούν βέβαιο ότι ο προφήτης Μωάμεθ έζησε στην Αραβία τον 7ο αιώνα μ.Χ. Όμως, είναι διαφορετικό να πιστεύει κάποιος με τη δύναμη που του δίνει η όποια πίστη και εντελώς διαφορετικό να υπάρχουν ιστορική τεκμήρια για την όποια πίστη. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τον
Χριστό. Πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν την ιστορική του ύπαρξη δεδομένου ότι δεν υπάρχουν επιστημονικά ιστορικά στοιχεία που να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Το ερώτημα τίθεται τώρα για τον Μωάμεθ: υπήρξε πράγματι ο Μωάμεθ, δηλαδή έζησε και ταυτίζεται το πραγματικό πρόσωπο με τον ιστορικό - θρησκευτικό; Το ερώτημα αυτό θέτει στο νέο του βιβλίο ο Robert Spencer, ο οποίος είναι διευθυντής της Jihad Watch. Το νέο βιβλίο με τίτλο:"Υπήρξε ο Μωάμεθ; Μία Έρευνα στις Ανεξήγητες Απαρχές του Ισλάμ" (Did Muhammad Exist? An Inquiry into Islam's Obscure Origins).
Στις 24 Απριλίου, ο συγγραφέας συμμετείχε σε ομιλία σχετικά με το βιβλίο του, στη Νέα Υόρκη που διεξήχθη από το Φόρουμ για τη Μέση Ανατολή και το Ινστιτούτο Gatestone. 
O Μωάμεθ υπήρξε πραγματικά, ή ήταν ένας μύθος που δημιουργήθηκε από το κοράνι δεκαετίες μετά τον υποτιθέμενο θάνατο του; 
Ο Robert Spencer αντιμετώπισε αυτό το καυτό ερώτημα κυρίως για να εξυπηρετήσει τους εξής σκοπούς:
- Να ενισχυθεί το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης ως αντίβαρο και επαναστατική πράξη εναντίον της τυραννίας της λογοκρισίας από την Οργάνωση της Ισλαμικής Συνεργασίας και την εμμονή της στην "πολιτική ορθότητα" η οποία επιχειρεί να φιμώσει οποιαδήποτε έρευνα και αντίλογο σχετικά με τα ισλαμικά ζητήματα. 
Οι δογματικοί ισλαμιστές μπορεί να ακυρώσουν το ερώτημα υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μία "ανόητη προβοκάτσια", αγνοώντας η παραβλέποντας τα ιστορικά στοιχεία που ενισχύουν την υπόθεση του επιστήμονα.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η απόλυτη απουσία αναφοράς στο πρόσωπο του Μωάμεθ, του Ισλάμ ή του Κορανίου είτε από τους Άραβες κατακτητές είτε από τους ηττημένους σε γραπτά ντοκουμέντα, επιγραφές, νομίσματα και λοιπά κατά την περίοδο 630-690 – δηλαδή κατά την περίοδο που έγιναν οι μουσουλμανικές κατακτήσεις έπειτα από τον υποτιθέμενο θάνατο του Μωάμεθ. 
Επιπροσθέτως, η ζωή του Μωάμεθ περιπλέκεται από πέπλο μυστηρίου καθώς οι πρώτες βιογραφίες για το πρόσωπό του γράφτηκαν (όπως και στην περίπτωση του Χριστού) όχι νωρίτερα από 125 χρόνια μετά το θανατό του, ενώ έχει αναγνωριστεί και από μουσουλμάνους ακαδημαϊκούς ότι πολλά από τα χαντίντς τα οποία περιγράφουν τα λεγόμενα και τις πράξεις του προφήτη είναι ψεύτικα και δημιουργήθηκαν τεχνηέντως για πολιτικούς σκοπούς! 

Βεβαίως, ούτε το ίδιο το Κοράνι είναι μία αξιόπιστη ιστορική πηγή: υποτίθεται ότι συλλέχθηκε και διανεμήθηκε στην κύρια του έκδοση του όχι αργότερα από το 653, αλλά κανείς δεν μπορεί να τεκμηριώσει μία ιστορική αναφορά για αυτό μέχρι τη δεκαετία 690... 
Συμπερασματικά, οι ιστορικές αποδείξεις μας λένε μία πολύ διαφορετική εκδοχή από την παραδοσιακή...
Τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα τα οποία συνέβησαν όταν ορισμένες Αραβικές φυλές επεκτάθηκαν εις βάρος της Περσικής και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας απαιτούσαν έναν συνδετικό κρίκο ο οποίος θα λειτουργούσε ως το κέντρο της αραβικής ταυτότητας, και αυτός δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία μίας ψευδοθρησκείας. 

Χωρίς να επιδίδεται σε πολεμική εναντίον του Ισλάμ και χωρίς να πολιτικοποιεί το ζήτημα, ο συγγραφέας διερευνά απλώς το ερώτημα αν μπορούμε να εμπιστευθούμε πραγματικά τις παραδοσιακές ισλαμικές πηγές και παραδόσεις για τη ζωή του Μωάμεθ και τις υποτιθέμενες πρώτες ημέρες του Ισλάμ κατά τη διάρκεια των αραβικών κατακτήσεων. Βεβαίως, και για να είμαστε ακριβείς, ο Σπένσερ δεν πρωτοτυπεί δεδομένου ότι σοβαρή έρευνα για την ισλαμική ιστοριογραφία έχουν κάνει κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα ο Βέλγος ιησουίτης Henri Lammens και ο φημισμένος από το έργο "Geschichte des Qorans" Theodor Noldeke  που υπήρξαν πρωτοπόροι.

Ωστόσο, το σύνηθες πρόβλημα με την ισλαμική ιστοριογραφία ήταν το προοριζόμενο ακροατήριο: δηλαδή, οι ακαδημαϊκοί ειδικοί υποτίθεται ότι διαθέτουν εκτεταμένες γνώσεις σε σύγκριση με τους απλούς αναγνώστες. Έτσι, το βιβλίο του Spencer εξυπηρετεί ένα χρήσιμο σκοπό: ρέει όμορφα, παρέχοντας παράλληλα στον αναγνώστη μια στερεή βάση για να ερευνήσουν βαθύτερα το θέμα. Ο συγγραφέας προσφέρει έναν χρήσιμο "κατάλογο περαιτέρω ανάγνωσης" (σσ. 239-40) για όσους ενδιαφέρονται για πηγές και έρευνες.  

πληροφορίες από: pentapostagma.gr,