Πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων αποίκων στις αρχές του 19ου αιώνα, ο κακάπο (το όνομα σημαίνει «παπαγάλος της νύχτας» στη γλώσσα των Μαορί) ήταν από τα πολυπληθέστερα πτηνά της Νέας Ζηλανδίας, από την οποία απουσίαζαν οι μεγάλοι θηρευτές.
«Υπάρχουν αναφορές από έναν εξερευνητή, τον Τσαρλς Ντάγκλας, ο οποίος έλεγε ότι ήταν τόσο πολλοί ώστε έπεφταν σαν τα μήλα όταν κουνούσε κανείς τα δέντρα» αναφέρει στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Ντίρντρε Βέρκο Σκοτ, επικεφαλής του προγράμματος αναπαραγωγής του πτηνού.
Δεδομένου ότι δεν πετά, και έχει την τάση να «παγώνει» όταν έλθει αντιμέτωπος με απειλές, ο νυχτόβιος κακάπο έγινε εύκολος στόχος, τόσο για τους αποίκους όσο και για τα σκυλιά, τις γάτες και τους αρουραίους που έφεραν μαζί τους από την Ευρώπη.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πληθυσμός του είχε συρρικνωθεί στα 50 άτομα.
Το ερωτικό κάλεσμα του αρσενικού, ένα βαθύ κρώξιμο που σκίζει τη νύχτα, τον έκανε ακόμα πιο εύκολο στόχο για τους κυνηγούς.
Η γενικότερη ερωτική ζωή του παπαγάλου είναι αναμφίβολα ιδιάζουσα. Όλοι οι σημερινοί κακάπο είναι απόγονοι πτηνών που εκκολάφθηκαν σε κέντρα αναπαραγωγής, και πλέον βλέπουν τον άνθρωπο με άλλο μάτι: δεν είναι σπάνια τα περιστατικά αρσενικών κακάπο που προσπαθούν να ζευγαρώσουν με... ανθρώπινα κεφάλια.
O Βρετανός δημοσιογράφος και ηθοποιός Στίβεν Φράι έγινε μάρτυρας της διαστροφής του πτηνού στα γυρίσματα του προγράμματος Last Chance to See, το 2009, όταν ένας κακάπο προσπάθησε να γονιμοποιήσει το σβέρκο ενός ζωολόγου. Το βίντεο έγινε μεγάλη επιτυχία στο YouTube με περισσότερες από τέσσερα εκατομμύρια προβολές.
Σε μια ανορθόδοξη προσπάθεια να συλλέξουν σπέρμα του κακάπο, τα μέλη του προγράμματος προστασίας τριγύριζαν στο δάσος φορώντας λαστιχένια κράνη, σχεδιασμένα να εξάπτουν την επιθυμία του πτηνού.
Η Νέα Ζηλανδία επένδυσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στην προσπάθεια για τη διάσωση του είδους, το οποίο ακόμα και σήμερα περιλαμβάνεται στην Κόκκινη Λίστα ως είδος που αντιμετωπίζει «κρίσιμο κίνδυνο» εξαφάνισης.
Το κλειδί της επιτυχίας ήταν η μεταφορά μερικών κακάπο σε δύο απομονωμένα νησιά της Νέας Ζηλανδίας από όπου οι θηρευτές απουσιάζουν.
Το μέλλον του νυχτόβιου παπαγάλου διαγράφεται τώρα ευοίωνο, ωστόσο η επικεφαλής του προγράμματος επισημαίνει ότι ο πληθυσμός των 126 ατόμων είναι υπερβολικά μικρός για να διαφυλάξει ολόκληρη τη γονιδιακή δεξαμενή του είδους.
Τουλάχιστον ας ευχηθούμε στον κακάπο: καληνύχτα και καλή τύχη.
πηγή: Newsroom ΔΟΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου