Η ιστορική δικαίωση της Μάνης και «η Ευνομία»

Επιστρέφονται τα πατρογονικά

Του Πάρη Πέτρα

Χρειάστηκαν δεκαετίες ολόκληρες και αγώνας για την ιστορική δικαίωση της Μάνης. Ένας αγώνας που άφησε πίσω του πολλά θύματα. Θύματα που προξένησε η απαράδεκτη πρακτική ενός «συστήματος» που τυλίγει τον πολίτη «σε μια κόλα χαρτί»... Χρόνος, χρήμα, ψυχραιμία, υπομονή, ψυχικές δυνάμεις που δύσκολα τις βρίσκει κάποιος που έχει γεννηθεί, έχει μεγαλώσει εκεί, διαθέτει μνήμες ζωής από σπορά, θερισμό, σκάψιμο, όργωμα… Μα τούτο το κράτος, που θέλει να ταυτίζεται με την έννοια «πατρίδα», πολλές φορές συμπεριφέρεται  χειρότερα κι από τον εχθρό.

Ταλαιπωρεί τα παιδιά του, όπως έκανε με τους Μανιάτες που καλούνταν ν’ αποδείξουν πως τα πατρογονικά κτήματά τους δεν είναι «δημόσια και δασικά», δηλαδή, δεν τα πήραν από κανέναν Τούρκο! Γιατί αυτό ακριβώς ισχυρίζονται οι Δασικές Υπηρεσίες που οχυρώνονται πίσω από τον Νόμο 998/79. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, διαγράφουν την επίσημη ιστορία που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στα σχολειά, ισχυριζόμενες ότι η Μάνη ήταν… οθωμανική ιδιοκτησία. Ναι, έχουν προηγηθεί της κυρία Ρεπούση που πλέον έρχεται δεύτερη συνωστιζόμενη πίσω τους!  Και για να... Αριστοφανίσουμε λίγο με τη Σμύρνη της κυρίας Ρεπούση, «συνοστίζονταν οι... Τούρκοι στη Μάνη για να καλλιεργήσουν…»! Τόσο φαιδρά, τόσο νέο-ρωμαίικα! 

Τόνοι χαρτιού, χιλιάδες ωρών στα δικαστήρια που τις περισσότερες φορές δικαίωναν τους Μανιάτες, δεν έφταναν στο ίδιο κράτος που θαυμαστά αυτοσυντονίστηκαν (!) οι ίδιες υπηρεσίες του, προκειμένου να «διευθετηθεί» η περίπτωση της Βιστωνίδας. Ποτέ κανένας πολιτικός δεν είχε τα κότσια για να πει από μόνος του «κάτι, αλήθεια, συμβαίνει εδώ...». Όλοι τους νοιάζονταν μόνο για την άκρατη αστικοποίηση – ερήμωση της υπαίθρου. Προηγουμένως είχαν φροντίσει να πάρουν οι Έλληνες τον δρόμο του ξενιτεμού που ερήμωσε την ύπαιθρο της Ελλάδας από χέρια. Και μετά, ο συνωστισμός η του κόσμου στις πόλεις με "ένα οικοπεδάκι" και το έγκλημα της αντιπαροχής! Για σοβαρή αγροτική πολιτική δεν μίλησαν ποτέ πέραν από τα όρια των κομματικών συνεταιρισμών, που όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς στην πλειοψηφία τους αλλά αποτέλεσαν μια από τις αιτίες της σημερινής παρακμής!  

Η άγονη και από τη φύση της άγρια Μάνη, χωρίς έργα υποδομής, χωρίς πόρους,                  χωρίς πυκνό ενεργό πληθυσμό ερήμωσε και μεγάλο μέρος της γης αγρίεψε. Δηλαδή φύτρωσαν αφάνες, ασπάλαθροι, σκίνα, φρύγανα... Και ύστερα, όταν η περιοχή άρχισε ν' αναπτύσσεται τουριστικά και η γη απέκτησε κάποια αξία, κατέφθασαν οι Δασικές Υπηρεσίες που έβλεπαν παντού "δασικές εκτάσεις"! Δεν τους έφτανε όμως αυτό: τις χαρακτήριζαν και "δημόσιες" κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου αφού ήταν ελεγκτές και δικαστές! Ήταν και αυτός ένας σιωπηρός τρόπος τζάμπα απαλλοτρίωσης των περιουσιών του κόσμου. Οι πολιτικοί, πλην ελαχιστοτάτων, τσιμουδιά. Παρά τις κινητοποιήσεις των Μανιατών, παρά τις χιλιάδες των υπογραφών το 1991, παρά τις δικαστικές αποφάσεις, όπως η μνημειώδης 36/91 του ειρηνοδίκη Χρήστου Γιαννακούρα που έλεγε ορθά κοφτά: «κατά συνέπειαν, το προδιαληφθέν Β.Δ. 1833 δεν προσεπόρισε κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο επί ουδενός ακινήτου ευρισκομένου στη Μάνη», ουδείς άκουγε. 

