Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί η εξουσία και οι κρατικές απολαβές...

Του Πάρη Πέτρα
Κοίτα τώρα, αν είσαι λίγο τυχερός στη ζωή σου. Ας πούμε πως βρίσκεσαι κάπου όπου εκτυλίσσεται ένα ιστορικό γεγονός του οποίου την βαρύτητα εσύ δεν έχεις αντιληφθεί. Απλώς συμμετέχεις διότι είσαι νέος και το αίμα σου βράζει, διότι βρίσκεται εκεί και η γκόμενα / γκόμενος που σου τραβά την καρδιά από την αριστερή βαλβίδα, ίσως γιατί πρέπει να κάνεις "κάτι" κι εσύ για να φανείς στον φοιτητικό ή τον όποιον άλλον κύκλο σου. 

Πού να φανταστείς ότι τούτο το απλό πράγμα θα αποτελέσει επένδυση ζωής. Στο κάτω κάτω της γραφής πόσοι και πόσοι που τιμώνται σαν ηρωικές μορφές αν τους... ψάξουμε δεν θα βρούμε πράγματα που αφαιρούν την ηρωικότητά τους; 
Και τις είναι, τέλος πάντων, ηρωισμός. Η παρορμητικότητα της στιγμής, μια εσωτερική σπίθα που κάνει το απίθανο ή οι περιγραφές των "από πίσω" που γνωρίζουν πως και οι ίδιοι και η κοινωνία, η όποια κοινωνία, έχει ανάγκη από ήρωες; 

Κοινωνίες σαν την Ελληνική, δηλαδή μικρές που εδώ και αιώνες νοιώθουν διάφορα υποδήματα κατακτητή έχουν επενδύσει στην υπέρτατη ανθρώπινη αξία: την ελευθερία! 
Άλλες κοινωνίες που δεν έχουν παρόμοια ιστορικά βιώματα δεν το έχουν ανάγκη. Για παράδειγμα, τι να πουν οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί για την ελευθερία αφού οι ίδιοι την έχουν στερήσει κατά καιρούς από άλλους λαούς; 
Εμείς όμως την υμνούμε και την δοξάζουμε διαρκώς διότι αυτή ήταν που μας στερήθηκε.      
Αν λοιπόν στο τυχαίο γεγονός που έτυχε ή επιδίωξες (χωρίς επίγνωση της βαρύτητάς του) μπει και ο αγώνας για ελευθερία, τότε είναι που έκανες την τύχη σου πραγματικά. 
Παραδείγματα πολλά. Ξέρω μια περίπτωση ενός που έτυχε να συλληφθεί επί Χούντας τυχαία πηγαίνοντας στην δουλειά του. Έπεσε πάνω στην διαδρομή των αστυνομικών και τον έπιασαν. Τον πήγαν στις φυλακές Αβέρωφ όπου έτυχε να βάλει την υπογραφή του στο εξώφυλλο ενός δίσκου που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό. 
Επενδυσάρα αποδείχθηκε η τζίφρα. Μέγας αντιστασιακός παρουσιάστηκε αργότερα για να αποδειχθεί ότι πολλές φορές στη νεώτερη (ενδεχομένως και στην παλαιότερη) ιστορία μας οι σκοπιμότητες και οι εποχές φτιάχνουν τους ήρωες. Όχι πως δεν υπάρχουν και πραγματικοί. Λίγοι, το ξέρω μα, όπου οι ήρωες βγαίνουν κατά δεκάδες βαστάτε μικρό καλάθι...

