Εφαρμοστικός Νόμος του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής»
Ν.3986/2011
Γ΄ Κεφάλαιο (άρθρα 18 έως 26)
Ο εν λόγω θεσμός, που απαντάται στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στη συνέχεια στο Βυζαντινό και είναι ένα κατάλοιπο του μεσαίωνα και της μοναρχίας. Προέρχεται από τον θεσμό του socage, με βάση το οποίο ο θρόνος, ενώ διατηρούσε την ιδιοκτησία των εδαφών, τα παραχωρούσε σε άρχοντες ή ανεξάρτητους καλλιεργητές έναντι ορισμένων υποχρεώσεων. Ο θεσμός αυτός υπάρχει και επιβιώνει ακόμη και σήμερα σε κράτη όπου ο θρόνος συνεχίζει να κατέχει το έδαφος, όπως π.χ. στην Αγγλία.Την εποχή της αποικιοκρατίας ο θεσμός αυτός χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους αποικιοκράτες για την αξιοποίηση των αποικιών, οι οποίες δεν έπαυαν να ανήκουν στον θρόνο. Αυτό έγινε με τους Βρετανούς, τους Βέλγους, τους Ολλανδούς κ.ο.κ. Στην Ελλάδα ο θεσμός αυτός ήρθε μαζί με τους Βρετανούς και συνόδευε τη βαυαρική μοναρχία. Με βάση τον θεσμό της επιφανείας, οι Βρετανοί διεκδίκησαν στα μέσα του 19ου αιώνα το πέρασμα του Μοριά στην επικυριαρχία τους, δίχως να θιγεί η τυπική κυριαρχία του ελληνικού κράτους. Ο θεσμός αυτός διευκόλυνε επίσης τη διατήρηση των μεγάλων τσιφλικιών έως και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946 καταργήθηκε με την έκδοση του Αστικού Κώδικα της εποχής.
Ωστόσο έγιναν δυο προσπάθειες επαναφοράς του. Η πρώτη ήταν επί χούντας, καθώς οι δικτάτορες ήθελαν να παραδώσουν τον φυσικό πλούτο της χώρας, το Αιγαίο, την υφαλοκρηπίδα και την επιφάνεια εθνικού εδάφους σε μερικές πολυεθνικές με σκοπό την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, όπως έλεγαν τότε. Το ξεπούλημα αυτό σταμάτησε με τη μεταπολίτευση. Το 1980 επιχειρήθηκε ξανά από την κυβέρνηση της Ν.Δ. να επανέλθει ο θεσμός με σκοπό την παράδοση ζωτικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στην τότε ΕΟΚ (με γενικό γραμματέα του υπουργείου Συντονισμού -το σημερινό Οικονομίας- τον δικηγόρο Στρατή Στρατήγη, πρώην βουλευτή επικρατείας Ν.Δ. και εν συνεχεία Δ.Η.Α.Ν.Α., πρώτο Πρόεδρο του Οργανισμού «Αθήνα 2004» και σύμβουλο του πρώην πρωθυπουργού κ. Κων/νου Σημίτη), το 1980. Ήταν στο πακέτο της προίκας που είχε υποσχεθεί η ηγεσία της Ν.Δ. για να μπούμε στον «παράδεισο» της ΕΟΚ.
Η πολιτική αλλαγή του 1981 σταμάτησε την όλη υπόθεση και έβαλε όλη την προεργασία για την επαναφορά αυτού του θεσμού στο αρχείο. Εκεί δηλαδή που τον βρήκαν ο κ. Παμπούκης και η κυβέρνηση Παπανδρέου σήμερα. Επαναφέροντας αυτόν τον παρωχημένο θεσμό της φεουδαρχίας και της αποικιοκρατίας σε συνδυασμό με το γνωστό fast track ορέγονται να ξεπουλήσουν τη χώρα, να την παραδώσουν στα πιο αδίστακτα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς».
