Το ματς

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Την περασμένη Δευτέρα, λίγο προτού αρχίσει ο ποδοσφαιρικός αγώνας Γαλλίας ­Τουρκίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, οι τούρκοι παίκτες χαιρέτησαν στρατιωτικά κραυγάζοντας συνθήματα υπέρ του Ερντογάν και της εισβολής στη βορειοανατολική Συρία. Συμμετείχαν τούρκοι οπαδοί που ξεδίπλωσαν σημαίες των Γκρίζων Λύκων. Το ματς παρ' ολίγο να ακυρωθεί, αλλά εμείς οι καλόβολοι Ευρωπαίοι δεν θέλουμε να τραβάμε το σχοινί· το ματς έγινε και τελείωσε, συμβολικά, µε ισοπαλία. 

Τι δουλειά έχει η Τουρκία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα; Τι δουλειά έχει στο Συμβούλιο της Ευρώπης; Τι δουλειά έχει στο ΝΑΤΟ; Ποιοι στήριξαν την υποψηφιότητά της στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Το χρονικό της μάταιης προσπάθειας για συνεννόηση Ευρώπης - Τουρκίας συμπυκνώνει την ευρωπαϊκή παθολογία και καταδεικνύει την αποτυχία της πολιτικής του κατευνασμού. Ο τουρκο-γερµανός ευρωβου­λευτής Βουράλ Εζέρ, που εκφράζει µε άνεση τις τουρκικές βλέψεις, στρογγυλοκάθεται στα έδρανα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος: «Θα ολοκληρώσουμε αυτό που άρχισε ο Σουλεϊμάν µε την πολιορκία της Βιέννης το 1529. Θα κατα­κλύσουμε την Ευρώπη χάρη στους καρπερούς άνδρες µας και στις υγιείς γυναίκες µας. Το 2100 στη Γερμανία θα ζουν 35 εκατομμύρια Τούρκοι και 20 εκατομμύρια Γερμανοί». Η ΕΕ απαντάει: Βάλτε τα δυνατά σας, θα σας βοηθήσουμε κι εμείς. 

Ήδη σας βοηθάμε. Το 1949, η Τουρκία έγινε µέλος του ΝΑΤΟ αν και κράτησε φιλογερμανική στάση στον Β' παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια, ζήτησε και πέτυχε ειδική μεταχείριση από την ΕΟΚ (π.χ. τελωνειακές διευκολύνσεις) κι όταν υπέβαλε αίτημα ένταξης η ευρωπαϊκή Αριστερά τη στήριξε ενθουσιωδώς. Ως αιθεροβάμων (αν είμαστε καλοπροαίρετοι) ή ως υπονομευτική του ευρωπαϊκού πολιτισμού (πράγμα πιθανότερο) έβλεπε τους Τούρκους σαν κλώνους του Ναζίμ Χικμέτ και του Γιλμάζ Γκιουνέι. Το 1989, όταν λέγαμε ότι μια μουσουλμανική χώρα, με τέτοιο μέγεθος, δίχως δημοκρατικούς θεσμούς και με ιστορία επιθετικότητας και κατακτήσεων έναντι της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ, η Αριστερά απαντούσε «Αχά! Ώστε η Ευρώπη είναι μια κλειστή λέσχη χριστιανών…». Μάλιστα, είναι. 

Τι δουλειά έχει η Τουρκία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα; Τι δουλειά έχει στο Συμβούλιο της Ευρώπης; Τι δουλειά έχει στο ΝΑΤΟ; Ποιοι στήριξαν την υποψηφιότητά της στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Το χρονικό της μάταιης προσπάθειας για συνεννόηση Ευρώπης - Τουρκίας συμπυκνώνει την ευρωπαϊκή παθολογία και καταδεικνύει την αποτυχία της πολιτικής του κατευνασμού.

Οι διαπραγματεύσεις ένταξης άρχισαν με οικονομική βοήθεια εκ μέρους της ΕΕ: δεν ήταν πολλά χρήματα – γύρω στα 800 εκατ. Ετησίως – αλλά δεν διοχετεύονταν σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις· η διαχείρισή τους έγκειτο στη διακριτική ευχέρεια των τουρκικών κυβερνήσεων. Η οικονομική βοήθεια συνεχίστηκε ακόμα κι όταν, το 2007, οι διαπραγματεύσεις πάγωσαν με πρωτοβουλία της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η Τουρκία υιοθετούσε όλο και πιο αυταρχική και ισλαμική φυσιογνωμία: η σύγκρουση με τους Κούρδους επιδεινώθηκε, τα εσωτερικά κινήματα κατεστάλησαν βιαίως, οι προκλήσεις έναντι της Ευρώπης και της Ελλάδας πολλαπλασιάστηκαν, ενώ μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, το 2016, το καθεστώς Ερντογάν απελευθερώθηκε από κάθε πρόσχημα. Ο Ερντογάν απειλούσε με δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΕ (φέρνοντας την Ευρώπη μπροστά σε ένα ακόμα de facto), δεν έχανε ευκαιρία να προσβάλλει τους ευρωπαίους ηγέτες και διευκόλυνε την εισροή και εγκατάσταση τζιχαντιστών στην Ευρώπη, αξιοποιώντας τις στενές σχέσεις του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. 

