Οι παρακολουθήσεις, το ελβετικό τυρί και οι βλάκες

Το 1983 στο Ηνωμένο Βασίλειο κυβερνούσε η Μάργκαρετ Θάτσερ με αντιπολίτευση το Εργατικό κόμμα υπό την ηγεσία του Μάικλ Φούτ.

Το τηλέφωνο (και όχι μόνο) του (αριστερού) αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν παγιδευμένο από «κοριούς» της MI6 η οποία διαπίστωσε ότι ο κύριος Φούτ, ο αρχηγός, ήταν άνθρωπος του Κρεμλίνου. Το ερώτημα που προέκυψε τότε ήταν ένα και μοναδικό: δίνονται τα στοιχεία στην πρωθυπουργό Θάτσερ;

Επειδή όμως ήταν εποχή προεκλογικού αγώνα, ο αρχηγός των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, αποφάσισε να μην τα αποκαλύψει στη Θάτσερ τα στοιχεία σκεπτόμενος πως εκείνη θα τα’ αξιοποιούσε προς  όφελος εαυτού και κόμματος. Και δεν τα αποκάλυψε!
Φανταστείτε τώρα τι θα συνέβαινε με αντίστοιχη υπόθεση στην Ελλάδα.  Όλα στη φόρα ακόμη και απόρρητες πληροφορίες!

Εμείς οι Έλληνες, ως έθνος και χώρα ανέκαθεν ζούσαμε σε μια από τις πιο δύσκολες και επικίνδυνε περιοχές του πλανήτη.

Όσοι δεν εθελοτυφλούν έχουν συνειδητοποιήσει ότι «είμεθα έθνος ανάδελφον», και γνωρίζουν καλά ότι όλοι οι γείτονες κάτι θέλουν από την Ελλάδα. Οι υπόλοιποι είτε είναι ηλίθιοι ή πονηροί που βολεύονται με άλλα…

Λογικά σκεπτόμενος κάποιος θα περίμενε η χώρα να έχει οργανωθεί άριστα και σε επίπεδο αντικατασκοπείας, ώστε να προλαμβάνει κινήσεις των γειτόνων – εν δυνάμει εχθρών της ακεραιότητας της Ελλάδας.

Θυμίζουμε εδώ ότι ο Μεταξάς – ναι, αυτός ο δικτάτορας που δεν χάνει την ευκαιρία το σημερινό πολιτικό σύστημα να πετά στον Καιάδα της ιστορίας μη αναγνωρίζοντας καμία επιτυχία της διακυβέρνησής του- είχε οργανώσει ένα απίστευτο και επιτυχημένο δίκτυο κατασκοπείας με στόχο να γνωρίζει εκ των προτέρων τις κινήσεις της Ιταλίας. Τα υπόλοιπα τα γράφει η Ιστορία χωρίς τις φαιδρότητες περί του ποιός είπε το «όχι»!

Ας πάμε σε μια δεύτερη εικόνα. Τις εκλογές κερδίζει ένα κόμμα που, λογικά, θέλει το καλύτερο για τη χώρα και το λαό της. Σχηματίζεται λοιπόν μια κυβέρνηση 50 ατόμων. Όλοι γνωρίζουν ότι ο πολύ κλειστός πυρήνας της εξουσίας της κάθε κυβέρνησης αποτελείται από ελάχιστα άτομα με κορυφή τον πρωθυπουργό.

Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο εκάστοτε, θα ήταν αφελής και άρα επικίνδυνος για την ίδια τη χώρα του, αν είχε τυφλή εμπιστοσύνη και στους 50 που διαχειρίζονται ο καθένας από ένα τμήμα της διακυβέρνησης.

Γνωρίζει καλά ότι αυτοί οι 50 έρχονται σε επαφή με πακτωλό εκατομμυρίων, με ευαίσθητες πληροφορίες και με πολιτικές που μπορούν να αλλάξουν πολλά σε επίπεδο σοβαρών συμφερόντων.  Άρα, εκ των πραγμάτων είναι ευάλωτοι σε σημείο που κανείς, ούτε ο πρωθυπουργός που τους επέλεξε, να μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τις μελλοντικές κινήσεις, επαφές, συμφωνίες και πράξεις τους.