                                            Και μαχαίρι και πεπόνι!

Το διεφθαρμένο, όπως αποδεικνύεται σήμερα σε όλο του το "μεγαλείο" κράτος, έχοντας υιοθετήσει "ανάπτυξη" μέσω της άναρχης οικοπεδοποίησης της χώρας («είναι πολλά τα λεφτά Αλέκο!»), αποποιήθηκε την υποχρέωσή του προς τη χώρα και τον λαό της: τη σύνταξη Εθνικού Κτηματολογίου και τον σχεδιασμό πραγματικής, Ήπιας Ανάπτυξης που θα απέκλειε σε μεγάλο βαθμό την αλλαγή της φυσιογνωμίας της ελληνικής υπαίθρου και τη μετατροπή της σε «οικοδομικό γιουσουρούμ». 

Έτσι, αφέθηκε ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει, ενώ παράλληλα αναπτύχθηκαν συμφέροντα που, σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια της οργανωμένης μαφίας. Μέσα σε αυτό το σκηνικό ξεκίνησε και το γαϊτανάκι της έμμεσης απαλλοτρίωσης της μανιάτικης γης. Και το εξωφρενικό: Τα ίδια κτήματα των οποίων οι ιδιοκτήτες αποζημιώνονταν από το Ελληνικό Δημόσιο προ του 1979 για την διάνοιξη δρόμων και λοιπών δημοσίων έργων, το Δασαρχείο άρχισε έκτοτε να τα χαρακτηρίζει «δημόσια και δασικά»! Αν μάλιστα τύχαινε να έχει γίνει κάποια εργασία εντός αυτών (καθαρισμός, φύτευση κ.λπ.) χαρακτηρίζονταν «αναδασωτέα» και τότε οι ιδιοκτήτες τους τα έχαναν, αφού προηγουμένως πλήρωναν χαράτσι σε διαδικασίες που ήταν γι’ αυτούς «χαμένες από χέρι»! Μέχρι τον νόμο 3208/2003 οι Δασικές Υπηρεσίες ήταν οι μόνες στην Ελληνική Δημοκρατία που κρατούσαν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Δηλαδή, έλεγχαν, έκριναν και αποφάσιζαν επί του ιδιοκτησιακού καθεστώτος (χαρακτηρισμός «δημόσια») μιας έκτασης, έσερναν τους πολίτες στα δικαστήρια και, στην περίπτωση της Μάνης, με το τεκμήριο κυριότητας υπέρ του (του Δημοσίου). Αυτό ήταν και το αίτημα των Μανιατών: να ενταχθεί η πατρίδα τους στο άρθρο 62, δηλαδή στις εξαιρέσεις επί του τεκμηρίου κυριότητος όπως η Κρήτη, τα Ιόνια νησιά, η Σάμος κ.λπ. Δηλαδή, να μην καλούνται να αποδεικνύουν στα δικαστήρια το αυτονόητο για την πατρογονική τους περιουσία, τη στιγμή μάλιστα που μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας  ’60 τα συμβόλαια ήταν σχεδόν ανύπαρκτα στη Μάνη.  Το παράξενο είναι ότι το Δημόσιο δεν ακολουθούσε την ορθή μέθοδο που προβλέπεται από τη Δικαιοσύνη για να κατοχυρώσει μια έκταση που θεωρούσε δική του. Δηλαδή, δεν κατέθετε διεκδικητικές αγωγές, αλλά «έστελνε», διότι προφανώς γνώριζε και αναγνώριζε ότι δεν διαθέτει στοιχεία κυριότητος. Έτσι επέλεγε τη μέθοδο της Διοικητικής Αποβολής μέσω του Δασαρχείου! Παράξενο είναι και το γεγονός ότι «το φρούτο» αυτό… ευδοκιμούσε μόνο στη μισή Μάνη και δη αυτή που ανήκει διοικητικά στη Μεσσηνία. Αντίθετα, στη Λακωνική Μάνη δεν υπήρχε θέμα. Απόδειξη είναι ότι στο Γύθειο αναγνωρίστηκαν 1.200 στρέμματα με συμβόλαια αγοραπωλησίας μεταξύ ιδιωτών του έτους 1752! Όλα αυτά τα γεγονότα –τελεσίδικες αποφάσεις των δικαστηρίων ήταν γνωστές στο Δασαρχείο Καλαμάτας, διότι οι εφέσεις του Πρωτοδικείου Γυθείου εκδικάζονταν στο Εφετείο Καλαμάτας και τις θετικές για τους Μανιάτες αποφάσεις ήταν αδύνατο να μην τις γνωρίζουν, αφού κοινοποιούνταν και στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, η οποία ενημέρωνε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους για το αν πρέπει να ασκηθεί ή όχι αναίρεση επί της αποφάσεως. Και οι αποφάσεις του ΝΣΚ ήταν όλες αρνητικές!

Η Ευνομία και η περιπέτεια του καταστατικού

Αυτή η ενότητα αφιερώνεται εξαιρετικά στην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, την εντομοτάτη δικαστικό που ανέλαβε το τιμόνι της Δικαιοσύνης σε δύσκολες στιγμές για την Πατρίδα μας: 

Η υπόθεση λοιπόν έμοιαζε χαμένη για τη Μάνη. Οι πολιτικοί υπόσχονταν, αλλά δεν νοιάζονταν πραγματικά. Μόνο παραμονές των εκλογών έκαναν θεαματικές κινήσεις και ερωτήσεις στη Βουλή και ύστερα το ξεχνούσαν. Υποσχέσεις επί υποσχέσεων αλλά, επί της ουσίας, τίποτα. Αυτό που άναψε το φιτίλι του αγώνα ήταν το λάθος του νομικού εκπροσώπου του ελληνικού δημοσίου, Παναγιώτη Αντ. Δούκα, να γράψει ως βάση της πρώτης (!) διεκδικητικής αγωγής του Δημοσίου εις βάρος Μανιάτη ιδιοκτήτη, με συμβόλαια αγοράς του 1850 (!), απευθυνόμενος στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Καλαμάτας (9.7.2004), ότι: «η επίδικη έκταση αποτελεί τμήμα μεγαλύτερης που ανήκε σε Οθωμανούς και την κατέλαβα ως Ελληνικό Δημόσιο κατά τη διάρκεια του αγώνα της ανεξαρτησίας και την εδήμευσα…». Η έκταση αυτή βρίσκεται πεντακόσια μέτρα από το κέντρο της ιστορικής Καρδαμύλης, από την οποία ξεκίνησαν οι Μανιάτες, μαζί και ο Κολοκοτρώνης, για να καταλάβουν την Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821… Η δημοσιότητα που δόθηκε συσπείρωσε τους Μανιάτες, που πλέον θεώρησαν Ιστορική Ύβρη και Ιταμή Πρόκληση τη συμπεριφορά του ελλαδικού κράτους∙ και αποφάσισαν να δράσουν. Τον επόμενο χρόνο, και συγκεκριμένα στις 15.10.2005, ένα σημαντικό έγγραφο (104391/3144) του Τμήματος Νομικών Υποθέσεων της Γενικής Διεύθυνσης Προστασίας Δασών, έδωσε ελπίδα και παράλληλα ενίσχυσε την εντύπωση περί αλαλούμ λειτουργίας του κράτους.  Το έγγραφο που φέρει την υπογραφή της προϊσταμένης του Τμήματος, δασολόγου Μαρίας Παφίλη, απαντά σε αίτηση του Νικολάου Μαντάγαρη και αναφέρει ότι «έχει ήδη προωθηθεί από τη Δ/νσή μας πρόταση για νομοθετική ρύθμιση – υπαγωγή της περιοχής της Μάνης στο άρθρο 62 Ν. 998/1979…». Οι ζυμώσεις για την ίδρυση συλλόγου εντάθηκαν και έτσι προέκυψε «η Ευνομία» - Σύλλογος όλης της Μάνης. Ήταν ο πρώτος που μίλησε και έθεσε επισήμως σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την περιοχή, εκτός του ιδιοκτησιακού. Την  επανένωση της Μάνης σε μια διοικητική οντότητα (έχει χωριστεί από τον Μεταξά το 1939 σε «Μεσσηνιακή» και «Λακωνική»), την προστασία των μνημείων και του περιβάλλοντός της. Ιδρυτικά μέλη οι Νίκος Μαντάγαρης, Γιώργος Δημακόγιαννης, Γιώργος Σκορπιδέας, Χρίστος Κοτσωνής και αργότερα ο Αντώνης Φελούρης. Σε πολύ λίγο διάστημα η Ευνομία μεγάλωσε και στις 30.7.2008 κατέθεσε το καταστατικό της προς έγκριση στο Μονομελές Πρωτοδικείο Καλαμάτας και δικάστηκε από την πρωτοδίκη κα Μαρίνα Ευαγγέλου, η οποία εξέδωσε απόφαση τον επόμενο χρόνο (8.1.2009) και το σκεπτικό της είναι άξιον μελέτης: «Από τα προσκομιζόμενα έγγραφα, μεταξύ των οποίων και το καταστατικό του υπό σύσταση σωματείου, που αποτελείται  από τριάντα τρία (33) άρθρα και υπογράφεται νόμιμα από τα ιδρυτικά του μέλη, προκύπτει ότι πρωταρχικός σκοπός του σωματείου είναι η προώθηση και επίλυση των τεραστίων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καθημερινώς οι Μανιάτες στην διεκδίκηση της ακίνητης περιουσίας τους, κυρίως από ενέργειες - αποφάσεις των Δασικών Υπηρεσιών, καθώς και η λήψη νόμιμων μέτρων για την πλήρη ανακούφιση των ταλαιπωρούμενων Μανιατών από υπηρεσίες, ιδιώτες ή ομάδες ιδιωτών. Ο σκοπός αυτός αντίκειται σε βασική αρχή οργάνωσης του ελληνικού κράτους, ήτοι στην απαγόρευση ανάληψης από ιδιώτες κρατικής εξουσίας και ως εκ τούτου η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί». Δηλαδή, η εν λόγω  απόφαση μας λέει ότι το ελληνικό κράτος λειτουργεί άψογα και όποια νόμιμη επικουρική βοήθεια από ένα σωματείο δεν είναι αποδεκτή! Η δικαστής συνέστησε στη συνήγορο της Ευνομίας ορισμένες και ελαχιστότατες  αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο καταστατικό για να εγκριθεί, πράγμα που έγινε. Έτσι κατατέθηκε για δεύτερη φορά και πάλι στο Πρωτοδικείο Καλαμάτας. Εκδικάστηκε στις 7.5.2009 από τον δικαστικό πάρεδρο κ. Δημήτριο – Βάιο  Κωστίμπα. Και επειδή «η δικαιοσύνη είναι τυφλή», και η νέα απόφαση (167/2009) ήταν απορριπτική μετά "βαΐων και κλάδων"! Το σκεπτικό της περιέργως διαθέτει πολλά κοινά εκφραστικά σημεία με αυτό της πρώτης απόφασης, ενώ είναι απολύτως ίδιο σε λογική, σε βαθμό μάλιστα που να δημιουργεί εύλογες απορίες:  «Από τα προσκομιζόμενα έγγραφα, μεταξύ των οποίων και το καταστατικό του υπό σύσταση σωματείου, το οποίο αποτελείται από τριάντα τρία (33) άρθρα και υπογράφεται νόμιμα από τα ιδρυτικά του μέλη, προκύπτει ότι πρωταρχικός σκοπός του σωματείου είναι η προώθηση και επίλυση των τεραστίων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καθημερινώς οι Μανιάτες στην διεκδίκηση της ακίνητης περιουσίας τους μέσω της ενημέρωσης - από εκείνους - των αρμοδίων κρατικών φορέων και της Δικαιοσύνης, καθώς και η προσφυγή στα αρμόδια κρατικά όργανα και στη Δικαιοσύνη για την πλήρη ανακούφιση των ταλαιπωρούμενων Μανιατών από φορείς, ιδιώτες ή ομάδες ιδιωτών, Ο σκοπός αυτός όμως εμμέσως μέμφεται την ορθή λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης δημιουργώντας την εντύπωση πως η Δημόσια Διοίκηση και η Δικαιοσύνη έχουν ανάγκη από τις υποδείξεις ιδιωτικών φορέων. Δημιουργεί δε στους Έλληνες πολίτες υπόνοιες μη εύρυθμης λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία ταλαιπωρεί τους πολίτες, και της Δικαιοσύνης. Προς επίρρωση της ανωτέρω διαπιστώσεως πρέπει να επισημανθεί ότι η επωνυμία του υπό σύσταση σωματείου “ΕΥΝΟΜΙΑ” είναι παραπλανητικός για το λόγο ότι υποδηλώνει προς το ευρύ κοινό πως μονάχα τα μέλη του υπό σύσταση σωματείου είναι εκείνα που εμφορούνται από τις ιδέες της δικαιοσύνης και της εύρυθμης λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, σε συνδυασμό βεβαίως και με το σκοπό του υπό σύσταση σωματείου, εμμέσως δε σφετερίζονται πρωτοβουλίες που αποκλειστικά η Ελληνική Πολιτεία αναλαμβάνει (άρθρο 3 ΑΚ), όπως είναι η αυτεπάγγελτη ανάληψη δράσης της Πολιτείας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των Eλλήνων πολιτών. Συνεπώς, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί». Η Ευνομία «έλαβε το μήνυμα» και συνερχόμενη αποφάσισε να μεταφέρει την έδρα της στη Σπάρτη ώστε να μπορεί να καταθέσει εκεί την αίτηση αναγνώρισης του καταστατικού της αφού η Καλαμάτα της φερόταν περίεργα... Το έπραξε κι έτσι, στις 8.1.2010, εκδικάστηκε η αίτηση από το Μονομελές Πρωτοδικείο Σπάρτης, όπου η πρωτοδίκης κα Χριστίνα Αυγέρη, κατά την εκδίκαση της αιτήσεως, ανέφερε επί λέξει: «Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σύλλογοι με τέτοια καταστατικά, που να συμπαρίστανται στο έργο της Δικαιοσύνης»!  Έτσι  στις 8.1.2010 εξέδωσε την υπ’ αριθμ. 89/2010 απόφαση, που έκανε δεκτή την αίτηση την Ευνομίας. Από τη δικαστική αυτή περιπέτεια του καταστατικού της Ευνομίας, που κράτησε δύο χρόνια (!), απορρέουν σημαντικά ερωτήματα που έχουν σχέση με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης στη χώρα μας:                     Τελικά οι πολίτες πρέπει να επιλέγουν δικαστές και δικαστήρια; Πώς γίνεται το ένα δικαστήριο να απορρίπτει ένα καταστατικό σωματείου και άλλο να το κάνει δεκτό; Πώς γίνεται να υπάρχουν δικαστές που θεωρούν ότι το κράτος λειτουργεί τέλεια όταν ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί και άλλοι λειτουργοί, ψέγουν τη διοικητική αλλά και ηθική κατάπτωση όλων των επιπέδων της κοινωνίας μας; Πώς είναι δυνατόν να εγκρίνονται καταστατικά σωματείων που δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της συνοχής της χώρας μας (π.χ. φιλοσκοπιανά, φιλοτουρκικά κ.λπ.) και να ενοχλεί το καταστατικό της Ευνομίας;                

