Η 2η ΕΠΕΑ και η κουκκίδα…

Στις εξετάσεις των αντιρρήσεων για τους Δασικούς Χάρτες δεν κρατούν πρακτικά, ούτε αναγράφουν αιτιολογία της απόφασης!

Πώς θα φαινόταν άραγε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν αύριο το πρωί αποφάσιζε ένα κράτος του να μην τηρεί πρακτικά σε οποιαδήποτε συνεδρίαση οργάνου του (δικαστηρίου, επιτροπής κ.λπ.) που αποφασίζει για την τύχη ή την περιουσία κάποιου πολίτη;

Εξυπακούεται ότι θα κινητοποιούνταν άμεσα οι μηχανισμοί προκειμένου η χώρα αυτή να επανέλθει στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που είναι  και κατάκτηση όλου του πολιτισμένου κόσμου, βασικό στοιχείο δημοκρατίας και δικαιοσύνης!

Κι όμως, όπως αποκαλύπτει ένα εξώδικό, αυτό το κεκτημένο δεν υπάρχει σε επιτροπή που εξετάζει υποθέσεις αντιρρήσεων επί των Δασικών Χαρτών. Δηλαδή, σε ένα όργανο που κρίνει την τύχη περιουσίας της οποίας η αξία μπορεί να είναι τεράστια ή, τέλος πάντων, σημαντική για τον απλό πολίτη! Και γίνεται ακόμη πιο εξωφρενικό το γεγονός της μη τήρησης πρακτικών αν σκεφτεί κάποιος ότι το αμέσως επόμενο βήμα για να βρει το δίκιο του ο πολίτης είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας (!!!) και όχι ένας Β΄ βαθμός εκδίκασης της αντίρρησης.

Αλλά, πώς θα προσφύγει ο πολίτης στο πανάκριβο και χρονοβόρο ΣτΕ  όταν δεν έχει τα πρακτικά της πρώτης εκδίκασης για να μπορέσει να τα αντικρούσει;

ΤΟ ΕΞΩΔΙΚΟ

Στις 10 Ιουνίου 2022 επιδόθηκε προς την τριμελή 2^η ΕΠΕΑ Μεσσηνίας που λειτουργεί στα Δασαρχείο Καλαμάτας και εκδικάζει της αντιρρήσεις επί των Δασικών Χαρτών στην περιοχή της Μάνης, η «Εξώδικη Πρόσκληση – Δήλωση και Διαμαρτυρία», του κ. Ευάγγελου Πατουχέα.

Με το εξώδικό του ο άνθρωπος ζητά ισότιμη και δίκαιη μεταχείριση, δηλαδή να έχει:

α) Την ευκαιρία να εκφράσει όπως και άλλοι Έλληνες (πχ. Κρητικοί) την αντίρρησή του, στηριζόμενος σε ένα θεσμικό πλαίσιο που είναι διαφορετικό από αυτό του 2017 που ίσχυσαν οι ΔΧ και,  επομένως, να έχει την ευκαιρία, αυτός και οι άλλοι, να αποδείξουν στη Διοίκηση το δίκαιο των θέσεών τους.

β) Την ευκαιρία να μπορεί να προσφύγει σε 2^ο βαθμό (σήμερα είναι το ΣτΕ, αλλά μόνο κατά του ΔΧ όταν αυτός θα διαμορφωθεί μετά την εξέταση όλων των αντιρρήσεων!!!) για την υπεράσπιση του δικαίου του απέναντι στις αιτιάσεις της Επιτροπής για την απόρριψη της αντίρρησής του. Σήμερα όμως (αλλά και από την έναρξή τους) οι αιτιάσεις της Επιτροπής είναι απλά μία κουκκίδα στο έντυπο της Διαύγειας, ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ και ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ.

Είναι όμως γνωστό ότι, όλες οι αποφάσεις όταν πρόκειται για υποθέσεις ιδιοκτησίας που εκδικάζει η Δικαιοσύνη και οι πολίτες δύνανται να απευθυνθούν στο ΣτΕ, συνοδεύονται από επιχειρήματα, τεχνικές εκθέσεις, μαρτυρίες, φωτογραφίες, φωτοερμηνείες, αεροφωτογραφίες κλπ. Δηλαδή, από επιστημονικά δεδομένα που βοηθούν καθοριστικά στην εξεύρεση της ορθής και δίκαιης απόφασης.

