Άλλη μια παράσταση στο τσίρκο της Σόλωνος

Η κατάληψη της Νομικής μέσα από φοιτητικά μάτια

Ώρα εννέα και κάτι το πρωί, στην Μασσαλίας, έξω από την Νομική. Ήμουν μέσα στους φοιτητές που για μια ακόμα φορά βρήκαν κλειστό το Πανεπιστήμιό τους. Κι όχι γιατί το αποφάσισε η Πρυτανεία ή η Γενική Συνέλευση, αλλά γιατί έτσι, αυθαίρετα, έκρινε μια μερίδα ανθρώπων που δεν ανήκουν καν στους κόλπους του εν λόγω πανεπιστημίου. Η  παράστασή μας ξεκίνησε και σήμερα…

Τους είδα να φωνάζουν «Οι φοιτητές κάνουν κατάληψη για να στηρίξουν τον Νίκο Ρωμανό». Μα εμείς, οι φοιτητές- ή, τουλάχιστον, η πλειοψηφία- δεν θέλαμε κατάληψη! Δεν είχε να κάνει. Σαν να σου λένε: «Έρχομαι στο μπαλκόνι σου να κρεμάσω μια μαύρη σημαία για να διαμαρτυρηθείς». Μα εγώ μένω στο σπίτι μου, όχι εσύ! Είδα τους πιο δυναμικούς από τους φοιτητές να προσπαθούν να περάσουν στο προαύλιο για να πάρουν ως απάντηση ένα-δυο σπρωξίματα και άφθονες ύβρεις που «εκτοξεύονταν» αντί για επιχειρήματα από τους «επαναστάτες». Είδα τα παιδιά της  ΔΑΠ να καταφθάνουν για να διευθετήσουν το ζήτημα και να τριγυρνούν με χαμένο βλέμμα, σαν σκυλιά που έχασαν τ’ αφεντικά τους σε κεντρική λεωφόρο. Είδα τις αριστερές παρατάξεις διχασμένες. Κάποιες ήταν λίγο υπέρ, κάποιες λίγο κατά- πάντως όλες «λίγες».

Είδα έναν κοντό με καπαρντίνα να πηγαινοέρχεται στο προαύλιο ανάμεσα στους αναρχικούς, να μιλά πότε μαζί τους, πότε στο τηλέφωνο με ύφος μεγάλου και τρανού συντονιστή και να καπνίζει. Αμφιβάλλω αν ήταν φοιτητής- τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και από το πρόσωπό του φαινόταν να είχε πατήσει τα 40. Θα μου πείτε: «Μα δεν έχει δικαίωμα ο 20χρονος φοιτητής να ασπρίσει και να ρυτιδώσει από τα βάσανα της ζωής;» Ασφαλώς. Από δικαιώματα στις μέρες μας, άλλο τίποτα…

 Είδα κι έναν ψηλό δίπλα μου, έξω από την σχολή, απ’ αυτούς τους φοιτητές του φραπέ, να λέει όλο παράπονο: «Έλα ρε μάγκα! Μια μέρα είπα να εμφανιστώ κι είμαστε κλειστά! Καλά κάνω εγώ και δεν έρχομαι!» Χαμογέλασα- ήταν η πιο ειλικρινής διαμαρτυρία που άκουσα σήμερα.

Είδα κι όλους εμάς, τους «αμέτοχους». Άλλοι από αδιαφορία, άλλοι από επιθυμία διατήρησης της σωματικής ακεραιότητας, άλλοι από επιθυμία για έναν mochaccino, αφήσαμε αγνώστους να κάνουν κουμάντο στην σχολή μας. Αριθμητικά υπερείχαμε- αν είχαμε οργανωθεί, μπορούσαμε να μπούμε στην σχολή και να σταματήσουμε την κατάληψη. Γιατί δεν το κάναμε; Η άποψη που ψιθυρίστηκε ήταν: «Άντε και μπήκαμε- ποιος θα μας κάνει μάθημα;».

Δεν τους είδα…

Διότι μέσα σε όλα αυτά που είδα- και με συγχωρείτε που παρέλειψα να το επισημάνω νωρίτερα- υπήρξε και κάτι που δεν είδα: οι καθηγητές. Με φωτεινή εξαίρεση την συνταγματολόγο κα. Αντωνίου, που με τους τηλεβόες των αναρχικών να ουρλιάζουν μέσα στ’ αυτιά της ένα κράμα από ασυναρτησίες και ύβρεις, άρχισε να κάνει μάθημα στο προαύλιο από το κεφαλόσκαλο, δεν είδα άλλους να ενδιαφέρονται. Και τούτο το ένα που δεν είδα δεν με προβλημάτισε, δεν με εξόργισε, δεν με απογοήτευσε, όπως όλα αυτά που είδα. Όχι, αυτό έκανε κάτι πιο βαθύ-με πλήγωσε…

Γιατί ξέρω ότι οι καθηγητές της Νομικής «έτρεξαν χιλιόμετρα» στον στίβο της επιστήμης τους για να βρίσκονται στην θέση αυτή. Μιας επιστήμης που απαιτεί κυρίως κριτικό νου, αδιάκοπη μελέτη και αίσθημα δικαίου. Κι αναρωτιέμαι, σήμερα με το νου αυτό έκριναν ότι τα ονομαστά γραφεία και οι πολύκροτες υποθέσεις τους αξίζουν περισσότερο από το Πανεπιστήμιο και άφησαν άλλη μια μέρα να πάει χαμένη για το καπρίτσιο μερικών; Τα εκατοντάδες βιβλία που έχουν μελετήσει τους δίδαξαν άραγε μόνο το πνεύμα της αδιαφορίας; Και το περί δικαίου αίσθημά τους δεν αναταράζεται βλέποντας σε μια τέτοια σχολή να επικρατεί το δίκαιο του θράσους; Κι ύστερα έρχονται στα αμφιθέατρα και πάνω από την έδρα τους μας καλούν να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως φοιτητές και ανησυχούν για την πιθανότητα απώλειας του εξαμήνου. Λες και δεν γνωρίζουν το θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μέσα στο ίδιο το Πανεπιστήμιο που διδάσκουν…