Ο θεσμός της επιφανείας στοιχειοθετεί εμπράγματο δικαίωμα (κυρίως κυριότητα) πάνω σε οικονομικά αγαθά, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει ιδιοκτησία. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε ανήκει στην χώρα, δημόσια περιουσία, εθνικό έδαφος, φυσικός πλούτος, υποδομές, οικονομικό προϊόν κ.ο.κ., μπορεί να παραχωρηθεί σε οποιονδήποτε (πολυεθνική, επενδυτή ή κράτος) χωρίς να θιχτεί τυπικά το ιδιοκτησιακό του καθεστώς. Ωστόσο ο παραχωρησιούχος αποκτά εμπράγματα δικαιώματα (κυριότητα, υποθήκη, δουλείες) πάνω στο οικονομικό αγαθό, έστω κι αν δεν του ανήκει. Αυτό τον διασφαλίζει έναντι οποιασδήποτε πολιτικής αλλαγής, που ενδεχομένως να αναθεωρούσε την παραχώρηση. Η επιφάνεια συνίσταται για ορισμένο χρόνο με σύμβαση, που υποβάλλεται σε συμβολαιογραφικό τύπο και μεταγράφεται, η διάρκεια της οποίας δεν μπορεί να υπερβεί τα πενήντα χρόνια και δεν μπορεί να είναι μικρότερη της πενταετίας. Με σύμβαση, επίσης, τα μέρη μπορούν να παρατείνουν τη διάρκεια, ενώ η σύσταση της επιφάνειας γίνεται είτε, αντί ορισμένου τιμήματος, που καταβάλλεται ολόκληρο ή πιστώνεται ολικά ή μερικά, είτε, με καταβολή εδαφονόμιου είτε, με συνδυασμό και των δύο.
Ο Εφαρμοστικός Νόμος προβλέπει το Δικαίωμα Επιφανείας. Τί σημαίνει αυτό; Μέχρι τώρα, η ιδιοκτησία ενός ακινήτου ή μιας επιχείρησης προϋποθέτει Νομή, Κατοχή και Κυριότητα (οι νομικοί το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό). Η επιφάνεια προκαλεί διάσπαση της ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα η κυριότητα επί του εδάφους να χάνει μεγάλο μέρος του περιεχομένου της. Με το Δικαίωμα Επιφανείας, πλέον, σπάει η Κυριότητα από την ιδιοκτησία. Δηλαδή, άλλος μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης και άλλος να ασκεί Κυριότητα στο αντικείμενο της ιδιοκτησίας, ειδικά αν το ακίνητο βρίσκεται εντός μιας ΕΟΖ.
Ο θεσμός «επιφανείας» επιτρέπει την άντληση και μη δέσμευση πόρων για τις επιχειρήσεις καθώς αν αυτές πχ νοικιάζουν τα κτίρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις τράπεζες, ενώ με τον θεσμό «επιφανείας» μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εμπράγματο δικαίωμά τους για άντληση πόρων. Η διαφορά του θεσμού «επιφανείας» από την «ενοικίαση», διευκρίνιζαν οι ίδιοι κύκλοι, συνίσταται στο ότι ο θεσμός «επιφανείας» εμπίπτει στο εμπράγματο δίκαιο, δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έναντι τρίτων, ενώ η «ενοικίαση» εμπίπτει στο ενοχικό δίκαιο και αφορά μόνο τους «δύο», δηλαδή τον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή.
Ο νόμος προβλέπει δύο μορφές ανταλλάγματος για το δικαίωμα επιφάνειας: α) ένα κανονικό «τίμημα», που σίγουρα θα πάει απευθείας στη μαύρη τρύπα των δανείων (όσο για το ύψος του τιμήματος, είναι σίγουρο ότι θα είναι αντιστρόφως ανάλογο με το ύψος της μίζας που θα δοθεί) και β) το «εδαφονόμιο» ως περιοδικό αντάλλαγμα, για το οποίο προβλέπεται και δυνατότητα τιτλοποίησης και μάλιστα με δυνατότητα του Δημοσίου να εγγυάται τις ομολογίες που εκδίδονται στο πλαίσιο της τιτλοποίησης. Έτσι οι τράπεζες θα δανείζουν στους επενδυτές για να προεξοφλήσουν στο Δημόσιο το εδαφονόμιο και στη συνέχεια μπορούν να υπολογίσουν τα μελλοντικά έσοδα των επενδυτών και να