Βλέπετε η ανθρώπινη φύση έχει πολλές αδυναμίες και ουδείς γνωρίζει αν κάποιος, υπεράνω πάσης υποψίας, αποφασίσει να «φτιαχτεί μαζί με παιδιά και εγγόνια».

Η αμείλικτη ιστορία

Η ιστορία μας παρέχει πλείστα παραδείγματα.

Ας θυμηθούμε την Κλεοπάτρα η οποία «έσυρε» το καράβι μιας τεράστιας αυτοκρατορίας, της Ρώμης, χωρίς να της σταθεί εμπόδιο η Σύγκλητος ή άλλο συλλογικό σώμα.

Στον σύγχρονο κόσμο αρκεί μία μελέτη των προσφάτων ιστοριών των κατασκόπων. Αλήθεια, ποιός μπορούσε να αμφισβητήσει την εντιμότητα ή την επαγγελματική ικανότητα ενός Γκυγιώμ (πρώτος σύμβουλος του Βίλλυ Μπράντ), του Φίλμπυ (επικεφαλής της Βρετανικής αντικατασκοπείας), της Κόκκινης Ορχήστρας που είχε εισδύσει σε ανώτατα κλιμάκια της Βέρμαχτ και πολλών άλλων χρησιμοποιηθέντων από υπηρεσίες άλλων κρατών και εκμεταλλεύθηκαν τα πάντα (χρήμα, σεξ, ναρκωτικά, εκβιασμούς, απειλές κ.λπ.) για να λυγίσουν ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας και εγνωσμένης (κατ’ αρχήν) εντιμότητος;  

Βεβαίως και είναι απόλυτα λογικό λόγω της άκρως ευαίσθητης φύσης του θέματος να περιορίζεται η πληροφόρηση του πόπολου.

Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι άπειρα κονδύλια βρίσκονται πάντα στη διάθεση του βαθέως κράτους κάθε σοβαρής χώρας (μάλλον όχι της Ελλάδας) για τη στρατολόγηση ή την απλή συνεργασία αξιωματούχων του αντιπάλου, αξιοποίηση ερωτικών και λοιπών αδυναμιών ή παθών στελεχών κυβερνήσεων;

Όποιος δεν λαμβάνει αυτά υπ’ όψη του είναι ηλίθιος ή τουλάχιστον «ολίγος» για υψηλή κυβερνητική θέση. Φαντασθείτε την ύπαρξη μιας εθνικά (και όχι κομματικά ή προσωπικά) σκεπτομένης και δρώσας Ελληνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, κατά τον καιρό της μεγάλης ρεμούλας που «πράσινου παραδείσου» με τις αγορές του αιώνα και πλείστα άλλα κρατικά σκάνδαλα… Δεν θα είχαν αποτραπεί όλα αυτά ή τουλάχιστον κάποια;

Ακόμη κι εάν υποθέσουμε ότι μερικά διαπιστώθηκαν μετά από τέτοιες παρακολουθήσεις, πόσες παράπλευρες ταυτόχρονες παρακολουθήσεις αθώων (τελικά) αξιωματούχων έγιναν για να καταλήξουμε στους πραγματικούς ενόχους;  

Με όλα αυτά να είναι στη σκέψη κάθε σκεπτόμενου και φυσικά του εκάστοτε πρωθυπουργού, ο οποίος φυσικά και γνωρίζει πολλά περισσότερα από εμάς τους κοινούς πολίτες, δεν είναι λογικό η ΕΥΠ που έχει επιφορτιστεί με αυτό το έργο να θέλει να μαθαίνει τι κάνουν στο παρασκήνιο όλοι αυτοί που διαδραματίζουν κάποιον σημαντικό ρόλο στα συμφέροντα της χώρας;

Η περίπτωση της Καϊλή και τόσων άλλων, απλώς επιβεβαιώνει τα προαναφερόμενα.