Η μεγαλύτερη επένδυση για πάρα πολλούς από τους "παρευρεθέντες" ήταν αναμφισβήτητα το Πολυτεχνείο. Όντως ήταν ένας αγώνας που αξιοποιήθηκε και έγινε τεράστιος στην εποχή της Μεταπολίτευσης αξιοποιούμενος από τα κόμματα προκειμένου να εδραιώσουν την κομματοκρατία. Δυστυχώς, και λυπάμαι που το επισημαίνω, οι τόκοι από την επένδυση του Αγώνα του Πολυτεχνείου δημιούργησαν αυτό το άθλιο κρατικοδίαιτο μοντέλο της Ελλάδα που σήμερα καταρρέει. Η αλήθεια είναι λοιπόν πως ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος ο μύθος που έντυσε το Πολυτεχνείο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. 
Θα πείτε, πάντα ο μύθος δεν έντυνε ηρωικά πρόσωπα, γεγονότα και εποχές; 
Έτσι είναι αλλά τότε που μυθοποιήθηκαν όλα αυτά δεν υπήρχαν μέσα καταγραφής που να πλησιάζουν έστω στο... χιλιόμετρο τα σημερινά. Την αποτύπωση αναλάμβανε συνήθως η προφορική παράδοση και έπειτα η λαϊκή μούσα. 
Άλλωστε, κάπως έτσι δεν γεννήθηκε και ο Διγενής;      
Σήμερα όμως δεν επιτρέπεται η μυθοπλασία σε υπέρτατο βαθμό, όσο ανάγκη κι αν την έχει ο λαός. Διότι αν συμβαίνει αυτό -όπως στην περίπτωση του Πολυτεχνείου- σε τελική ανάλυση μόνο τον λαό δεν εξυπηρετεί. Αντίθετα, μετατρέπεται σε πολύτιμο εργαλείο της εξουσίας και της παρα-εξουσίας! 
Και το Πολυτεχνείο το απέδειξε περίτρανα. Όπως και κάποια (πονηρά) πρόσωπα που φέρεται ότι πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα του. Επένδυσαν για μια ζωή χαρισάμενη!
Το χειρότερο είναι ότι το συλλογικό ασυνείδητο φαίνεται να γνωρίζει την υπερβολή και γι' αυτό σήμερα, που ζούμε την χειρότερη κατάκτηση της ιστορίας μας διότι ο εχθρός είναι το χρέος στο οποίο "όλοι" σκύβουμε το κεφάλι, ουδείς έχει την διάθεση, για παράδειγμα,  να ρίξει την πόρτα κάποιου κεντρικού "ναού του χρήματος" για ν' απαιτήσει την ελευθερία των Ελλήνων από τα δεσμά των δανειστών.  
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά το χρέος που είναι δυσβάστακτο".

ΥΓ. Γνωρίζω πως ο κάθε άνθρωπος αντέχει διαφορετική δόση αλήθειας. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε πως όσο μεγαλύτερη αλήθεια μπορεί να σηκώσει ένας άνθρωπος τόσο πιο κοντά στην σοφία έχει πλησιάσει.    
Η αποβολή των μύθων είναι ρεαλισμός και βοηθά τα μέγιστα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αυτό πρωτίστως όφειλαν να το επιχειρήσουν εδώ και πολλές δεκαετίες οι κυβερνήτες της Πατρίδας. Δεν το έπραξαν γι' αυτό σήμερα θερίζουμε ό,τι εκείνοι έσπειραν και εμείς ξεβοτανίζαμε. Ας το πράξουν έστω τώρα.  Όχι με την στρεβλή μεθοδολογία τύπου Ρεπούση, διότι αυτό είναι ιστορική παραποίηση. 
Όμως η Ιστορία πρέπει να απαλλαγεί από μύθους που εξακολουθούν να συντηρούν ένα κρατικοδίαιτο - αντιπαραγωγικό σύστημα και οδηγούν νέους ανθρώπους σε ιδεολογήματα που τους στερούν το αύριο. 
Η Ελευθερία είναι χρήσιμη γι' αυτούς που ξέρουν να την γευτούν. Όσο κάνουν κατάχρηση αυτής εις βάρος του κοινωνικού συνόλου είναι απλώς φασίστες με πινακίδα δημοκράτη.