τα τιτλοποιήσουν (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου πάντα), ώστε να καλύψουν το αρχικό δάνειο από τα έσοδα αυτής της τιτλοποίησης τα οποία θα διατεθούν σε άλλους επενδυτές και όλα αυτά αφού υποθηκευτούν τα δημόσια έσοδα για 50 ή και περισσότερα χρόνια κι έτσι οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν καμία άξια λόγου δημόσια περιουσία. Τα όποια έσοδα θα διατεθούν εδώ και τώρα από τους εθελόδουλους στη μαύρη τρύπα του χρέους και στα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια του εύκολου πλουτισμού. Φυσικά μέσω των φοροαπαλλαγών, ολόκληρο το αρχικό τίμημα θα επιστρέφει από το κράτος στον ιδιώτη
Το δικαίωμα της επιφάνειας, ουσιαστικά λήγει με έναν τρόπο: την παρέλευση του χρόνου του δικαιώματος επιφάνειας. Η μέγιστη διάρκεια του δικαιώματος επιφάνειας είναι 50 χρόνια με δικαίωμα μονομερούς παράτασης για άλλα 30 χρόνια. Με συμφωνία όμως των δύο μερών (δημόσιο και ιδιώτης) μπορεί να παρατείνεται στο διηνεκές. Άρα η δημόσια περιουσία φαινομενικά «δεν ξεπουλιέται» αλλά μόνο ο ιδιώτης έχει δικαίωμα κυριότητας ενώ το δημόσιο δεν έχει κανένα ουσιαστικό δικαίωμα επ’ αυτής. Έτσι μπορούν να πειστούν οι Έλληνες οπαδοί των καλών πρακτικών, που έχουν όμως ήσυχη την «αριστερή» συνείδησή τους ψηφίζοντας Κουβέλη, ότι κανένα ξεπούλημα δεν συντελείται και όλα βαίνουν προς καλώς για το δημόσιο συμφέρον. Το παραπάνω επιβεβαιώνεται από το κείμενο συμπερασμάτων από τη συζήτηση που οργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ με θέμα: «Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας»
«Συμπερασματικά, κοινή ήταν η αντίληψη ότι: ………
β. η αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ουσιαστικός μοχλός για την ανάπτυξη της οικονομίας, συνεπώς απαιτεί ταχύτητα και καθαρές προτάσεις, αναζήτηση επενδυτών με κριτήρια την σοβαρότητα και την μακρόχρονη δέσμευση, αντί ενός ευκαιριακά υψηλού τιμήματος, με παράλληλη επίτευξη ρεαλιστικού τιμήματος, βάσει της υφιστάμενης συγκυρίας,
γ. ο εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου, ιδιαίτερα σε θέματα χρήσης γης (θεσμός επιφάνειας, εταιρείες διαχείρισης ακινήτων) και η ενίσχυση ρυθμιστικών και ελεγκτικών μηχανισμών, πρέπει να αποτελέσουν το ανάχωμα απέναντι στον κίνδυνο ή σε κραυγές σκοπιμότητας περί «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας».
Δηλαδή, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, θέλουν τώρα να αγοράσουν τη δημόσια κοψοχρονιά και όχι μόνο να μη διαμαρτυρηθεί κανείς, αλλά να χαρούμε κιόλας.
Αν κανείς τα συνδυάσεις με τις σκέψεις του Στέφανου Μάνου, επικεφαλής της ΔΡΑΣΗ που στις 21/2/2012 στη συζήτηση που οργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ με θέμα: «Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας» είπε:
«...Αναζητούμε μια μέθοδο που θα ενισχύσει τη βεβαιότητα των επενδυτών ότι η μηδενική φορολογική επιβάρυνση για την κατοχή και μεταβίβαση της ακίνητης περιουσίας δεν θα ανατραπεί από κάποια ανόητη μελλοντική κυβέρνηση. Είτε τώρα, είτε με τη συνταγματική αναθεώρηση, θα βρεθεί.....» καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις των γερακιών του φιλελευθερισμού. Μόλις η δημόσια περιουσία γίνει ιδιωτική, δεν θα δώσουν ούτε ένα ευρώ φόρο.