Η ΕΕ δεν τιμώρησε την Τουρκία για ην εισβολή στην Κύπρο, αν και κάπου – κάπου, κάτι μουρμουρίζει ότι θα περικόψει την οι­κονομική βοήθεια και τα επενδυτικά δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Σκασίλα της Τουρκίας! Εισδύει άνετα στην οικονομική ζώ­νη της Κύπρου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και καθοδηγεί µέσω των τζαμιών το σουνιτικό Ισλάμ στη Δύση. Και μολονότι πρόκειται για rogue state που θα μπορούσε να γονατίσει από οικονομικές, όχι στρατιωτικές, κυρώσεις, εμείς υπογράφουμε συμφωνίες όπως αυτή του 2016 περί της αναχαίτισης των μεταναστών έναντι έξι δισ. ευρώ. Η Τουρκία δεν τήρησε τη συμφωνία: διοχέτευσε στην Ευρώπη όσους περισσότερους μπορούσε και όσους ήξερε ότι πρόσκεινταν στους τζιχαντιστές: µε την υποχώρηση του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, αυτοί που ήθελαν να φύγουν ήταν οπαδοί του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, αυτοί που ήθελαν να φύγουν ήταν οπαδοί του ISIS, Elementary, dear Watson. 

Τα «κριτήρια της Κοπεγχάγης» περί κράτους δικαίου, θεμελιωδών δικαιωμάτων, προστασίας της αντιπολίτευσης και των μειονοτήτων, διαχωρισμού των εξουσιών και τα τοιαύτα δεν ­μπορούν να εφαρμοστούν σε κοινωνίες σαν την τουρκική. Αλλά η ΕΕ πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί, έχουν τις ίδιες αξίες και επιθυμίες. Κι όταν, µε τα πολλά, κατάλαβε την γκάφα, άρχισε να κωλυσιεργεί στις δήθεν διαπραγματεύσεις ένταξης και να δείχνει αποστροφή για το τουρκικό καθεστώς· τότε ο Ερντογάν τσαντίστηκε ακόμα περισσότερο. Αλλά η επιρροή που ασκεί n Τουρκία στις τουρκικές κοινότητες στην Ευρώπη, µε ντιρεκτίβες όπως εκείνη στους Τούρκους της Γερμανίας να ψηφίσουν εναντίον της Άνγκελα Μέρκελ (να τη «χαστουκίσουν») και µε ένα περίπλοκο και ευρύτατο δίκτυο ισλαμικής διείσδυσης δεν είναι αποτέλεσμαµα εκνευρισμού· είναι το σχέδιο που περιέγραφε ο Βουρόλ Εζέρ. 

Η προπαγάνδα περί της μεγάλης κοσμικής δημοκρατίας του μουσουλμανικού κόσμου περιέχει όλες τις αυταπάτες και τα ψέματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και της πολιτικής ορθότητας. Έχουν περάσει, πολλές δεκαετίες από τότε που ο Ατατούρκ προσπάθησε να μεταρρυθμίσει τη χώρα του· αλλά, ο δυτικός τροπισμός ήταν στάση των ελίτ, δεν είχε βάθος. Μερικές φορές νομίζω πως όταν οι ευρωπαίοι αριστεροί μιλάνε για τους Τούρκους εννοούν την ευρωφιλική νεολαία της Ιστανμπούλ - σαν να μην έχουν ιδέα τι συμβαίνει στις τεράστιες αγροτικές μάζες της ενδοχώρας. 

Ο στόχος της Τουρκίας δεν ήταν να γίνει «µέλος» της Ευρώπης· στόχος της ήταν και παραμένει η κυριαρχία της µέσω της δημογραφίας, της θρησκείας και του πολιτικού ισλάμ, της προοπτικής του χαλιφάτου. Ο κεμα­λισµός δεν υπάρχει: η Τουρκία κινείται προς το πακιστανικό μοντέλο μέσα στη γενική αδιαφορία ή μέσα στην τρελή ευρωπαϊκή αισιοδοξία. Η ιστορία της είναι μια σειρά από γενοκτονίες, διπλωματική διπροσωπία, παντουρκισμό, κοινωνικό δαρβινισμό - προπάντων, η Τουρκία εμφορείται από το σύμπλεγμα κατωτερότητας των ελλειμματικών πολιτισμών έναντι της Ευρώπης που εκδηλώνεται µε ευθιξία, σπα­σμωδικότητα, µε τον φόβο της ταπείνωσης. 

Το ματς της Δευτέρας τελείωσε αναίμακτα. 

Να δούμε αν η UEFA τιμωρήσει την τουρκική ομάδα για αντι-αθλητική συμπεριφορά, ή αν 

θα κάνει την πάπια.  

Πηγή: εφημερίδα «Τα Νέα», 

(φ. Σαββατοκύριακου 19-20 Οκτωβρίου 2019)