Φυγομαχία ή βόλεμα;

Οι καταγγελίες Πανούση και ο αντίκτυπός τους

Ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη (τέως Δημοσίας Τάξεως) κ. Πανούσης, κατήγγειλε βουλευτές της κυβέρνησης ότι, χρησιμοποιούν ως απειλές τις διασυνδέσεις τους με την τρομοκρατία προκειμένου να πετύχουν κάποιους πολιτικούς στόχους. 
Αν η καταγγελία αληθεύει,
σημαίνει ότι, κάποιος ή κάποιοι που διαθέτουν ένα τέτοιο "ασύμμετρο" όπλο, έχει δημιουργήσει ένα παρακράτος και συνθήκες που καθιστούν ασθενές ένα ζωτικό τμήμα του πολιτεύματός μας, της δημοκρατίας. 
Η ενέργεια αυτή του πρώην κ. υπουργού, που διοικούσε και ήλεγχε τους διωκτικούς μηχανισμούς του κράτους, κανονικά έπρεπε να προκαλέσει "πανικό" στο πολιτικό σύστημα. 
Δηλαδή, να συγκληθεί άμεσα η Ολομέλεια της Βουλής με μοναδικό θέμα το συγκεκριμένο. Εάν δε, το ζήτημα του κ. Πανούση, είχε συνδεθεί και με τον ξυλοδαρμό του βουλευτή Γιώργου Κουμουτσάκου, θα είχε διαμορφωθεί ένα μείγμα ερωτημάτων που θα ζητούσαν άμεση -επείγουσα θα έλεγα- απάντηση που μόνο το συνταγματικό Πολιτικό Σύστημα θα μπορούσε (και οφείλει) να εκφράσει.
Όμως, τίποτα δεν έγινε, πέραν των κάποιων δηλώσεων, ανακοινώσεων και παρόμοιων χλιαρών για το μέγεθος που μπορεί -αν αληθεύει- να κρύβει ένα τέτοιο ζήτημα. 
Ο πολιτικός κόσμος για μια ακόμη φορά έκλεισε τα μάτια μπροστά σε ένα μεγάλο ζήτημα. Όπως έκλεινε τα μάτια στην, επί δεκαετίες, λεηλασία της Ελλάδας, στην καταστροφής της παραγωγής της και στην υποθήκευση της ανεξαρτησίας της στο διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο. 
Αρκεί να μην διαταραχθεί "η πολιτική ηρεμία" που έχει βολέψει καλά δύο τάξεις από την λαφυραγώγηση του δημοσίου πλούτου. 
Και πέραν κάποιων σποραδικών και άσφαιρων πυροβολισμών, το ζήτημα παραδίδεται ανέγγιχτο στη Δικαιοσύνη, που καλείται πλέον να βγάλει αυτή το φίδι από την τρύπα. Έτσι έπρατε πάντα η πολιτική τάξη. Όποτε της έβαζαν σοβαρά προβλήματα κατέφευγε στον έναν "πυλώνα της δημοκρατίας", του οποίου υποτίθεται πως η ίδια δια της Βουλής και το Σύνταγμα εγγυώνται την ανεξαρτησία. Αυτό σημαίνει πως παραδίδεται ένα σοβαρό ζήτημα, που αφορά άμεσα στο πολίτευμα της χώρας, σε έναν θεσμό που, εξ αντικειμένου, είναι πιο ανίσχυρος. 
Την ίδια στιγμή βγαίνει με δηλώσεις του ο υπουργός Δικαιοσύνης, δηλαδή ο πολιτικός "αρχηγός" του θεσμού, και δηλώνει ότι και ο ίδιος είχε τις πληροφορίες αλλά, δεν έκρινε πως υπήρχε σε αυτές κάποια απόδειξη ότι μπορούν να καταστούν αξιόποινες πράξεις.  
Προσωπική άποψη δεν μπορείς να την πεις. Ούτε και πολιτική διότι εμπεριέχει νομικό συμπέρασμα και ως εκ τούτοι καθίσταται ύποπτη ότι μπορεί και να δίνει γραμμή. Στο κάτω κάτω της γραφή η ιστορία της Ελλάδας πολύ λίγες περιπτώσεις διαθέτει που η Δικαιοσύνη, στα ανώτατα κλιμάκιά της, να υπήρξε πρωτοπόρος ας πούμε στην διαδικασία κάθαρσης. Ακόμη πιο λίγς στιγμές διαθέτει στην αυτεπάγγελτη διαδικασία δίωξης όταν άλλοι θεσμοί παραβαίνουν τον Νόμο και το Σύνταγμα.  
Από την πλευρά τους οι πολιτικοί που δεν θέλουν να απωλέσουν μεγάλο μέρος της πίτας νομής της εξουσίας, πολλές φορές δηλώνει πως δεν πρέπει να αφήνουμε τη λειτουργία του κράτους και του πολιτεύματος στα χέρια δικαστικών αποφάσεων διότι τότε θα έχει απαλειφθεί από τη δημοκρατία η πολιτική βούληση και πράξη και άρα η έκφραση του λαού. 