Διαρκής Αγώνας και Νίκη

Από το 2006 που άρχισε να διαμορφώνεται ο πρώτος πυρήνας της Ευνομίας, ξεκίνησε ο αγώνας. Πρώτος και κύριος στόχος ήταν η ενημέρωση για την ανίερη πλαστογράφηση την Ιστορίας, όχι μόνο των Μανιατών αλλά και της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης. Χιλιάδες σελίδων έχουν αποσταλεί μέχρι σήμερα σε όλους τους αρμόδιους, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, τις ηγεσίες του Αρείου Πάγου, δημοσιογράφους, μέσα ενημέρωσης κ.λπ. Παράλληλα η Ευνομία έκανε πολλές δυναμικές παρουσίες στην Αρεόπολη κατά τον εορτασμό της 17^ης Μαρτίου – ημέρας ξεκινήματος «του πολέμου κατά της τουρκιάς» και στην Καλαμάτα κατά τον εορτασμό της απελευθέρωσής της 23^ης Μαρτίου 1821. Πολλές φορές ο πρόεδρος της Ευνομίας, Νίκος Μαντάγαρης, παραβρέθηκε στη Βουλή και σε όλα τα αρμόδια υπουργεία όπου ενημέρωσε βουλευτές όλων των κομμάτων, οι οποίοι δεν γνώριζαν το ζήτημα.     Το έτος 2007, η πίεση της Ευνομίας οδήγησε βουλευτές της αντιπολίτευσης στην κατάθεση τροπολογίας για την υπαγωγή της Μάνης στο άρθρο 62 του Ν. 998/1979. Ο τότε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Ευάγγελος Μπασιάκος, ζήτησε την άποψη... του Υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο απάντησε έναν χρόνο αργότερα (!), δηλώνοντας αναρμόδιο να γνωματεύσει σε νομικό ζήτημα και σημειώνοντας ποντιοπιλατικά ότι, από την έρευνα που διενεργήθηκε «ουδέν στοιχείο εντοπίστηκε»! Το θέμα έφθασε εκ νέου στη Βουλή και ο αρμόδιος υφυπουργός, ο... μέγας πολιτικός ανήρ Κώστας Κιλτίδης απάντησε, εφόσον «ουδέν στοιχείο εντοπίστηκε», η Μάνη θα παραμείνει στο ίδιο καθεστώς. Στις 24 Ιουλίου 2008 και κατατέθηκε η αριθμ . 267 πρόταση-τροπολογία-προσθήκη, την οποία υπογράφουν πολλοί βουλευτές, ενώ την υποστηρίζουν όλοι. Συζητήθηκε στο Β΄ Θερινό Τμήμα της Βουλής αλλά περιέργως οι κυβερνητικοί βουλευτές της Ν.Δ. απουσίαζαν, όπως και οι υπουργοί, κι έτσι δεν αποφασίστηκε τίποτα!     

