Τα γραμματοκιβώτιο εκλάπη…

Του Πάρη Πέτρα

Του κόσμου οι φλέβες έγιναν πια ηλεκτρονικές και εύκολα διαγνώσιμες,  ταχύτατα κυκλοφορούσες οι πληροφορίες στο κορμί του. Γέμισε η γη κεραίες, αναμεταδότες, σύρματα και ασύρματα, κουμπιά και οθόνες. Ένα διαρκές  σούρτα – φέρτα μηνυμάτων, εικόνων, πληροφοριών θέλει να εξουδετερώσει τον παμπάλαιο φίλο των κοινωνιών, τον άνθρωπο που έφερνε ελπίδες, δύναμη, ανείπωτη χαρά μα και απογοητεύσεις. Τον ταχυδρόμο!

Δεν υπήρξε άλλος άνθρωπος στην ιστορία των κοινωνιών που να συγκεντρώνει απάνω του τόση προσμονή, τόση ελπίδα. Ίσως οι πολιτικοί μα αυτοί πολύ σύντομα διέψευδαν τα πάντα και έχαναν το παιχνίδι της προσμονής˙ έτσι ό,τι διατηρούσαν γινόταν από ανάγκη και με κόπο στρατιάς παρατρεχάμενων.

Ο ταχυδρόμος ακόμα κι αν τούτη τη φορά δεν έφερνε μαζί του το γράμμα της ελπίδας, του καημού, θα ερχόταν πάλι σε μερικές ημέρες. Ήταν οι μέρες που πότιζαν ξανά την προσμονή και την καρτερία, χάραζαν μια ρωγμή στο σκότος της απελπισίας.

Γι’ αυτό άλλωστε ο ταχυδρόμος ήταν ιερό πρόσωπο από τις αρχαίες ακόμα κοινωνίες και στο πέρασμα των αιώνων, τότε που ονομάζονταν αγγελιοφόροι, κήρυκες, πεζοδρόμοι, γραμματοφόροι… Περπατώντας μερόνυχτα, άλλοτε πάλι χρησιμοποιώντας άλογα και άμαξες, παρέδιδαν πέτρες, φλοιούς δένδρων, δέρματα ζώων, ξύλα, παπύρους και πολύ αργότερα χαρτιά, όπου επάνω τους ήταν χαραγμένα μηνύματα.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη 
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου…

Οι αρχαίοι Έλληνες πρώτοι αντιλήφθηκαν την ιερότητα του μηνύματος και δημιούργησαν τον ανάλογο θεό τον Ερμή, θέλοντας έτσι να υπογραμμίσουν την ιερότητα της διαδικασίας αλλά και του προσώπου που την ασκούσε. Ο ταχυδρόμος ήταν ιερό πρόσωπο και βέβηλος με ποινή σκληρής τιμωρίας όποιος τον πείραζε. Όπως ιερά ήταν και τα αντικείμενα της αποστολής του, το κηρύκειο του Ερμή μα και το σακούλι που αργότερα έγινε τσάντα και η γλυκειά καραμούζα που αντηχούσε στα χωριά καλώντας τους κατοίκους στο μοναδικό καρδιοχτύπι της προσμονής…

Λένε πως ο κόσμος «προόδευσε», μα η γενικότητα τούτη εξαφανίζει τις ατέλειες της προόδου, διαγράφει διά παντός από τη σκέψη τις λεπτές εκείνες πινελιές από τον ανθρώπινο πίνακα που προσδιόριζαν καλύτερα τον άνθρωπο και την αποστολή του στη Γη.  Κι αυτό διότι στη θέση των νευρώνων του τοποθετήθηκαν σκληρά καλώδια, όπου τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες τα πάντα. Οι  ελπίδες κόντυναν, οι προσμονές έγιναν «ντίτζιταλ», τα αισθήματα «πίξελ».    

Ο ταχυδρόμος όμως εξακολουθεί να υπάρχει, να δίνει της μάχη του με συμμάχους κυρίως τη αργή στρατιά των γερόντων και των κουρευομένων συντάξεων, των λογαριασμών της ΔΕΗ, του νερού, των τηλεφώνων που δεν πρόλαβαν ακόμη να γίνουν sms . Τον μάχονται οι πάντες: τράπεζες, εταιρείες τηλεπικοινωνιών και ηλεκτρονικών δημιουργημάτων, κυβερνήσεις, δορυφόροι ακόμα και εμείς που κάποτε βλέπαμε στο πρόσωπό του τον Ερμή.

‘Ένα κίτρινο ταχυδρομικό κουτί κολλημένο στην παραλία ενός μικρού τουριστικού χωριού πάντα αποτελεί ξεχωριστό σημείο για τους επισκέπτες που σπάνια μεταφέρουν με τις αποσκευές τους κάποιο «λάπτοπ» για να στείλουν εντυπώσεις και φωτογραφίες στην πατρίδα. Για τους περισσότερους μια κάρτα από τον τόπο παραθερισμού –αν και η έννοια αυτή διαστρεβλώθηκε σε «διακοπές»-   είναι ένα δώρο ή αν θέλετε και επίδειξη «κοίτα που έχουμε πάει»!

Το γραμματοκιβώτιο σταθερό επάνω στον τοίχο του περιμένει να δεχθεί κάρτες και γράμματα και ύστερα τον ταχυδρόμο που θα τα μεταφέρει στα κεντρικά…

Είπαμε όμως πως η κοινωνία μας αφαίρεσε τις λεπτές πινελιές και κυρίως αυτές του σεβασμού. Ακόμη και γι’ αυτό το σιδερένιο – κίτρινο κουτί στο οποίο αποθέτονται μηνύματα, κάποια από τα οποία μπορούν ακόμη και να καθορίσουν τη ζωή ανθρώπων, βεβηλώθηκε!  Από διεστραμμένο εγκέφαλο που το έκλεψε μια νύχτα, εμπορευόμενος την αηδία της εποχής και της βραχυκυκλωμένης σκέψης του. Και το έκανε με τρόπο να φορτωθεί σε εκείνους που ξέρουν τι θα πει σεβασμός, ιδιαίτερα στον ταχυδρόμο και τα μηνύματα που μεταφέρει. Έτσι οι επισκέπτες ψάχνουν μάταια τα γραμματοκιβώτιο για να ταχυδρομήσουν τα θερινά τους μηνύματα από μια Ελλάδα που η βλακώδης στρατιά εξακολουθεί να διαθέτει αξιόμαχο στράτευμα στη μάχη με τη λογική. Το δυστύχημα είναι πως η βλακεία είναι αήττητη και έχει πάρει αιώνες τώρα διαζύγιο με τα όποια μηνύματα και τους ταχυδρόμους αυτών.

ΥΓ. Το περιστατικό της κλοπής είναι απολύτως αληθές και συνέβη σε πανέμορφο  παραλιακό –τουριστικό  χωρικό της Πελοποννήσου.