Ο επενδυτής που θα καταλήξει σε μια συμφωνία με το Δημόσιο θα πληρώσει μεν ένα σημαντικό ποσό για τα δικαιώματα που θα του εκχωρηθούν, γνωρίζοντας όμως εκ των προτέρων, ότι θα πάρει πίσω το κεφάλαιό του από την εφορία! Σύμφωνα με τον ισχύοντα Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (άρθρο 23) από το ακαθάριστο εισόδημα από ακίνητα εκπίπτουν (…) «στις περιπτώσεις υπεκμίσθωσης, πολυετούς μίσθωσης μεταγραπτέας και δικαιώματος επιφάνειας ή εμφύτευσης, το μίσθωμα ή δικαίωμα που καταβάλλεται». Αυτό, όπως επισημαίνουν φοροτεχνικοί, ισχύει ήδη για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και είναι αυτονόητο ότι θα ισχύσει και στην περίπτωση που καθιερωθεί ο θεσμός της επιφάνειας για την αξιοποίηση της δημόσιας γης. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι επενδυτές θα πληρώσουν στην αρχή μεγάλα μισθώματα/δικαιώματα στο Δημόσιο, αλλά αυτά τα ποσά θα αφαιρεθούν τα επόμενα χρόνια από τα ακαθάριστα εισοδήματά τους από ακίνητα και θα αποσβεσθούν πλήρως. Δηλαδή, το Δημόσιο προσφέρει μια δυνατότητα επένδυσης κεφαλαίων που ενσωματώνει και μια φορολογική εγγύηση, ότι ο επενδυτής θα πάρει πίσω το κεφάλαιό του.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο θεσμός της επιφάνειας θα δημιουργήσει στη δημόσια γη ένα νέο Ελντοράντο για επενδυτές και τραπεζίτες και θα επιτρέψει την περαιτέρω ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων ενώ το Δημόσιο όχι μόνο δεν θα αποκομίσει δίκαια ανταλλάγματα για τα ακίνητα που θα παραχωρήσει στους επενδυτές, αλλά θα εξελιχθεί ένα «πάρτι» ιδιωτικών συμφερόντων με συμβάσεις αποικιοκρατικού χαρακτήρα.
Με το θεσμό της επιφάνειας ανοίγει ο δρόμος για την «αξιοποίηση» δασών, ακτών, λιμνών, ποταμών που σε συνδυασμό με τις ΕΟΖ και το fast track των σοσιαλφιλελεύθερων δεν θα απομείνει τίποτα όμορφο σ’ αυτόν τον τόπο που μην έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και όλα τα δημόσια αγαθά θα μετατραπούν σε ιδιωτικά στο όνομα του κέρδους.
Υ.Γ.
Η προσπάθεια πώλησης της περιοχής της Κασσιόπης στην Κέρκυρα εκτάσεως 500 στρεμμάτων που βασίστηκε στο θεσμό της επιφάνειας, καταδεικνύει (σε συνδυασμό με την ανικανότητα των υπευθύνων του ΤΑΙΠΕΔ) την αδυναμία εφαρμογής αυτούσιων ξένων μοντέλων στο χαώδες ελληνικό νομικό σύστημα. Έτσι ο θεσμός της επιφάνειας θα αποτελέσει μία ακόμη απόπειρα σε συνέχεια του άθλιου θεσμού των ΣΔΙΤ στην προσπάθεια του σάπιου πολιτικού κατεστημένου να ξεπουλήσει ολοκληρωτικά τη χώρα και να κονομήσει όσο το δυνατόν περισσότερα
Ν.3986/2011
Γ΄ Κεφάλαιο (άρθρα 18 έως 26)
Ωστόσο έγιναν δυο προσπάθειες επαναφοράς του. Η πρώτη ήταν επί χούντας, καθώς οι δικτάτορες ήθελαν να παραδώσουν τον φυσικό πλούτο της χώρας, το Αιγαίο, την υφαλοκρηπίδα και την επιφάνεια εθνικού εδάφους σε μερικές πολυεθνικές με σκοπό την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, όπως έλεγαν τότε. Το ξεπούλημα αυτό σταμάτησε με τη μεταπολίτευση. Το 1980 επιχειρήθηκε ξανά από την κυβέρνηση της Ν.Δ. να επανέλθει ο θεσμός με σκοπό την παράδοση ζωτικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στην τότε ΕΟΚ (με γενικό γραμματέα του υπουργείου Συντονισμού -το σημερινό Οικονομίας- τον δικηγόρο Στρατή Στρατήγη, πρώην βουλευτή επικρατείας Ν.Δ. και εν συνεχεία Δ.Η.Α.Ν.Α., πρώτο Πρόεδρο του Οργανισμού «Αθήνα 2004» και σύμβουλο του πρώην πρωθυπουργού κ. Κων/νου Σημίτη), το 1980. Ήταν στο πακέτο της προίκας που είχε υποσχεθεί η ηγεσία της Ν.Δ. για να μπούμε στον «παράδεισο» της ΕΟΚ.