   Το 2010, κατά τη σύνταξη του σχεδίου συνενώσεων Δήμων «Καλλικράτης», με την καθοριστική παρέμβαση της Ευνομίας- κυρίως του προέδρου της- αποφεύχθηκε ο νέος διαμελισμός της Μάνης και επιτεύχθηκε αυτό που φάνταζε μέχρι την τελευταία στιγμή απίθανο: η δημιουργία δύο Δήμων (Ανατολικής και Δυτικής) με προοπτική συνένωσης. Το 2010 κατατέθηκε νέα αίτηση και το φθινόπωρο του ιδίου έτους πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο γραφείο του υφυπουργού κ. Μωραϊτη. Το φθινόπωρο του 2011 και αφού είχε γίνει αλλαγή στο Υπουργείο ΠΕΚΑ, με πρωτοβουλία της Ευνομίας και τη βοήθεια και συμμετοχή των βουλευτών Δημήτρη Κουσελά και Λεωνίδα Γρηγοράκου, πραγματοποιήθηκαν συσκέψεις στο ΥΠΕΚΑ με τη συμμετοχή του υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ενώ ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε ότι το υπουργείο του δεν έχει αντιρρήσεις για τη ρύθμιση του ζητήματος. Τελικά το θέμα εισήχθη στη Βουλή με τη μορφή τροπολογίας που ψηφίσθηκε με τον Νόμο 4012, άρθρο 67 (ΦΕΚ 24/13.2.12) και αναφέρει: «Κατ’ εξαίρεσιν η διάταξις του άρθρου 62 του ν. 998/1979 (Α΄289) δεν ισχύει εις τας περιφερείας των Πρωτοδικείων των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης, των Νομών Λέσβου, Σάμου και Χίου, των Νήσων Κυθήρων και Αντικυθήρων και Κυκλάδων, καθώς και της περιοχής της Μάνης όπως αυτή ορίζεται από τα διοικητικά όρια των Καλλικρατικών  Δήμων Ανατολικής και Δυτικής Μάνης». Πρώτη  άμεση  ενέργεια η κατάργηση ΟΛΩΝ των Πρωτοκόλλων Διοικητικής Αποβολής, έστω και αν έχουν τελεσιδικήσει. Η Μάνη νίκησε για μια ακόμη φορά και η  Ευνομία δικαιώθηκε για τους αγώνες της!   

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Ευνομία, αφού ευχαριστεί όλους όσοι βοήθησαν στην ευτυχή έκβαση του αγώνα της Μάνης, τονίζει ότι ο αγώνας συνεχίζεται για την ένταξη και των δύο μανιάτικων περιοχών (Βέργας και Μ. Μαντίνειας που έχουν αποσπασθεί και ενταχθεί στον Δήμο Καλαμάτας), που, λόγω «Καλλικράτη», εξαιρέθηκαν από τη ρύθμιση. Επίσης τονίζει ότι θα συνεχίζει ν’ αγωνίζεται για τη διάσωση του μνημειακού και φυσικού περιβάλλοντος της Μάνης και της ορθολογικής ανάπτυξής της.