Όμως η 2^η ΕΠΕΑ, όπως και όλες οι προηγούμενες, καταγράφει… κουκίδα και αυτήν έχει να αντιπαλέψει ο Μανιάτης αυτός (και όλοι οι υπόλοιποι). Μία απλή κουκίδα επισήμανσης στο πεδίο «ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ»! Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη γνώμης ή επιχειρήματος υπό την μορφή ενός ΠΡΑΚΤΙΚΟΥ της Επιτροπής για την συγκεκριμένη υπόθεση, ΟΠΩΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ και ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ και όπως μας την μεταφέρουν έγκυροι νομικοί:

Σύμφωνα με το άρθρο 17 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (ν.2690/1999) η ατομική διοικητική πράξη οφείλει να περιέχει 

σαφή, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Ειδικά όταν πρόκειται για δυσμενή ατομική διοικητική πράξη η Διοίκηση οφείλει, σύμφωνα με τις γενικές αρχές του Διοικητικού Δικαίου και τα παγίως νομολογηθέντα, να περιλαμβάνει στην πράξη ειδική και επαρκή αιτιολογία, η οποία να προκύπτει από το σώμα της ίδιας της πράξης ή από τα στοιχεία του φακέλου. Πράγματι, είναι αιτιολογητέες όλες οι, επαχθούς χαρακτήρα για τον διοικούμενο, διοικητικές πράξεις, με βάση διαμορφωθείσα στο πεδίο του διοικητικού δικαίου σχετική γενική αρχή, η ύπαρξη της οποίας καθιστά περιττή την υπό των επί μέρους ουσιαστικών διοικητικών νόμων μνεία περί της ανάγκης αιτιολογήσεως των, βάσει αυτών, εκδοθησομένων διοικητικών πράξεων, αφού, ακόμα και αν δεν τεθεί αυτός ο όρος, ουδόλως μειώνεται η ανάγκη αιτιολογήσεώς τους. 

γ) Δεν του δίνεται η ευκαιρία να έχει απέναντί του μία Επιτροπή που θα αντιμετωπίζει την περιουσία του ελληνικού λαού αλλά και την Εθνική Δασική περιουσία, με την πρέπουσα σοβαρότητα και επιστημονική επιχειρηματολογία. Διότι, η ιστορία των προηγουμένων Επιτροπών δημιουργεί την αίσθηση, πέρα από την απαράδεκτη (παρά την νομοθεσία) καθολική μη χρήση πρακτικών, φαίνεται ότι επιδείκνυε και μια προχειρότητα στην αντιμετώπιση της Πατρογονικής Περιουσίας που «λόγγωσε», όπως με αντιεπιστημονική φαιδρότητα αποφαίνονται οι ασπρόμαυρες αεροφωτογραφίες του 1945, που ελήφθησαν από ύψος ανάλογο αυτού του διαστημικού σταθμού και με την ακρίβεια του επιπέδου της τεχνολογίας εκείνης της εποχής.

ΔΙΑΡΚΗΣ… ΟΜΟΦΩΝΙΑ!

Το σύνολο της διαδικασίας λοιπόν, παραπέμπει στην έκφραση «άντε να τελειώνουμε» με ανυπολόγιστες δυσμενείς επιπτώσεις εις βάρος των ιδιοκτητών και της εθνικής οικονομίας. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της συμπεριφοράς είναι, όπως αναφέρεται στο εξώδικο, η «περίεργη ομοφωνία», ίδιον ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ των ΕΠΕΑ, από την γένεσή τους, με την έννοια της απουσίας οποιουδήποτε προβληματισμού.

δ) Απότοκο της προαναφερόμενης προχειρότητας είναι και η ανακολουθία του Κράτους με την καθιέρωση των περιβόητων «εξαγορών». Ήταν μια εφεύρεση - εύσχημη κατάσχεση των περιουσιών, που τελικά κρίθηκαν αντισυνταγματικές αλλά, το Κράτος ούτε σήμερα δίδει την ευκαιρία (ως όφειλε ένεκα της ανακολουθίας του) στους παρασυρθέντες αγρότες και ιδιοκτήτες να επανέλθουν με αντίρρηση ή πρόδηλο σφάλμα, τηρώντας (το Κράτος) την δίκαιη αντιμετώπιση του πολίτη έναντι της Νομοθεσίας.