 Να βγει το κάρο απ' το τέλμα...

Όμως, τα τελευταία γεγονότα είναι πολύ σοβαρά. Όσο κι αν θέλει η κυβέρνηση (και οι συν αυτή) να τα υποβαθμίζει, εξακολουθούν να υπάρχουν. Και είναι ζήτημα χρόνου η απαίτηση πληρωμής τους. Διότι όλα, σε αυτή τη ζωή, πληρώνονται. Όπως και το δανεικό χρήμα που οφείλει η Ελλάδα. Οι μόνοι που δεν το αντιλαμβάνονται είναι όσοι δεν επιθυμούν, λόγω συμφέροντος , ιδεολογικών, κομματικών και άλλων σκοπιμοτήτων, να αλλάξει η ελληνική κοινωνία, αρχής γενομένης από τη Δημόσια Διοίκηση. Αυτή που οφείλει και πρέπει να εξουσιοδοτηθεί από τη Βουλή για να σηματοδοτήσει τις θεαματικές αλλαγές που χρειάζονται "για βγει το κάρο απ' το τέλμα". 
Η πραγματική μάχη που δίνεται στην εποχή μας είναι ακριβώς αυτή: η μετάβαση από μια πολιτική - διοικητική - κοινωνική και, τελικ΄σ οικονομική κατάσταση σε μια άλλη. Μεταβαίνουμε από την πρώιμη ευρωπαϊκή κατάσταση στην κανονική. Μέχρι τώρα κάναμε φροντιστήριο. Δώσαμε εξετάσεις, πληρώνοντας ακριβά τα "μαθήματα"¨, περάσαμε αλλά τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ευθυγραμμιστούμε με τους δευτεροκλασάτους του συστήματος που ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Οικογένεια". Σε όλες τις οικογένειες δεν έχουν όλοι την ίδια ισχύ, ρόλο, λόγο... Το ζωτικής σημασίας ζήτημα που γεννιέται για την  ελληνική κοινωνία είναι: πόσον χώρο θα αφήσουμε εμείς, ως λαός, ώστε να επικρατήσουν πολλά αρνητικά στοιχεία για τη ζωή μας; 
Μπροστάρης σε αυτή τη μάχη οφείλει να είναι το πολιτικό σύστημα. Το οποίο όμως δεν πράττει όπως θα θέλαμε (;). Αντίθετα, στα μάτια του λαού φαίνεται πως υπερασπίζεται όλο και λιγότερο την Πατρίδα και την Κοινωνία. Το δε λευκογάλανο χρώμα των εξυπηρετουμένων, από την πολιτική, συμφερόντων ολοένα και ξεθωριάζει αφού οι πολλοί φτωχαίνουν και πολύ λίγοι πλουτίζουν.  
Ίσως γι' αυτό εμφανίζεται όλο και σπανιότερα η ουσία εννοιών όπως "ήθος", "αξιοπρέπεια", "τήρηση υποσχέσεων", "εμπιστοσύνη", "ασφάλεια", "ελπίδα". 
Χρήστος Κ. Κοτσωνής