Εις μνήμην…

«Μπαμπά, σκέψου ότι στο τραίνο υπήρχε μια γενιά που δεν μπορούσε ή δεν πρόλαβε να γλυτώσει από τα νύχια αυτού του κράτους φεύγοντας για το εξωτερικό», ακούστηκε προχθές το πρωί στο

τηλέφωνο η γεμάτη θλίψη και θυμό φωνή της κόρης μου.

Είχε κάθε δίκιο να είναι θυμωμένη. Ο ανθός της Ελλάδας ήταν τα περισσότερα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη. «Ξέρεις, σκέφτομαι ότι άνετα θα μπορούσα να είμαι κι εγώ μέσα και όποιο άλλο παιδί δεν είχε τη δυνατότητα ή δεν πρόλαβε να φύγει από τα νύχια αυτού του κράτους, για σπουδές ή για δουλειά στο εξωτερικό».

Γέμισα φρίκη σκεπτόμενος πόσο αληθινά, πόσο καθημερινά είναι τα δολοφονικά νύχια αυτού του κράτους. Ενός σχιζοφρενικού, ελεεινού κρατικού μορφώματος – πατερούλη, με κλεπτοκρατικού, ανατολίτικου τύπου διοίκηση, με κόμματα που βλέπουν τη δημόσια περιουσία που καλούνται να διοικήσουν ως λάφυρο. Ενός διεφθαρμένου, δήθεν κοσμικού κράτους, που καταντά όμοιο με αυτό ακόμη και την όποια ιδιωτική προσπάθεια τολμήσει να διαφοροποιηθεί από την παράλογη λογική του.

Έχει εγκαταστήσει ένα σύστημα διοίκησης χρηματοβόρο, χρονοβόρο, αναποτελεσματικό και, στην τελική εγκληματικό, με κύρια χαρακτηριστικά του την ανευθυνότητα, την αδιαφορία, την ήσσονα προσπάθεια, την ατιμία… Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν στοχεύουν το δημόσιο ταμείο. Και το επιτυγχάνουν ανάλογα με τις δυνατότητες που τους προσφέρει η θέση, οι γνωριμίες, το κόμμα…

Όλα κινούνται από τις ομάδες εξουσίας, των οποίων η δύναμη εξαρτάται από το έλεγχο των διαφόρων υποσυστημάτων που απλώνονται σε κάθε γωνιά της κοινωνίας. Εξαιρουμένων ελαχίστων, ολόκληρη η χώρα δείχνει να συγκροτείται από μικρές και μεγάλες μαφίες που διεκδικούν μερίδια από το δημόσιο χρήμα και την εξουσία.  Κοιτώντας καλά τον κοινωνικό καθρέπτη όλο και κάπου θα βρούμε ο καθένας τον εαυτό του. Το είδωλο κυριαρχεί ή θολώνει ανάλογα με τη συμμετοχή του καθενός…

Σε αυτή τη χώρα ο όρος «πολίτης» είναι μακρινό όνειρο, γι’ αυτό και είναι απολύτως ψευδής η χρήση του όρου «πολιτεία». Αυτή ποτέ δεν συγκροτήθηκε. Υπάρχει μόνο κράτος με περισσή βία και έλλειψη πίστης στους υπηκόους του που, δικαίως,  δεν το εμπιστεύονται σε τίποτα. Το αυτό συμβαίνει και από την πλευρά του κράτους. Η απουσία εμπιστοσύνης είναι ο βασικότερος λόγος που η Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να γίνει ευρωπαϊκό κράτος - δημοκρατία, με σοβαρούς θεσμούς και λειτουργία υπεράνω της ολιγαρχίας, η οποία από συστάσεως του διατηρεί και νέμεται την κλεπτοκρατία.    

Έτσι, ολόκληρη τη χώρα κυβερνά ένα «σύστημα» που έχει τη δυνατότητα να εξαπατήσει ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό του.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο και βέβαιο. Μπαίνεις σε μια δημόσια υπηρεσία και δεν ξέρεις πώς θα βγεις. Ξεκινάς το πρωί για τη δουλειά σου και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις πίσω, αν θα αύριο θα έχεις εργασία, εισόδημα, υγεία, ασφάλεια, αν, αν...

Όλα επαφίενται στη τύχη και στον αρχαίο «από μηχανής θεό».  Αν αυτός δεν παρουσιαστεί την κατάλληλη στιγμή, γεννιούνται οι μοναδικές ελληνικές τραγωδίες. Ηττοπαθείς και έτοιμοι για το κλάμα, κατέχουμε την παγκόσμια πρωτιά στα δημόσια μνημόσυνα. Είμαστε η χώρα πρώτη σε ατυχήματα / δυστυχήματα με κύρια αιτία τις, σε κάθε επίπεδο, παραλείψεις και την ανευθυνότητα!

Το πόσο «αρπακόλλα» και κουτοπόνηρα έχει στηθεί το σύστημα λειτουργίας της αποικίας χρέους, φαίνεται ξεκάθαρα από τις επιδόσεις των Ελλήνων που καταφέρνουν να δραπετεύσουν και να δραστηριοποιηθούν στο εξωτερικό: επιστημονικά, επιχειρηματικά προοδεύουν προκαλώντας τον θαυμασμό όλων ημών που έχουμε μείνει πίσω στην πάλαι ποτέ «ψωροκώσταινα».  Ένα τμήμα Ελλήνων επιχειρηματιών που προοδεύει εκπληκτικά μένοντας εδώ, είναι οι εφοπλιστές. Ο εφοπλισμός όμως είχε από νωρίς την ισχύ και δεν επέτρεψε στο κράτος παρεμβάσεις κι έτσι ήσυχος παίζει με τα διεθνή και όχι τα ελληνικά δεδομένα. Το γεγονός ότι δεν αφήνει το κράτος να ανακατευτεί στις δουλειές του είναι και ο μοναδικός λόγος προόδου του. 

Αναρωτιέται κάποιος τι γίνονται όλα εκείνα τα παιδιά που σπούδασαν ονειρευόμενα μια καλύτερη πατρίδα - «θέλω» που φώναζαν από το Γυμνάσιο και το Λύκειο - που έκαναν δημόσια φωνή τα όνειρά τους  ως φοιτητές. Γιατί εξαφανίζονται από την κοινωνία, γιατί δεν είναι εμφανείς οι προσπάθειές τους για βελτίωση της κατάστασης;

Η εξήγηση είναι ότι η είσοδός τους στον εργασιακό στίβο σημαίνει και μυλόπετρες του κράτους. Εκεί που ομογενοποιούνται όλοι και όλα, συνθλίβονται, κονιορτοποιούνται. Ουδείς πάει κόντρα στο ρεύμα. Απαγορεύεται να βγάλει κάποιος «το φίδι από την τρύπα».

Άλλωστε το κράτος αυτό έχει καταφέρει να ομογενοποιήσει και ένα από τα πιο ουσιώδη στοιχεία του πολιτεύματος: την (θεωρητικώς) «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη». Γραφειοκρατική, με πολλές δοσοληψίες με το κράτος και τα διάφορα υποσυστήματά του. Και, φυσικά, χρονοβόρα και πανάκριβη ώστε να μην δύναται να την προσεγγίσει  εύκολα ο μη έχων…

Από αυτά τα κρατικά νύχια ήθελαν να γλυτώσουν πολλά από τα παιδιά που βρίσκονταν στο θανατηφόρο τραίνο.

Δυστυχώς, ίσως δεν είχαν τη δυνατότητα ή δεν πρόλαβαν. Όμως τα πρόλαβε αυτό.      

Και τώρα, όλη η κοινωνία θρηνεί, η κυβέρνηση είπε ότι «θα αποδοθεί δικαιοσύνη» που είναι μια άλλη παραλλαγή του περιβόητου «θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο».

Μόνο που δεν το πιστεύει κανείς διότι «το κόκκαλο» βρίσκεται στα υπουργεία…

Χρίστος Κ. Κοτσωνής