ε) Να έχει την ευκαιρία  αποδείξεως των ανθρωπογενών χαρακτηριστικών της ιδιοκτησίας του με διάφορα τεχνικά και λοιπά αποδεικτικά μέσα, τηρώντας την ίδια την νομοθεσία που προβλέπει αυτήν την διαδικασία ακόμη και με επιτόπια αυτοψία. Επιτέλους, οφείλουν να μας αποδείξουν οι «προστάτες» του ανύπαρκτου Μανιάτικου δάσους ποιος κατασκεύασε τους φυσικούς μάρτυρες των Πατρογονικών μας, δηλαδή τα χιλιάδες μέτρα των ξερολιθιών, τα αλώνια, τις πέτρινες καλύβες, τις στέρνες και λοιπές εγκαταστάσεις, τις γροθαρόμαντρες κλπ. Μήπωςοι λύκοι, τα τσακάλια και τα λοιπά ζώα της δασικής πανίδας.

Η περίπτωση της Μάνης είναι ξεχωριστή. Βραχώδης και άνυδρη, με έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο, επί αιώνες ανάγκαζε τους κατοίκους της να καλλιεργούν τα πιο απίθανα μέρη για να επιβιώσουν. Το δάσος βρίσκεται μόνο στην Βασιλική του Ταϋγέτου και σε κάποιες βουνοκορφές της οροσειράς. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι ότι, οι Μανιάτες είναι γηγενείς και οι περιουσίες Πατρογονικές που τις όριζαν οι πρόγονοί τους και στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφού,  όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η 1182/2013 απόφαση του Γ΄ Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου «αποδείχθηκε ότι στην περιοχή της Μάνης, όπου βρίσκεται και το επίδικο, ίσχυε κατά τα τελευταία έτη της Τουρκοκρατίας ιδιότυπο νομικό καθεστώς, γιατί η περιοχή αυτή ουδέποτε είχε υποταγεί στους Τούρκους, αλλά διατήρησε την ανεξαρτησία της». Πέρα από την ανώτατη βαθμίδα της Δικαιοσύνης και η πρωτοβάθμια πάντα αναγνώριζε το δίκαιο των Μανιατών επί των Πατρογονικών:

«…Κατά συνέπειαν, το προδιαληφθέν Β.Δ. του 1833 δεν προσεπόρισε κυριότητα εις το Ελληνικόν Δημόσιον, επί ουδενός ακινήτου κειμένου εν Μάνη (…).

»Εξ όλων των ανωτέρω, τα οποία εγίνοντο αντιληπτά και, υπό του παρόντος Δικαστηρίου κατά την επιτόπιον θεώρησιν του επιδίκου, πιθανολογείται σφόδρα και αποδεικνύεται ότι ολόκληρος η περιοχή του επιδίκου «είχε νοικοκύρην» ανέκαθεν μέχρι και της σήμερον (…)γενικώς δε εις την περιοχήν της Μάνης, δεν υπήρχε τεμάχιον γής, χωρίς να ανήκει είς τινα ιδιώτην, πλην βεβαίως των απροσίτων κορυφών και των υψηλόκορμων δασών του Ταϋγέτου…» (Ειρηνοδικείο Καλαμάτας, αρ. απ. 8/3-2-1982), επί αιτήσεως 22 ιδιοκτητών για έκταση από την οποία είχαν αποβληθεί με πρωτόκολλο (5338/19.11.1981) του Δασάρχη Καλαμάτας.

Σημειώνουμε επίσης ότι τα δικαστήρια διέκοπταν τη συνεδρίαση και πήγαιναν επί τόπου για διακρίβωση των ανθρωπογενών χαρακτηριστικών της ιδιοκτησίας. Μήπως οι  τότε δικαστές ήταν υποδεέστεροι των σημερινών ΕΠΕΑ;