Η πολιτική αλλαγή του 1981 σταμάτησε την όλη υπόθεση και έβαλε όλη την προεργασία για την επαναφορά αυτού του θεσμού στο αρχείο. Εκεί δηλαδή που τον βρήκαν ο κ. Παμπούκης και η κυβέρνηση Παπανδρέου σήμερα. Επαναφέροντας αυτόν τον παρωχημένο θεσμό της φεουδαρχίας και της αποικιοκρατίας σε συνδυασμό με το γνωστό fast track ορέγονται να ξεπουλήσουν τη χώρα, να την παραδώσουν στα πιο αδίστακτα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς».
Ο θεσμός της επιφανείας στοιχειοθετεί εμπράγματο δικαίωμα (κυρίως κυριότητα) πάνω σε οικονομικά αγαθά, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει ιδιοκτησία. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε ανήκει στην χώρα, δημόσια περιουσία, εθνικό έδαφος, φυσικός πλούτος, υποδομές, οικονομικό προϊόν κ.ο.κ., μπορεί να παραχωρηθεί σε οποιονδήποτε (πολυεθνική, επενδυτή ή κράτος) χωρίς να θιχτεί τυπικά το ιδιοκτησιακό του καθεστώς. Ωστόσο ο παραχωρησιούχος αποκτά εμπράγματα δικαιώματα (κυριότητα, υποθήκη, δουλείες) πάνω στο οικονομικό αγαθό, έστω κι αν δεν του ανήκει. Αυτό τον διασφαλίζει έναντι οποιασδήποτε πολιτικής αλλαγής, που ενδεχομένως να αναθεωρούσε την παραχώρηση. Η επιφάνεια συνίσταται για ορισμένο χρόνο με σύμβαση, που υποβάλλεται σε συμβολαιογραφικό τύπο και μεταγράφεται, η διάρκεια της οποίας δεν μπορεί να υπερβεί τα πενήντα χρόνια και δεν μπορεί να είναι μικρότερη της πενταετίας. Με σύμβαση, επίσης, τα μέρη μπορούν να παρατείνουν τη διάρκεια, ενώ η σύσταση της επιφάνειας γίνεται είτε, αντί ορισμένου τιμήματος, που καταβάλλεται ολόκληρο ή πιστώνεται ολικά ή μερικά, είτε, με καταβολή εδαφονόμιου είτε, με συνδυασμό και των δύο.
Ο Εφαρμοστικός Νόμος προβλέπει το Δικαίωμα Επιφανείας. Τί σημαίνει αυτό; Μέχρι τώρα, η ιδιοκτησία ενός ακινήτου ή μιας επιχείρησης προϋποθέτει Νομή, Κατοχή και Κυριότητα (οι νομικοί το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό). Η επιφάνεια προκαλεί διάσπαση της ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα η κυριότητα επί του εδάφους να χάνει μεγάλο μέρος του περιεχομένου της. Με το Δικαίωμα Επιφανείας, πλέον, σπάει η Κυριότητα από την ιδιοκτησία. Δηλαδή, άλλος μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης και άλλος να ασκεί Κυριότητα στο αντικείμενο της ιδιοκτησίας, ειδικά αν το ακίνητο βρίσκεται εντός μιας ΕΟΖ.
Ο θεσμός «επιφανείας» επιτρέπει την άντληση και μη δέσμευση πόρων για τις επιχειρήσεις καθώς αν αυτές πχ νοικιάζουν τα κτίρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις τράπεζες, ενώ με τον θεσμό «επιφανείας» μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εμπράγματο δικαίωμά τους για άντληση πόρων. Η διαφορά του θεσμού «επιφανείας» από την «ενοικίαση», διευκρίνιζαν οι ίδιοι κύκλοι, συνίσταται στο ότι ο θεσμός «επιφανείας» εμπίπτει στο εμπράγματο δίκαιο, δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έναντι τρίτων, ενώ η «ενοικίαση» εμπίπτει στο ενοχικό δίκαιο και αφορά μόνο τους «δύο», δηλαδή τον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή.
