Δέκα χρόνια στο οδόφραγμα…

Πως γίνεται πάντα

η μια πλευρά να τηρεί

«μέχρι και το τελευταίο ιώτα»

της συμφωνίας και η άλλη

να την κάνει κουρελόχαρτο;

Του Γιώργου Αγαπίου

 (Δημοσιογράφου - μέλους του Κεντρικού Εκλογικού Επιτελείου του υποψήφιου για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργου Λιλλήκα)

 Η παράνομη σύλληψη των τριών αστυνομικών την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν ένα «μεμονωμένο γεγονός» όπως προσπαθεί να μας το πλασάρει η πολιτική ελίτ, αλλά ήταν «ακόμα ένα γεγονός». Και κάθε φορά που συμβαίνει τέτοιο «γεγονός», η πολιτική μας ελίτ  το απομονώνει και το σχολιάζει ξέχωρα από το ευρύτερο περιβάλλον.

Αναστασιάδης, Μαλάς, Στεφάνου και ο –σε ρόλο αγγελιαφόρου– Καρογιάν, ήταν τις τελευταίες μέρες σε πλήρη συγχορδία. Με αντιδράσεις προβλέψιμες και μηχανικές: φραστικές καταδίκες, «έντονα διαβήματα», ανύπαρκτες καταγγελίες για εσωτερική κατανάλωση. Με δύο κουβέντες: λένε πολλά, ουδέν πράττουν.  

Μιλούν για σεβασμό των τεσσάρων βασικών ελευθερίων, για τη συμφωνία της «Πράσινης Γραμμής», για τα μηνύματα συνύπαρξης, αλλά όλα αυτά είναι επικεφαλίδες χωρίς περιεχόμενο. Λόγια πομπώδη, χωρίς ουσία. Ξεχνούν ή αποκρύβουν, ότι μια οποιαδήποτε συμφωνία για να θεωρείται έγκυρη πρέπει να τηρείται από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη.

Πως γίνεται τώρα πάντα η μια πλευρά να τηρεί «μέχρι και το τελευταίο ιώτα» της συμφωνίας και η άλλη να την κάνει κουρελόχαρτο; Πόσες φορές θα πρέπει να ξαναπαιχτεί το σενάριο «απαγωγή – παράνομη σύλληψη – δίκη παρωδία» για να υπάρξει δυναμική αντίδραση; Πόσα τέτοια γεγονότα πρέπει να συμβούν για να πάρουμε επιτέλους ένα (όχι δέκα, αλλά ΕΝΑ) πρακτικό μέτρο εις βάρος του παράνομου καθεστώτος; Πότε χάθηκε η στοιχειώδης αξιοπρέπεια, ο αυτοσεβασμός, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας; Και μέχρι πότε θα φοβόμαστε τον ίσκιο μας;   

Έχουν σχεδόν περάσει δέκα χρόνια από την πανούργα και καλά σχεδιασμένη ενέργεια του τουρκικού στρατού και τη μερική άρση των  περιορισμών ελεύθερης διακίνησης. Από τις 23 Απριλίου 2003 μέχρι σήμερα, τα πάντα έχουν δραματικά αλλάξει, αλλά η παλιά πολιτική ελίτ ακροβατεί ακόμη μεταξύ των συνθημάτων και των μύθων.  

Δεν βλέπουμε πια χιλιάδες πρόσφυγες να συνωστίζονται έξω από τα οδοφράγματα παλεύοντας με τις μνήμες και τη συνείδηση τους. Δεν υφίσταται πια τα πολιτικά και τα ηθικά διλλήματα που ξεπρόβαλλαν τις πρώτες μέρες, αλλά ούτε και μέχρι σήμερα υπήρξαν απτά οφέλη στις προσπάθειες για λύση του Κυπριακού από το άνοιγμα οδοφραγμάτων. Ούτε βέβαια είδαμε την τουρκοκυπριακή κοινότητα, που επωφελήθηκε παντοιοτρόπως από τα νέα δεδομένα, να λειτουργεί ενοποιητικά –αντί να ξεπουλά μαζικά τις κατεχόμενες ελληνοκυπριακές περιουσίες.  

Επειδή όμως Αναστασιάδης-Μαλάς και –ο σε ρόλο αγγελιαφόρου– Καρογιάν ασκούν υψηλή πολυεπίπεδη πολιτική, δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό που ο κοσμάκης το κατάλαβε και το εμπέδωσε. Ότι δηλαδή η σημερινή χρήση των οδοφραγμάτων «δεν συμβάλλει στην απελευθέρωση και στην ανατροπή των κατοχικών δεδομένων, αλλά (…) εδραιώνει την αντίληψη για καλή γειτονία ανάμεσα σε δύο κοινότητες και δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις ότι έχει πέσει το τείχος της κατοχής και της διχοτόμησης». Αυτά τα λέει ο Λιλλήκας, αλλά όταν ζήτησε να κλείσουν προσωρινά τα οδοφράγματα ως μέτρο αντίδρασης στην παράνομη σύλληψη των αστυνομικών, του είπαν ότι είναι λαϊκιστής και επικίνδυνος! Με τέτοια μυαλά βέβαια, να δείτε που εκτός από χουβαρντάδες, θα μας πουν και κερατάδες.

 gagapiou@lillikas.com