Οι παρακολουθήσεις λοιπόν είναι θεμιτές για οποιοδήποτε πρόσωπο εφ’ όσον έχουν την έγκριση του εισαγγελέα. Και εάν το ζητούμενο αποβλέπει στο (προφανές) εθνικό συμφέρον, η έρευνα μιας πιθανής βλάβης αυτού δεν μετρά;

Ελληνική οπερέτα

Η πιο πρόσφατη ελληνική εκδοχή κατασκοπείας εξελίχθηκε σε τραγέλαφο αλλά, προφανώς, μυαλό δεν βάλαμε. Όποιος γνωρίζει την ιστορία του ελληνοαμερικανού Στίβεν Λάλας, στελέχους του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών, που συνελήφθη το 1993 στις ΗΠΑ για κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας ύστερα από βλακεία που διέπραξε Έλληνας διπλωμάτης της πρεσβείας μας στην Ουάσινγκτον.

Παρά το στραπάτσο, η κατάσταση παραμένει ίδια. Αυτής της φαιδράς πορτοκαλέας.   

Στην χώρα όπου η άσκηση πολιτικής δεν γίνεται με όρους θέσεων επί σοβαρών ζητημάτων αλλά εμμένει σε όρους του εμφυλίου, δεξιοί – αριστεροί, εμείς και εσείς, έντιμοι και άτιμοι, καλοί και κακοί, δημοκράτες και μη. Ακούς για παράδειγμα κόμματα να επικαλούνται τη δημοκρατία ενώ την ίδια στιγμή έχουν φωτογραφία στον τοίχο έναν από τους μεγαλύτερους και πιο σκληρούς δικτάτορες της ιστορίας. Ή άλλα που χειροκροτούν και υπερασπίζονται την τρομοκρατία επειδή έχουν ιδεολογική συγγένεια. Παρακολουθούμε πολιτικές αντιπαραθέσεις με αστείους όρους και εξυπνακίστικες ατάκες που μόνο με κακή οπερέτα ερασιτέχνη μπορεί να συγκριθεί.  

Εσχάτως λοιπόν και επειδή πρέπει να επιφέρει φθορά στην κυβέρνηση, η αντιπολίτευση οχυρώθηκε πίσω από τη λέξη «δημοκρατία». Προφανώς, μέσα από τα άνετα γραφεία της νομίζει ότι «η δημοκρατία» περιορίζεται σε παραιτήσεις προσώπων που η ίδια βάζει στο στόχαστρο.

«είδαμε στελέχη που φάνηκε ότι παρακολουθούνται να μην αντιδρούν και να είναι σχεδόν ευτυχισμένοι που έγινε αυτό. Ούτε ίχνος αξιοπρέπειας, εκτός αν πρόκειται για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης», δήλωσε πομποδώς στη Βουλή η κυρία Σοφία Σακοράφα του κόμματος του Γιάνη με το χαμένο νι.

Δηλαδή, κατά τη λογική της, ένας υπουργός που έμαθε ότι παρακολουθείται θα έπρεπε δημοσίως να βρίσει τον πρωθυπουργό και να παραιτηθεί κατηγορώντας τον ως «δικτάτορα» και «ανέντιμο» κ.λπ.

Δηλαδή, κατά την κυρία Σακοράφα όλα, ακόμη και οι απόρρητες πληροφορίες της ΕΥΠ, πρέπει να βγαίνουν και να διατυμπανίζονται στη Βουλή και μάλιστα με τηλεοπτικό κάλυψη! 

Και τα συμφέροντα της χώρας; Οι υπόγειες κινήσεις κάποιων που θέλουν να «φτιαχτούν»; Γαργάρα για την κυρία Σακοράφα και την αντιπολίτευση το γεγονός ότι, αν δεν παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα της Καϊλή, του Τζιόρτζιο, του Παντσέρι και των λοιπών Κατάρ(μένων), οι Βέλγοι δεν θα είχαν βγάλει ποτέ άκρη και οι αστέρες της Ευρωβουλής θα εξακολουθούσαν να πίνουν τον καφέ τους στις Βρυξέλλες και να φορτώνουν τους υπεράκτιους λογαριασμούς τους…

Η ΑΔΑΕ

Από την άλλη, υπάρχει και η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) που συστάθηκε με το άρθρο 1 του νόμου 3115/2003 (κατά την παρ. 2 του άρ. 19 του Συντάγματος) και έχει ιδρυτικό σκοπό την προστασία του απορρήτου των επιστολών, της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο καθώς και την ασφάλεια των δικτύων και πληροφοριών κ.λπ. Είναι τόσο σημαντικό το έργο της που όλοι εμείς νοιώθουμε απόλυτα ασφαλείς στα τηλέφωνά μας, στο διαδίκτυο...

Λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ΑΔΑΕ είναι μια «ανεξάρτητη αρχή» που δεν ελέγχεται (όπως και οι ΜΚΟ) από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Για όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσεις, οι ανεξάρτητες αρχές είναι υπερδυνάμεις εντός του κράτους. Είναι ουσιαστικά ανέλεγκτες από την εξουσία που επιλέγει ο ελληνικός λαός για να τον κυβερνήσει διότι, δεν εκλέγονται αλλά επιλέγονται. Στην περίπτωση της ΑΔΑΕ η επιλογή γίνεται από τη Βουλή όπου μετρά ο συσχετισμός δυνάμεων των κομμάτων. Άρα, ή δημοκρατία (για όσους την επικαλούνται) δεν υφίσταται αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι η εξ αντανακλάσεως επιλογή…

Ποιός έδωσε τις λίστες;

Εδώ και ένα μήνα εφημερίδες, κανάλια και ψηφιακά μέσα έχουν κάνει τις απόρρητες πληροφορίες της ΕΥΠ να μοιάζουν με διαφημιστικά φυλλάδια. Το ερώτημα είναι αν είναι αληθινές. Αυτό εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί από την ΕΥΠ, να ενημερωθεί ο εισαγγελέας για να εντοπιστεί η πηγή της διαρροής.

Κι αν μεν η πηγή αφορά στον πρόεδρο της ΑΔΑΕ κ. Ράμμο ο οποίος φέρεται να παρέδωσε στοιχεία σε όποιον ζητούσε να μάθει αν παρακολουθήθηκε ποτέ το τηλέφωνό του, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό ζήτημα για την ίδια την Αρχή.

Αν οι λίστες είναι ψεύτικες θα πρέπει να λογοδοτήσουν αυτοί που τις έβγαλαν για διασπορά ψευδών πληροφοριών.

Επίσης, από τη στιγμή που διακινούνται ονόματα ανθρώπων που υποτίθεται παρακολουθούνταν γιατί δεν επεμβαίνει η ΑΔΑΕ και ο εισαγγελέας για παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Αυτές οι παρεμβάσεις γίνονται μόνο για εμάς τους κοινούς θνητούς;

Όπως και να έχει το ζήτημα, όλα αυτά σημαίνουν πολύ απλά ότι είναι αστείο να μιλάμε για εθνική ασφάλεια της χώρας!  Όλα, ακόμα και οι απόρρητες πληροφορίες βγαίνουν στο φως!

Μα καλά, έτσι λειτουργούν τα κράτη ή εμείς εδώ στην Ελλάδα πρωτοπορούμε με «πλέρια δημοκρατία» έχοντας τρύπια την πιο μυστική δεξαμενή πληροφοριών;

Είμαστε τρελοί και δεν βλέπουμε τον Ερντογάν που ακονίζει τα δόντια του;

Είμαστε τόσο τραλαλά που δεν συνειδητοποιούμε τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώσουμε;

Είμαστε τόσο βλάκες που θυσιάζουμε τα πάντα, ακόμη και την εθνική μας επιβίωση, στον βωμό της ψηφοθηρίας;

Συμπερασματικά να θυμίσουμε ότι, ο βλάξ είναι το πλέον επικίνδυνο άτομο σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία. Συστήνουμε την επισταμένη μελέτη του βιβλίου του μεγάλου Ευάγγελου Λεμπέση «Η επαναστατική μάζα και η τεράστια σημασία των βλακών στον σύγχρονο βίο», (εκδόσεις των Φίλων) το οποίο πρέπει να γίνει υποχρεωτικό μάθημα σε όλα τα Πανεπιστήμια και ιδίως στις Στρατιωτικές σχολές. Εάν όμως το μελετήσετε θα καταλήξετε (δυστυχώς) στο «αντιδημοκρατικό»(!) συμπέρασμα περί κατάργησης της καθολικής ψηφοφορίας.

Όποιος λοιπόν αισθάνεται ώριμος, ιστορικά και πολιτικά, ας κάνει την επιλογή του…

Χρίστος Κοτσωνής