Η δημόσια θυσία και τα μηνύματά της

Αφιερωμένο σε όσους φεύγουν υπό την πίεση της Κλεπτοκρατίας και του Μνημονμίου 

Δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι  «όλη η Ελλάδα υπέστη σοκ» από το συγκλονιστικό γεγονός της αυτοκτονίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα. Μια μερίδα Ελλήνων ναι αλλά οι υπόλοιποι μάλλον θα το πέρασαν ως ένα ακόμη γεγονός «που συμβαίνει στην τηλεόραση». Διότι η ζωή μας έγινε πλέον τηλεοπτική και μιθριδατίστηκε από την χολιγουντιανή επέλαση εικόνας. Έτσι, η απώλεια μιας ζωής για τους περισσότερους είναι ένα ακόμη τηλεοπτικό γεγονός που σύντομα θα ξεχαστεί. Οι μόνοι που δεν θα το ξεχάσουν είναι οι «απέναντι» πολιτικοί τοκογλύφοι.

Γιατί οι «από ‘δώ», αυτοί που υπέγραψαν και συνεργάζονται για την καταστροφή του ελληνικού λαού παρουσιάζοντάς την ως «επιχείρηση σωτηρίας του» ταράχτηκαν διότι τέτοια γεγονότα του χαλούν την ηρεμία που χρειάζονται για να ολοκληρώσουν το ολέθριο έργο τους.    
Όμως η προχθεσινή αυτοκτονία όσο και να μην το θέλουν τα τηλεοπτικά κανάλια – υπηρέτες των νέων αφεντάδων που προσπάθησαν να υποβιβάσουν την υπέρτατη θυσία του σε πράξη ταπεινή («ο 77χρονος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα» η ενέργεια, η επιλογή του τόπου και ο συμβολισμός είναι υψηλότατα πολιτικά μηνύματα.                               Ο χώρος (Πλατεία Συντάγματος» αποτελεί ευφυέστατη συμβολική σύλληψη. Εκεί, μπροστά από την Βουλή «των Ελλήνων» (τρόπος του λέγειν), όπου οι, με τετραετές συμβόλαιο εργολαβίας αντιπροσώπευσης, εκλεγμένοι του λαού καθορίζουν τη μοίρα μας ψηφίζοντας νόμους και τροπολογίες που προάγουν ή υποβιβάζουν τη ζωή μας. Η θυσία του ήταν πολιτική πράξη αντίστασης στην «… κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου…», όπως έγραψε στο σημείωμά του. Όχι εν κρυπτώ, δηλαδή στην αδιέξοδη απελπισία κάποιου ιδιωτικού χώρου ως «συνταξιούχος 77χρονος» αλλά, ενώπιον του Δήμου και με απόλυτη συνείδηση για την πράξη του αποφάσισε τη θυσία του ο επιστήμονας Δημήτρης Χριστούλας.  

Το πολιτικό κατεστημένο έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής χοντρόπετσο. Δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται την ήττα του κοιτάζοντας μόνο να διασώσει «τα κεκτημένα του» θυμίζοντας το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη:  
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες».

Θεωρώ ότι είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να συλλάβει η πολιτική τάξη το βαθύτερο μήνυμα της θυσίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού. Πάντως οι Κουκουλόπουλος και Μπεγλίτης έδειξαν να βρίσκονται μακριά από αυτό. Το μόνο που ίσως νοιώσει η κοτζαμπάσικη πολιτική τάξη των τελευταίων ετών της οθωμανικής εξουσίας που έχει ρετουσαριστεί από δυτικά νυστέρια αντιπροσωπευτικής ψηφοκλεπτικής «δημοκρατίας» είναι ο φόβος. Φόβος ότι το αύριο της μπορεί να μην είναι ίδιο με το σήμερα μα πολύ χειρότερο. Όσα αμορτισέρ κι αν έχουν  εφεύρει για να απορροφούν τους κραδασμούς της κοινωνίας, δεν αρκούν γιατί αφαίρεσαν τον οποιοδήποτε δρόμο. Τώρα, οι ζωές της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων ταξιδεύουν εκτός. Και αυτό είναι επικίνδυνο για τους ίδιους τους Έλληνες αλλά περισσότερο για την πολιτική τάξη που αποδείχθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων αφού δεν είχε ούτε καν την εξυπνάδα να αποχωρήσει διακριτικά από την πολιτική σκηνή παραδεχόμενη «αποτύχαμε»!

Με τα ελεγχόμενα μέσα προσπάθησε ακόμη και την αυτοκτονία του φαρμακοποιού να την εμφανίσει ως «ένα ακόμη κοινωνικό γεγονός» αλλά απέτυχε παταγωδώς διότι από μόνη της είναι μέγιστο πολιτικό γεγονός με σπουδαία και απειλητικά για την πολιτική τάξη μηνύματα. «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι», καταλήγει το σημείωμα που άφησε πίσω του ο φαρμακοποιός που με τη θυσία του άλλαξε τα δεδομένα στο κίνημα διαμαρτυρίας. Και αυτό αποδείχθηκε τις επόμενες ώρες και έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Θα ακολουθήσουν οι ζυμώσεις στην κοινωνία και αυτό που θα βγει δεν θα συμφέρει εκείνους τους χοντρόπετσους πολιτικούς που δεν αλλάζουν μυαλά. Καλά θα κάνουν λοιπόν να λάβουν πολύ σοβαρά το μήνυμα της θυσίας του συνανθρώπου μας. Δεν θα ξεχαστεί μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα όπως ενδεχομένως ελπίζουν. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Όχι τον οικονομικό στραγγαλισμό αλλά την στέρηση ελπίδας, την αφαίρεση του μέλλοντος των παιδιών της, την εθνική ταπείνωση.

Αυτά από μόνα τους αποτελούν θρυαλλίδα την οποία δεν μπορούν να σβήσουν ούτε τα «ατάιγα σκυλιά» που τους φυλάνε, ούτε οι γνωστοί – άγνωστοι κουκουλοφόροι του που επιστρατεύονται όποτε έχει στριμωχτεί στη γωνιά το πολιτικό σύστημα. Ούτε βεβαίως οι εκλογές που υποτίθεται πως θα εκτονώσουν τον κόσμο. Ας μην ξεχνούν ότι έρχεται και το φθινόπωρο που… πέφτουν τα φύλλα…

Πάρις Πέτρας