Δεν ζήτησε κανείς από τους καθηγητές ούτε να πηδήξουν τα κάγκελα μιμούμενοι γνωστούς ποινικολόγους, ούτε να πιαστούν στα χέρια με τους καταληψίες. Τους ζητείται κάτι απλούστερο: να αντιληφθούν ότι εκτός από πνευματικοί άνθρωποι  είναι και παιδαγωγοί. Μπορεί εκείνοι που άγονται προς την γνώση να μην είναι πια παιδιά, αλλά έχουν ανάγκη την στήριξή τους. Να πράξουν αυτό που ορίζει η ίδια τους η ιδιότητα: να «ηγούνται κατά», δηλαδή να δείχνουν τον δρόμο σε εμάς τους νέους, που είμαστε μικροί στην ηλικία και φτωχοί ακόμα στο πνεύμα για να διαχειριστούμε με τον σωστό τρόπο όλα όσα βιώνουμε σε αυτήν την παράξενη εποχή.

Η παρουσία δύο-τριών καθηγητών σήμερα το πρωί έξω από την πόρτα και η πρόσκληση προς τους αμφιταλαντευόμενους φοιτητές να τους ακολουθήσουν προς το εσωτερικό της σχολής για να κάνουν το μάθημα τους, αρκούσε για να ενωθούν οι φοιτητές και να ανοίξουν την σχολή. Μερικές φορές, η φωνή ενός εκ των ίσων (ενός φοιτητή, εν προκειμένω) δεν αρκεί για να συσπειρώσει τους υπόλοιπους. Χρειάζεται κάποιος που να εμπνέει δύναμη ,εμπιστοσύνη κι έναν στοιχειώδη σεβασμό για να υπενθυμίσει το αυτονόητο και να κινητοποιήσει «το κρίσιμο πλήθος».

Είναι αδιαμφισβήτητο πως η διαχείριση τέτοιων καταστάσεων απαιτεί προσεκτικές κινήσεις ύστερα από ώριμη σκέψη, αφού και η βιασύνη μπορεί να ανατρέψει τις εύθραυστες ισορροπίες. Αλλά όταν τα πράγματα φτάνουν σε αυτή την εξευτελιστική, για τον ίδιο τον θεσμό του πανεπιστημίου, κατάσταση, η άμεση παρέμβαση είναι πλέον ζήτημα αξιοπρέπειας. Καθηγητές και φοιτητές αποτελούν την ίδια την ουσία του πανεπιστημίου. Κανείς δεν κάνει χάρη σε κανέναν, κανείς δεν είναι τιμώμενο πρόσωπο. Αν δεν το συνειδητοποιήσουν και οι δυο πλευρές και δεν συσπειρωθούν, θα συνεχίζουμε να γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων που- μέσα στα άλλα- επιτρέπουν στους θιασώτες της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων να κερδίζουν έδαφος…

Ο… περίπατος της λογικής

Σε όλον αυτόν τον παραλογισμό που ξεδιπλώθηκε σήμερα το πρωί μπροστά στα μάτια μας, πολλοί αντέδρασαν φωνάζοντας, πολλοί προσπαθώντας να συνδιαλεχθούν λογικά και ψύχραιμα με τους καταληψίες, πολλοί γελώντας, πολλοί φεύγοντας. Ανήκω στους πολλούς που εξεγείρονται γράφοντας. Δεν γνωρίζω αν τελικά προσέφερα τίποτε σε εσάς- θα διαβάσετε αμέτρητα κείμενα στον αχανή κυβερνοχώρο καλύτερα από το δικό μου.

 Αλλά το δικό μου το φτωχό, το μέτριο μυαλό, που με πολύ κόπο με έβαλε στην ιστορική αυτή σχολή, δεν ανέχεται να του στερούν το δικαίωμα στην μάθηση. Γιατί όσο το διεκδικεί ο Ρωμανός, άλλο τόσο το διεκδικώ κι εγώ. Καταπατώντας το δικό μου, δεν εξασφαλίζουν το δικό του. Γιατί όταν εξευτελίζεται το δίκαιο μπροστά στα μάτια μου, θα το κραυγάζω γράφοντας. Γιατί αν δεν αντιδρώ σε τέτοιες φασιστικές καταστάσεις, όπως αυτές που ένα τσούρμο υπηκόων της αναρχίας φρόντισαν να βιώσω σήμερα, θα ξεπουλώ ένα ακόμα κομμάτι της ελευθερίας μου σε μια εποχή που τα απεμπολούμε με το κιλό δεξιά κι αριστερά.

Θα με ρωτήσετε: «Κι αν είναι να βασιλέψουν η αναρχία, ο παραλογισμός κι  η βλακεία, νομίζεις θα τα εμποδίσουν αυτά που γράφεις εσύ κι αμέτρητοι άλλοι;» Όχι, αλλά αν δεν τα γράψουμε, τους φοράμε οι ίδιοι το στέμμα.

Μια φοιτήτρια της Νομικής Αθηνών