Ο νόμος προβλέπει δύο μορφές ανταλλάγματος για το δικαίωμα επιφάνειας: α) ένα κανονικό «τίμημα», που σίγουρα θα πάει απευθείας στη μαύρη τρύπα των δανείων (όσο για το ύψος του τιμήματος, είναι σίγουρο ότι θα είναι αντιστρόφως ανάλογο με το ύψος της μίζας που θα δοθεί) και β) το «εδαφονόμιο» ως περιοδικό αντάλλαγμα, για το οποίο προβλέπεται και δυνατότητα τιτλοποίησης και μάλιστα με δυνατότητα του Δημοσίου να εγγυάται τις ομολογίες που εκδίδονται στο πλαίσιο της τιτλοποίησης. Έτσι οι τράπεζες θα δανείζουν στους επενδυτές για να προεξοφλήσουν στο Δημόσιο το εδαφονόμιο και στη συνέχεια μπορούν να υπολογίσουν τα μελλοντικά έσοδα των επενδυτών και να τα τιτλοποιήσουν (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου πάντα), ώστε να καλύψουν το αρχικό δάνειο από τα έσοδα αυτής της τιτλοποίησης τα οποία θα διατεθούν σε άλλους επενδυτές και όλα αυτά αφού υποθηκευτούν τα δημόσια έσοδα για 50 ή και περισσότερα χρόνια κι έτσι οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν καμία άξια λόγου δημόσια περιουσία. Τα όποια έσοδα θα διατεθούν εδώ και τώρα από τους εθελόδουλους στη μαύρη τρύπα του χρέους και στα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια του εύκολου πλουτισμού. Φυσικά μέσω των φοροαπαλλαγών, ολόκληρο το αρχικό τίμημα θα επιστρέφει από το κράτος στον ιδιώτη
Το δικαίωμα της επιφάνειας, ουσιαστικά λήγει με έναν τρόπο: την παρέλευση του χρόνου του δικαιώματος επιφάνειας. Η μέγιστη διάρκεια του δικαιώματος επιφάνειας είναι 50 χρόνια με δικαίωμα μονομερούς παράτασης για άλλα 30 χρόνια. Με συμφωνία όμως των δύο μερών (δημόσιο και ιδιώτης) μπορεί να παρατείνεται στο διηνεκές. Άρα η δημόσια περιουσία φαινομενικά «δεν ξεπουλιέται» αλλά μόνο ο ιδιώτης έχει δικαίωμα κυριότητας ενώ το δημόσιο δεν έχει κανένα ουσιαστικό δικαίωμα επ’ αυτής. Έτσι μπορούν να πειστούν οι Έλληνες οπαδοί των καλών πρακτικών, που έχουν όμως ήσυχη την «αριστερή» συνείδησή τους ψηφίζοντας Κουβέλη, ότι κανένα ξεπούλημα δεν συντελείται και όλα βαίνουν προς καλώς για το δημόσιο συμφέρον. Το παραπάνω επιβεβαιώνεται από το κείμενο συμπερασμάτων από τη συζήτηση που οργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ με θέμα: «Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας»
«Συμπερασματικά, κοινή ήταν η αντίληψη ότι: ………
β. η αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ουσιαστικός μοχλός για την ανάπτυξη της οικονομίας, συνεπώς απαιτεί ταχύτητα και καθαρές προτάσεις, αναζήτηση επενδυτών με κριτήρια την σοβαρότητα και την μακρόχρονη δέσμευση, αντί ενός ευκαιριακά υψηλού τιμήματος, με παράλληλη επίτευξη ρεαλιστικού τιμήματος, βάσει της υφιστάμενης συγκυρίας,
γ. ο εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου, ιδιαίτερα σε θέματα χρήσης γης (θεσμός επιφάνειας, εταιρείες διαχείρισης ακινήτων) και η ενίσχυση ρυθμιστικών και ελεγκτικών μηχανισμών, πρέπει να αποτελέσουν το ανάχωμα απέναντι στον κίνδυνο ή σε κραυγές σκοπιμότητας περί «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας».
Δηλαδή, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, θέλουν τώρα να αγοράσουν τη δημόσια κοψοχρονιά και όχι μόνο να μη διαμαρτυρηθεί κανείς, αλλά να χαρούμε κιόλας.
