Δεν άκουσα, δεν φταίω…

Δεν χωρά σε ανθρώπινο νου ότι η δολοφονία τριών παιδιών θα ήταν χρυσορυχείο για εφημερίδες, τηλεοράσεις και τηλεντετέκτιβ, σκαλοπάτι καριέρας για δημοσιογράφους,

γλάστρες, ιατροδικαστές, απόστρατους και λοιπούς επαγγελματίες πώλησης μυστηρίου και αίματος. Ικανοποιημένο το ακροατήριο από τις "αποκαλύψεις" συμμετέχει στη βαρβαρότητα δίνοντας άλλοθι συνέχισης το απεχθούς θεάματος.   

Δεν γνωρίζω αν η μητέρα είναι δολοφόνος των τριών πλασμάτων. Αυτό θα το βρει (αν το βρει) και θα το κρίνει η Δικαιοσύνη, την οποία οφείλουμε να εμπιστευόμαστε παρά τις αδυναμίες της καθότι, ανθρώπινη.

Μου προκαλούν απεχθή αισθήματα «οι γείτονες», όλοι αυτοί που, μέχρι προχθές, ήταν συμπαραστάτες «στη χαροκαμένη μάνα» και τώρα θέλουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, να την λιντσάρουν.  

Από τα μέχρι τώρα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας εντυπωσιάζομαι (και υποψιάζομαι) «το σύστημα» και πώς αυτό βγαίνει λάδι, για μια ακόμη φορά, αφού βρέθηκε το κατάλληλο πρόσωπο που θα τα φορτωθεί όλα, ακόμη και τις παραλείψεις αυτών που έπρεπε να είναι πιο υπεύθυνοι, πιο προσεχτικοί. Ας θυμηθούμε το έγκλημα του παιδιού στην Κυψέλη, που απέδειξε περίτρανα ότι κάποιοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους...

Στην περίπτωση της Πάτρας, πρώτοι απ’ όλους οι ιατροδικαστές που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από τα πιστοποιητικά θανάτου των παιδιών. Και τότε όμως υπήρχαν εργαστήρια και μέθοδοι που μπορούσαν να εντοπίσουν την κεταμίνη ή ό,τι άλλο δολοφονικό χορηγήθηκε. Κι αν ήταν πνιγμός, ακόμη χειρότερα για τον υπογράφοντες…  Όμως, αυτοί ποτέ δεν θα κατηγορηθούν, ποτέ δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδα.

Προχωράμε. Τα νοσοκομεία, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Τίποτα δεν υποψιάστηκαν από τις ερωτήσεις αν έχει κάμερα το δωμάτιο; Ούτε από τις απανωτές κρίσεις του τελευταίου παιδιού; Ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έδωσαν λάθος φάρμακο στο παιδί. Τους πιστεύω. Όμως, όλοι γνωρίζουμε ότι γίνονται ιατρικά λάθη (είπαμε, άνθρωποι είμαστε) που δύσκολα αποδεικνύονται ακόμη και όταν φτάσουν στα δικαστήρια. Στην προκειμένη περίπτωση, αν έχει γίνει λάθος (ή λάθη) υπάρχει περίπτωση να το παραδεχθεί κάποιος ή να το βρει η αστυνομία;

Τώρα που όλοι ανοίγουν τα νοσοκομειακά και λοιπά στόματα για να περιγράψουν διάφορα ύποπτα περιστατικά, φυσικά με πρωταγωνίστρια τη μάνα, δεν αναρωτιέται κανείς γιατί δεν έλαβαν κάποια μέτρα που θα  προστάτευαν το παιδί; Ας έλεγαν τις υποψίες τους στην αστυνομία, βρε αδελφέ.

Μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι μια γυναίκα κατάφερε να παγιδεύσει, να παραπλανήσει, να εξαπατήσει, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και με σειρά περιπτώσεων, ένα ολόκληρο σύστημα! Αν όντως έτσι συνέβη, υπάρχει τρύπα ασφαλείας που επιβάλλεται να ερευνηθεί εξονυχιστικά, υπηρεσία προς υπηρεσία, τι δεν γίνεται σωστά για να μην επαναληφθεί. Και, φυσικά να αποδοθούν ευθύνες (ευσεβείς πόθοι) όπου δη, και ιδιαίτερα σε αυτούς που χορηγούν υπογραφές πιστοποιητικών χωρίς ιδιαίτερη βάσανο.

Γνωρίζοντας πως δουλεύει «το σύστημα», δεν είμαι διόλου αισιόδοξος. Είμαι βέβαιος ότι αφού βρέθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος, η θυσία θα είναι παραδειγματική, εξαγνιστική για την ελληνική κοινωνία που θα επιστρέψει στη ρουτίνα της απολύτως ικανοποιημένη. Όλοι εμείς που, συνήθως, δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν μας ενδιαφέρει τι συμβαίνει στη διπλανή πόρτα αφού δεν μας το είπαν «οι τηλεοράσεις». Όταν κάτι στραβώσει και δεν έχουμε άλλον, ξέρουμε καλά πού θα απευθυνθούμε: για όλα «φταίνε οι δημοσιογράφοι», «οι πολιτικοί», «οι δανειστές», «οι εβραίοι», «ο Χατζηπετρής». Ποτέ εμείς ασχέτως πόστου, επιλογών, ανευθυνότητας, δεν είδα, δεν άκουσα…     

Χρίστος Κοτσωνής