στ) Να έχει την ευκαιρία της αντιμετώπισης της υποθέσεώς του με τα νέα δεδομένα που, έστω δειλά και με παλινωδίες έθεσε σε ισχύ η σημερινή κυβέρνηση και είναι υπέρ των αγροτών – ιδιοκτητών. Για να είμαστε σαφείς στην αναφορά μας θα ανατρέξουμε στα ποσοστά εγκρίσεων αποδεκτών ή απορριπτέων ή αποδεκτών εν μέρει (ίδιο περίπου με την απόρριψη διότι δεσμεύει ένα τμήμα της ενιαίας ιδιοκτησίας αχρηστεύοντάς την πρακτικά) αντιρρήσεων, ανά συνεδρίαση, των παλαιών ΕΠΕΑ του 2018 – 2019 σε σχέση με την νέα, μοναδική λειτουργούσα για την Μάνη, δηλαδή του 2022. Αυτά μας προσδιορίζουν σημαντική διαφορά (προς τα πάνω) των αποδεκτών αντιρρήσεων της σημερινής 2^ης ΕΠΕΑ για την Μάνη σε σχέση με τις ΕΠΕΑ του 2018 Μεσσήνης, Μάνης- Καλαμάτας  και Τριφυλίας. Τι συνέβη λοιπόν; Μήπως η σημερινή 2^η ΕΠΕΑ έχει διαφορετικά φωτογραμμετρικά γυαλιά από τις προηγούμενες; Βέβαια πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι στις παλαιές ΕΠΕΑ, που ευτυχώς κατήργησε η σημερινή Κυβέρνηση, οι δύο στους τρείς ήταν υπάλληλοι του Δασαρχείου. Και όπως λέει ο λαός «χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις». Μια ματιά στις δημοσιευμένες αποφάσεις πείθει για το αληθές του υπολογισμού.

ζ) Να έχει το δικαίωμα του 2^ου βαθμού κρίσης της υπόθεσής του, όχι στο ΣτΕ αλλά με μία πλέον σύντομη διαδικασία από άλλη Επιτροπή, με συνθήκες fast-truck ορισμένης και μικρής χρονικής διάρκειας. Δηλαδή βάσει υποβολής  εγγράφων, εκθέσεων,  και λοιπών τεχνικών στοιχείων – υποχρεωτικά εξ αμφοτέρων των μερών – κάτι σαν τις σημερινές δικαστικές αγωγές, διότι όλοι γνωρίζουν το χρονοβόρο και πολυδάπανο μίας προσφυγής στο ΣτΕ και τέλος πάντων όταν θα έχει λήξει η υπόθεση στο ΣτΕ το πλέον πιθανόν είναι ότι ο ιδιοκτήτης θα έχει γεράσει ή πεθάνει και οι απόγονοί του, ντελιβεράδες πλέον, δεν θα ξέρουν ούτε που είναι η περιουσία τους.

Ύστερα απ’ όλα αυτά αναρωτιόμαστε:

α) Τι θα συμβεί εάν όλοι οι έως τώρα κριθέντες (με τις προηγούμενες και τις τωρινές αποφάσεις των ΕΠΕΑ) απαιτήσουν, στο πλαίσιο της μελλοντικής εξάσκησης του δικαιώματός τους για προσφυγή στο ΣτΕ, την δημοσίευση των πρακτικών των ΕΠΕΑ που τους έκριναν αρνητικά, τα οποία φυσικά δεν υπάρχουν, ώστε να μπορέσουν να επιχειρηματολογήσουν επ’ αυτών; Τι θα γίνει με την έναρξη πλημμυρίδας αναλόγων νομικών ενεργειών, αιτήσεων ακυρώσεως, αγωγών και λοιπών αποζημιώσεων που θα ακολουθήσουν τα εξώδικα; Είναι δυνατόν να επιτραπεί στο Δασαρχείο να μετατρέψει την επιδιωκόμενη αγροτική και τουριστική  ανάπτυξη σε αιώνια δικαστική διαμάχη μεταξύ του Κράτους και των πολιτών;

β) Πότε, σύμφωνα με τα παραπάνω πιθανά ενδεχόμενα,  θα τελειώσει το πολυθρύλητο και Εθνικά αναγκαίο Κτηματολόγιο, αφού θα υπάρχει η χρονοβόρα εκκρεμότητα των Δασικών χαρτών και η απειλή «κατάσχεσης» ή μηδενικής αξιοποίησης  των Ελληνικών περιουσιών;

γ) Πότε θα δοθεί το δικαίωμα στους αγρότες να αξιοποιήσουν τις περιουσίες τους εντάσσοντάς τες, εάν επιθυμούν, στο άρμα της ανάπτυξης (έστω και τουριστικής);

δ) Πότε θα δοθεί στους ιδιοκτήτες το δικαίωμα να καθαρίσουν τις περιουσίες τους από την βλάστηση που αναδύεται και η οποία αχρηστεύει κάθε προσπάθεια αξιοποίησης του ακινήτου, διαδικασία που σήμερα απαγορεύεται από το Δασαρχείο ή υπόκειται στον δαίμονα της  γραφειοκρατίας για να κόψει ένα κλαράκι;

ε) Πόσα πυροσβεστικά αεροπλάνα και οχήματα πρέπει να διαθέσει η Πολιτεία για να διασφαλίσει αυτές τις περιουσίες οι οποίες υπόκεινται στην δίνη των πυρκαγιών του κάθε καλοκαιριού, καθότι ακαθάριστες από το «πούσι» και την αφάνα που αναφλέγονται σαν δαδί;

στ) Πόσοι από τους ιδιοκτήτες πρέπει να επανδρώσουν ακόμα την, συμπαθή κατά τα άλλα, οικονομική τάξη των ντελιβεράδων, ή των μεταναστών «εις τας Ευρώπας» ή αλλαχού, αφού δεν μπορούν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους;

ζ) Πόσοι παλαιότεροι αλλά και νέοι Έλληνες μετανάστες θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους αφού η θέλησή τους να επιστρέψουν στην πατρώα γη σκοντάφτει στις ενέργειες του Δασαρχείου το οποίο έχει επιβάλλει εμπάργκο στην περιουσία τους; Πόσοι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στα αστικά κέντρα Μεσσήνιοι, βλέποντας την ήδη απαξιωμένη κληρονομική περιουσία τους να τίθεται όμηρος γραφειοκρατών και, εν τέλει, ανθρώπων που δεν έχουν περπατήσει σε χώμα ή κατσάβραχα, δεν θα  την πουλήσουν «αντί πινακίου φακής» στα funds που καραδοκούν, για να έλθει μετά το ίδιο το Κράτος για να δηλώσει, με την ψήφιση «κατάλληλου Αναπτυξιακού νόμου», ότι η ίδια  περιοχή τίθεται εκτός των περιορισμών της Δασικής, Πολεοδομικής ή άλλης Νομοθεσίας για «ύψιστο Εθνικό συμφέρον», δηλαδή για σοβαρή επένδυση; Και γιατί να μην επενδύσει από τώρα ο γηγενής κάτοικος της Μεσσηνιακής γης, τα παιδιά του ή τα εγγόνια του, με τρομακτικά οφέλη για τον ίδιο, την Εθνική οικονομία, το δημογραφικό, την αποκέντρωση κ.λπ.;

Η Επιτροπή Αγώνα Μάνης σαν άσημος Δον Κιχώτης του μισού αιώνα Αγώνα που ξεκίνησαν ασύντακτα οι κοινότητες και συνέχισε αποτελεσματικά ο σύλλογος «Η ΕΥΝΟΜΙΑ»,  συμβουλεύει τους Μανιάτες και λοιπούς Μεσσήνιους και Λάκωνες, να μην υποστείλουν την σημαία του αγώνα για τις Πατρογονικές Περιουσίες του. Παράλληλα, οφείλει να συγχαρεί τον συγκεκριμένο Μανιάτη ηλεκτρολόγο -μηχανικό του ΕΜΠ από τον Άγιο Νίκωνα, για την προσπάθεια δικαίωσής του και να του εκφράσει την ολόθερμη συμπαράστασή της.

Στην Πολιτεία και στους θεσμοθετημένους λειτουργούς της υπενθυμίζουμε ότι, 

η Μάνη επιβίωσε στους αιώνες χάρη στο πείσμα και το αδούλωτο πνεύμα των κατοίκων της!

 

ΥΓ. Δεν γνωρίζουμε ακόμη αν η 2^η ΕΠΕΑ ή άλλος αρμόδιος για την λειτουργία της έχει δώσει απάντηση επί του ερωτήματος του εξωδίκου «γιατί δεν κρατούνται πρακτικά και γιατί δεν αιτιολογούνται οι αποφάσεις της;». Επ’ αυτού οψόμεθα.