Αν κανείς τα συνδυάσεις με τις σκέψεις του Στέφανου Μάνου, επικεφαλής της ΔΡΑΣΗ που στις 21/2/2012 στη συζήτηση που οργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ με θέμα: «Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας» είπε:
«...Αναζητούμε μια μέθοδο που θα ενισχύσει τη βεβαιότητα των επενδυτών ότι η μηδενική φορολογική επιβάρυνση για την κατοχή και μεταβίβαση της ακίνητης περιουσίας δεν θα ανατραπεί από κάποια ανόητη μελλοντική κυβέρνηση. Είτε τώρα, είτε με τη συνταγματική αναθεώρηση, θα βρεθεί.....» καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις των γερακιών του φιλελευθερισμού. Μόλις η δημόσια περιουσία γίνει ιδιωτική, δεν θα δώσουν ούτε ένα ευρώ φόρο.
Ο επενδυτής που θα καταλήξει σε μια συμφωνία με το Δημόσιο θα πληρώσει μεν ένα σημαντικό ποσό για τα δικαιώματα που θα του εκχωρηθούν, γνωρίζοντας όμως εκ των προτέρων, ότι θα πάρει πίσω το κεφάλαιό του από την εφορία! Σύμφωνα με τον ισχύοντα Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (άρθρο 23) από το ακαθάριστο εισόδημα από ακίνητα εκπίπτουν (…) «στις περιπτώσεις υπεκμίσθωσης, πολυετούς μίσθωσης μεταγραπτέας και δικαιώματος επιφάνειας ή εμφύτευσης, το μίσθωμα ή δικαίωμα που καταβάλλεται». Αυτό, όπως επισημαίνουν φοροτεχνικοί, ισχύει ήδη για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και είναι αυτονόητο ότι θα ισχύσει και στην περίπτωση που καθιερωθεί ο θεσμός της επιφάνειας για την αξιοποίηση της δημόσιας γης. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι επενδυτές θα πληρώσουν στην αρχή μεγάλα μισθώματα/δικαιώματα στο Δημόσιο, αλλά αυτά τα ποσά θα αφαιρεθούν τα επόμενα χρόνια από τα ακαθάριστα εισοδήματά τους από ακίνητα και θα αποσβεσθούν πλήρως. Δηλαδή, το Δημόσιο προσφέρει μια δυνατότητα επένδυσης κεφαλαίων που ενσωματώνει και μια φορολογική εγγύηση, ότι ο επενδυτής θα πάρει πίσω το κεφάλαιό του.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο θεσμός της επιφάνειας θα δημιουργήσει στη δημόσια γη ένα νέο Ελντοράντο για επενδυτές και τραπεζίτες και θα επιτρέψει την περαιτέρω ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων ενώ το Δημόσιο όχι μόνο δεν θα αποκομίσει δίκαια ανταλλάγματα για τα ακίνητα που θα παραχωρήσει στους επενδυτές, αλλά θα εξελιχθεί ένα «πάρτι» ιδιωτικών συμφερόντων με συμβάσεις αποικιοκρατικού χαρακτήρα.
Με το θεσμό της επιφάνειας ανοίγει ο δρόμος για την «αξιοποίηση» δασών, ακτών, λιμνών, ποταμών που σε συνδυασμό με τις ΕΟΖ και το fast track των σοσιαλφιλελεύθερων δεν θα απομείνει τίποτα όμορφο σ’ αυτόν τον τόπο που μην έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και όλα τα δημόσια αγαθά θα μετατραπούν σε ιδιωτικά στο όνομα του κέρδους.
Υ.Γ.
Η προσπάθεια πώλησης της περιοχής της Κασσιόπης στην Κέρκυρα εκτάσεως 500 στρεμμάτων που βασίστηκε στο θεσμό της επιφάνειας, καταδεικνύει (σε συνδυασμό με την ανικανότητα των υπευθύνων του ΤΑΙΠΕΔ) την αδυναμία εφαρμογής αυτούσιων ξένων μοντέλων στο χαώδες ελληνικό νομικό σύστημα. Έτσι ο θεσμός της επιφάνειας θα αποτελέσει μία ακόμη απόπειρα σε συνέχεια του άθλιου θεσμού των ΣΔΙΤ στην προσπάθεια του σάπιου πολιτικού κατεστημένου να ξεπουλήσει ολοκληρωτικά τη χώρα και να κονομήσει όσο το δυνατόν περισσότερα
πηγή:epam-drama.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου